***

***

Po opuszczeniu komnaty lady Elyse Arryn, Jane skierowała się w swoje skromne progi, zmieniając szaty na bardziej komfortowe. Zaniechała też ponownego zakładania swego futra z cieniokota, na rzecz bardziej przystosowanego do warunków panujących w Winterfell płaszcza podszytego jedynie sobolowym futerkiem. Służka, która towarzyszyła jej od pierwszego dnia pobytu na Północy zapytała, czy nie życzy sobie ponownego ułożenia nieco roztarganych przez silne wiatry włosów, lecz Jane nie przywiązywała do tego tak znacznej wagi, dlatego też samodzielnie zaplotła grube, czarne włos w prosty warkocz, zostawiając go na swym lewym ramieniu. Nie wyglądała dostojnie i tylko sygnet, który nosiła na palcu serdecznym prawej dłoni świadczył teraz o jej pochodzeniu. Nie mam do tego głowy. Pomyślała, przeglądając się w niewielkim zwierciadle. Widząc swe własne oblicze, Ptaszyna zmarszczyła czoło i odwróciła wzrok. Wyglądam jak sto nieszczęść. Zerknęła na swe dłonie i szybko nasunęła na nie rękawiczki, ukrywając zranienia, których nabawiła się podczas spotkania z Argielem. Powinnam wracać do Doliny, ale.. Biła się z myślami. Strażnik poinformował ją o tym, że Reinmar wraz ze swoją małżonką i niemalże całą świtą wyruszyli już w drogę powrotną do Orlego Gniazda, a także o tym, że z powodu jej nieobecności podczas porannego posiłku i tuż po nim, nie było możliwości, aby wyruszyła z nimi. Miała jednak zamiar uczynić to niedługo […]

Wyszła na dziedziniec, mając zamiar udać się do stajni. Już dawno nie wiedziała swojego bojowego rumaka, którego ochrzciła żartobliwie Kopytkiem. Marzyło jej się pogłaskać go po masywnej szyi i rozczesać ciemną grzywę. Brakuje mi wiatru we włosach. Przez moment przyglądała się grupce chłopców, którzy bawili się w Rycerzy, używając w tym celu drewnianych mieczy. Jeden z nich, znacznie mniejszy od reszty i bardziej cherlawy wyglądał na smutnego i jakby odrzuconego przez resztę. Jane obserwowała jego ruchy, to jak próbował wkupić się w łaski kolegów, robiąc przeróżne akrobacje i fikołki. Jego `styl` walki znacznie odstawał od reszty. Dopiero po chwili Ptaszyna zorientowała się, że za nieco zasmarkaną buzią kryje się dziewczynka. Jej dłoń zacisnęła się na połach sukni lady Arryn, kiedy ta uciekała przed kolegami, chowając się za znacznie masywniejszą posturą Jane. Drewniany miecz w jej dłoni wyglądał niczym igła. Kiedyś byłam jak Ty. Uśmiechnęła się do dziecka, lecz ono nie było zainteresowane dorosłymi. Zabawa z chłopcami była przecież o wiele przyjemniejsza. Po chwili już ich nie było. Tylko śmiech i krzyki pobrzmiewały po dziedzińcu.
– Lady Arryn, czy wszystko w porządku? – zapytał strażnik, stojący kilka kroków dalej. Ptaszyna pokiwała jedynie głową na znak, że nic jej nie jest. Mężczyzna był niczym jej cień. Blisko, zarazem jednak nie dawało się odczuć jego obecności. Odzywał się rzadko, lecz zawsze wtedy, kiedy było to konieczne. Niebieskooka wiedziała, że jego pytanie nie tyczyło się tylko i wyłącznie sytuacji z dziećmi. On coś podejrzewa. Zerknęła na niego ukradkiem i ruszyła przed siebie.

Szła przed siebie prężnym krokiem, przemierzając kolejne odcinki dziedzińca, na którym jeszcze wczoraj wirowała w rytm muzyki pośród innych tańczących par. Argiela ujrzała dopiero po dłuższym marszu w jego kierunku. Wyglądał o wiele lepiej niźli podczas ich spotkania w Bożym Gaju. Widać było, że czas służył najmłodszemu synowi lorda Dayne. Otrzeźwiał nieco. Swymi szafirowymi oczyma objęła jego młodą bądź co bądź twarz i przez moment wpatrywała się w dłonie mężczyzny.
– Panie – przywitała się jak gdyby nic nigdy między nimi nie zaszło, lekko przechylając swą głowę w dół. Jane gotowa była się uśmiechnąć, lecz słowa, które posłyszała chwilę później z ust swego narzeczonego spadły na nią niczym grom z jasnego nieba. Argiel mógł dostrzec, jak Jane gwałtownie się zafrasowała, a jej oczy powiększyły się z niedowierzania. Jeszcze wczorajszego wieczoru lady Arryn rozmawiała z Aartem o jego przyszłej żonie, prosiła, aby był dla niej dobry i wyrozumiały, dziś dowiadywała się o jej zaginięciu. To straszne. Czuła niepokój związany z tą wieścią, bowiem młody Lannister był jej przyjacielem, a zarazem krewnym Argiela.
- Nic nie wiedziałam. Kiedy to się stało? – zapytała swego sekretnego narzeczonego zbliżając się ku niemu. Miała ochotę wziąć go pod ramię, chwilę porozmawiać. Zatrzymała się jednak w pół kroku, wyczekując odpowiedzi. Ochłonęła już po tym, co zaszło w Bożym Gaju. Nie czuła złości, która kierowała nią z rana. Była raczej bezradna na wszystko, co działo się wokół niej.

Nie cofnęła wypowiedzianych słów i nie miała bynajmniej zamiaru tego czynić. Dane słowo było świętością i jedynie Argiel mógł zwolnić Jane z danej mu przezeń obietnicy. Ich więź być może nie była najsilniejsza, lecz z chwilą, w której Ptaszyna powiedziała tak, przystając na małżeństwo, przypieczętowała swój los u boku ser Dayne`a.
– Jeszcze wczoraj zdawała się dobrze bawić w Twoim towarzystwie – rzekła nieco kąśliwie, mimo tego, że znała relację Argiela ze spotkania z młodą lady Frey. Podczas gdy Aart zabawiał mnie swym towarzystwem. Dodała pospiesznie w myślach, przygryzając dolną wargę. Być może wyrzuty sumienia gryzły teraz młodą lady Arryn z tego powodu. Gdyby ser Lannister dotrzymywał towarzystwa swej narzeczonej podczas wesela, być może teraz całe Winterfell nie miałoby powodów do plotek. Jane ufała jednak, że Adrienne ma na tyle oleju w głowie, że nie zrobiła niczego głupiego. Co prawda Arrynówna nie darzyła sympatią jej rodziny, miała jednak na względzie dobro Aarta, mimo tego, iż ten dał jej jasno do zrozumienia, że w niewielkim stopniu zależało mu na niej jako na kobiecie, mającej zostać jego żoną, wybranką serca.
– Mówiła coś, wspominała o wyjeździe? – zapytała i ujęła Argiela pod ramię, smukłymi palcami pieszcząc skórzaną kurtę, którą miał na sobie. Jej uścisk był wyjątkowo silny, a odległość, która ich dzieliła bardzo niewielka. Jane z trudem powstrzymywała się przed głębszym ukazaniem swych uczuć względem mężczyzny. Ludzie, którzy ich otaczali i osobisty strażnik Ptaszyny skutecznie zniechęcali ją ku temu.

W momencie, w którym Argiel zaczął się śmiać, Jane zaczęła go szczypać w ramię, chcąc w ten sposób uspokoić nieco mężczyznę. Trzeba przyznać, że robiła to dość mocno. Nie chodziło bynajmniej o to, że nie wypadało się tak zachowywać. Był to nieszkodliwy i niewinny gest, jednocześnie jednak zbliżający ich ku sobie, dlatego Ptaszyna mogła sobie na niego pozwolić. Dla oczu mieszkańców był niemalże niezauważalny.
– Masz ochotę na przejażdżkę? – zapytała nagle, całkowicie zmieniając temat. Jej pytania i ostre słowa mogły brzmieć niczym wyrzuty kierowane pod adresem Argiela, a przecież ten nie zrobił niczego złego. Jeżeli Jane miałaby winić kogokolwiek, z pewnością winiłaby samą sobie. Daleka jednak była od osądów.
– Północ to przecież coś więcej niźli tylko Winterfell. Zobaczymy, które z nas lepiej trzyma się w siodle – rzuciła mu swego rodzaju wyzwanie, a wraz z nim obdarzyła jasnowłosego ciepłym, pozbawionym sztuczności uśmiechem. Wszystkie waśnie i wypowiedziane w gniewie słowa jakby na chwilę odeszły w zapomnienie. Jane dziwiła się sama sobie, że z takim spokojem podchodzi do tego wszystkiego. Udawała kogoś nieświadomego, czyż więc nie miała prawa do odrobiny szczęścia?
Dzieci, które powróciły zmachane i zgrzane z zapewne setnej tego dnia rundy po dziedzińcu wywołały u Argiela zainteresowanie, które nie umknęło Jane.
– Idź, pokaż im kilka sztuczek. Zaczekam tu na Ciebie – zachęciła go, wyswobadzając swe ramię i niby od niechcenia poprawiła jego kurtkę tuż przy zapięciu, wygładzając skórę swymi dłońmi.

Serce zatrzepotało lady Arryn znacznie mocniej, kiedy Argiel nieświadomie nawiązał w swych słowach do jej przysięgi. Mógł zauważyć bez trudu, że dla Jane wciąż miały one niewiarygodną moc i znaczenie. Gdy odchodził, jej palce mimowolnie zacisnęły się na jej dłoni, zwalniając uścisk jedynie poprzez dzielącą ich odległość, jak wczorajszego wieczoru na weselu, kiedy lord Nadwaga skradł Ptaszynę Argielowi.
– Uczyń to tak, abym była z Ciebie dumna – szepnęła i odsunęła się nieco, pozwalając dzieciom oraz mężczyźnie na nieco więcej swobody. To jak jasnowłosy traktował każde z nich dawało Jane do zrozumienia, że mimo wszystko jej wybranek był człowiekiem pełnym cnót. Być może nie prezentował ich światu za każdym razem, jednak gdzieś w głębi siebie posiadał ogromne pokłady dobroci. Symulowana walka pełna była śmiechu, zadowolenia i frajdy, której przecież oczekiwało po czymś takim każde z dzieci. To, że Argiel dał wygrać kobiecie z pewnością było zagrywką celową, ale trzeba przyznać, że tym bardziej ujął tym lady Arryn. Gdy padł u jej stóp, Jane ukucnęła przy nim i pogładziła jego policzek palcami, jakby to było ich ostatnie spotkanie. Powinnam Cię teraz pocałować ser Argielu Dayne. Szepnęła w myślach, po czym wstała. Przywołała do siebie strażnika i poprosiła go o kilka monet. Wręczyła je dzieciom nim te odeszły.
– Chodźmy – ponownie chwyciła go za ramię i ruszyła w stronę stajni. Była podekscytowana zbliżającą się przejażdżką, chociaż myśl o zaginięciu Ad powracała do niej niczym bumerang.