Jeden rzut oka wystarczy, by rozpoznać pochodzenie Saniyyi - ze świecą można by szukać drugiej kobiety tak bardzo naznaczonej pustynią. Jej spalona słońcem skóra ma barwę karmelu; ciemnobrązowe, niemal czarne włosy, spływają długą falą, czasem zaczesane ku tyłowi, czasem opadając na ramiona; Dornijka nie dba o wymyślne fryzury i sploty, niemal zawsze nosząc włosy rozpuszczone i zburzone wiatrem.

W otoczonych lekkim cieniem, oliwkowych oczach kobiety połyskuje wieczna iskra; jej bystre, czujne spojrzenie, okolone długimi, ciemnymi rzęsami i ostrymi brwiami, przywodzi na myśl drapieżnego ptaka. Twarz ma młodą i ładną, jak przystało na córkę wysokiego rodu; pełne usta, wyraźnie zarysowane kości policzkowe i łagodna, choć odrobinę niższa linia szczęki współgrają z jej egzotyczną urodą. Tylko na nosie pustynne słońce pozostawiło niewielkie pasmo delikatnych piegów, nieco może burząc szlachecki stereotyp.

Sani mierzy około 167 cm; jest smukła i szczupła, choć przy tym fizycznie nieco bardziej wyćwiczona, niż przeciętna szlachcianka. Wybiera szaty w ciemnych kolorach; porusza się zwykle niespiesznym krokiem; zdaje się być niezwykle cierpliwa i spokojna, ten jednak, kto poobserwuje ją choć kilka chwil dłużej, łatwo zauważy, jak szybkie potrafią być jej ruchy, jak doskonale wymierzone ma gesty i jak niezwykłą i precyzyjną szybkość reakcji. Saniyya Uller jest obserwatorem; nic nie uchodzi uwadze jej oliwkowych, czujnych oczu.
Tu, gdzie jej brat jest wężem - Sani bez wątpienia jest jastrzębiem.

...a druga połowa jest jeszcze gorsza.

Saniyya Uller urodziła się w Hellholt.
I jakkolwiek może się wydawać, że powinno to mówić o niej wszystko - nie jest tak i nigdy nie było.
Drewniany mieczyk dobrze leżał w jej dziecięcej rączce; szybko jednak lepiej zaczął leżeć w niej długi kij, którym znacznie łatwiej było obronić się przed mieczykiem starszego brata. Ot, profilaktycznie. Na wszelki wypadek. W końcu po bracie wszystkiego można było się spodziewać.
Najlepiej jednak ze wszystkich przedmiotów, jakie można było znaleźć w zamczysku, w rączkach Saniyii leżały księgi. Księgi i złoto. Dziewczynka bardzo szybko nauczyła się czytać, pisać i liczyć, i trzeba jej przyznać - żywiła duże zainteresowanie nauką, choć nigdy nie manifestacyjne.
Sani lubiła także obserwować; szybko nauczyła się zauważać i rozpoznawać subtelne gesty i znaczenie półsłówek. Wiedziała o niemal wszystkich szybkich, w wielu wypadkach dawno zapomnianych przejściach w Hellholt, wiedziała, kiedy służki wymykały się, kiedy w komnatach możnych przebywały nieco dłużej, niż powinny. Potem wiedziała także o każdym romansie we dworze, o każdym zatargu, niepokoju i pogłosce.
Kiedy w okolicy zaczęły ginąć zwierzęta, a jednemu z koni w stajni ktoś poderżnął gardło - każdy głupi domyśliłby się, że coś jest nie tak. Kiedy jednak Harmen zaczął znikać, coraz częściej, co oczywiście nie umknęło uwadze Saniyyi, aż w końcu Hellholt zawrzało od pogłosek - dziewczynka dawno wiedziała już, co. Nigdy jednak nie dała po sobie tego poznać; po co miałaby? Wydanie brata byłoby bezcelowe; zresztą nawet nie miała komu wydać jego sekretu, poza tym igranie z ludźmi jego pokroju nigdy nie było najmądrzejszym pomysłem.
Tuż po tym, jak w biały dzień zamordowano kobietę, a ścierwo wyrzucono niczym ochłap z obiadu, Saniyyę odesłano do Słonecznej Włóczni. Liczyła sobie wówczas dziesięć dni urodzin - i mimo całej inteligencji i sprytu nie zdołała dowiedzieć się, w jakim stopniu odesłanie zależało od zagrożenia stwarzanego przez upodobania Harmena i jej świadomości jego wyczynów.
Jeden dzień imienia później Harmen również zresztą pojawił się w Słonecznej Włóczni, co pozwoliło Saniyyi domniemywać, że oddanie jej Martellom było, niezależnie od niepokojów w Hellholt, planem Lorda Ullera.

Jako wychowanka Martellów Saniyya kontynuowała pobieranie dotychczasowych nauk, przy tym jednak uczona była władania charakterystyczną dla Dornijczyków włócznią - choć bardziej upodobała sobie glewię, i w walce tą właśnie bronią wyspecjalizowała się, osiągając niezwykły kunszt; mimo to, szermierka również nie pozostała jej obca, choć z klasycznymi ostrzami radzi sobie gorzej.
Głównym jednak i najchętniej rozwijanym przez dziewczynę talentem pozostało posiadanie wiedzy. Z podrzędnej wychowanki, z biegiem lat Saniyya wyrosła na doskonałą Szeptaczkę - jeśli nie w ogóle pierwszą w całej Słonecznej Włóczni.
Obserwując i nasłuchując, tak swoimi zmysłami, jak i zmysłami jej przyjaciół w Dorne, Saniyya wie niemal wszystko o każdym. Trzymając się z pozoru na uboczu, żeruje niczym drapieżny ptak krążący nad polem, a jej informacji niemal nigdy nie można kupić złotem. Ile wie - i czemu, lub komu w rzeczywistości ma służyć jej wiedza?
Cholera wie.
W końcu to córa krwi Uller. Nawet, jeśli nie jest, jak połowa jej rodu, ewidentnie szalona.
Zresztą ponoć pozostała połowa jest jeszcze gorsza.