Może i by była atrakcyjna, gdyby ubrała się odpowiednio i odżywiała się przez długi czas regularnie. Jest przeciętnego wzrostu i szczupłej budowy. Nie jest to jednak tylko przyczyną takich a nie innych genów a cierpienia z powodu głodu. Szczupłe nogi przeradzające się w pośladki nie mające w sobie praktycznie w ogóle tłuszczu. Nad płaskim brzuchem wyrastają drobne piersi a ramiona zdają się składać z samych kości i węzłów mięśni wyrobionych podczas godzin z łukiem.
Gdy rozpuści swoje czarne włosy to sięgają jej za ramiona. Twarz o przyjemnych dla oka rysach jednak o zbyt bladej cerze, jakby długo nie widziała słońca. Również jej sposób poruszania się nie przypomina takiego jakiego oczekują mężczyźni. Kręcenie biodrami może i jest przydatne na sali balowej ale nie podczas polowania. Wtedy trzeba poruszać się cicho i pewnie.

Urodziła się w osadzie położonej na północny wschód za Murem, nad wielką wodą, która klękacze nazywają Zatoką Lodową. Była piątym dzieckiem, jej matki Ygrwen z myśliwym o włosach pocałowanych przez ogień Gorwirem. Tylko trójka ich dzieci doczekała nadania imienia, a jej starsza siostra została zabrana przez chorobę żołądka gdy miała cztery lata. Oprócz Vely’i przeżyło tylko pierwsze dziecko Jaramyr, smukły ale żylasty mężczyzna o włosach odziedziczonych po ojcu z żywym usposobieniem i najlepiej radzący sobie z włócznią w osadzie. Mieszkający w niej Wolni Ludzie żyli z rybołówstwa i polowań. Czasem handlowali z innymi pobliskimi wioskami.
Sama Velya z biegiem lat uczyła się wszystkiego co powinna wiedzieć Wolna kobieta. Nie tylko oporządzać gospodarstwo czy przyrządzać jedzenie ale i na nie polować z pomocą łuku czy bronić siebie nożem. Wszystko zmieniło się gdy miała trzynaście lat i po raz pierwszy krwawiła. Od tamtej pory zaczęły nawiedzać ją sny w których biegała po lesie wraz z stadem wilków. Ignorowała je do czasu gdy w śnie zagłodzone zwierzęta zaatakowały człowieka, mężczyznę w czarnym płaszczu i z stalową koszulką. Nazajutrzy na polowaniu znaleźli zagryzioną przez wilki wronę.
Velya po powrocie udała się do mieszkającej na wschód od osady kobiety, leśnej wiedźmy i warga jednocześnie. Wysoka kobieta barczysta niemalże jak mężczyzna i o włosach w które zaczął się zakradać śnieg zgodziła się podzielić swoją wiedzą. Rodzice Velyi nie byli zbyt zadowoleni jednak jak mogliby zakazać czegoś swojej córce? Szczególnie jeśli faktycznie miała dar to musiała nauczyć się go wykorzystywać.
W ten sposób zamieszkała Inetherą oraz jej synem Bjarnem Jednookim. Swój przydomek zawdzięczał z faktu, że urodził się z bielmem na lewym oku. Co prawda nie został on pobłogosławiony darem przez Starych Bogów ale miał szerokie ramiona i żadna zwierzyna nie potrafiła mu uciec. Gdy miała szesnaście lat a on piętnaście skradł ją a ona zrobiła z niego mężczyznę.
W tym czasie nawiązała więź również z młodą wilczycą o szarym futrze i bliźnie za lewym uchem. Była drobniejsza od wielu innych jednak zajadła i cicha jak sama śmierć.
I tak minęły kolejne półtorej roku. Opanowała swój dar, jednak ciągle uczyła się od Inethery, słuchając jej opowieści o tym co było kiedyś i polując razem z Bjarnem. Marzyła by dołączyć do łupieżców i wspiąć się na Mur. Nie było to jej dane, chociaż łupieżców spotkała.
Przypłynęli nocą na długiej i płaskiej łodzi. Do brzegu podpłynęli jednak w niewielkich łódkach o obwiązanych wiosłach. Kryli swe ciała pod stalowymi koszulkami, podobnie jak Wrony i mieli taką samą broń. Byli jednak inaczej ubrani i jeszcze gorzej nastawieni. Podpalili domostwa i mordowali mężczyzn i kobiety, którzy stanęli w obronie swoich rodzin. Dzieci i starców również spotkał ten sam los. Velya podczas ucieczki do lasu została postrzelona w nogę a gdy Bjarn pomagał jej iść, dopadło ich trzech mężczyzn. Rozszczepili tropiciela swoimi toporami a jej wyłuskali nóż boleśnie wykręcając rękę. Została jednak oszczędzona. Podobnie jak inne młode kobiety i zdrowi mężczyźni, których rany nie były zbyt poważne.
Tak została morską żoną jednego z Żelaznych Ludzi Germunda Wielkiego. W przeciwieństwie do niektórych kobiet nie miała dość odwagi by przegryźć sobie żyły na nadgarstkach. Łupieżca, który ją schwytał nie cieszył się jednak długo po powrocie na Żelazne Wyspy z nowej branki. Po czterech dniach wrócił z uczty pijany i po wzięciu jej zasnął. Poderżnęła mu gardło jego własnym sztyletem a potem uciekła w noc i dostała się skrycie do ładowni statku. Ten nazajutrz wypłynął. Udało jej się pozostać niezauważoną całą drogę i podkraść trochę jedzenia oraz wody. Gdy statek dobił do jakiegoś portu klękaczy wydostała się na ląd. W krainie, której nie rozumiała.