Rhaena ruszyła za chłopcem. Jaki miały wybór? Żaden. Była zmęczona i spięta, co raz patrzała nerwowo na Pru, to na myśliwego, to za siebie by upewnić się, że żaden chłop nie wyskoczy na nie z widłami. Niepokoiły ją otaczające ich odgłosy... starała się jednak to ignorować, to tylko paranoiczny strach po szoku, który przeżyły. Zdarzało się jej widywać krew na turniejach, ktoś powiedział, że kobiety w życiu widza więcej krwi od mężczyzn, sam widok posoki więc kobiety nie przerażał, ale... na bogów odcięte kończyny i głowy przyprawiały ją o słabość! Wolała skupić się na prowadzeniu swojego wierzchowca. Droga była trudna, zwłaszcza prowadząc konia. -Miałeś zabrać nas do miasta chłopcze. - Zauważyła zatrzymując się w miejscu jak słup, gdy dostrzegła chatkę. -Masz moje słowo, że nie skrzywdzimy Cię i nie wydamy królowi za kłusownictwo. - Dodała. Jedyne o czym marzyła to dostać się do miasta. Była zmęczona i potargana. Stłuczone ramie bardzo jej przeszkadzało i bolały ją nogi i długiej przeprawy przez korzenie w lesie. była jednak w stanie to zignorować, pragnienie i głód też, strach wystarczająco ją karmił, by mogła iść dalej. -Wolę się nie zatrzymywać... boje się, że jak spocznę to już nie dam rady ruszyć dalej... Weź nieco strawy i picie w bukłak, posilimy się w drodze. - Powiedziała. Miała ochotę płakać i nie mówiła pewnie, już nie. Wyglądała jakby zaraz miała osunąć się na kolana. Więc jeśli Pru postanowi inaczej, dziewczyna nie będzie protestować więcej i da się poprowadzić do chatki.

Wydawało się, że chłopiec jest równie przestraszony co  kobiety, jeśli nawet nie bardziej. Prudence podążała na końcu. Lubiła spacerować po lasach, może nie aż tak, jak być na morzu, ale bliskość natury sprawiała jej przyjemność. Cóż, wiadomo, że chodzenie po lesie nie należało do najprostszych, trzeba było uważać, by przypadkiem siebie nie uszkodzić. Prue martwiła się nieco o Lunę, klacz wyglądała na zmęczoną. Wtedy dotarli do chatki, w której najwyraźniej mieszkał chłopiec.
Był dla nich naprawdę miły, jak na razie, zobaczymy, czy nie ma jakichś ukrytych zamiarów. Znając szczęście naszych dam przygoda dopiero przed nimi.
- Wybacz Pani, wydaje mi się, iż powinnyśmy skorzystać z propozycji..- I one i ich zwierzęta były zmęczone. Krótki odpoczynek na pewno będzie dla nich korzystny.
- Zarówno my, jak i nasze konie potrzebują chwili by odetchnąć..- Krótki postój wydawał się jej być dobrym pomysłem, tym bardziej, że miały one przed sobą długą drogę.
- Mieszkasz sam?- Zwróciła się do chłopca. Wydawało jej się to nieco dziwne. Chociaż kto wie. Jednak sam, w środku lasu?

-To pułapka! - Krzyknęła dziewczyna, gdy zorientowała się co zobaczyła na dachu. Śmierdzieć mogło wszystko, od odpadów po uboju, po zdechłego w budzie za domkiem psa, ale to?! Przez głowę przeszła jej myśl, czy nie lepiej było jednak zostać z wieśniakami... nim zdążyła się wycofać, poczuła silne ukłucia na szyi. -Nie... - Jęknęła kiedy zakręciło jej się w głowie, próbowała podeprzeć się o koński grzbiet, ale chwilę później runęła na ziemię...

Obudziła się z bólem głowy, albo przez niego... w sumie bez znaczenia. Jęknęła i chciała złapać się za czaszkę, ale ręce miała skrępowane. Od razu oprzytomniała, a serce podskoczyło jej do gardła. Rozejrzała się. Pru była obok, ubrana w jakąś brudną szmatę i przywiązana do pala... tak samo jak i Rhaena. Ich rzeczy leżały niedaleko. -Obudź się pani. Prudence. - Szepnęła. Były tu póki co same i lepiej niech nikt nie usłyszy, że się pobudziły. Było ciemno i duszno, nie było okiem tylko pochodnia dawała światło. -Bogowie miejcie nas w swej opiece. - jęknęła napierając na więzy by zobaczyć jak mocne są i czy nie da razy wyślizgnąć z nich swoich chudych dłoni. Trzeba się stąd zabierać... w tej chwili nie liczyło się nawet to, że poza jakimiś siermięgami nie miały na sobie kompletnie nic...

Nasze panienki robiły chyba wszystko, by dzisiaj stać się czyimś łupem. Dwie bardzo rozgarnięte osoby udały się razem na wyprawę. Brońcie ich wszyscy bogowie, przed kolejnym pomysłem pójścia gdzieś w swym towarzystwie.
Młodzian mówiąc o ojcu jakoś niespecjalnie się przejął. No i wtedy Pru poczuła woń.. Szukała skąd dochodzi ten piękny zapach i wtedy dostrzegła.. Dziecko? Na dachu. Co się kurwa dzieje. To nie wróżyło nic dobrego.
- Szlag by to..- Tyle zdążyła rzec nim poczuła ukłucie na swej szyi. Po czym legła na ziemi. Co tu dużo mówić dzisiaj upolowali całkiem niezłą zwierzynę.
Usłyszała głos. Najwyraźniej była to Rhaena. Ból nieco przyćmił jej umysł. Poczuła, że ręce ma skrępowane. No tak.. Najwyraźniej ktoś zdążył już przywłaszczyć sobie ich szaty.
- Jaka tam pani.. - Prue dostrzegła wtedy swoje rzeczy. Miecz, sztylet.. próbowała nogą je przybliżyć, zapewne nic z tego nie wyszło.
- Bogowie nas dziś wspierają..- Była zirytowana.

-Wspierają!? - żachnęła się zrozpaczona dziewczyna. -Bawią się nami. - jęknęła wciąż rozpaczliwie starając się wykręcać nadgarstki by wyślizgnąć dłonie z więzów za sobą i słupem. -Wpadłyśmy z deszczu pod rynnę. - Nie malowało się to dobrze. Chodźmy z nim, odpocznijmy! Trzeba było zostać i poczekać na prowiant... może gdyby nie podeszły bliżej... dlaczego ten psychopata musiał trafić akurat na nie, a nie dorwać sobie jakiegoś przeklętego wieśniaka!? -dasz radę wyślizgnąć dłonie z pęt? - Zapytała z nadzieją. Jej szło marnie i czuła już boleśnie otarcia od sznurów. -Co on z nami zrobi? Mógł nas zabić od razu... aż boję się myśleć... - mruknęła bardziej do siebie niż do towarzyszki, ale na tyle głośno by ta ją słyszała. -Niech to! Nie mogę... - warknęła zaraz dając sobie spokój z walką z pętami jeśli ona nie przynosiła żadnych rezultatów poza głębszymi otarciami. -To ja wyciągnęłam Cię na to polowanie... przepraszam...

- Poradzimy sobie, warto mieć nadzieję..- Cóż, zawsze jest jakieś wyjście. Gorsze, czy lepsze, jakieś musi być. Prue zachowała mimo wszystko zimną krew. Zastanawiała się, co z ich rumakami. Liczyła na to, że Lunie nic się nie stało.
- Chyba nie dam rady..- Za to dziewczę jakimś cudem sięgnęło do sztyletu. Ona jednak miała szczęście. Podsunęła go sobie do dłoni, kiedy pojawił się mężczyzna - zamarła, byle tylko nie dostrzegł braku broni. Spojrzała na niego. Teraz wyglądał na pewniejszego - co się dziwić miał dwa gołąbeczki w klatce. Nie wiedziała, czy tamten zdawał sobie sprawę z kim dokładnie miał do czynienia. Może to i lepiej jeśli nie. Były one naprawdę ważnymi osobami. Miała świadomość, że ktoś musiał je rozbierać, kiedy zabierał im ubrania.. Do tego jej buty..
- Nieraz dokuczały bardziej.. - Nie czuła się wyśmienicie, ale w jej przypadku bywało gorzej i zawsze udawało jej się wylizać. 
- Tak, nie wziął byś nas inaczej niż siłą, chociaż to był marny podstęp.. - Prue nie szanowała takich osobników.
- Co się dziwić, skoro mieszka Pan w środku lasu, tutaj raczej kobiet nie ma? Są za to zwierzęta..- Dziewczynę zastanawiało, czy rzeczywiście jest on jedynym mieszkańcem chaty. Nie wiedziała ilu osób może się spodziewać planując ucieczkę, no i jak miały wrócić do twierdzy nie znając drogi? Same problemy. Zawsze pozostawała nadzieja, że ktoś zobaczy, że długo ich nie ma.
- Chyba już za późno na to, jesteśmy już poobijane..- Nie ma nic gorszego od samotnych mężczyzn, tego się nauczyła przez ten swój krótki żywot. Kiedy tamten wyszedł wróciła do sztyletu. Przesunęła go do swych dłoni, o ile udało jej się go złapać to próbowała przeciąć więzy.

Rhaena patrzała na wysiłki koleżanki niedoli z wstrzymanym oddechem. Sięgnij go, sięgnij błagam... Prosiła w duchu. Sięgnęła! Wtem do chatki wszedł ich przewodnik... niby wybawca! Zamarła. Wyraz jego twarzy zmienił się. Chłopak nie był brzydki jak na dzikusa z lasu, ale wyraz jego oczu i uśmiech bardzo jej się nie podobał. Mimo, że miała na sobie jakąś wyleniałą szmatę czuła się całkiem naga i bezbronna pod jego spojrzeniem... jakby ten sukinsyn już i tak ich sobie nie pooglądał i nie wymacał! -Jeśli nas tkniesz, słono za to zapłacisz! - Krzyknęła kiedy odchodził, a potem osunęła się na kolana przy palu. Nie miała już siły stać, albo to po prostu panika odbierała jej władze w nogach. -To się nie skończy dobrze... - jęknęła pochylając głową. Była zrezygnowana, ale nie płakała. Uciekając przez las wylała wystarczająco łez... teraz nie było nadziei. -Co za sukinsyn! - co mogła zrobić innego poza wylaniem żalu? Nie wiedziała nawet ile minęło odkąd straciły przytomność... kilka godzin, noc, doba? Ktoś już ich szukał? Jakie były szanse, że w środku królewskiego lasu ktoś je znajdzie? Żadne. A jeśli zdołają mu uciec... Pru zdobyła sztylet i walczyła ze swoimi więzami... jak daleko dadzą radę uciekać? -Prudence... - Powiedziała w końcu grobowym, śmiertelnie poważnym tonem. -Uwolnij się i uciekaj. Nie czekaj na niego, wiej. - Mówiła dalej patrząc teraz mokrymi oczami na towarzyszkę. -Będę Cię opóźniać. Jesteś silniejsza. Lepiej jeździsz konno. Wezwij pomoc.

- Nie wiem, czy dam radę się uwolnić, to nie jest takie proste..- Pru miała problem, oprawca dosyć ciasno zawiązał węzły.
- Pani, nie zostawię samej ciotki króla.. już widzę co by się stało gdybym to zrobiła..- Nie chciała mieć na sumieniu kolejnej osoby. Nie zostawiała swoich. Jednak  cały misterny plan Prudence poszedł w pizdu. Do tego szmata którą miała na sobie jej się podwinęła i zaprezentowała się w całej okazałości.. Dawno nie czuła takiego upokorzenia. Była strasznie wkurzona. Do tego nie mogła nic zrobić, nienawidziła takiej bezczynności. Wtedy do pomieszczenia wrócił ich znajomy.. Tak stał tak sobie obserwując nasze damy. Nie umknęło mu tym razem, że sztylet nieco zmienił swoje położenie.
- Kurestwo..Pomiot szatana.. cholerny skurwiel.. - Dziewczę zaczynało składać ładną wiązankę, gdy zobaczyło tego mężczyznę, ten widząc, co zamierzała zrobić kopnął go dalej. Kiedy uderzył ją w twarz plunęła w jego stronę. Policzek ją palił. Nerwy zaczynały jej puszczać. Miała chęć go udusić gołymi rękoma, i gdyby w tym momencie nie miała skrępowanych rąk zrobiłaby to od razu. No i drzwi się otworzyły po raz kolejny. Nie wiedziała, czego powinna się spodziewać. Może jednak miał jakiegoś towarzysza i zamierzał się nimi podzielić? Ale nie.. przez pomieszczenie przeleciał sztylet, który najwyraźniej trafił w cel, dziewczyna dopiero po chwili zobaczyła, kto go zaatakował.
- Bogowie..- jakież one miały szczęście do spotykania tych osób, których nie powinny? Czyli co, teraz wieśniacy będą chcieli rozerwać je na strzępy? Kobieta je uwolniła. Prue złapała się za nadgarstki, które nieco ją bolały od sznura. Dostały nawet swoje ubrania, nie zwlekając specjalnie zaczęła się ubierać. Nie czuła się dobrze w tej szmacie, którą miała na sobie. Była niepocieszona tym, że nie zwrócono jej broni. Czuła się okropnie bezbronna w tym momencie.
- Dziękujemy..- rzekłaq do kobiety, z drugiej jednak strony co teraz?
- Co zamierzacie z nami zrobić?- Ocalili je przed oprawcą, na pewno mięli w tym jakiś cel, ciekawe jaki.

Prosiła w duchu bogów o to by Pru dala radę rozciąć swoje więzy. Niestety, nie zdążyła nim wszedł ich prześladowca, nawet nie była pewna czy zdążyłaby to zrobić jeszcze i przez pół dnia. To jednak stało się nieistotne jak przerażone, fioletowe oczy dziewczyny zobaczyły mężczyznę... naoliwionego, nagiego i gotowego. Pru zaczęła kląć, Rhaena zaś pisnęła i odwróciła wzrok. Co za obmierzły zboczeniec! Psychopata jakiś! Jeśli miała jeszcze jakieś nadzieje na wyjście stąd żywą i niepohańbioną to własnie je traciła w zastraszającym tempie. Gdy usłyszała trzaśnięcie dłoni w twarz otworzyła szeroko oczy. To jej towarzyszka oberwała. Rhaena siedziała skulona obok, a niemal sama poczuła ten policzek. Jej też nie ominęła wątpliwa przyjemność dotyku prześladowcy. Podszedł i do niej, pochyliła się, chwycił i boleśnie uścisnął jej pierś, na co odpowiedziała krótkim krzyknięciem. Jakby na jej zawołanie drzwi do chatynki otworzyły się znowu, mężczyzna się odwrócił, błysnęło żelazo i nagus obryzgał jej krwią a potem zległ martwy tuż przed nimi. Widok kobiety, która zabiła młodziana wcale nie poprawił humoru Smoczycy. Była ona przeto w grupie wieśniaków, która z mordem w oczach rzuciła się na nie wcześniej... i co teraz? Przez uderzenie serca, gdy kobieta podchodziła do nich z nagim ostrzem w dłoni Rhaena podziękowała bogom choć za czystą śmierć spodziewając się, że ta poderżnie im gardła. Przerżnęła jednak więzy. Co tu było grane?! Dziewczyna wstała wciąż plecami przy słupie rozcierając zdarte od sznurów i szarpaniny nadgarstki. Gdy oddali im odzienie w ślad za Pru włożyła swoje ubrania pospiesznie. -Ocaliliście nas przed nim... dlaczego? -

Niesamowite! Wyprowadzono je z ich więzienia. Były pod ziemią, się psychol dokopał! Po drodze kobieta nie odzywała się. Obejmowała się jedynie ramionami i gładziła po sińcu na ramieniu, który był już większy od jej dłoni.Na zewnątrz dostała mdłości i odruchu wymiotnego. Tego wszystkiego było zbyt wiele! Zgięła się w pół i zatrzęsła gwałtownie. Miała jednak pusty żołądek, w rezultacie odruchu zaczęła tylko kaszleć. W tym czasie odprowadzono gdzieś Lady Geryjoy. Nie odpowiedziała na zapewnienia. Wątpiła w nie trochę ale wolała zachować to dla siebie. Gdy kobieta wyjaśniła jej kim był psychopata i co prawdopodobnie by z nimi zrobił o mało co nie dostała ataku konwulsji po raz kolejny. Tak czy siak jej twarz była bardziej sino - szara niż biała.
Rhaena nie miała wyjścia jak ruszyć dalej... za kobietą i Gregorem. Kiedy się przedstawili skinęła słabo głową. Była obita, zmęczona i głodna, wyglądała jak siedem nieszczęść z potarganymi włosami, plamami krwi na ciele i w podartym tu i ówdzie stroju do polowań. Straszne. -Gdzie mnie prowadzicie? - Zapytała Helen, gdy przycupnęły przy rozpalanym przez chłopaka ognisku. Nie miała pojęcia czy idą w stronę miasta czy wciąż głębiej w Królewski Las. -A co król ma zrobić z suszą? - Odpowiedziała pytaniem. -Nie zrozumcie mnie źle. Walczycie o siebie i swoje racje, a król musi pogodzić potrzeby całego królestwa. Pogodzić obowiązki, zapewnić nam ochronę. Odpowiedzieć na wojnę, która rozszalała się w Dolinie Arrynów. Króla już raz próbowano zamordować innych członków Królewskiego Rodu także.Król ma wiele spraw na głowie. - Westchnęła. Nie wiedziała czy to paplanie się spisze, czy pojmą, czy się wkurzą. -Bunt chłopów w niczym nie pomoże. Nie chcę, żeby tereny przy Królewskiej Przystani spłynęły krwią, ale... - Ugryzła się w język nim dokończyła. Zamaskowała to westchnięciem. -Co z moimi ludźmi? Zabiliście wszystkich?

lW dobrą stronę!? Dziewczyna o mały włos nie prychnęła. Nie ma to jak wymijając odpowiedź! Wo dobrą dla kogo?! dla nich, czy dla niej!? Rhaena nie miała pojęcia gdzie jest, mogła prowadzić ją wszędzie, do miasta, do wioski, w kolejną pułapkę, na stos, do kruczej klatki... gdziekolwiek! -Odpowiedział. Posłał ludzi. Na karanie zdrajców przyjdzie czas. Ludzie nie przemieszczają się szybko jak kruki, nawet konno. - Spróbowała obronić bratanka, ale po chwili westchnęła i darowała sobie dalsza przeprawę przez ten temat. -Możecie coś wskórać pokojowo. Na miecz, król odpowie ogniem i krwią. - ostrzegła kręcąc zrezygnowana głową. Co planowali. Jeśli któryś głupiec pojawi się na dworze z nią jako zakładniczką do tego w tym stanie... zginie w męczarniach, a okoliczne wiochy spłoną. Posłanie ptaka, czy posłańca tez nie będzie mądre. Co oni kombinowali.
Gdy Helen odpowiedziała jej na ostatnie pytanie Rhaena wstała gwałtownie patrząc na kobietę. -Zamordowaliście ich. Na to zasłużyli? Na taką śmierć!? Bo stanęli w obronie swojej pani?! Kobiety, którą chcieliście ściągnąć z konia i zabić w napadzie szału? Tym wam zawinili? Chcieliśmy odjechać, to wy zaatakowaliście, bronili nas. Każdy z nich miał żony i dzieci. - Znowu się wzburzyła, może znowu nierozsądnie, ale nie panowała nad tym. Zasłużyli na to?! Helen raczyła żartować, co za tupet! Zasłużyli...

Tego było dość. Nie rozumiała tych ludzi, nie potrafiła się z nimi dogadać. była obolała, głodna i zmęczona. Osunęła się na kolana i pochylając się ukryła brudną twarz w dłoniach. Zaczęła płakać. Musiała sobie jakoś upuścić emocji, strachu i napięcia całego dnia. -Masz rację. Nic nie rozumiem. Jestem Targaryenem. Urodziłam się i dorastałam na zamku. Nigdy nie byłam głodna. Zawsze strzegli mnie wierni rycerze. Niczego mi nie brakowało. Uczono mnie i wychowano na damę. Nie znam waszych problemów, wy nie znacie moich i innych możnych. - Chlipała w swoje dłonie, ale zwracała się do Helen. -Nie znam strachu o to czy jutro coś zjem, czy ktoś nie złupi mojej wioski, czy przeżyję. Dlatego nie potrafię z wami rozmawiać. Co bym nie powiedziała tylko pogarszam sprawę... tak jak na trakcie... a przecież nie chciała by komukolwiek tam się stała krzywda... a zginęli ludzie. Twoi przyjaciele zarówno jak i moi. - Nie wspominając, że i ona sama o mały włos nie postradała życia. W sumie wciąż nie czuła się specjalnie bezpiecznie. -dzieli nas przepaść niemal nie do przeskoczenia. Ja nie rozumiem was, wy nas i każdy ma swoją rację, której się trzyma. Jest z tego jakieś wyjście? - Chlipała jeszcze jakiś czas. W końcu jednak otarła twarz i osuszyła ją w rękaw. Pociągnęła nosem i wzięła dwa głębokie wdechy. -Co ze mną zrobicie?

-Ja? - Zapytała siadając by było jej choć troszkę wygodniej. -Nie jestem władcą ani politykiem Helen. Do tego jestem kobietą. W tym kraju władają mężczyźni. Jedyne co mogę zrobić to próbować być głosem w Radzie Królewskiej, a to czasami...eh... to nie jest takie proste jak to możecie rozumieć. Słowa nie wystarczą, a słowa kobiety często są uważane za mniej znaczące. Do tego przecież nie jestem królową, tylko ciotką króla, w dodatku młodszą od niego o całe lata. - Ostatni raz pociągnęła nosem, nim wróciła do względnego porządku i panowania nad sobą. Przyszedł Gregor, z polowania jak widać, bo miał kuropatwę. Na jego słowa skinęła głową. Milczała, gdy otrzymała wodę. Napiła się kilka niewielkich łyków, byleby zwilżyć gardło i przepłukać usta. Oddała bukłak... te kilka łyczków nie ugasiło pragnienia, ale panowała susza, o wodę też było coraz trudniej, a Rhaena nie należała do osób, które srają wyżej niż głowę mają. Może nie rozumiała wielu kwestii i nie potrafiła dogadać się ze wszystkimi tak jakby chciała, czy to przez wychowanie czy cięty język, to potrafiła współczuć i był dobra, niech to szlag.
-W lesie nie jest bezpiecznie w nocy... zwłaszcza w nocy... - mruknęła wyciągając dłonie do ognia. Na nadgarstkach miała czerwone pręgi, uch, aż skrzywiła się na ich widok! -Wciąż nie powiedzieliście mi gdzie idziemy i co chcecie ze mną zrobić.

Helen naprawdę nie wiedziała w kim pokłada nadzieje. Rhaena była ostatnią osobą, która nadawała się do tego czego oczekiwała od niej kobieta. Jak lekkoduch, rozbrykane dziecko, któremu nigdy nic nie brakowało może coś zmienić. Co ma zmieniać osoba, która wychodzi z założenia, że zawsze wszystko jakoś się ułoży i skończy dobrze? Jak Rhaena też ma zmienić myślenie, skoro mimo tak parszywej sytuacji w jakiej była jeszcze dwie godziny temu, przywiązana do słupa, niemal naga i czekając na gwałt i niechybną śmierć, wyszła z tego jedynie z otartymi od sznura nadgarstkami, c nienaruszoną cnotą i zdrowa. Równie dobrze mogła powiedzieć Hele, że wszystko na pewno się ułoży. Susza nie będzie trwała wiecznie. Będzie dobrze. To by dopiero było! -Zwracacie się do niewłaściwej osoby. - Mruknęła obejmując się ramionami i kuląc przed ogniskiem. -Nic nie jest nieuniknione, ale nie jestem typem osoby, która mogłaby zapobiec czemukolwiek... Nawet nie wiem czy zostanę w Królewskiej Przystani jak wrócę do miasta. Od jakiegoś czasu chciałam wrócić na Smoczą Skałę... - Dodała cicho nie patrząc na nikogo. Gapiła się w ognisko, pustymi, zmęczonymi oczami. -Po prostu odpocznijmy... wystarczy mi wrażeń jak na jeden dzień... - westchnęła po chwili ciszy i oparła czoło od podkurczone do siebie kolana... była taka zmęczona...

Rhaenia ściskał się z głodu żołądek! Przy koniach miały prowiant na polowanie, do tej pory jadłaby z pięć razy, albo i więcej. Wieczerza, przystawki, słodycze, owoce, co tylko. Teraz... nigdy chyba nie była tak głodna, nawet jako dziecko, gdy całymi dniami ganiała z bękarcim bratem po Smoczej Skale. Nie odpowiedziała na słowa Helen rozważając je w duchu. Co jeśli ta miała rację?! Tego Rhaena się w tej sytuacji chyba bała najbardziej, że to faktycznie tylko ona będzie mogła coś zmienić. Odebrała swoją porcję mięsa i urwała kawałek mięsa palcami szybko wkładając ja do ust. Omal się nie zadławiła. Kaszlnęła i zasłoniła usta dłonią. Mięso bez przypraw, które zostało upieczone nad ogniskiem, a nie przyrządzone w kuchni?... cholera, to nie było coś co mogło smakować, ale nie wybrzydzajmy. Rhaena szybko dworską sztuczką powachlowała dłonią przy lekko rozchylonych ustach i wciągnęła powietrze jakoby mięso było zbyt gorące. Potem je przeżuła i przełknęła. Sądziła, że była bardziej głodna, może to dlatego, że przywykła jadać inaczej. Połowę swojej porcji oddała chłopcu, który niemal swoją połknął na raz. -Dziękuję. - Powiedziała krótko, wycierając usta.

-Warty? - Zapytała i niespodziewanie uśmiechnęła się przypominając dziecięce zabawy z bratem i dziećmi mieszkańców. Podchody i obozy, księżniczki i rycerze. Wtedy też mieli warty, ale tam nie było nic na poważnie. Nikt nie mógł ich naprawdę skrzywdzić...

Gdy więc pierwsza osoba stanęła na warcie, Rhaena zwinęła sie w kłębek na ziemi i zasnęła, ale tylko dlatego, że była koszmarnie zmęczona. Wierciła się i miała płytki sen, ale zawsze to sen...