Reamonn Sand

Aparycja

Reamonn nigdy damą nie była i najprawdopodobniej nie będzie. Zazwyczaj paraduje w spodniach, jednak zdarzy jej się założyć suknię (zazwyczaj, gdy ma się spotkać z Quentylem). Jej smukłe ramiona są ozdobione ciasnymi bransoletami, które sprawiają, że na jej chudych rękach wreszcie widać jakieś mięśnie. A zaś długie, lniane suknie sprytnie ukrywają jej niezbyt krągłe biodra. Mówiono, że sylwetkę ma chłopięcą. Ta opinia szybko się zmieniła, gdy Reamonn urosły piersi, a ona przestała spinać swoje włosy. Od trzynastego dnia imienia nosi je rozpuszczone. Są brązowe, sięgające jej do pośladków. Reamonn za nic w świecie nie dałaby ich sobie skrócić. Oczy ma zielone, z lekką domieszką brązowego. Za młodu fantazjowała, że ma je po tacie. Po śmierci matki jej przeszło. Dziewczyna ledwo osiąga metr sześćdziesiąt. Jest to wzrost zdecydowanie odpowiedni jak na kobietę w jej wieku, jednak Reamonn ma co do niego niespełnione ambicje. O wiele bardziej wolałaby być wysoka, jak mężczyźni. Przestała jednak na to narzekać, gdy okazało się, że niski wzrost daje jej w walce przewagę nad przeciwnikiem. Jest on nich znacznie szybsza, co bardzo chętnie wykorzystuje. Ma też świetny zmysł równowagi.
Reamonn, wychowana wśród pijaków z karczmy, a potem rycerzy z Miejskiej Gwardii, czasami zachowuje się jakby sama była mężczyzną. Na pierwszy rzut oka nie wygląda na kogoś, kto mógłby się odnaleźć w dworskim życiu, jednak ma wpojone pewne podstawy dobrego zachowania, których stara się przestrzegać. Nie zawsze jej to wychodzi, bo choć Rea w walce dokładnie analizuje każdy swój krok, to nie posiada takich umiejętności podczas rozmowy z innymi ludźmi. Bardzo często zdarza jej się palnąć coś zdecydowanie nie na miejscu.  

Biografia

Okoliczności narodzin Reamonn były jeszcze bardziej paskudne, niż jej poczęcia. Przyszła na świat w karczmie, otoczona ciekawskimi oczami i oblana piwem w pierwszych minutach swojego życia. Była córką nic nieznaczącej kobiety oraz przypadkowego kupca, który załatwiał kilka cytrynowych interesów w Dorne. Ojciec zniknął tak szybko, jak tylko się pojawił, nie wiedząc najpewniej, o tym, że zostawia za sobą córkę. Jej matka pracowała w karczmie, dokładnie w tej, w której Reamonn została poczęta i przyszła na świat. Było to jedno z paskudniejszych miejsc w okolicy, zdecydowanie nie było to odpowiednie środowisko do wychowywania dziecka. Niestety, ale matka dziewczynki nie miała zbyt dużego wyboru. Reamonn uczyła się chodzić po krzywej, zaplutej piwem podłogą, bawiła się z synem rzeźnika i córkami kurew, które sprzedawały się w pod karczmą. Co jakiś czas odwiedzał ich wujek Reamonn, członek Miejskiej Straży Słonecznej Włóczni. Dziewczynka uwielbiała słuchać jego opowieści o stolicy, o treningach i zapierających dech w piersiach pojedynkach na miecze.
Kilka tygodni po szóstym dniu imienia dziewczynki w karczmie wybuchła kolejna awantura, tym razem z tragicznym końcem, podczas, którego matka Reamonn została zamordowana na oczach dziecka. O co poszło tym razem? Niewiadomo. Gdy twoi klienci, to głównie typy spod ciemnej gwiazdy, to nietrudno o takie wypadki.  Niedługo po tym wydarzeniu Reamonn została wysłana, aby zamieszkać ze swoim wujem w Słonecznej Włóczni. Dzieci mają to do siebie, że potrafią bardzo szybko zapomnieć o tragedii, a przynajmniej na tyle, aby być w stanie normalnie funkcjonować. Jej wuj dbał o to, żeby nie siedziała bezczynnie całymi dnami i zagonił ją do pomocy w stajni książąt Dorne. Tam właśnie po raz pierwszy wpadła na Quentyla Martella, który bardzo szybko stał się jej towarzyszem zabaw, a później najlepszym przyjacielem. Z początku nie odczuwała żadnej bariery między nimi, dzieci nie zwracają uwagi na statusy i tytuły. Z czasem stawała się jednak bardziej świadoma na tego typu rzeczy.
Gdy Quentyl porzucił zabawy ze swoją siostrą na rzecz treningów ze starszymi braćmi, ona poszła w jego ślady. Tygodniami męczyła wuja, aby nauczył ją walki na miecze. Ostatecznie się zgodził. Reamonn pokochała walkę od pierwszego wejrzenia, jednak z początku ona nie odwzajemniała uczuć dziewczyny. Była mała, chuda i ledwo unosiła do góry drewniany kij, nie mówiąc już o prawdziwym mieczu. Zacznie dłużej niż Quentylowi zajęło jej opanowanie podstaw walki, ostatecznie jednak stwierdziła, że miecz najzwyczajniej w świecie nie jest jej bronią. Wtedy zapoznała się z włócznią. Bardzo szybko załapała, o co w tym chodzi i z radością, która była zdecydowanie nie na miejscu, kontynuowała treningi.
Z dziećmi niestety tak jest, że z czasem zamieniają się w nastolatków, a wtedy nie sposób jest utrzymać rzeczy w panującym dotychczas porządku. Tak samo było z relacjami między Reamonn a Quentylem. Znaleźli dodatkowe korzyści z ich dotychczasowej przyjaźni, między innymi liczne stosunki płciowe. Z początku żadne z nich nie wiązało tego z jakimiś większymi uczuciami niż przyjaźń, a przynajmniej tak wydawało się Reamonn. Przekonała się, że się myliła, gdy pewnego dnia Quentyl się oświadczył. Nie jej, oczywiście. Był to dla niej spory szok, szczególnie, że cała sytuacja nastała bardzo szybko. Dopiero wtedy Reamonn uzmysłowiła sobie, że nie chce być jedynie jego przyjaciółką, na co niestety było już za późno. Milczała w tej kwestii, bo wyrażanie swoich uczuć nigdy nie było jej dobrą stroną. Dalej utrzymywała obecne stosunki z Martellem, jednak starała się unikać jego nowej żony jak ognia. Nie było to oczywiście całkowicie możliwe i gdy już do takiej konfrontacji doszło, zawsze starała się być najuprzejmiejszą wersją siebie. Szczególnie, gdy zaczęli spodziewać się dziecka.
Jak powszechnie wiadomo, zakochane kobiety nie są zbyt stabilne emocjonalnie. Reamonn, która zazwyczaj głęboko analizuje każde swoje działanie, tym razem całkowicie dała się ponieść emocjom. Pod osłoną nocy wyjechała z miasta w poszukiwaniu wróżki/czarownicy/szarlatana. Nazewnictwo nie bardzo ją obchodziło, liczyły się efekty. Ciąża żony Quentyla uświadomiła jej jedno – ona nie posiada takiego luksusu. I wcale nie myślała tutaj o byciu żoną Martella, tylko o posiadaniu dziecka. Bycie bękartem nigdy nie było łatwe, a tylko na taką przyszłość mogli liczyć jej potomkowie. Gdy tylko usłyszała, że jest w Dorne kobieta, która potrafi sprawić, że nigdy nie poczniesz dziecka, wybrała się tam bez wahania. Dostała od niej fiolkę, którą natychmiast wypiła. Całkowite konsekwencje jej czynu dotarły do niej długo po fakcie, jednak uparcie twierdzi, że dalej zrobiłaby to samo. Nigdy nikomu o tym nie powiedziała.
Mimo że jest oficjalną kochaną Quentyla i posiada wszystkie związane z tym wygody, to chcąc zachować chociaż trochę niezależności, dalej pracuje najmując się do przeróżnych zadań. Czy to odebrać dług, znaleźć kogoś czy zwyczajnie pobić i nastraszyć. Reamonn przyjmuje prawie każde zlecenie, z wyjątkiem tych, które wymagają podróży do innych części Westeros niż Dorne. Radzi sobie bardzo dobrze i sprytnie ukrywa fakt, że nie potrafi czytać ani pisać.

Ekwipunek

- garderoba, głównie złożona ze skórzanych spodni, gorsetów oraz lnianych sukni,
- metalowe bransolety,
- sztylet,
- dwustronna włócznia,
- skórzana sakwa, zazwyczaj jednak pusta,
- mapy Westeros,
- rumak o imieniu Amberle.

acidbrain