Gość  | | Temat: Maron Sand Sro Lis 06, 2013 5:16 pm | |
| ser Maron Sand
Wiek: 27 dni imienia
Miejsce Urodzenia:Cętkowany Las
Stanowisko: n/d
Ród: bękart lorda Santagara
Wygląd:
Wysoki, mocno zbudowany, bardzo blady jak na Dornijczyka, co zawdzięcza głównie swojej matce wywodzącej się z górskich Dornijczyków. Wygląda na znacznie starszego niż jest w rzeczywistości, głównie ze względu na dość toporne rysy twarzy. Fakt, iż od piętnastego dnia imienia utrzymuje głowę zgoloną na łyso, także ma na to swój wpływ.
Na lewej skroni ma brzydką, źle zagojoną bliznę - pamiątkę po toporze najemnika ze Złotej Kompanii.
Zdecydowanie nie przypomina stereotypowego Dornijczyka - zazwyczaj nie przykłada szczególnej wagi ani do swego ubioru, ani do wyglądu. Prawdę mówiąc, ze względu na jego niedbały strój i upodobanie do czarnych płaszczy, można by go pomylić z członkiem Nocnej Straży.
historia:
Zrodzony z lorda Olyvara Santagara i jego ulubionej faworyty Jennelyn (która umarła zanim Maron osiągnął drugi dzień imienia), Maron od zawsze żył jakby na granicy pomiędzy dwoma światami.
Z jednej strony, jako lordowskiemu synowi, nigdy nie groził mu głód czy bieda - pan ojciec zabrał go na swój dwór zaraz po śmierci Jennelyn. Zwolennicy lorda Santagara chwalą dobre serce swego pana, podczas gdy nieprzychylni mu szepczą, że dziwnym trafiem krótko po śmierci faworyty ogłoszono zaręczyny Olyvara z drugą córką lorda Yronwooda. Jakakolwiek nie byłaby prawda, Maron większą część życia spędził na dworze swojego pana ojca, który zawsze miał do niego słabość. W późniejszych latach nieraz okazywał mu więcej uwagi niż swemu legalnemu synowi, Symonowi. W porównaniu do innych bękartów, Maron naprawdę miał za co dziękować Siedmiu.
Z drugiej strony, jako bękarci syn lorda pomniejszego rodu nie miał co liczyć na szacunek i bogactwo. Jako dziecko liczył na to, że zostanie uznany przez lorda Olyvara za prawowitego syna, jednak gdy dorósł, zrozumiał że lady Santagar, chociaż nie darzy go złymi uczuciami, nigdy nie pozwoli aby Cętkowany Las przypadł komuś innemu niż Symonowi. Inni szlachetnie urodzeni albo traktowali Marona z pobłażaniem, albo jawnie zrównywali go z prostaczkami.
Gdy Maron ukończył dwudziesty dzień imienia, zrozumiał że nie ma co liczyć na rywalizację z możnymi tego świata w grach o wielkie stawki. Dla takich jak on, życie pozostawiało niewiele możliwości - Wiara Siedmiu, Cytadela, Mur lub żywot najemnika tudzież wędrownego rycerza. Pierwsze trzy możliwości szczerze odstręczały Marona - zbytnio ukochał sobie kobiety, aby dobrowolnie żyć w celibacie. Poza tym nie było w nim zbytniej miłości do Siedmiu i zdawał sobie sprawę, że nie jest wystarczająco uczony, aby zostać maestrem: co prawda mieszkając na dworze nauczył się czytać, pisać i liczyć, jednak niewiele ponad to. Większość czasu wolał spędzać ze strażnikami pana ojca niż z jego maestrem czy septonem, nic więc dziwnego że o ile mieczem posługiwał się znakomicie, o tyle tajemnice historii Westeros czy też wyższych rachunków miały na zawsze pozostać dla niego sekretem.
Co prawda był już zbyt stary, aby zostać giermkiem, jednak nie powstrzymało go to przed wyruszeniem w świat, aby zaznać sławy i bogactw. Zbrojny w ekwipunek, który podarował mu jego pan ojciec, młody Maron wyruszył na północ. Szczęście mu dopisało - w tym samym roku wybuchła wojna dziewięciogroszowych królów, przez co każdy miecz był na wagę złota.
To właśnie na Stopniach młody Sand po raz pierwszy poznał smak bitwy i po raz pierwszy zabił drugiego człowieka. Tam też, jak wielu innych młodych mężczyzn, uzyskał tytuł rycerski, po tym jak w ostatniej bitwie, z zaledwie dwoma towarzyszami, chronił wóz zaopatrzeniowy przed dziesięciokrotnie liczniejszą bandą najemników aż do przybycia posiłków.
Stopnie na zawsze zmieniły życie Marona. Gdy opuszczał Cętkowany Las, był młodzikiem z głową pełną ideałów i marzeń, przekonanym o swojej nieśmiertelności. Uważał siebie za wojownika dorównującego biegłości we władaniu orężem co najmniej Lordowi Dowódcy Gwardii Królewskiej a przebiegłością samemu Lannowi Sprytnemu, a także za kochanka który uwiódłby nawet Dziewicę. Dopiero na Stopniach zobaczył, że w każdej bitwie są tysiące takich jak on, i to właśnie oni zazwyczaj giną jako pierwsi. Sam Maron niemal do nich dołączył, gdy on i jeszcze jeden młody zapaleniec dali się zaskoczyć bandzie najemników ze Złotej Kompanii. Tylko dzięki szczęściu udało im się wyjść z tej historii cało. Maron nigdy więcej nie spotkał już swego kompana - nie poznał nawet jego imienia - słyszał jednak że udało się mu samodzielnie zabić Maegora Monstrualnego i uzyskać tytuł rycerski.
Gdy wojna dziewięciogroszowych królów dobiegła końca, ser Maron Sand powrócił do Dorne bogatszy nie tylko o tytuł rycerski, ale też o nowy światopogląd. Przestał uważać się za nowe wcielenie Aegona Smoczego Rycerza, ale też nie popadł w cynizm i zgorzknienie jak wielu złamanych. Nabrał jedynie zdrowego rozsądku i dystansu do rzeczywistości. Przez ostatnie trzy lata służył jako zaprzysiężony miecz najpierw swemu panu ojcu (który do dziś jest skłonny udzielać mu pomocy - w ramach możliwości, oczywiście), a następnie lordowi Jordayne'owi. Obecnie zaś, gdy sytuacja w Westeros zaczęła zmieniać się diametralnie, szuka nowych sposobów na życie.
ekwipunek:
- prosty, jednoręczny miecz
- kolczuga i hełm
- dębowa tarcza z herbem Santagarów przeciętym w lewo czarną skośnicą
- koń (o imieniu "Ziarno")
- bukłak z wodą (lub winem, w lepsze dni)
- sakiewka, a w niej od kilku do dwudziestu kilku jeleni (w zależności od tego, jak ostatnio powodziło się Maronowi)
|
|
Nihil Arryn Skąd : Winterfell Liczba postów : 341 Join date : 26/04/2013 | | Temat: Re: Maron Sand Sro Lis 06, 2013 10:51 pm | |
| Myślę, że wszystko jest okej. |
|
Gość | | Temat: Re: Maron Sand Czw Lis 07, 2013 1:53 pm | |
| I, że tak nieśmiało spytam, co teraz? :) |
|
Aylward Baratheon Skąd : Koniec Burzy Liczba postów : 1935 Join date : 30/04/2013 | | Temat: Re: Maron Sand Czw Lis 07, 2013 4:40 pm | |
| I teraz, proszę pana, akcept! Zapraszamy do fabuły.
Tylko proszę o uzupełnienie pól w profilu ;) |
|
