Nie sposób zliczyć, ile razy Kenna słyszała pieśń „The Bear and the Maiden Fair” adresowaną właśnie do niej. Uśmiecha się wtedy słodko, ale jej oczy ciskają błyskawice w każdego śpiewaka, o ile nie jest to jej ojciec. Cóż zrobić, wyglądem wpisała się w kanon Dziewicy z utworu – jasne oczy, długie rzęsy, pełne usta i miodowe włosy czynią z niej naprawdę urodziwą młodą damę. I wykorzystuje to jako swoją broń, wszakże bękarcie córki są przy narodzinach wyposażane jedynie w taki oręż.
Dziewczyna jest niewysoka, odpowiednio zaokrąglona, ma wąską talię i pulchne uda, co stara się ukrywać pod perfekcyjnie dobranym strojem. Ma to szczęście, że ojciec nigdy nie szczędził jej złotych smoków, które przeznaczała na eleganckie suknie, kunsztowną biżuterię i wszelkie kremy oraz olejki, niezbędne do pielęgnacji urody.
Do perfekcji opanowała udawanie niewiniątka, nieśmiały uśmiech często błąka się po jej twarzy, rumieniec zakwita na policzkach, spłoszone oczy uciekają w bok, a perlisty śmiech rozbrzmiewa w komnatach. Tylko nieliczni mogą ujrzeć ją bez tej maski, skupioną nad książką lub mapą, z niewielką zmarszczką między brwiami, z ustami ściśniętymi w wąską kreskę. Gdy jest z czegoś naprawdę zadowolona, jej oczy błyszczą, a emocje ma wypisane na całej twarzy.
Przebywając na zamku ojca nauczyła się chodzić, mówić i myśleć jak prawdziwa dama. Obcowanie z mężczyznami pozwoliło jej na odkrycie w sobie kusicielki, czasem wystarczy odpowiednia poza, jeden ruch bioder bądź odsłonięcie nadgarstka, by poczuć na sobie pożądliwe spojrzenia. A bycie uwielbianą jest tym, co Kenna lubi najbardziej.  

Życie bękarta nie jest usłane różami, nawet w Reach, gdzie na świat przyszła Kenna. Jej ojciec, Lysander Oakheart, jedyny syn ówczesnego lorda, bawił właśnie pod Lannisportem, gdy jego towarzysze podróży udali się by skosztować uciech Zachodu, a on sam postanowił zrelaksować się w inny sposób – pijąc ale. Wszedł do karczmy i, naoczni świadkowie przysięgają, że tak właśnie było, stanął jak rażony piorunem na widok córki właściciela przybytku. Piękna Hedwig zawładnęła jego sercem, duszą i umysłem i ani się obejrzał, wyznawał jej swoją miłość na tle rozkosznych uniesień. Był już jednak przyrzeczony innej, poczucie obowiązku wzywało go do Reach, gdzie rzeczywiście wkrótce powrócił. Nie dalej niż osiem księżyców później, do karczmy pod Old Oak przybyła brzemienna Hedwig, a Lysander tylko cudem dowiedział się o obecności ukochanej. I znów obiecał jej dużo więcej niż był w stanie spełnić, ale tym razem honor nakazywał mu trzymać się swych słów. W tym samym momencie Hedwig wydała na świat córkę i swoje ostatnie tchnienie, czyniąc Kennę pół sierotą.
Kilka pierwszych dni imienia mała panna Flowers spędziła w Old Oak, pod czujną opieką mamek i kochającego ojca. Nikomu nie wadziło to, że syn jednego z lordów Reach zdecydował się na wywoływanie bękarta. Dopiero gdy do głosu doszła polityka, sprawy się skomplikowały. Lysander Oakheart sam został lordem, a wybrana mu przez ojca narzeczona weszła w wiek odpowiedni do ożenku. Rozległy się dzwony, muzyka zagrała, sypano kwiaty do stóp państwa młodych, a małą Kennę przenoszono z głównej części zamku do jej zapomnianego skrzydła.
Dziewczynka i tak miała znacznie więcej szczęścia od innych bękartów z Reach. Ojciec nie wyrzekł się jej, zapewnił dach nad głową i wykształcenie. Nie było może ono tak gruntowne, jak u prawowitych lordowskich dzieci, ale Kenna szybko nauczyła się czytać i pisać, a potem sama już zgłębiała swoją wiedzę. Widok blondwłosej niewiasty z nosem w książce przestawał dziwić mieszkańców Wschodniego Skrzydła Old Oak. Panna Flowers pojęła zasady etykiety, nauczyła się jeździć konno, jednak nigdy nie ciągnęło jej do oręża, nawet drewniane miecze omijała szerokim łukiem. Najbardziej ukochała geografię, marzyła o podróżach, zadręczała maestra pytaniami o każdą krainę, którą tylko rozpoznała na mapie. Mogła się pochwalić wspaniałą kreską, dlatego w pewnym momencie zapragnęła narysować własną mapę i szybko otrzymała wszystkie przyrządy kreślarskie, które były ku temu potrzebne.
Cały czas jednak dojrzewała w niej świadomość, że jako bękarcia córka lorda nie ma zapewnionej przyszłości. Długo czekała na przyrodnie rodzeństwo, a w końcu lady Oakheart powiła dziewczynkę, bardzo chorowitą istotkę, jak to miało okazać się w przyszłości. Kolejne starania nie przynosiły efektów, a Kenna była tą, która pocieszała ojca i wiernie przy nim trwała. Prędzej czy później musiało więc przyjść jej na myśl, że w razie śmierci słabowitej panny Oakheart, lord pozostanie bez dziedzica. Czy istniała wtedy szansa, aby uczynił z Kenny prawowitego potomka?
Panna Flowers nie zamierzała czekać. Choć do tej pory dała się poznać wyłącznie ze swej dobrej strony, jako ułożona, kochająca i niewinna dziewczyna, liczył się dla niej przede wszystkim interes ojca i własny. Pod pretekstem odnalezienia lekarstwa dla swej przyrodniej siostry opuściła zamek, kierując się do Wysogrodu, stamtąd do Starego Miasta i okolicznych zamków. Jednak w Honeyholt zabawiła na tyle długo (ku uciesze lorda Beesbury, oczywiście), że Lady Oakheart zaczęła podejrzewać, że bękarcia córka jej męża specjalnie opóźnia wyprawę, skazując jej dziecko na powolną śmierć. Kenna gorliwie zaprzeczyła, dla efektu zalewając się łzami, a ojciec przyjął każde jej słowo za pewnik. Poprosił jednak, by opuściła Old Oak na jakiś czas, zafundował jej cały ekwipunek niezbędny do podróży i posłał stosowne listy do swoich przyjaciół. Flowers ponownie odwiedziła Wysogród i zawarła bliższą znajomość z niektórymi jego mieszkańcami. Na tyle bliską, że gdy Theodore Tyrell zaproponował jej wspólną wyprawę na Północ, nie zastanawiała się długo.
Cierpliwie oczekuje na wieści z domu, a każdy następny list przybliża ją do celu. W międzyczasie jednak, ma ochotę spełnić swoje marzenia o podróżach, bo choć życie bękarta nie jest usłane różami, nawet w Reach to wciąż można się postarać, aby to zmienić.