Ismeyna Tyrell

Aparycja

Ismeyna Tyrell urodziła się w słoneczny, upalny dzień. Odzwierciedla to bardzo Jej wygląd, przez który była bardzo często mylona ze znienawidzonym teraz rodem - Martell.
Karnację naturalnie ma nieco oliwkową, ta bardzo dba jednak o swoją skórę i wiecznie smaruje się przeróżnymi olejkami i specyfikami, mającymi zdjąć z Niej opaleniznę. Sprawia to, że Jej lico jest jasne, gładkie i lśniące.
Widząc Ją, pierwszymi rzeczami, na które zwraca się uwagę są oczywiście wzrost i budowa. Nie jest zbyt wielka, bo mierzy sobie tylko metr sześćdziesiąt. Jest też bardzo niskiej wagi, co z bladą cerą sprawia, że wygląda na dość słabą osóbkę z tendencjami do różnych chorób.
Jej włosy są w pięknym, kasztanowym kolorze. Długie, mierzące sobie bioder, lśniące i zdrowe. Muskane słońcem pasemka często nieco zmieniają swoją barwę na jaśniejszą.
Oczy ma koloru morza, wahające się między błękitem, a zielenią. Mądrze i troskliwie patrzące, bije od nich niesamowicie wielka inteligencja, którą dziewczyna nabyła zamykając się sama i czytając książki przez większość swojego dzieciństwa.
Jej drobne dłonie są gładkie i zadbane mimo tego, że ta jednak po kryjomu zawsze lubiła pomagać służkom, współczując im ich ciężkiej i niewdzięcznej pracy. Potrafią wyszywać piękne, kwiatowe wzory, które widać często na Jej własnych sukniach, zarówno jak i grać na wielu instrumentach.
Ubiera się dość skromnie, nigdy nie przesadza z biżuterią, wybiera proste kroje sukna.
Cała jest ogółem bardzo zgrabna i atrakcyjna. Zawsze podobała się mężczyznom, co było dla Niej dość uciążliwe.
Jej zęby są śnieżnobiałe, usta pełne i różowe, a uśmiech szeroki i ciepły, kobieta stara się obdarowywać nim ludzi i przekazywać Im ciepło tak często, jak tylko może.
Zapach kobiety jest bardzo porównywalny z zapachem kwiatów i owoców wymieszanych z poranną rosą. Świeży, rześki i bardzo pociągający, sprawia, że ogląda się za Nią wiele osób.

Biografia

Przyszła na świat upalnego dnia siódmego księżyca, niemal uśmiercając z przemęczenia swoją matkę.
Od dnia narodzin była oczkiem w głowie swojego ojca i Jego ukochanym dzieckiem, co budziło zazdrość u rodzeństwa, zawsze starającego się sprawić Jej z tego powodu przykrość. Mimo tego kochała ich i nie pozwoiłaby nigdy na to, aby stało się Im cokolwiek złego. Kochała każdą żywą istotę, obdarowując ją ogromnymi ilościami ciepła i starając się nieść tyle pomocy, ile tylko była w stanie.
Zawsze rozpaczała nad niewdzięczną pracą służek, starając się po kryjumu je wyręczać  i nie pozwalała im nigdy robić niczego za siebie. Uważała bowiem, że kobieta sama powinna potrafić o siebie zadbać, być istotą samodzielną, która kiedyś, w ewentualnościach, gdy służek zabraknie, będzie potrafiła zadbać o swojego męża i dzieci.
Jako dziecko była bardzo poważna i niesamowicie dojrzała, na siłę próbująca pojąć cały świat dorosłych. Często zamykała się we własnej komnacie na długie dni, pochłaniając przeróżne książki, co miało póżniej ogromny wpływ na poziomy Jej inteligencji i pojmowania świata. Zaczęło się wtedy sprawdzać znaczenie Jej imienia - Ismeyna, które miało oznaczać kobietę inteligentną i pojętą.
Nigdy za mocno nie interesowała się mężczyznami. Ojciec nie raz próbował wydać Ją za przeróżnych lordów, którzy zabiegali o Jej rękę. Ta jednak spławiała wszystkich, uznając ich po prostu za nudnych, głupich, bądź nie wartych Jej czasu.
Ojciec nie chciał jednak, aby Ismeyna wyrosła na starą pannę, w pewnym momencie siłą wydając Ją za jednego z lordów z Dorne, który wykazywał ogromne zainteresowanie Jej osobą, gdy miała trzynaście lat. Zakochała się w Nim, jednak jak się okazało - grał tylko na Jej uczuciach I wykorzystywał ją, aby zdobyć przychylność Jej rodziny. Umarł na kilka dni przed zaślubinami, jak plotka głosiła - z rąk przyszłej żony. Nikt na prawdę nie wiedział, co mogło powalić mężczyznę Jego wymiarów. Dziewczyna zmuszona była wrócić do wysogrodu i postanowiła, że nigdy więcej nie będzie szukać miłości, a Jej serce pozostanie zamknięte na wszelkich zabiegających o Nią mężczyzn.
Dojrzewała w towarzystwie rodzeństwa, które uwielbiała. Mimo tego, że nie najstarsza - była niczym lwica, potrafiąca oddać życie w walce za własne stado.
Gdy miała szesnaście lat, spotkała Ją pierwsza, bardzo poważna choroba. Gorączka, która prawie Ją zabiła, uśmierciła wtedy wiele dzieci z królestwa i była postrzegana jako nieuleczalna i prowadząca tylko do jednego - do śmierci. Gdy zachorowała, po długich, ciężkich nocach Jej nigdy nie wierzący w nic ociec padł na kolana i zaczął nieumiejętnie modlić się do bogów, starych i nowych, o przywrócenie zdrowia Jego córce. Modlił się tak, płacząc przez dwa długie dni i dwie noce, odmawiając pokarmu, wody, czy też  odstąpienia Jej na krok.
Ismeyna cudem wyzdowiała. Od tamtej pory sama bardzo zaczęła wierzyć w siedmiu.
Zawsze szlifowała żeńskie sztuki takie, jak haftowanie i granie na instrumentach, co w połączeniu z Jej buzią tworzyło idealny materiał na żonę. Jak do tej pory jednak, nikt nie zdołał otworzyć Jej skamieniałego przez przeszłość serca.

Ekwipunek

-Ciemno-zielone szaty, szyte na Jej miary, na których sama wyhaftowała piękne, złote róże.
-Dwie długie, bardzo ostre, srebrne spinki upięte w Jej włosy. Broni w tych czasach nigdy nie jest za mało.
-Jej ulubiony olejek, pachnący marcepanem.
-Złoto-rubinowe łańcuszek, kolczyki i bransoleta.

acidbrain