Kendrick z pewnością nie należy do tej grupy ludzi, którzy zanim jeszcze słońce zdąży pojawić się na horyzoncie już zajmują się swoimi pracami. Można powiedzieć, że jest wręcz przeciwnie. Winterfell tętniło życiem już od dobrych paru godzin jednak najmłodszy Stark nadal leżał wygodnie odpoczywał w swoim łóżku. Do wstania zmotywowały go dopiero krzyki zza okna. Młody jedziemy na polowanie. Jeśli chcesz zdążyć to lepiej rusz tyłek! - Oznajmił jeden z jego kuzynów. Kendrick natychmiastowo zrzucił z siebie kołdrę i nerwowo zaczął się ubierać. Kolejnym pożądanym przedmiotem stał się jego łuk. Niestety w jego pokoju był taki ogromny bałagan, że znalezienie czegokolwiek graniczyło z cudem. Nerwowo zaczął biegać od jednej szafy do drugiej i wyrzucać z nich wszystko. W efekcie pokój bardziej zaczął przypominać pole bitwy, a zguby nadal nie znaleziono. Czas uciekał, a Kendrick chcąc zatrzymać kuzynów szybko skierował się w stronę okna. Potknął się i upadł, a jego oczom ukazał się łuk, który leżał pod łóżkiem. Uradowany złapał go i staną na nogi. Radość jego nie trwała jednak długo gdyż kiedy wystawił głowę przez okno zobaczył oddalających się kuzynów, którzy kierowali się w stronę lasu. Niezadowolony rzucił łuk za siebie. To bolało! Kendrick słysząc głos kobiety odwrócił się i w tym momencie ujrzał swoją matkę, która trzymała się za głowę i kiwała nią z niezadowolenia. Trafiłem Cię? To przez przypadek. Nie wiedziałem, że ktoś za mną stoi. - chłopak zaczął się tłumaczyć przed matką. Ta zaś spojrzała na niego z politowaniem i powiedziała - Oj chłopcze twoje całe życie to wielki zbiór przypadków. Posprzątaj pokój bo wygląda jakby mieszkało w nim co najmniej pięć świń, a nie jeden dobrze wychowany młodzieniec. Kendrick na te słowa uśmiechnął się i nucąc jedną ze swoich ulubionych piosenek od razu zabrał się za sprzątanie.