Jeyne jest średniego wzrostu, drobniutką dziewczyną. W pamięć zapadają głównie jej duże oczy, których tęczówka ma kolor ciemnego piwa, a w słońcu płynnego złota. Otoczone są długimi, czarnymi rzęsami. Ma lekko zadarty nosek, co tylko dodaje jej uroku. Często chodzi z uśmiechem na ustach, ukazując przy tym rząd śnieżnobiałych zębów. Jako ciekawostkę dodam, że jej górne jedynki są nieco dłuższe od reszty zębów. Drugą rzeczą, która rzuca się w oczy u dziewczyny są długie, grube kruczoczarne włosy. Rzadko je wiąże. Zazwyczaj swobodnie kaskadami opadają na ramiona. Włosy sięgają jej do pasa. Dzięki temu, że jest szczuplutka bardzo mocno odstają jej obojczyki. Po matce odziedziczyła sporych rozmiarów krągłości, zarówno te z przodu jak i te z tyłu. Jej figura przypomina klepsydrę. Jej skóra ma kolor kawy z mlekiem, co jeszcze bardziej dodaje jej uroku.

-Powiedz mi coś o sobie- Jey usłyszała pytanie kierowane najwyraźniej do niej. Poza nią i gościem zamku nie było nikogo. Dziewczyna lekko się uśmiechnęła i kontynuując doprowadzanie komnaty do porządku udzieliła odpowiedzi.
-O mnie? Nie jestem ciekawą osobą. Z resztą, proszę na mnie spojrzeć- powiedziała z lekkim uśmiechem i poprawiła pościel na wielkim łożu. Wyprostowała się i niepewnie spojrzała na mężczyznę.
-Patrzę-odparł blondyn i zmierzył dziewczynę wzrokiem.- Chwilowo mi służysz. Chciałbym wiedzieć coś na twój temat - mężczyzna zasiadł na krześle i chwycił kiść winogron. Czarnowłosa przygryzła wargę. Chwilę zastanowiła się, czy wypada jej podzielić się swoim życiem. Westchnęła splotła swoje dłonie. Spojrzała, tym razem pewniej, na mężczyznę.
- Jestem córką karczmarki. Ojca nigdy nie poznałam. Mama zawsze wykręcała się od odpowiedzi na pytania zadawane na jego temat. Z czasem przestałam pytać. Pomagałam jej w domu od najmłodszych lat. Niestety, nie przelewało nam się, więc matka postanowiła mnie sprzedać na służkę. Miałam wtedy zaledwie 14 lat. -delikatnie wzruszyła ramionami. Oczywiście zaoszczędziła mu 2/3 opowiadania o swym nudnym życiu.
Powróćmy do czasów dzieciństwa dziewczyny. Mimo biedy, było na prawdę udane. Rankiem jadła śniadanie i wybiegała z domu by bawić się z innymi dzieciakami. Biegali gdzie popadnie. To właśnie wtedy poznała jednego z Martellów. A stało się to właśnie podczas zabawy w berka. Zupełnie przypadkiem klepnęła chłopaka w ramię i krzyknęła, że to teraz on goni. Minęło kilka sekund, gdy zorientowała się na kogo padło. Wiedziała czym to morze się skończyć, więc cofnęła się i zaczęła przepraszać chłopca. Tak ją wychowano. Na jej szczęście młody książę się tym nie przejął. Nie trzeba było długo czekać, by się zaprzyjaźnili. Spędzali ze sobą coraz więcej czasu.