Miejsce urodzenia: Piaskowiec (twierdza rodu Qorgyle w Dorne)
Ród: Qorgyle
Stanowisko: Druga córka lorda, żona swego pana męża
Aparycja
Lord Qorgyle kilka miesięcy przed piątym dniem imienia córki zażądał, aby klacz o kasztanowym ubarwieniu została pokryta przez najjaśniejszego ogiera w stajniach. Z tego połączenia zrodziły się dwa wyjątkowe źrebięta - o grzywach białych niczym śnieg, który bracia z Nocnej Straży każdego dnia oglądają na Murze, i sierści w kolorze płynnego złota, która mieniła się odcieniami żółci przy każdym ruchu. I tak jak wyjątkowe były oba źrebięta, tak samo wyjątkowe zrodziły się dzieci lorda Qorgyle. Ze względu na zmieszanie jego dornijskiej urody z nieskazitelnie jasną skórą żony, wywodzącej się z jednego z pomniejszych rodów podległych Arrynom, powstały dwie córki, które wśród ludności Dorne wyróżniały się cerą i przysposobieniem. Choć uroda pierworodnej nie odbiegała od innych kobiet tak bardzo, drugie dziecko całkowicie wdało się w matkę. Nemesis odziedziczyła po rodzicielce długie, czarne włosy, które zwykła spinać w luźny kok lub ciasno pleciony warkocz; Jej oczy - w kolorze ciemnego piwa - ozdabiają gęste, piaskowe rzęsy i wydatne, czarne brwi. Nessie może również pochwalić się wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi i wąską szczęką, dzięki której twarz dziewczyny przypomina kształt serduszka. Zwieńczeniem jej wyjątkowej urody są malinowe usta, zawsze naturalnie czerwone i idealnie kształtne, które starsza siostra nazwała kiedyś pieszczotliwie całuśnymi. Budowa ciała lady Uller nie odchodzi bardzo od sylwetki innych Dornijek: szczupłe ramiona, raczej prosta talia z ledwie widocznym wcięciem i szerokie biodra, które przyciągają męski wzrok. Jednakże dziewczyna nie odziedziczyła po matce piersi - jej własne są jeszcze bardzo dziewczęce, godne trzynastoletniej, dojrzewającej dziewczynki. Można je nawet nazwać przeraźliwie małymi, ale podobno w czasie ciąży nabiorą kształtów i przyjmą odpowiedni wygląd. Nemesis ma około 155 centymetrów wzrostu - nie odbiega więc bardzo od średniej obywatelek Westeros. Sama zainteresowana uważa również, że nie ma w niej nic wyjątkowego - i może faktycznie w Królewskiej Przystani czy Dolinie Arrynów nie byłaby żadną pięknością, ale na tle złotoskórych Dornijek wyróżnia się nie tylko wyglądem, ale także delikatnym usposobieniem.
Biografia i charakter
Córka piekarza zawsze będzie marzyć o byciu damą dworu. Mała żebraczka sięgnie myślami aż do zamku i zapragnie, aby tytułowano ją lady. A dziecko lorda... cóż, dziecko lorda ma wszystko i nie potrzeba mu wiele, dlatego obce mu są ambitne i wielkie pragnienia. Chociaż każdy maluch skory jest do fantazjowania, a jak powiedziała kiedyś septa Balyssa - dziewczynkom zdarza się to nawet częściej. Dlatego też nikogo nie dziwił fakt, że druga córka lorda Qorgyle'a, odkąd tylko dowiedziała się, że kiedyś będzie musiała poślubić jakiegoś wysoko urodzonego chłopca, zaczęła skrupulatnie planować całą uroczystość zaślubin i wyobrażać sobie przyszłego męża. Bardzo lubiła myśleć, że mężczyzna, który stanie się za nią odpowiedzialny po ślubie, będzie wysokim brunetem o pięknych, piwnych oczach. Powinien też posiadać wydatne kości policzkowe, lekko wysuniętą szczękę i złocistą skórę, o którą w Dorne nie było trudno. Ale najważniejsze były jego cechy wewnętrzne - odkąd Nemesis skończyła piąty dzień imienia wpajano jej, że przede wszystkim powinna szybko dać ukochanemu dziecko. Chociaż w innych rejonach Siedmiu Królestw bardzo pożądani byli potomkowie męscy, Dorne rządzi się swoimi prawami, dlatego płeć dziedzica pozostawała wszystkim obojętna. Pewne jednak było, że naiwna Nessie pragnęła poślubić człowieka wyrozumiałego i kochającego, który z troską zaopiekowałby się całą ich rodziną. Trudno powiedzieć, skąd w dornijskiej dziewczynce pojawiło się tak silne pragnienie bycia zależną od mężczyzny. Chciała ufać przyszłemu mężowi bezgranicznie i nie przejmować się niczym, z czym mężczyzna mógłby sobie poradzić sam. Nemesis zawsze nieco różniła się od dzieci w swoim wieku - najprościej było to zauważyć między nią, a starszą siostrą. To jej przypadał cały dobytek ojca, a mała, słodka Nessie była po prostu dodatkowym dzieckiem, które należy komuś wepchnąć by przedłużyło inny ród. Kiedy siostra wyrastała na silną, niezależną kobietę, wojowniczkę, która potrafiła z zachwytem patrzeć na rozlew krwi, młodszą córkę bardziej interesowało szycie, piękne suknie i rozmawianie ze służbą podczas rozczesywania długich włosów. Nie była dzieckiem idealnym i bardziej przypominała dziewczynki wychowywane w Królewskiej Przystani, niż wyzwolone kobiety z Dorne. Trudno było zainteresować ją łucznictwem, nie obchodziły jej włócznie i nauka o wojnie. Dużo chętniej poznawała nowe pieśni, by zachwycać obecnych w zamku gości swym słodkim jak miód głosem, uczyła się wyszywać prosty ścieg, a im bardziej próbowano ją zachęcać do zajęć wykonywanych przez starszą siostrę, tym bardziej się do nich zrażała i pałała niechęcią. Warto jednak wspomnieć, że Nemesis zawsze posiadała dar przekonywania, który pozwalał jej wmawiać sepcie i rodzicom, że żadna z podstawowych umiejętności pobieranych przez jej siostrę, nigdy w życiu się młodszej córce nie przyda. Widać po niej było, że nie poczuje się gotowa na dzierżenie broni i szybciej odnajdzie się w wychowywaniu pociech niż strzelaniu z łuku. Niedługo przed dziesiątym dniem imienia córki, lady Qorgyle zdecydowała się na sprowadzenie z Królewskiej Przystani nowej septy, która zajęła się wychowywaniem Nessie zgodnie ze znanymi jej normami. Podobno pojawiły się nawet propozycje wydania dziewczynki za lorda z innego rejonu Królestw, który z pewnością doceniłby jej mało dornijskie zainteresowania. Dzięki typowo dworskiemu wychowaniu Nemesis okryła w sobie zamiłowanie do śpiewania. Nauczono ją także grać na harfie, a główkę dziewczyny zaprzątały jedynie słowa wielu ballad i marzenie o cudownym mężu. W dniu pierwszego krwawienia Nessie stała się prawdziwą kobietą i zaczęła wypytywać ojca o mężczyznę, któremu ma zostać oddana. Jej siostra już dawno poznała swojego narzeczonego, dlatego młodsza córka wiedziała, że teraz nadszedł jej czas, by wkroczyć w dorosłe życie. Lord zdradził tylko tyle, że jest on o kilka lat starszy, pochodzi z szanowanego, donijskiego rodu i Nemesis na pewno będzie z nim szczęśliwa. Dziewczyna zawsze zdawała sobie sprawę, że rodzice nie będą z niej tak dumni, jak z pierworodnej. Dlatego nie starała się na siłę zaskarbić ich przychylności, tylko siedziała we własnych komnatach i zapisywała w pamiętniku plany na najbliższą przyszłość. Obiecała sobie, że da mężowi przynajmniej dwójkę pociech - była w tej kwestii bardzo podobna do matki, która również pragnęła dużej rodziny. W wieku trzynastu lat Nessie posiadała już trzy strony zapisane najpiękniejszymi imionami, jakie tylko była w stanie wymyślić. Na pustych kartach zaczęła też szkicować wizerunek przyszłego męża, wzorując się na opowieściach ojca i własnych pragnieniach. Dnia spotkania wyczekiwała z wielkim zapałem i przygotowywała się do niego latami - jednak gdy nadszedł, poczuła się małą dziewczynką, która po namyśle nie chce opuszczać rodzinnego zamku. Septa sprowadzona przez matkę z Królewskiej Przystani przygotowała dla niej przepiękne stroje - zwiewna, aczkolwiek bardzo elegancka suknia miała kolor płynnego złota i podkreślała orzechową barwę oczu dziewczyny. Buciki na niewysokim koturnie optycznie wysmuklały sylwetkę czternastolatki, a dobrze uszyty gorset sukni sprawiał, że jej drobne, dziewczęce piersi wyglądały na nieco większe niż w rzeczywistości. Wyglądała pięknie i zachowywała się po dworsku - jak na lady przystało, jednak nawet nauki septy nie przygotowały jej na to, co się wydarzyło. Pierwsze spotkanie z narzeczonym miało być wyjątkowe - Nessie marzyła, że rozmowa nie okaże się nieskładna, że szybko nawiążą nić porozumienia, a wybrany jej mężczyzna będzie równie dobrze wychowany, co ona. Podświadomie jednak zdawała sobie sprawę, że jej pragnienie może bardzo różnić się od rzeczywistości - ze względu na naturę Dornijczyków i fakt, że przyszły mąż okazał się być sporo starszy. W jednej chwili runęło jej wyobrażenie o pięknym młodzieńcu z wydatnymi policzkami i wysuniętą szczęką. Zamiast tego przedstawiono jej dwudziestoparoletniego mężczyznę o spojrzeniu pełnym chłodu i ustach, które zamarły w przerażającej próbie uśmiechu. Bała się jego wzroku - za każdym razem, kiedy na nią patrzył, czuła się naga i bezbronna. Próbowała jednak zachować się tak, jak od niej wymagano - uśmiechała się, odpowiadała grzecznie na jego pytania i starała przekonać samą siebie, że pierwsze wrażenie może być mylące. Wierzyła, że za maską chłodnej obojętności był mężczyzna, który kiedyś ją pokocha. I nawet kiedy zrywał z niej warstwy złocistej sukni, nawet gdy materiał ułożył się bezwładnie wokół jej stóp, nawet gdy stała przed nim naga i zawstydzona - nawet wtedy jej marzenie było dużo silniejsze od rzeczywistości. Wyobrażała sobie inaczej swego pana męża i w jej przekonaniu wszystko, co robił, było właściwe. Ani przez chwilę nie dała po sobie poznać, że coś jest nie tak. Nie zasłaniała swego dziewczęcego ciała, nie zakłopotała jej obecność innego mężczyzny. Ze spokojem przyjęła jego słowa określające datę zaślubin, odrzekając na nie jedynie: tak, panie, choć niewiele już miała do powiedzenia. Choć Nemesis nigdy nie wyrosła z dziecięcej dobroci i naiwności, jej marzenie z czasem zaczęło zanikać, traciła wiarę w jego spełnienie, a im dłużej zwała się żoną syna lorda Ullera, tym bardziej czuła się nieszczęśliwa. Pragnęła udanego małżeństwa i cudownych dzieci, a dostała tylko brutalnego i wiecznie nieobecnego człowieka, który jest jej równie obcy, co przed ślubem.
Ekwipunek
- Złota puderniczka z wygrawerowanym na wieku herbem rodu Qorgyle. Po ślubie jej wygląd został nieco zmieniony i aktualnie we wnętrzu zamiast lusterka znajdują się płomienie Ullerów.
- Chusta z wyhaftowanymi trzema skorpionami, którą dostała od pani matki.
- Zbiór ballad i wierszy znanych powszechnie we wszystkich Siedmiu Królestwach, spisany niegdyś w kilku egzemplarzach przez barda, który ponoć utworzył go z pomocą lubującego się w muzyce maestera.
- Pieczęć rodu.
- Sakiewka pełna monet, którymi dokonuje się płatności w Westeros.
- Niewielki, drewniany, posrebrzany konik - zabawka z dzieciństwa, której wykonanie ojciec zlecił najzdolniejszemu z rzemieślników.
- Ogromny kufer pełen pięknych sukien - niektóre z nich pochodzą z Królewskiej Przystani, inne przypłynęły do niej aż z Essos, a każda jest piękniejsza od poprzedniej. Większość z nich zawdzięcza ojcu, niektóre jednak otrzymała w prezencie od pana męża. Swoją ulubioną - złotą, bardzo delikatną suknię z materiału tak lekkiego, że jego dotyk przypomina powiew wiatru - trzyma na samym dnie i zakłada tylko, kiedy takie życzenie wyrazi Harmen.
- Mniejszy kufer pełen pudrów i kosmetyków sprowadzonych z Wolnych Miast. Choć Nemesis jest wyjątkowo piękna - jak na Dornijkę przystało - często jej twarz zakrywa makijaż, ze względu na pamiątki, które pozostawia po sobie mąż.
- Pamiętnik, w którym zapisuje wydarzenia każdego dnia. Zwraca się w nim do samej siebie, próbując dodać otuchy i złagodzić problemy dnia codziennego.
- Przepiękna klacz o izabelowatej maści, nosząca imię Poranek.
