Spójrz na niego i powiedz mi, czy przypomina ci kogoś?

Barczysty mężczyzna z licznymi bruzdami trosk wyrytymi na twarzy odziany jest w wypłowiały, niegdyś czarny płaszcz przynoszący chlubę dla właściciela, zapomniany relikt dawnych lat. W spojrzeniu ciemnych, przenikliwych oczu czai się stanowczość, przynależna ludziom nieustraszonym i wytrwałym w powierzonym zadaniu, gotowych oddać ostatnią kroplę krwi w imię wybranych ideałów; zdawałoby się – człowiek ze szlachetnymi korzeniami, przyzwyczajony do dumnego kroczenia wśród służby i nawykły do wydawania rozkazów. Ostre rysy szczęk przysłonięte są pordzewiałą od czasu brodą, splecioną na dwóch końcach żuchwy w dwa warkocze, przyozdobione srebrnymi koralami przetopionymi z pierścieni tej, której oddał serce przed laty.
Dopiero po uzyskaniu śmiałości do odrzucenia krępacji przy tym majestatycznie przenikliwym spojrzeniu, można dostrzec coś nieuchwytnego w brązowych tęczówkach, najczęściej skrytych pod przymrużonymi powiekami, przywykłymi do znoszenia śnieżnych zamieci. Niewielu udało się w prawidłowy sposób odczytać zagubienie dostrzegalne na twarzy Richarda, zazwyczaj oceniając to jako przygnębienie, smutek, irytację, zniechęcenie, nienawiść – ilu ludzi, tyle interpretacji.
Przyglądając się bliżej jego sylwetce, widać postawnego mężczyznę dzierżącego półtoraka i tarczę przez blisko trzydzieści cztery dni imienia, odnajdując to w sile ramion, harcie ducha, mięśniach skrywanych przed kobiecymi spojrzeniami aż po kres dni, sercu przesiąkniętemu pewnością o słuszności podejmowanej sprawy. Ciężar trosk powoli przyciąga wronę ku ziemi, jednoznacznie wskazując na nieuchronną śmierć czającą się za drugą stroną muru, a zgarbione ramiona prostują się tylko podczas walki, wykonywania zadań narzuconych z góry, w sytuacjach kiedy należy odrzucić rozmyślania o przyszłości.
Wciąż ci kogoś przypomina i dopiero wtedy, gdy się przedstawia, jesteś w stanie sięgnąć wstecz i przypomnieć sobie jego twarz z odmętów zatartych przez mgłę lat, wspomnień. Pewny krok, niezachwiana postawa, pewność w ruchach, szerokość w barkach – to wszystko pozostało i Yronwood wciąż uchodzi za rosłego męża, przekraczając granicę metra osiemdziesięciu we wzroście. Nie należy do ludzi opieszałych, chociaż szczególne umiłowanie do czerwonego, lyseńskiego wina staje się coraz widoczne nie tylko w rumianych policzkach.
Uśmiech gdzieś po drodze zmartwień zniknął na zawsze, a Richard uchodzi za człowieka pozbawionego poczucia humoru.

Pierworodny syn brata dziedzica Yronwood, oczko w głowie rodziców, pretendent do zawładnięcia majątkiem rodu w przypadku braku męskiego potomka z drugiej części rodziny – wychowywany w duchu wywyższenia względem innych zyskał miano egoisty za czasów dziecięcych. Zainteresowany wyłącznie wojaczką, z przyjemnością przodował nad siostrą i imponował służbie zdolnością szybkiego pochłaniania tejże dziedziny wiedzy. Pojawienie się jednak septy Laryss odmieniło jego poglądy wystarczająco mocno, aby przekierował swoje umiejętności w stronę nauczania słabszych, gorszych, zaś opowieści o Straży Nocnej były jego ulubionymi podczas mrocznych wieczorów.
Z narcystycznego chłopca wyrósł na przystojnego młodzieńca o szlachetnym sercu, częstokroć obdarowując uwagą tych, którzy potrzebowali dobrego słowa lub kilku monet. Podróżnik stawiający się na wezwanie Martellów, dogłębnie oddany poglądom ojca – a w następstwie przejmując je za pewnik, za właściwą lojalność i oddanie sprawie wyżej położonych. W dwudziestym trzecim dniu imienia usłyszał imię przeznaczonej mu dziewczyny, która nie dojrzała jeszcze do ożenku. Dopiero w następnym roku Mara Gargalen z Salt Shore otrzymała małżeński podarunek od Richarda Yronwooda, przyjmując go jako zło konieczne, ale też - potrzebne. Rozporządzając częścią domostwa powoli zbliżali się do siebie, budując most porozumienia i lojalności stopniowo przeistaczającą w zaufanie, prowadzący w ostatecznym rozrachunku do miłości.
Młodsza, niemalże o osiem lat, kobieta całym sercem oddała się pracom przynależnym damie i witała męża z należytą tęsknotą po powrocie z wizyty u suwerena. Dopiero w dwa lata po małżeństwie, kiedy kobiety z Yronwood zaczęły niepokoić się o łono Mary, modlitwy do Matki zostały wysłuchane i na jasnooką piękność spłynął dar. Szczęśliwy był czas oczekiwań i przygotowań, a duma Richarda nie mieściła się w jednej izbie. Nie trwało to jednak tak długo, jak tego pragnął, ponieważ przewrotny los odebrał mu żonę i dziecko w siódmym miesiącu ciąży, gdy nastąpił przedwczesny poród.
Oszalały z goryczy podjął jedyną słuszną decyzję, ulegając podszeptom starej już septy i nie przekroczywszy dwudziestu siedmiu lat udał się na mur, przywdziewając czerń jako symbolu nieustającej żałoby. Dobrze wyedukowany mężczyzna miał początkowo zadatki na zarządcę, jednak dość szybko lord dowódca przekonał się o jego dominujących umiejętnościach w walce. Zaczynając od jednego z szarych zwiadowców piął się w górę wykonując misje powierzane coraz częściej oszustom, gwałcicielom i mordercom, z którego to grona najlepiej posługiwał się mieczem i tarczą. Broniąc honoru Nocnej Straży uczy tych, który chcą przeżyć za murem, stawiając czoło nieprzyjacielowi.