Lancel Tully dowodził mężami z Riverrun. Cóż, wojsko Tullych zachowywało się jak dzikie. Niszczyli i mordowali wszystko co napotkali na drodze. Właśnie w tym Tully popełnił błąd.
Jego przyboczni byli pogrążeni w walce, sam Tully rozkazywał podległym żołnierzom.
Jedno złe polecenie, jeden błąd zaważył na zdrowiu Lancela. Wojsko Tullych pogrążone w euforii, było zbyt zajęte okrzykami oraz pieśniami. Nie zwracało uwagi na polecenia Lancela.
Ranny łucznik Blackwooda ugodził strzałą dziedzica Riverrun. Ból był nieznośny...
-Zabić go!-Lancel powiedział ochrypłym głosem. Ostatnim obrazkiem, który Lancel widział przed oczyma, była głowa zabitego łucznika.
Lancel Tully, dziedzic Riverrun, zemdlał.
-Lordzie Bracken, mój pan, dziedzic Riverrun jest ciężko ranny. Proszę o opiekę nad moim panem.-W tym samym czasie, kiedy gwardzista przemawiał, do sali weszli rycerze, z rannym Lancelem.
-Panie, wojska Riverrun wracają do domu, zostawiam wam czterystu ciężkich kawalerzystów, którzy będą strzec dziedzica. Proszę również o wysłanie listu, do czcigodnego Lorda Riverrun o wyniku bitwy, oraz stanu zdrowia dziedzica.
Armia Tullych szybko zmierzała ku Riverrun. Bitwa była wygrana, ale ich pan został ranny, być może śmiertelnie. Nie było wiadomo czy młody Tully przeżyje do następnego ranka.

Czterystu jeźdźców z Riverrun rozbiło obóz pod murami zamku. Niektórzy zajmowali się opatrunkiem rannych, inni dobiciem ludzi Blackwooda, a jeszcze inni rozbijaniem namiotów.
Ich zadaniem była obrona dziedzica przed jakimkolwiek zagrożeniem. Gdyby stan dziedzica się poprawił, tych czterystu kawalerzystów miałoby przetransportować go bezpiecznie do Riverrun.
Stan Tullly'ego pogarszał się z minuty na minutę. Jego życie było poważnie zagrożone.
Rannego Lancela strzegła jego gwardia przyboczna. Przy jego łożu, ciągle stało piętnastu  przybocznych. Wymieniali się co pięć godzin. Trzech innych gwardzistów dowodziło obozem, a dwóch innych, udało się na naradę.
Lancel nigdy nie  był ciężko ranny. Brał  udział w wielu bitwach,  z których wychodził cało.
Była to jedna z pierwszych bitew, kiedy dowodził. Śmiało można powiedzieć, że dziedzic Riverrun nie radził sobie z dowództwem. Jego armia była jak zgrają barbarzyńców. Jedynie sam Tully i jego przyboczni zachowywali się w " miarę przyzwoicie".

Przejeżdżał wzdłuż szeregów królewskiej armii, przyglądając się żołnierzom stojącym w karnych szeregach. Aż dziw, że król wolał marnować ich potencjał w stolicy, podczas gdy w Westeros wybuchały coraz to nowe konflikty. Reinmar czasem miał wrażenie, że miłościwie panujący Aerys Targaryen zasługuje na mocne uderzenie otwartą dłonią w twarz. By się ocucił; obudził z tego dziwnego letargu. Królestwo powoli, lecz nieprzerwanie, podupadało, a król zdawał się nic sobie z tego nie robić. I choć wysłanie armii pod Stone Hedge było dobrym znakiem, to Reinmar podejrzewał, że królewscy ludzie znacznie bardziej by się przydali w innych zakątkach Westeros.
Rozmowa dowódców, w czasie której Reinmar niewiele mówił, była zdecydowanie jałowa i nie wniosła nic nowego. Arryn zapewnił krótko, że zajął się już Raventree Hall. Kilka pacierzy później, pożegnał rozmówców i oddalił się w stronę swych ludzi.
W kilka godzin po przybyciu, armia Doliny wyruszyła w drogę powrotną.

zt

Bitwa, bitwa… i po bitwie? Łatwo powiedzieć, trudniej zapomnieć. Krew, błoto, fekalia i wszechobecne trupy - typowy obraz tego, co zastać można, gdy opadnie bitewny kurz, kiedy chorągwie zostaną zwinięte a zwycięzcy odjadą lub udadzą się na triumfalną ucztę. W końcu deszcz zmyje posokę, zorana kopytami ziemia zarośnie trawą, a polegli zostaną spaleni lub pogrzebani… i wydawać by się mogło, że starcie pójdzie w niepamięć, podobnie jak oznaki stoczonej bitwy.
Tyle, że nigdy tak się nie dzieje.
Ludzka pamięć jest znacznie bardziej chłonna od natury, a podsycona wojną nienawiść nie wygasa równie łatwo co obozowe ogniska… ból po straconych ojcach, braciach i synach nigdy nie minie, obraz umierającego od ciosu przyjaciela się nie zaciera, zaś zdobyte rany aż do samej śmierci przypominają o przeszłości bladymi bliznami. Głupcem jest ten, który zakłada, że rozstrzygnięcie potyczki przyniesie pokój - ten bowiem nigdy nie ma miejsca, zwłaszcza w sercach tych, którym zadano klęskę.
Sam Blackwood też nie mógł należeć do najspokojniejszych ludzi w królestwie, bowiem po dość męczącej rozmowie dowódców armii, ludzie Korony nie zamierzali dłużej zwlekać z podróżą i dostarczeniem Lorda Raventree Hall do stolicy. Edmund Blackwood, eskortowany przez oddział liczący blisko setkę jeźdźców, wyruszył nieco wcześniej niż reszta armii Targaryenów, dla nich bowiem koniec bitwy nie oznaczał końca zadania. Zgodnie ze słowami ser Rosby’ego, w Stone Hedge zostało pół tysiąca królewskich żołnierzy, głównie piechota złożona z łuczników. Nie mieli być siłą militarną, lecz gwarantem stabilizacji i pokoju. Pozostała, nadal kilkutysięczna armia Targaryenów, nadal pod dowództwem ser Gerrharda wyruszyła w drogę powrotną do Królewskiej Przystani. Żaden z królewskich ludzi nie odczuwał euforii typowej dla zwycięzców z jednej, dość prozaicznej przyczyny: to nie był tryumf moralny. Nigdy takim nie jest, gdy po prostu wykonuje się polecenia, gdy zamiast toczyć wojnę z prawdziwym wrogiem, wymierza się zwykłą sprawiedliwość, zupełnie jak chłosta zastosowana wobec nieostrożnego koniuszego. Żadnemu z wojowników nie jest łatwo żyć z myślą, iż miast mieczem, jest zwykłym biczem… a jednak nie mogli narzekać - przeżyli i wykonali rozkaz Aerysa Targaryena, prowadząc Edmunda Blackwooda na szafot. Albo i gorzej.

/ zt

Słońce chyliło się ku horyzontowi. Lancel Tully spędził kolejny dzień w siedzibie wasala swojego ojca, lorda Brackena. Tully chciał wyruszyć za kilka godzin do domu, ale musiał podziękować lordowi, za zaopiekowanie się nim i jego armią. Pod murami Stone Hedge stacjonowało czterystu zbrojnych Tullych. Przebywali tam od ponad miesiąca, żywiąc się jadłem lorda Brackena.   
-Gwardzisto, zaprowadź mnie do lorda Brackena, chcę podziękować mu za opiekę.
Korytarzem szło siedemdziesięciu rycerzy, którzy zmierzali do wielkiej sali, gdzie przebywał lord Bracken.  Stone Hedge, był jednym z większych zamków w Dorzeczu, ale nie mógł się równać z Harrenhal  lub Riverrun.  Przed przybyciem Andalów, Brackenowie byli pomniejszymi  królami. Ich głównym wrogiem był sąsiadujący z nimi ród Blackwoodów.
Po kilku chwilach dziedzic Riverrun znalazł się w wielkiej Sali. Była ona bardzo podobna wielkością do tej z Riverrun.  Na środku Sali, na wielkim krześle siedział człowiek w sędziwym wieku.
-Ser, bardzo dziękuję za  zaopiekowanie się mną i moją armią. Riverrun ma u Ciebie dług.
Chcę Cię powiadomić, że za kilka godzin wyjeżdżam i udaję  się do domu, do Riverrun.-Tully wyszedł na dziedziniec.
-Gwardzisto, poinformuj  wojsko, że wyruszamy o północy.
Tully wrócił do swoich komnat. Choć od bitwy minęło półtora miesiąca czuł się słabo. Miał wątpliwości, czy wytrzyma w siodle dzień jazdy. Nie chciał tego ukazywać przed swoimi wojskami.
Przecież to on, za kilka lub kilkanaście lat zostanie lordem. To on będzie rządził w Dorzeczu. To on będzie dowodził wojskiem.  
     Godziny mijały szybko. Tully zjadł kolację i siedział przy stole, zastanawiając się nad przyszłością Dorzecza.  Zanim się obejrzał  nastała północ. Ubrał się w piękną zbroję płytową w kolorze błękitu i wyszedł na dziedziniec. Tam czekała jego gwardia oraz przygotowany koń.  Wsiadł na konia i na czele gwardii wyjechał przed zamek. Obozowisko było zwinięte, jeźdźcy byli gotowi do podróży, a wszyscy ranni, którzy jeszcze nie mogli poruszać się o własnych siłach, zostali  przeniesieni na wozy, które miały przetransportować ich do Riverrun.  Kolumna poruszała się szybko, a na jej czele jechał dziedzic Riverrun, Lancel Tully.