Alysanne nie jest szczególnie piękna, ot, przeciętna dziewczyna. Na pewno łatwiej byłoby ją pomylić z dziką niż szlachetną damą - wiecznie potargane, brązowe włosy, obdarte ubrania i kilka blizn raczej nie działają na jej korzyść, aczkolwiek części mężczyzn się to podoba, co bardzo jej się przydało w początkach "kariery" poza rodzinną wyspą. Ma okrągłą, piegowatą twarz i wygląda na nieco młodszą, niż jest w rzeczywistości. Choć spędza mnóstwo czasu na słońcu, jej cera wiecznie pozostaje blada, jakby nie widziała świata przez bardzo długo, co niekiedy wygląda dosyć dziwnie. Za swoją największą zaletę uważa duże, szare oczy, które podobno odziedziczyła po ojcu, a przynajmniej tak twierdzi matka, w końcu Alysanne nigdy go nawet nie widziała. Jest niska jak na standardy Westeros i bardzo chuda, do tego stopnia, że w niektórych miejscach wystają jej kości, w końcu  swojej sytuacji nie może liczyć na regularne posiłki. Przez to nie należy do osób szczególnie silnych fizycznie i dlatego preferuje walkę i polowanie na dłuższe dystanse, a posiadany sztylet z Braavos traktuje bardziej jako pamiątkę lub ostateczność.
To osoba bardzo pewna siebie i z tupetem, co widać także po jej zachowaniu - porusza się pewnym, dumnym krokiem, z głową uniesioną do góry i zawsze patrzy każdemu w oczy. No chyba, że akurat poluje albo na potrzeby sytuacji chce udawać biedną, zagubioną dziewczynkę, a aktorka i manipulatorka z niej całkiem dobra. Ma w sobie pewną grację i urok, jednak nie takie, jak posiadają damy dworu i księżniczki, a bardziej wojowniczki.

Jej historia nie jest niczym nadzwyczajnym, nie jest także piękną pieśnią o księżniczkach, dzielnych rycerzach i wielkich zamkach. Zresztą nazwisko Alysanne mówi wszystko, każdy od razu wie, skąd pochodzi i kim jest, no ale zacznijmy od początku i cofnijmy się o 19 lat…
Nie ma sensu rozpisywać się o rodzicach – ot, historia jak u większości bękartów. Dziewczyna jest owocem jednonocnej przygody Duncana Harlowa (wówczas jeszcze dziedzica rodu) i córki kapitana jednego ze statków należącego do jego floty. Chwila zapomnienia, która miała nie mieć żadnego dalszego ciągu, żadnych konsekwencji…  Ale stało się inaczej.
Dziewięć miesięcy po tym wydarzeniu, w portowej osadzie na wyspie Harlaw, na świat przyszła mała dziewczynka, która oczywiście otrzymała nazwisko Pyke, a także imię po dobrej królowej Alysanne, choć jej los miał być zupełnie inny. Młoda i naiwna matka udała się z nią do Duncana, który wówczas był już lordem Harlaw i poprosiła o pomoc, lecz mężczyzna odprawił ją z kwitkiem, nie chcąc przyjąć małej Alysanne na swój dwór. Syn może jeszcze do czegoś by mu się przydał, ale córka? Tak więc dziewczyna nie jest jednym z tych bękartów, które miały na tyle szczęścia, że mieszkały na szlacheckich dworach, przebywały w towarzystwie prawowitych lordowskich dzieci i którym ich szlachecki rodzic okazywał choć trochę uczucia. Ona dla swojego ojca nic nie znaczyła i jedyne co znała, to jego nazwisko. Wychowała się w portowej wiosce swojej matki, wśród prostych ludzi: żeglarzy, handlarzy i zwykłej biedoty, których życie kręciło się wokół codziennej pracy. Ona także bardzo szybko zaczęła pomagać, dzieciństwo upłynęło jej na beztroskiej zabawie z innymi dziećmi (głównie chłopcami, zawsze fascynowała ją walka i strzelanie z łuku) i wykonywaniu prostych prac, jak pranie, sprzątanie, opieka nad zwierzętami czy przekazywanie wiadomości, a gdy podrosła, zaczęła pływać i służyć na statku, jak jej matka. Nawet marzyła, że kiedyś będzie miała taki statek tylko dla siebie i będzie mogła nim popłynąć gdzie tylko będzie chciała...
Z czasem coraz bardziej zaczynały ją interesować te krainy, do których pływała. Słyszała mnóstwo opowieści o bogatych rodach, królach i rycerzach, jednak była także uświadamiana, kim jest ona sama, więc nigdy nie wierzyła, że trafi na swojego księcia z bajki i zostanie panią jakiegoś dworu, w końcu była bękartem. Z drugiej strony, nie chciała spędzić całego życia w tej wiosce, bo co tam na nią czekało? Wiedziała, że jeśli ona sama nie zatroszczy się o swoją przyszłość, to nikt za nią tego nie zrobi, sama musiała zapracować na siebie i swoją pozycję. I tak, pewnego dnia po swoim 16 dniu imienia, zeszła ze statku na ląd i rozpoczęła poszukiwanie przygód.
Wiadomo, że młodej, samotnej dziewczynie nie było łatwo przetrwać, jednak szybko nauczyła się sobie radzić. Imała się różnych zajęć i zleceń, żadna praca nie była jej obca, włącznie z byciem dziwką i służącą w pierwszej lepszej karczmie przy drodze na Zachodzie. Około roku zajęło jej uzbieranie większej sumy pieniędzy, tak by wystarczyło na zastąpienie własnoręcznie zrobionego łuku jakimś porządnym i kupienie sobie najtańszego konia, którym wyruszyła w dalsze podróże. Korzystała z życia i wciąż szukała okazji do zarobienia pieniędzy na życie, została najemniczką, uzbierała trochę przedmiotów na handel, no i jakoś sobie radziła. Przez ostatnie lata zdążyła już zwiedzić trochę kraju, poznać różnych ludzi i wykonywać różne zajęcia. Aktualnie jej największym marzeniem jest odwiedzenie Muru i Essos, bo do tych miejsc jeszcze nie dotarła, a od zawsze ją fascynowały. I tak żyje do dzisiaj, z dnia na dzień, nigdy nie wiedząc, co ją czeka następnego dnia. Nikt nie powiedział, że jest łatwo, ale takie życie sobie wybrała – w końcu jest Żelaznym Człowiekiem i wszędzie sobie poradzi.