Nazwa, nasuwająca skojarzenie z pewnym środowiskiem społecznym Królewskiej Przystani, brzmienie swe zawdzięcza bliskości portu, nie zaś odwiedzającej jej klienteli. A jednak, żaden szanujący się mieszkaniec lub przybysz odwiedzający stolicę nie przekroczy jej progu z mieczem ukrytym w pochwie - po otworzeniu drzwi zwykle brakuje czasu na wyswobadzanie ostrza, które natychmiast idzie w ruch. "Męty i odmęty" to określenie sporej ilości mułu, resztek ryb i gówna, spychanych tu z całego portu przez prąd morski. Wątpliwie przyjemne wrażenia zapachowe gwarantowane...

Dziedzic, który chce się urżnąć w biały dzień, i to w środku tygodnia, powinien dobrze zamknąć drzwi swojej komnaty. Dostępu do Whenta bronił zazwyczaj Ellyn, ale tego dnia, niepodobnego zresztą do innych, pozostawił Rossela samego i udał się na poszukiwania maestra, który odsprzeda mu kilka naparów na ból zębów matki. Giermek zwykle przebywał w pobliżu Rossela, by go poniekąd ochraniać i, cóż tu dużo mówić - pilnować. Nie, żeby sam Whent aż tyle płacił swemu podopiecznemu, ale jakoś udało mu się wzbudzić w nim coś na wzór przywiązania… chociaż dziedzic Harrenhal nigdy nie należał do szczególnie przyjaznych person wobec swych podwładnych. Samemu Rosselowi wystarczyło, że Ellyn miał w sobie coś z burkliwej, zwalistej niedźwiedzicy. To określenie nawet dobrze do niego pasowało: wszyscy ci, którzy mieli okazję widzieć, jak giermek w grubym, bezkształtnym wamsie, z opiłowanymi paznokciami przywodzącymi na myśl samicę grizzly wypadającą z jaskini, podnosi się ze swego miejsca - będą dobrze wiedzieli, co Whent ma na myśli. Fatalnie się jednak złożyło, że drzwi nie były zamknięte na klucz, a posterunek, przy którym Ellyn spławiał natrętów zmierzających ku dziedzicowi Harrenhal, akurat pusty. Przez to drobne niedopatrzenie dość atrakcyjna białogłowa, stwierdziwszy, że droga do pokoju wynajmowanego przez Rossela stoi otworem, weszła do środka komnaty i zastała swój cel na drewnianej podłodze, w pozycji niemalże horyzontalnej. Whent przez dłuższą chwilę przyglądał się jej kostkom, wyglądającym nieśmiało zza lekko uniesionej sukni. Miały idealną linię, ale z powodu krwi, która napłynęła mu do głowy, nie był w najlepszym nastroju do ich kontemplowania.
- Uff. - odezwał się wreszcie przyszły Lord Harrenhal . - Przepraszam, szlachetna pani. Właśnie szukałem grumkinów.
Brzmiałoby to przekonywająco, gdyby nie to, że twarz miał wciśniętą w brudny dywan tak głęboko, jakby zgubił coś nie większego od honoru Żelaznego Człowieka.
- Ja z kolei szukam ser Rossela Whenta. - odpowiedziała nieznajoma - sądząc po tonie głosu - nie starsza niż dwadzieścia kilka dni imienia. - Znanego też jako dziedzic Harrenhal. Widzisz kogoś o tym nazwisku obok grumkinów skrytych w dywanie, szlachetny panie?
Jej głos - nie to, że schrypnięty - doskonale nadawał się do przywoływania do porządku dziesięcioletnich urwisów błaznujących w Zapchlonym Tyłku albo do wywoływania u pijanych dziedziców z Dorzecza uczucia, że są szumowinami zbierającymi się na powierzchni piwa w browarnianej kadzi. Jeśli nie była septą, to znaczy, że minęła się z powołaniem.
- Mam zaświadczenie od maestra, że jestem uczulony na złośliwości. - mruknął cicho Whent, pocierając policzek. Nie dało się ukryć, że wciąż miał niejakie kłopoty z prowadzeniem konwersacji. Celna riposta odniosłaby większy skutek, gdyby Rossel nie wygłosił jej z ustami pełnymi dywanowych kłaków. Czy można jednak oczekiwać od kogoś, kto właśnie wykończył dziesiąty kufel ale, że zdoła się utrzymać w pionie i jednocześnie sypać dowcipami?
- Nie mam zamiaru. Przyszłam w bardzo ważnej sprawie, możesz więc darować sobie te gierki… ser.
Whent skrzywił się. Tylko kobieta, której się wydaje, że dwa kielichy wina serwowane na wieczornym przyjęciu po polowaniu z sokołem stanowią o wyuzdaniu, potrafi zbyć pewne aspekty picia w samotności uprawianego wyłącznie przez mężczyzn określeniem „gierki". Tak czy owak, popsuła Rosselowi nastrój, zabrał się zatem do nieco skomplikowanego przedsięwzięcia, którego celem było przyjęcie pozycji siedzącej. Udało mu się to bez specjalnych kłopotów. Wkrótce i tak miał opuścić Królewską Przystań, więc co za różnica, że spadło kilka szklanych pucharów z blatu stołu. Whenta trochę podniosła na duchu świadomość, że choć kobieta była drażniąca, nie będzie się tu kręcić tak długo, by dostał od tego kaca. Rossel nie mógł jednak powiedzieć, że przykro było na nią patrzeć. Pominąwszy wyraz lekkiego rozgoryczenia w okolicach ust, który wyglądał na przemijający, wyglądała ładnie. Poza tym zdradzała niewielką skłonność do rozpływania się w powietrzu, ale Whent podejrzewał, że miało to jakiś związek z tym, co zaserwował sobie na podwieczorek.
- No tak, tak… - odezwał się błyskotliwie dziedzic Harrenhal, kiedy łomot zastawy stołowej lecącej ku podłodze w końcu został przerwany. - W czym zatem mogę pani pomóc, panno...?
- Imię nie jest istotne, ser. Miłościwie Panujący nakazał czym prędzej Cię odnaleźć i wezwać do Czerwonej Twierdzy.
W środku Whenta coś wierzgnęło. Wreszcie zdołał połączyć dwie rozmówczynie w jedną, co przyczyniło się do większej efektywności rozmowy, choć ta wydawała się zmierzać ku końcowi. Skinął głową, ale nie wyglądał na przerażonego. Ani zbyt radosnego.
- Nie sądziłem, że moja prośba zostanie tak prędko… rozpatrzona. - zapewne niektórzy na wieść o tym, iż król postanowił przyjąć ich na prywatną audiencję, paradowaliby w pełnym blasku… lub peszyli się, widząc, że będą skazani na bezpośrednią obecność Targaryena. Inni usiłowaliby zachowywać się normalnie, dopóki w końcu nie zadaliby sobie pytania: co w istocie jest normalne, zwłaszcza w tych warunkach?
Whent nie należał do żadnej z tych grup. Już jako chłopcu pokazano mu, jak zachować tupet w nietypowych okolicznościach a choć prowadził życie nie całkiem poprawne z ogólnie przyjętymi zasadami, nie miał ochoty chować się po kątach i mamrotać niemrawo przed Aerysem Drugim.
- Zdaje się, że powinienem zmienić przyodziewek…

/zt

/z bardzo, bardzo dalekiej czasoprzestrzeni

Czerwona Twierdza majaczyła nad Królewską Przystanią jak ponury, przyczajony, gotowy do ataku demon, który na domiar złego w swym postępującym szaleństwie jest zupełnie nieobliczalny. Stolica Siedmiu Królestw nie różniła się niczym od stolicy sprzed wielu, wielu lat, kiedy to po raz pierwszy zjawił się w niej Ulmer - wspomnienia Mamuśki pokrywały się z utrwalonym w pamięci obrazem niemal całkowicie, utwierdzając jeno Fossowaya w przekonaniu, że nie powinien żałować swego dawnego żywota. Miasto wciąż cuchnęło uryną, nadgniłymi owocami, brudem i kłamstwami, wciąż pękało od nadmiaru mieszkańców, wciąż było nieprzyjazne dla samotnych, naiwnych wędrowców i głupich, nieświadomych kobiet. Atmosfera Królewskiej Przystani nie napawała wrony entuzjazmem, niosła bowiem ze sobą smród wspomnień, których Ulmer od kilku lat spędzonych na Murze z zaskakującą konsekwencją próbował się pozbyć… niestety, jako jeden z nielicznych braci w Nocnej Straży znał stolicę na tyle, by bez większych problemów przedrzeć się przez jej trzewia i wydrzeć zeń wszelkiej maści złoczyńców, gwałcicieli, złodziei, gwałcicieli i złodziei w jednym, skazanych za pomniejsze przestępstwa oraz porzucone przez rodziców, za stare na przytułek sieroty.
Uroki kolebki kultury.
Mamuśka jak zawsze usiłował wymierzyć sprawiedliwość światu… ale świat jakoś tego nie dostrzegał. Nawet Ruben wydawał się mniej rozmowny i przystępny niż jeszcze dwa tygodnie temu, gdy przemierzali trakty w Dorzeczu - na dobrą sprawę Pyke od chwili przekroczenia miejskich bram odzywał się jedynie półsłówkami, najwyraźniej zbyt pochłonięty obserwowaniem wszechobecnego zepsucia.
Nawet miejsce, w którym przyszło zatrzymać się braciom z Nocnej Straży, nie sprzyjało twórczym nastrojom. Nadchodząca jesień zgromadziła w Królewskiej Przystani nieprzebrane tłumy kupców i kupujących; gospody były przepełnione, a ceny przypominały wysokością sam Mur. Na szczęście karczma „Męty i Odmęty” nie z takich gości się utrzymywała – noclegi były tu tanie, ale obrzydliwe a sienniki twarde i niejednokrotnie zawszone - krótko mówiąc, warunki okazały się optymalne dla zawartości sakiewek wron. Wystrój dolnej sali raził Ulmera tanią wulgarnością – szczególnie te różnokolorowe szmaty zwisające dosłownie zewsząd, co być może sprzyjało nastrojowi obyczajowej rozwiązłości portowych dziwek, ale zarazem było manifestacją doprawdy kiepskiego smaku. Szmaty, poruszane nieustannym przeciągiem, rzucały na ściany płochliwe cienie, które nieustannie przed sobą umykały, przyprawiając Mamuśkę o oczopląs. Natomiast z wysokości piętra nieprzerwanie dochodziły odgłosy intensywnie uprawianej miłości. Dźwięki zaskakiwały swa różnorodnością – ktoś charkotał jakby duszony, inny świergolił niczym osamotniony wróbel, często również dobywano z siebie jęki wyczerpania. Nakładał się na to płacz niemowlęcia, który Fossoway wziął zrazu za wyrafinowaną grę miłosną; potem jednak dowiedział się, że jedna z dziewek urodziła niedawno dziecko - gdy Ulmer w południe udał się do Czerwonej Twierdzy, niemal płakał ze szczęścia oddychając cuchnącym powietrzem Królewskiej Przystani, które mimo wszystko było znacznie bardziej orzeźwiające od panującego w dolnej sali karczmy zaduchu.
- Król przyjmie nas jutro przed wieczerzą. - powtórzył chyba po raz setny Mamuśka, obracając w dłoni kufel z mętnym ale i nie mniej mętnym wzrokiem wpatrując się w Rubena, naprzeciwko którego od zapadnięcia zmroku zasiadał przy jednym stole. - Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, za trzy dni wyruszymy w drogę powrotną na Mur ze ska… - język Fossowaya niemal utonął w kuflu piwa, gdy wrona ugryzł się boleśnie w ozór - nie powinien nazywać przyszłych braci „skazańcami”, co prawie uczynił. Słowo „rekrut” znacznie lepiej oddawało naturę wyznaczonej Kawce oraz Mamuśce misji… choć szlachetne założenia wyprawy tonęły w zetknięciu z cuchnącą tonią prawdy.
Ulmer uśmiechnął się nerwowo znad kufla piwa, czując, jak marny trunek zaczyna huczeć mu we łbie i rozlewać się słodko po całym ciele. Nawet wszechobecny gwar dzięki marnemu piwsku (wlewanemu w siebie w odpowiednich dawkach) stawał się znośny.
- Nadchodzi zima. - Fossoway skinął głową w zadumie, wygłaszając ten wyświechtany… ale jakże celny frazes.
A zima oznacza dla nas kłopoty.

//Wraz z Ulmerkiem z dalekiej podróży.

Podróż do stolicy należała do jednej z tych nużących, nawet, jeśli po drodze udawało się obu panom odwiedzać przeróżne gospody i znajdować tam schronienie przed nocą. Dorzecze ciągnęło się przeraźliwie, podobnie jak ziemie Zachodu i Korony. Kto wymyślił, że ten świat musi być taki długi? Czy w drogę powrotną nie będą mogli udać się statkiem? Ruben tęsknił ogromnie za morzem, które porzucił na rzecz polowań w lesie. Gdyby tylko jeszcze raz mógł poczuć tę sól na ustach i suchość w gardle przy delikatnym wietrze ze wschodu, byłby przeszczęśliwy. Tak go wychowano. Był dzieckiem Żelaznych Wysp. Tam każdy był z wody, z wody się odradzał, w morskiej wodzie znajdował ukojenie. Być może tym razem po raz pierwszy od wielu lat także Pyke'owi uda się zaznać tego, co mógł zaznać zwykły chłopak z Żelaznych Wysp...
Wjazd do Królewskiej Przystani poprzedził wzięciem wielkiego haustu powietrza do ust. Opowiadano mu o tym miejscu, wielu braci mówiło o tym, że nie poznał jeszcze prawdziwego smrodu. Odór, zarówno dosłowny, jak i metaforyczny, unosił się ciężką mgłą nad stolicą. Zbliżająca się jesień dawała o sobie znać, wędrowcy nie trafili na apogeum smrodu, dało się nawet oddychać dla kogoś, kto pół życia spędził na Północy, na której nie śmierdziało aż tak bardzo. Kawka wyglądał naprawdę śmiesznie, powoli pozbywając się powietrza z przepony i po chwili dusząc się własnym kaszlem. Cholera, będzie musiał jakoś przetrzymać to... wszystko.
Jego koń poruszał się w bliskiej odległości do mamusinej szkapiny. Jechali bok w bok, jakby pokazując sobą, że są smutnymi wędrowcami z dalekich stron. Jeszcze przed chwilą wyjątkowo zmęczony Ruben obserwował teraz miejską architekturę i cudem unikał wyrzucanych z okien fekaliów, sprawdzając przy tym swoje niezwykłe umiejętności zwiadowcze. Widząc w oknie babę trzymającą w rękach większą balię, wiedział, żeby uciekać. Bosym dzieciom chyba to nie przeszkadzało - bez żadnego wahania biegały po tym, co jeszcze przed chwilą wydalał stary dziad spod trójki mieszkający za rogiem. No tak, stolica... Nieco różniła się od jego rodzinnych Żelaznych Wysp. Czerwona Twierdza majaczyła w oddali i wydawała się równie niedostępna, co jeszcze tydzień temu. Jak długo jeszcze będą musieli czekać?
Gospoda, do której trafili z pewnością nie należała do najlepszych, w końcu na trakcie udawało im się spotykać lepsze, jednakże kieska kurczyła się w zastraszającym tempie, a w takim mieście jak to można było się już tylko upić, jeśli chciało się przetrwać. Ruben chyba doszedł do tego wniosku, gdy jego towarzysz po raz kolejny powtórzył informację o ich spotkaniu z królem. Spotkają się z nim. We dwóch. Czyli on, prosty chłopak z Wielkiej Wyk, też będzie musiał się tam zjawić. Bał się, że zrobi coś głupiego, w końcu rozumem specjalnie nie grzeszył, nie znał też żadnych dworskich zwyczajów. To wszystko było mu totalnie obce. Za trzy dni ruszą z powrotem, pewnie tą samą trasą... Ileż by oddał teraz za spokojną podróż statkiem do Wschodniej Strażnicy.
Motto rodu Starków sprawiło, że młodzian odstawił na chwilę swój kufel, spoglądając tępo w ławę. O tak, nadchodzi zima. Jego pierwsza zima na Murze. Na samą myśl przebiegł go dreszcz. Wśród braci byli tacy, którzy ten czas przetrwali, jednak często widać ich było bez ręki czy nogi, czasem bez pewnego istotnego dla mężczyzny narządu. Kawka gwałtownie pobladł, ale nie chciał absolutnie dawać po sobie poznać, że znalazł się w stanie głębokiego przerażenia. Nie ucieknie. Nie może przecież uciec. Zresztą, gdzie się schowa? Na gorącym południu, którego nie zna? Wróci na Pyke? Nie, nie, takie myślenie w ogóle nie ma sensu.
- Może się napijemy, tak będzie lepiej - powiedział nieco drżącym głosem, podnosząc kufel pełen piwa do ust. Spory łyk sprawił, że Ruben zadławił się i musiał znów część swojego czasu spędzić na odkaszleniu tego, co akurat dostało mu się do tchawicy. Nagle biała przed chwilą ze strachu twarz stała się różowa z wysiłku. Unikał wzroku Mamuśki, bojąc się, że ten domyśli się tego, o czym myśli. Jego towarzysz miał jakiś niesamowity dar rozgryzania każdego, tak przynajmniej się młodemu zwiadowcy zdawało. Nieco zmieszany szukał oczami jakiegoś punktu zaczepienia, który uchroniłby go od jawnej demaskacji. Ni stąd, ni zowąd, przypomniała mu się pewna scena z Białegodrzewa... O cholera. Pąs natychmiast wstąpił na jego twarz. Trzeba to było zasłonić. Najlepiej upijając kolejny łyk z kufla.
Czas szybko mijał i upływał im przed oczami. Czas jednak było opuścić gospodę i udać się w nieco mniej przyjemne miejsce.

*zt x2*