<-Wzgórza Pendric.

Zmęczony Leonard dotarł w końcu do Złotego Traktu i znajdującej się tam gospody. Miał potargane włosy i ubłocone ubranie. Był zmęczony i marzył o kąpieli, winie, oraz prostytutce.
Do obrazu nędzy i rozpaczy nie pasował grawerowany miecz przy boku. Szkoda, że pochwa gdzieś się zapodziała.
Cenną broszę z herbem Tyrellów schował do kieszeni. Nie chciał się na razie chwalić pochodzeniem.
Wszedł do gospody i skinął głową zebranym. Następnie podszedł do karczmarza.
-Witam. Potrzebuję jak najprędzej dostać się do Reach albo Królewskiej Przystani. zagaił, uroczo nieświadomy tego, że niedawno wybuchła wojna.

Leonard zachował tyle resztek godności, by nie wdawać się w pyskówkę z karczmarzem. Zmierzył go tylko rozeźlonym spojrzeniem i pożałował, że nie jest w Reach. Gdyby te ziemie znajdowały się pod panowaniem jego ojca, ten dopilnowałby, aby bezczelny oberżysta pożałował swojego aroganckiego zachowania.
Może i by coś zamówił, bo w kiszkach mu marsza grało, ale rzut oka na tą dziwną polewkę wystarczył do skrętu kiszek. Zresztą nie miał pieniędzy, a nie zamierzał marnować cennej broszy na jedzenie.
-Właśnie stracił pan klienta. parsknął Leo i odwrócił się na pięcie od lady. Odszedł szybko w kierunku drzwi, marszowym krokiem, który bardziej pasował do zirytowanego rycerza niż do takiego obszarpańca jak on.

Miał już opuścić to miejsce i w akcie desperacji iść Złotym Traktem piechotą, gdy zaczepił go ten...Cwany Miki.
Przyjrzał się uważnie nieznajomemu, który wyjątkowo kiepsko podrabiał szlachecki sposób mówienia. Zaczął mieć obawy, że jechanie gdzieś z Cwanym Mikim może się skończyć zostaniem wycwawnionym i oszukanym.
Z drugiej strony, i tak nie miał zbyt wiele do stracenia.
-Do Wysogrodu. I nie płaciłbym monetami... których nie miał ...a tym. otworzył dłoń, w której ściskał coś od dłuższego czasu. Oczom Mikiego ukazała się złota brosza w kształcie herbu lordów Wysogrodu. Pośrodku rzeźbionej róży lśnił mały rubin, a wykończenia płatków były szklane.

Wysłuchał rozkminy Mikiego z pewną satysfakcją. Niechętnie rozstałby się z broszą, która prawie uratowała mu życie. Jeśli cwaniak zostawiłby go na jakimś pustkowiu to bez świecidełka miałby do sprzedania tylko miecz i buty. A z bronią rozstawać się nie chciał.
-Chodźmy. potwierdził, bo nie w smak mu były spojrzenia ciekawskich. Miki mógł się już zorientować, że jego klient do najrozmowniejszych nie należał.
Znaleźli się przed karczmą, a gdy Miki napatrzył się się na broszę, Leonard odebrał mu ją i z powrotem schował w kieszeni koszuli.
-Inteligentny z ciebie facet, Miki. Faktycznie, z broszą niewiele zdziałasz, ale z protekcją lorda Tyrella i miedziakami...o wiele więcej. uśmiechnął się blado. Tyrell, podobnie jak Lannister, zawsze płaci swe długi.
-Umowa stoi. Otrzymasz sowitą zapłatę w Wysogrodzie. wyciągnął rękę. A teraz lepiej niech jadą, bo chciał jak najszybciej opuścić ten okropny Zachód z dołami w ziemi i niesympatycznymi karczmarzami.

Otworzyła oczy. Przed sobą miała ciemność. Zasnęła? Przecież obiecywała sobie, że nie zaśnie! Podniosła głowę z poduszki. Czy było już za późno? Przez szpary w okiennicach do pokoju wlewało się blade światło księżyca. Przez pierwsze kilka sekund nie słyszała skrzypienia wydawanego przez stawiający opór wiatru budynek karczmy, gdy jednak odzyskała nieco przytomności i wsłuchała się w otaczające ją odgłosy, zdała sobie sprawę, że na zewnątrz szaleje wichura. W przerwach między silnymi podmuchami dało się słyszeć spokojne oddechy śpiących na podłodze służek.
Powoli wyślizgnęła się z łóżka i wdziała podróżny strój. Do skórzanego paska przypięła mieszek i pochwę z nożem. Na ramiona zarzuciła sięgający kostek, ciemnozielony płaszcz z kapturem. Wsadziła pod pachę dwie wcześniej przygotowane koszule i parę spodni. Wzięła też bukłak z wodą, trzy kromki chleba i kawałek kiełbasy, który podczas kolacji udało jej się niepostrzeżenie zwinąć ze stołu. Zawiniętego w szmatkę jedzenia było malutko, ale nie miała możliwości stworzenia większego zapasu.
Podeszła do drzwi. Wzięła głęboki oddech. Naprawdę tego właśnie chciała? Serce waliło jej jak dzwon, a żołądek ściskał się ze zdenerwowania. Czy właśnie popełnia największy błąd w swoim życiu? Ah, przecież tyle miała czasu aby to przemyśleć... Dlaczego teraz tchórzy? Zacisnęła zęby. Lepsza okazja prędko się nie nadarzy. Możliwe, że nie nadarzy się już nigdy. Nigdy więcej nie chciała być czyjąś marionetką. Nie chciała być jak wytresowany piesek grzecznie chodzący na smyczy. Pchnęła drzwi, a one otworzyły się z cichym jękiem. Dźwięk utonął jednak wśród innych jemu podobnych, powstałych z woli żywiołu, a nie młodej Cleganówny.
Lydia omiotła spojrzeniem pusty korytarz, wymknęła się z pokoju i ostrożnie podeszła do schodów. Spojrzała w dół. W głównej sali nawet o tej porze panowało spore zamieszanie, a powietrze przesycone było bardziej i mniej przyjemnymi zapachami. Oberżysta zajęty był rozmową z jakimś mężczyzną popijającym ale przy ladzie. Gdzieś w kącie prowadzona była głośna i zażarta dyskusja. Niedaleko drzwi wyjściowych brudny pijaczyna właśnie osunął się pod stół, na którym stało kilka osuszonych butelek. Gdy tylko karczmarz odwróci uwagę od rozmówcy, najpewniej wyrzuci nieprzytomnego obdartusa w błoto przed budynkiem. Trzeba było działać, puki była okazja.
Jakby nigdy nic zeszła sobie spokojnie po schodach (chociaż miała ochotę biec, by czym prędzej opuścić pomieszczenie). Rzuciła okiem na właściciela przybytku. Wydawało się, że nie zwraca na nią uwagi. Mimowolnie przyspieszyła kroku, czując coraz większe podenerwowanie. Mijając stolik (i spoczywającego pod nim łachmytę) wzięła jedną z opróżnionych butelek i wyszła za drzwi, pozostawiając za sobą wszelkie wonie, hałasy i światła.
Założyła kaptur, gdy wiatr powitał ją chłodnym pocałunkiem. Z przyjemnością wciągnęła w płuca nocne powietrze. Pośpiesznie ruszyła w kierunku stajni dobudowanej do jednej ze ścian budynku. Gdy o zmierzchu wraz ze swą świtą dotarła do miejsca planowanego noclegu, nalegała tak jak to miała w swym zwyczaju, by samemu oporządzić Płotkę. Dało jej to możliwość nie tylko ułożenia rzędu tak, by w nocy bez większych problemów móc przygotować wierzchowca do jazdy, ale również stworzyło możliwość wybadania, gdzie przechowywany jest owies.
Zbite z desek drzwi zaskrzypiały przeraźliwie, gdy uchyliła je i wślizgnęła się do ciemnej stajni. Wcześniej trzymaną butelkę wetknęła sobie za pasek na czas przygotowań, a zabrane z pokoju rzeczy rzuciła na pobliską kupkę czystej słomy. Myszaty wałach zaparskał cicho, gdy rozpoznał zapach swojej właścicielki. Lyd pogłaskała go po chrapach po czym ściągnęła z pobliskiego stojaka ogłowie, siodło i pad. Otworzyła boks i poczęła jak najszybciej zakładać cały ten sprzęt na rumaka. Miała nadzieję, że nie obudzi chłopca stajennego śpiącego na sianie na drugim końcu pomieszczenia.

Naprawdę chcę to zrobić... - pomyślała upychając swoje rzeczy do doczepionych do siodła sakw. Oprócz zdenerwowania zaczęła odczuwać podekscytowanie. Oto bowiem wyprowadzała swojego konia ze stajni, a człowiek który powinien trzymać nad nim pieczę, spał w najlepsze. Wyciągnęła zza paska pustą butelkę, która w razie konieczności miała posłużyć jako "środek usypiający" w konfrontacji ze stajennym. Uśmiechając się ponuro i rzuciła ją gdzieś w krzaki. Jak na razie wszystko szło zgodnie z planem, czyli aż za dobrze. Wsadziła stopę do strzemienia, odbiła się lekko od ziemi i dosiadła Płotki.
Karczma znajdowała się dzień drogi na zachód od miejsca, w którym Złoty Trakt przecinał rzekę wypływającą z Oka Boga. Lydia mogłaby po prostu ruszyć na północ, wiedziała jednak, że nie byłby to najlepszy pomysł. Kluczenie po ciemku po okolicznych terenach mijało się z celem, jakim w tym momencie było dla niej jak najszybsze oddalenie się od gospody. Jazda po drodze była bezpieczniejsza. Mniejsze wydawało się prawdopodobieństwo, że końskie kopyto niefortunnie wyląduje w jakimś dole, albo że ona przez mrok i pęd zboczy z początkowo obranego kierunku. Złoty Trakt planowała opuścić dopiero gdy znajdzie się na drugim brzegu - wtedy to ruszy na północny wschód i będzie się trzymała tego kierunku aż dotrze do Królewskiego Traktu. Tak... Właśnie takie miała plany. Wbiła wiec pięty w szare boki wierzchowca i ruszyła cwałem w stronę Królewskiej Przystani.
Nie pamiętała, by kiedykolwiek wcześniej czuła się tak wolna. Pęd końskiego biegu i wiatr wyciskały łzy z oczu, lecz nie mogły zetrzeć malującego się na jej twarzy uśmiechu. Nie myślała o niebezpieczeństwach, jakie czaiły się na nią w ciemności. Nie była w stanie zamartwiać się tym, co może ją spotkać. Nie teraz. Nie w tym momencie.
Gdy rumak się zmęczył, karczma została daleko w tyle, a euforia wywołana udaną ucieczką zmalała, Lyd zwolniła, nie odważyła się jednak pozwolić wałachowi na przejście w stęp. Nie wiedziała, kiedy jej zniknięcie zostanie zauważone, ani kiedy (o ile w ogóle) zostanie wysłana pogoń, ale przewaga jaką tej nocy zdobyła mogła być jedyną przeszkodą oddzielającą ją od podzielenia losu niejednej damy Westeros.

//PRZEPRASZAM, ŻE TAK DŁUGO MI TO ZAJĘŁO ;______________;

Gdy otworzyła oczy, w pierwszej chwili nie mogła pojąć, co się właśnie wydarzyło. Nie wiedziała, skąd nagle zamiast końskiego grzbietu znalazła się pod nią trawa. Chyba podczas upadku trochę za mocno uderzyła głową w ziemię... Jednak gdy świat przestał się kręcić, powoli podniosła się do pozycji siedzącej. Zaraz poczuła ból promieniujący ze stłuczonego biodra. Syknęła gniewnie.
- A idź w cholerę, głupi zwierzaku! Niech cię inni porwą! - wrzasnęła w ślad za wierzchowcem. Porwala z gleby pierwszy lepszy kamień i rzuciła go z całą siłą w krzaki. Jak w ogóle mogło do tego dojść? Przecież Płotka był jednym z najspokojniejszych koni, z jakimi miała do czynienia! Co mu nagle odbiło?
Uklękła. Myśl. Jak przestaniesz myśleć, będziesz trupem. Tylko trupy nie myślą. Wzięła głęboki oddech. Wilki. Trzeba znaleźć schronienie. Powoli podniosła się na na nogi, przeklinając w myślach stłuczone biodro. Nie zamierzała szukać po omacku drogi do traktu. Jeszcze zanim opuściła gospodę wiedziała, że kluczenie po ciemku wśród zarośli nie miałoby najmniejszego sensu. Musiała przetrzymać noc. Musiała znaleźć drzewo, na które łatwo wleźć. Kuśtykając, dotarła do najbliższej rośliny mniej więcej odpowiadającej jej wymaganiom. Z trudem wgramoliła się nań u sadowiła na grubszym, rozwidlającym się konarze. Plecy i głowę oparła o pień. Dlaczego serce biło jej tak szalenie, a płuca nie nadążały z pracą? Właśnie sprzeciwiła się woli wielkich panów. Powinna przecież czuć się jak zwyciężczyni, a nie jak zwierzątko zagnane z jednego kąta w drugi...
Chcąc dodać sobie nieco otuchy, dokonała rewizji swojego majątku, który skurczył się drastycznie. Straciła swoje żałosne zapasy i ubrania na zmianę... Ale wciąż miała ostry nóż przy pasku i pełną sakiewkę obok. Naciągnęła na głowę głęboki kaptur. Mogło być gorzej.

Gdy rano otworzyła oczy, już na nią czekali. Ujrzała czerwone płaszcze i swojego wierzchowca, który najwidoczniej wrócił w nocy do gospody. Bogowie, zlitujcie się...
[z/t]

/ Włości Korony, Złoty Trakt

Świat ciągle się zmienia i my także musimy to robić.
Deszcz ustał. Zimne, lśniące w słabej szarości dnia krople osiadły na pobliskich krzewach i powoli, bardzo powoli pełzły ku swemu przeznaczeniu, chybocząc się na samym skraju żółknących liści, po czym – z samobójczą determinacją – mknęły ku ziemi, rozpryskując się na dziesiątki bliźniaczych, mniejszych kropel.
Orys  wodził wzrokiem od drzewa do drzewa, od korony do korony ożywianej kapaniem wody, jego wzrok nagle napotykał porzucony, zbutwiały pień spoczywający w gęstej ściółce, częściowo obdarty z kory, pamiętający najpewniej początek panowania Jaehaerysa Drugiego. Od kilku dni pejzaż przeobrażał się powoli. Wcześniej puszta stopniowo zamieniała się w ciągnące się po horyzont pola i pastwiska las, dziś zaś las ustępował niewielkim, z każdą przebytą milą rosnącym pagórkom,  coraz wyższym i wyższym, zwiastującym niechybne zbliżanie się do pasa górskiego Zachodu. Krajobraz nieomalże monochromatyczny, cały w żółciach i brązach, nabrał soczystej czerwieni, mienił się wielokolorowymi ornamentami na jesiennych pocałunkach dotykających drzew. Nawet ludzie, wcześniej zszarzali, pokryci pyłem i kurzem, tutaj stawali się barwni: dziewczęta o błyszczących, jasnych włosach, w kolorowych fartuszkach na ciemnych spódnicach, wiejscy gospodarze, wychodzący z septu, dumnie noszący czarne, szmelcowane buty z cholewami. Kręgosłup i siła królestwa, chłopi, kmiecie, wędrowni rycerze - sprawiali wrażenie, jakby tutaj wszystko było na swoim miejscu.
Dziedzic Końca Burzy uniósł kąciki ust w grymasie czegoś, co bez wątpienia miało być uśmiechem… choć w ponurym świetle dnia przywodziło na myśl raczej niewysłowioną groźbę skierowaną do niewidocznego dla oka rywala. Aż ciężko było uwierzyć, że kiedyś Baratheon starannie rozplanowywał każdą chwilę każdego dnia – dla siebie, Aylwarda, Allyi, Dereka, nawet bogom ducha winnego Ottona i jeszcze bardziej niewinnej Orlaith - układając je na właściwych miejscach i przypisując im właściwy sens. Zawsze patrzył przed siebie, w przyszłość lepszą niż teraźniejszość, widząc ją wyraźnie jak stojącą na wzgórzu warownię. Trudno uwierzyć, że od tamtej pory minął… ponad rok. Ponad rok spędzony pod łopoczącym płótnem naprędce rozbitego namiotu, ponad rok na wzburzonych falach Wąskiego Morza, ponad rok w skórzanym, dalekim od podstaw wygody siodle.
Ponad rok, gdy budził się sztywny i obolały, a świt przypominał dziurę ziejącą mu pod stopami. Ponad rok szukania śladów własnych celów, zamiarów bądź choć przebłysku idei na trawiastym pustkowiu, a potem w lasach, kiedy jednym okiem Orys oglądał się na swoją niewesołą przeszłość, zastanawiając się, jaka część jego świadomości wypełzła z lodowatych szponów ziemi i skradła mu życie, gdy on z uśmiechem wypatrywał przyszłości.
Baratheon pokręcił energicznie głową, odganiając natrętne myśli, które jęły z zaciekłością atakować senny umysł – uwaga powoli odpłynęła ku znacznie przyziemniejszym tematom, oscylując wokół Harrenhal oddalonego o niecały tydzień drogi.
Harrenhal, gdzie przebywał Aylward oraz Derek.
Harrenhal, gdzie mógłby w końcu zasiąść na suchych trybunach i sącząc zimne, ciemne ale obserwowałby zmagania swych krewnych.
Zamiast płynąć wbrew silnemu prądowi, ryzykując utratę wszystkiego w zimnej otchłani, lepiej przez chwilę spokojnie posiedzieć na plaży.
Uniwersalne rady Harberta Baratheona dochodziły do głosu w najmniej oczekiwanych momentach, odbijając się echem w nagle spłoszonych myślach i – tyle było z nich pożytku – pomagając w obraniu jak najlepszej ścieżki.
Kto wie, niewykluczone, że morze samo wyrzuci na brzeg to, czego pragniesz.
Orys nie chciał się sprzeczać z imaginacją własnego ojca (na całe szczęście – świadczyłoby to o doszczętnej utracie zdrowych zmysłów), miał jednak wrażenie, że uważał, że od czasu wojny z Dorne morze wyrzuca tylko gówno. Jak to jednak bywało w tym życiu:
Czas pokaże.

/ zt – za dni kilka w Casterly Rock