Jelena Flowers

Aparycja

Fakt, że Jelena jest bękartem lorda jednego ze znakomitych rodów Reach, w dodatku uznaną przez niego samego, oznacza, że jej matka musiała mieć coś innego niż bogactwa, by go do siebie przyciągnąć. A była to uroda, którą Jel po niej w stu procentach odziedziczyła. Dziewczyna nie odznacza się niczym nadzwyczajnym jak fiołkowe oczy Targaryenów ani orientalną urodą ludzi z Dorne, a jednak ma w sobie bardzo wyraźny czar, który sprawia, że trudno przejść obok niej obojętnie. Jest szczupła, bywały nawet momenty kiedy była bardzo chuda, posiada jednak dobrze zarysowaną linię bioder oraz biust. Jej skóra jest wyjątkowo jasna i delikatna, coś niespotykanego u dziewczyny niskiego urodzenia. Kasztanowe włosy opadają skręconymi falami na ramiona, choć Jelena na ogół wiąże je w ciasny warkocz. Naprawdę urzekające są jednak jej jasne, błękitne oczy z nieco ciemniejszą obwódką, które od zawsze patrzą na świat z wyrazem niespotykanej ufności i iskrzą tak łatwą do zduszenia energią.
Kobieta najczęściej ubiera się w szaty, skonstruowane tak by jak najlepiej ukryć jej wdzięki. Nosi skórzane zbroje, płaszcze oraz spodnie, zaś biust związuje mocno chustami, tak aby nie przeszkadzał jej w trakcie walki. Ujrzeć ją w sukni graniczy z cudem, tym bardziej, że kobieta żadnej nie posiada. Często specjalnie moduluje głos tak by go obniżyć, jako że w jej fachu bycie kobietą nie działa korzystnie.

Biografia

Pierwszym wspomnieniem Jeleny jest śpiew jej matki, która kołysała ją do snu. Jest to jednocześnie najszczęśliwsze wspomnienie, jakie dziewczyna posiada i jedno z najsmutniejszych. Piosenka, którą znała tylko Saoirse oraz jej córka, zawsze była ich wspólną rzeczą, ich nicią porozumienia i sygnałem rozpoznawczym. Do dziś jest ona jedyną piosenką, którą kobieta czasem podśpiewuje pod nosem (a głos ma ładny).
Swoje dzieciństwo Jelena spędziła w Starym Mieście, gdzie jej matka pracowała w zajeździe obsługując gości, oprócz tego dorabiając tańcem i śpiewem dla gości Lorda Hightower. Tak właśnie Saoirse poznała Lorda Florent - tańcząc dla niego podczas kolacji, a następnie na „prywatnym pokazie” po niej. Oboje byli wtedy młodzi, mieli zaledwie po kilkanaście lat i kochali naiwnie i na zabój. Spotkali się trzy razy w ciągu pięciu lat, podczas wizyt przyszłego lorda w Starym Mieście, zaś po ostatnim spotkaniu zabrał on dziewczynę ze sobą do Jasnej Wody. Zaledwie rok później jego ręka oddana została pewnej Lady, tak więc nie przystało mu już chadzać do zwykłej służki. Przez kolejny rok Saoirse niemal codziennie spotykała swego ukochanego, wiedząc, że należy do innej kobiety i właśnie kiedy stwierdziła, że dłużej tego nie wytrzyma, świeżo mianowany Lord Florent zawitał w jej pokoju. Tylko Starzy Bogowie wiedzą, jaką ironią jest fakt, że choć będąc ze sobą regularnie przez cały rok nie powili potomka, to po tej jednej nocy Saoirse stała się brzemienna. I choć tamtej nocy Arstan błagał ją by została przy nim, zaledwie miesiąc później błagał ją by wyjechała.
Jelena od początku wiedziała kim był jej ojciec, zaś Arstan uznał ją gdy miała jedenaście lat, choć jego żona nie była z tego powodu zadowolona. W Starym Mieście niczego jej nie brakowało - jej matka ani ona nigdy nie musiały głodować, choć Saoirse miała w zwyczaju wydawać prawie całe złoto jakie dostała od Lorda Florenta potrzebującym i biedakom. Tak było aż do śmierci jej matki. Jel miała wtedy piętnaście lat i poza swoją urodą nie miała żadnych pożytecznych umiejętności. Z dnia na dzień została bez środków do życia i bez jedynej bliskiej jej osoby na świecie. Pan Ojciec, po śmierci Saoirse natychmiast cofnął swoje dotacje złota i odciął się od dziewczyny, ku wszelkiemu prawdopodobieństwu za sprawą nacisków zazdrosnej lady. I choć Jelena podejrzewała, iż jej matka została otruta we śnie, nie miała środków ani możliwości tego udowodnić.
Złota starczyło Jelenie na pół roku, choć gdyby została nauczona więcej na temat oszczędzania, zapewne mogłaby na nim wyżyć rok lub nawet więcej. Na całe szczęście pierwszą w swoim życiu zimę miała już wtedy za sobą, zaś w Westeros panowało lato, dzięki czemu nawet kiedy straciła dach nad głową, mogła uciec się do spania na ulicy. Tam właśnie znalazł ją Gruby Gorel - zarządca najlepszego burdelu w Starym Mieście. Gorel dał jej ubrania, jedzenie i dach nad głową, w zamian za co zarządał pracy dla niego. Jelena nie bardzo miała inne wyjście niż tylko się zgodzić, ponadto szybko przekonała się, że praca w burdelu była najlepszym co mogło ją spotkać. Była młoda, ładna i nie zniszczona przez ubóstwo, dzięki czemu wynajmowali ją ci bogatsi klienci. Fakt faktem, że bywali wśród nich otyli, zboczeni gburowie, ale raz czy dwa na miesiąc miała okazję naprawdę cieszyć się swoją schadzką. I prawdopodobnie pracowałaby w burdelu do dziś, gdyby nie pewien bogaty kupiec, którego hobby okazało się... picie ludzkiej krwi. Pomimo obiecanego „jednego nacięcia”, poszlachtował on uda Jeleny tak agresywnie, że dziewczyna o włos uniknęła śmierci. Miała wtedy osiemnaście lat i choć Gorel wyratował ją ze szponów Nieznajomego, to zaraz potem odprawił ją spowrotem na ulicę, z ogromnym długiem do spłacenia, jako że z bliznami na udach, nie była już „zdatna do pracy”.
Dziewczyna, wiedząc, że nie będzie w stanie spłacić takiego długu, obolała, zrezygnowana i bez sił do walki postanowiła iść do lasu i zdać się na Siedmiu, którzy mieli zadecydować o jej losie. Szukała śmierci przez tydzień, z krwawiącymi od popękanych strupów udami, w porwanej sukni, bez grosza przy duszy. Siódmego dnia tułaczki zemdlała, by, jak sądziła, nigdy już się nie obudzić. Możecie więc zrozumieć jej zdumienie, kiedy ocknęła się z czystymi bandażami, na jeleniej skórze, w chacie pośród konarów rozłożystego drzewa.
Uratował ją Kaptur, jak kazał siebie nazywać starszy mężczyzna, który przychodził ją nakarmić i zmienić jej bandaże każdego dnia, dopóki nie wyzdrowiała. W międzyczasie zaczął on uczyć ją przyrządzania ziół i naparów, oraz nazw i właściwości rozmaitych roślin. Kiedy już mogła chodzić, a jej rany całkowicie się zabliźniły Kaptur zaproponował jej by nie wracała do miasta, a zamiast tego została z nim i uczyła się od niego, a w zamian za to zapewni mu godną śmierć „kiedy przyjdzie czas”. Jelena, nie widząc dla siebie przyszłości w Starym Mieście, nie mając niczego co łączyłoby ją ze światem zewnętrznym, chętnie przystała na jego ofertę. Wraz z Kapturem nauczyła się radzić sobie w prawie każdej sytuacji, strzelać z łuku, polować, opatrywać rany i wykorzystywać naturę na swoją korzyść. Kaptur był wspaniałym, mentorem, choć wyrażał się zwięźle i nigdy nie odzywał się kiedy mógł się bez tego obejść, czego skutkiem było niekiedy spędzenie całego dnia lub dwóch w milczeniu. Po dwóch latach w towarzystwie Kaptura, pewnego wieczoru przed pójściem spać, mężczyzna wypowiedział w jej stronę tylko dwa słowa: „już czas” i choć od ich umowy minęło tak wiele czasu, to Jelena wiedziała co musi zrobić.
Zabicie kogoś z zimną krwią nie jest łatwą rzeczą. Ale zabicie kogoś, kogo się darzy sympatią i szanuje, jest aktem najwyższego poświęcenia i definiuje kim jesteśmy.

Niedługo potem w Jasnej Wodzie znalazł ją Alyward Baratheon. On myślał, że zabierając ją z ulicy ratuje jej życie, ona nie wyprowadzała go z błędu, bo może i faktycznie tak było. Nadał jej cel, zaś jego pasja zaraziła i ją. Jelena podąża za nim jeszcze z jednego powodu, choć zdaje sobie sprawę, że mężczyzna jest przyrzeczony jakiejś damie.

Ekwipunek

- łuk klasyczny, z rzeźbioną rękojeścią, który dostała od Aylwarda. Używa go tylko w wyjątkowych okazjach.
- wisiorek z głową lisa, który jej matka dostała od Lorda Arstana. Wsrty pewnie fortunę, ale Jelena nie śmiałaby go sprzedać za żadne skarby świata.
- Zestaw łuczniczy odziedziczony po Kapturze.
- damska zbroja skórzana, oraz ciemny płaszcz.
- komplet dwóch prostych sztyletów, jeden w cholewie buta, drugi przytroczony pod skórzanym ochraniaczem na prawym przedramieniu.

acidbrain