Eirean Mariyam Uller

Aparycja

Dornijka, ładna Dornijka, tak można określić jej urodę typową do regionu. Jest prawdziwą kobietą, nie brakuje jej krągłych kształtów piersi i pośladków, co wcale nie znaczy, że ma zbędne kilogramy. Figura kobiety z półwyspu jest klepsydrą - ma ona średniej wielkości barki, ładne wcięcie w talii (wypracowane zakładaniem gorsetów przez jedenaście lat), duże ale zgrabne biodra, które na pewno w przyszłości ułatwią jej wydanie na świat swoich potomków. Nie jest ani wysoka, ani za niska, może pochwalić się długimi nogami (które nie są proporcjonalne do jej ciała, bo jak można zauważyć zajmują większą część niż tułów). Kobieta posiada cerę oliwkową, typową dla regionu, z którego pochodzi. Jej skóra jest zadbana, delikatna i miękka w dotyku, bardzo o nią dba stosując olejki - najczęściej o zapachu cytrusów. Twarz ma przeciętną, nie jest najpiękniejszą kobietą, ale też nie można powiedzieć, że jest w jakimkolwiek stopniu brzydka. Najprościej rzecz ujmując jest specyficzna; jedni będą do niej wzdychać, inni uważać za nic wielkiego w kwestii urodowej. Twarz kobiety jest owalna. Otaczają ją brązowe włosy do ramion. Ma przyjemne, aczkolwiek lekko postarzające ją rysy twarzy. Łatwo zatopić się w spojrzeniu jej bursztynowych - czasem czekoladowych - oczu, zawsze jest ono serdeczne, jedynie czasami ukazuje ono smutek publice. Wiele dziewcząt może pozazdrościć jej otoczki oczu, jaką stanowią bardzo długie i gęste rzęsy. Ma mały nos, od którego uwagę odwracają soczyste, różowe usta. Są one stworzone do całowania.

Jeśli chodzi o ubiór kobiety, to uwielbia ona długie, zwiewne suknie. Najczęściej nosi je w kolorach ciepłych: czerwonym, pomarańczowym, żółtym i różowym, bardzo często są one we wzory związane z półwyspem. Na swoje stopy zakłada przeważnie sandały, tylko parę razy zdecydowała się ubrać buty na koturnie, zrezygnowała z tego pomysłu, ponieważ nie chciała być wysokości męża. Uwielbia wszelkie ozdoby, szczególnie spinki i broszki. Jeśli chodzi o pierścionki, naszyjniki i kolczyki zawsze stawia w nich na wielkość. Wychodzi z założenia, że im większy kamień, tym piękniejszy. Często na swoje ramiona zakłada lekką chustę, zdarza się to głównie wtedy, gdy mąż znów ją uderzy i na rękach tworzą się siniaki. Woli raczej unikać rozmów na ich temat, nie umie kłamać, a męża oczerniać nie chce. Jej głos słodszy niż brzoskwinie został stworzony do wielbienia swego pana, nie opowiadania o jego złościach.

Biografia

Szczęście w nieszczęściu stało się dwudziestego pierwszego dnia siódmego cyklu księżyca. Wydarzenie to miało miejsce w Piaskowcu w późnych godzinach wieczornych, wtedy też doszło do rozwiązania ciąży lady Qorgyle. Od pierwszych męczących skurczów padło wiele czasu, nim to na świat wydostało się nowe życie - pierwsza z pochwy kobiety wydostała się mała, głośno płacząca dziewczynka, po kilkunastu minutach za nią wysunął się mały, ledwo oddychający chłopiec. Dziewczę było drugą córką lorda i trzecią osobą w kolejce dziedziczenia (wcześniej stała starsza siostra i starszy brat), chłopiec drugim synem i czwartym w kolejce. Obydwoje dostali imiona na literę "E", dziewczynka dostała imię Einear po swojej walecznej babci, chłopczyk natomiast Efirnen, bez większego znaczenia. O ile pierwszym z owoców ciąży bliźniaczej małżeństwu przyszło się jeszcze pocieszyć, tak z drugim - Efirnenem - nie udało się to. Chłopiec zmarł dwa dni po porodzie z powodu zmęczenia i infekcji, która zaatakowała go znienacka. Z bliźniaków pozostała już tylko jedna córeczka, która ku pocieszeniu rodziców była silna i zdrowa, tylko czasami marudna, lecz nikt nie przywiązywał do tego większej wagi. Dziewcze rosło zdrowo, nie sprawiało problemów wychowawczych. Jak większość osób z otoczenia uważała, była nieprzystosowanym osobnikiem do otoczenia, jednak uroczym i idealnie grzecznym. Czemu tak mówiono? Otóż od najmłodszych lat panna nie przejawiała temperamentu i waleczności, co posiadało większość Dornijek, była za to bardzo spokojna, grzeczna, pomocna i miła. Miała wielkie serduszko i charakter prawdziwej damy na miarę dziewcząt pochodzących z Reach. Rodzice zdołali to zauważyć i nie kazali jej na siłę uczyć się walczyć włocznią, czy też przyswajać sobie historię i strategię. Obrano dla jej rozwoju lżejsze zadania; naukę manier, grę na lutni i śpiew, czytanie i pisanie. Sama ze swojej woli dała się nauczyć haftować chusty, trzeba przyznać, że miała do tego talent, a dzięki swojej wrodzonej cierpliwości potrafiła tworzyć wielkie dzieła - na tworzonych przez nią skrawkach artyzmu przejawiały się głównie motywy religijne, było to spowodowane głębokim stopniem wiary w tej małej istocie. Dziewczynka miała bardzo ładny głos, duży talent do śpiewu, ale też bardzo wstydziła się publiczności, ilekroć rodzice prosili ją o grę na lutni I odśpiewanie jednej z przyjemnych dornijskich pieśn, tyle razy odmawiała i chwała się po kątach. Przyszedł i czas, że weszła w okres dorastania, jednymi aspektami jakie się w niej zmieniły były powolne pozbycie się tremy i chęć przekazywania swej sztuki ludziom oraz znaczna zmiana aparycji, z małej, bezkształtnej dziewczynki z dnia na dzień stała się ładną panną o mocno kobiecych walorach. W jej głowie pojawiły się też marzenia, marzenia o miłości, wspaniałym mężu i kochanych dzieciach. Niestety, obrzęd ślubny nie był taki prosty i szybki, ponieważ u Eirean bardzo późno pojawiła się krew miesięczna, miała dopiero piętnaście lat, gdy rano przywitała ją plama na białej sukni do snu. Dopiero wtedy znaczyła cokolwiek dla kogokolwiek, niewiele później pojawiła się propozycja, która była spełnieniem nastoletnich marzeń. Miała wyjść za pierwszego syna lorda Hellhot, miała w sobie dużo więcej szczęścia niż rozumu. Uważała, że ten pierwszy syn musi być ideałem, a gdy tylko usłyszała od matki, że jest prawdziwie waleczny i o jego czynach chodzi już wielki pogłos myślała, że nie mogła lepiej trafić i żaden z Dornijczyków mu nie dorówna. Szkoda tylko, że nie słuchała opowiastek o nim do końca i nie zdawała sobie sprawy, że młody Uller to osoba z zapędami sadystycznymi. Bez większego wahania zgodziła się na spotkanie z przyszłym kandydatem na męża. Był to błąd. O ile pierwsze chwile rozmowy wydawały się być przyjemnymi, tak kolejne doprowadziły ją do skrajnego płaczu i zawstydzenia. Po dziś dzień płonie wstydem od środka na samą myśl, że została obnażona przed księciem. Niestety, nie mogła już cofnąć tamtej chwili i musiała wyjść za Harmena. Postanowiła wmówić sobie, że go kocha, sama ze sobą walczyć z uczuciem żalu. Udało się. Stała się ideałem żony, który w mężu widział wszystko i starał mu się dogadzać, uległa całkowicie. Ilekroć ją uderzył, tylekroć nadstawiała do uderzenia drugi policzek, wmawiając sobie każdego dnia, że tak trzeba. Starała się z całych sił mu pokazać, jak bardzo jest dla niej silnym i kochanym człowiekiem; modliła się za nim przy każdym wyjeździe, nawet nie dopuszczając do siebie myśli, że tak naprawdę wyjeżdża zabawiać się z innymi. Nigdy nie powiedziała na niego złego słowa, ba (!), zawsze mu słodziła, jaki jest dobry. Czasami zdarzały się jej momenty słabości, płacz w kącie o kolejny siniak, a najbardziej bolał ją brak miłości z jego strony. Czuła się niepotrzebna, nie miała nawet dziecka, by to móc choć je przytulić w letnie wieczory. Wielka radość w niej zawitała, gdy udało jej się dostać boże błogosławieństwo i zajść w ciążę. Była w czwartym miesiącu, gdy straciła swoje maleństwo, przez zbyt mocne uderzenie w brzuch przez męża, który dopiero co wrócił z miesięcznej wyprawy i najprościej rzecz biorąc nie wiedział o swoim potomku. Kobieta przeszła przez to miesięczne załamanie, nie chciała żyć, obwiniała się o śmierć życia nienarodzonego - w końcu gdyby powiedziała to mężowi zanim zaczął ją bić mogłaby temu zapobiec. Po miesiącu topienia się w smutkach, przestała się ciągle obwiniać i wróciła do dawnego życia, znów wrócił jej humor i uśmiech na twarzy. Ach, dobrze, może jeszcze do dziś zdarza się jej zapłakać w kącie, że zabiła własne dziecko, ale stara się o tym zapomnieć i nadal zabawiać męża swoim wizerunkiem idealnej kobiety.

Ekwipunek

- pergamin, kacze pióro i czarny atrament,
- kilkanaście sukienek, dwie pary karmelowych kamizelek z futra, czarne spodnie, dwie białe tuniki i sandały,
- cztery naszyjniki z kamieniami szlachetnymi, sześć bransoletek, a do nich kolczyki i po dwa pierścienie, kilkanaście broszek,
- cytrusowe olejki i perfumy,
- spinka z herbem domu Qorgyle i sygnet domu Uller w postaci naszyjnika,
- bukłak wody,
- mieszek złota,
- lutnia z namalowanymi motywami słońca i skorpionów,
- nici i chusty do haftowania,
- piaskowy rumak o czarnej maści, na którym boi się jeździć.

acidbrain