Jesteś namiętnością skroploną winem. Wytrącasz z równowagi. Gubisz rytm. Zaburzasz spokój. Zmieniasz wszystko. Przewracasz świat do góry nogami. Wywracasz wszystko na lewą stronę, zachód zmieniasz w południe, a północ we wschód, to, co złe, w dobre, każesz otwierać serce bez warunków. W takim obłąkaniu nic nie jest zauważalne.

W sześciu z Siedmiu Królestw kocha się panny jasnowłose i bladolice, wątłe i nieśmiałe, koniecznie młodziutkie i pełne niewinności, jednakże w każdym zakątku Westeros (nawet za Murem!) minstrele śpiewają o Dornijkach, pięknych jak wiosna, których pocałunki są jak słońce gorące. Pieśniom tym towarzyszą również... ostrzeżenia przed tymi żmijami w ludzkich skórach, które urodę wykorzystują jako narzędzie władzy przed mężczyznami. Bardowie śpiewają i ostrzegają przed kobietami, takimi jak Shaira, której uroda uosabia Dorne każdym włóknem swego ciała i duszy, jest piękna i grzeszna, dobra i zła.
Bękarcia córka lorda Helloholt to kobieta stąpająca po gorących piaskach pustyni od przeszło dwudziestu dwóch dni imienia, zawsze z wysoko podniesioną głową i kpiącym uśmiechem, błąkającym się na karminowych ustach. Szczupła, lecz natura nie poskąpiła jej kobiecych krągłości, wyraźnie rysujących się pod suknią, a Shaira zwykła to sprytnie wykorzystywać. Wiele jest w niej pewności siebie, tak wiele, że graniczyć to może z bezczelnością. W większości królestwa zostałaby potępiona, nazwana obłąkaną, bądź opętaną przez demony z siedmiu piekeł, lecz... W Dorne panują inne obyczaje. Tu jest po prostu śmiała, nic więcej, nic mniej, co widać po jej twarzy. Hardej minie. Widać to w jej wysokich kościach policzkowych i pełnych, karminowych wargach. Widać to, kiedy idzie kołysząc biodrami i otwiera usta, aby coś powiedzieć. Dostrzeżesz tę pewność siebie w każdym geście.
Shaira lubi spojrzenia innych, przyciąga z niewytłumaczalnym magnetyzmem, choć bywają chwile, gdy pragnie być niezauważalna. Umyka spojrzeniem bezszelestnie, z wdziękiem godnym wysoko urodzonych panien, którego nabyła podczas wielu lekcji tańca. Jej własne jest... Trudne do określenia. Jakby kpiące, jakby kryjące w sobie sekret, leżący na dnie czarnych studni tęczówek, który chcesz natychmiast poznać. Zawsze lubiła to jeszcze podkreślać oczy węgielkiem, coby nadać im jeszcze bardziej tajemniczego wyrazu.
Żmijka, bo tak ją nazywają, ma wiele słabości. Kocha się nie tylko w pięknych słowach i gwałtownych emocjach, lecz również w drogich tkaninach, blasku klejnotów i wszystkim, co utraciła. Nie waha się przed kradzieżą, lecz nigdy nie jest na tyle głupia, aby przywłaszczyć sobie coś zbyt oczywistego. Wielu bierze ją za córę bogatego kupca, bądź nawet pomniejszego lorda, dzięki etykiecie, którą poznała, a Shaira... Nie lubi wyprowadzać ich z błędu.

Wspomnij krainę gorących pustyń i żaru słońca. Wspomnij wonny jaśmin i niebo letniej nocy, gdzie gwiazd jest więcej niż ziaren piasku. Przywołaj obraz życiodajnej studni i dziewcząt, których usta są czerwone jak krew, uśmiech słodki niczym owoc południa. Wszystkie i każda z osobna potrafią kochać, lecz wśród nich brakuje jednej. Tej, która karmiłaby Cię miłością, aby zatruć twoje ciało i umysł, tylko po to, aby doprowadzić do upadku. Mamiłaby obietnicami, robiąc z Ciebie głupca, mając miód w słowach, lecz w sercu jedynie jad.
Kim jest, pytasz? Nikim. Jedną z dziesiątek tysięcy, jednym z ziarenek piasku, jedną z gwiazd na niebie. Ale to właśnie na niej zatrzymujesz spojrzenie.

Porzućmy zarówno świat baśni, jak i wielkiej polityki, śmiertelnej rozgrywki wielkich panów, którym nie brakuje słabości. W niektórych rejonach Siedmiu Królestw mężczyźni ukrywają je o wiele staranniej pod osłoną pięknych słów, są też rozdarci pomiędzy kochaniem panien niewinnych i tych rozwiązłych, które swe pragnienia skrywają w sercach jak w grobie. Porzućmy je, aby znaleźć się w pustynnej krainie, gdzie nagle możesz poczuć iskrę. Dotyk, pocałunek, chwilę, moment, mokre twarze, mokre włosy, mokre usta, splątane istnienia, poplątane myśli i poplątane uczucia.
Kiedy kogoś pragniesz, możesz go mieć. W szczególności, jeśli nosisz miano dziedzica Hellholt. Podczas jednej z tysięcy gorących nocy ujrzał tę, która zawładnęła myślami. Rozpalała krew w żyłach, upodabniając mężczyznę do chodzącej pochodni. Chciał jej i ją dostał. Na kilka nocy, na kilka dni, na wiele westchnień i niezapomnianych spojrzeń. A potem znów zaczął biec, gonić gdzieś dalej, nie chcąc rozpamiętywać przeszłości, lecz z jego namiętności któregoś dnia narodziło się istnienie, a inne śmierć zabrała pewnego wieczora. Przyszły lord Hellholt niechętnie przyjął naturalną córkę pod swój dach.
Shaira Sand nie wychowała się jednak w atmosferze wrogości, czy niechęci mieszkańców Hellholt, wprost przeciwnie! Miała dar do rozkochiwania w sobie innych już od najmłodszych lat. Nawet kobieta, którą poślubił ojciec zdołała zapałać do niej sympatią, a kiedy powiła dzieci, wychowywały się razem z Shairą, choć dzieliły ich ogromne różnice.  One wszystkie i każde z osobna przypominały owoc południa, słodkie i niewinne; ich bękarcią siostrę porównywano do ostrej, dopiero dojrzewającej papryczki. Cięty język był ogromną wadą, podobnie jak wielu innych, której nie potrafiono z niej wyplenić. Zrodziła się z rozkosznego grzechu, więc może właśnie dlatego od najmłodszych lat była skazana na kroczenie zakazaną ścieżką pokus. Zamiast pobierać nauki z wdzięcznością, wolała wspinać się po cytrynowych drzewach, bądź uciekać chłopcom stajennym. Lubiła być w ruchu, wciąż gdzieś gonić. Nie znosiła obowiązków i jedynie Bogowie wiedzą jak była wdzięczna, że nie była córką z prawego łoża! Jej przyrodnie siostry musiały się grzecznie kłaniać i wysławiać z najwyższą uprzejmością, nigdy nie wolno było im kochać, a ona? Miała to, co one, a nawet jeszcze więcej. Miała wolność i swobodę. Nie wisiało nad nią widomo małżeństwa i konieczności spełnienia obowiązku. Zawsze żyła chwilą i nie znosiła nudy. Shaira potrzebowała ryzyka równie mocno co powietrza, lecz… ileż może być niebezpieczeństw w pałacu wśród lordowskich córek?
Ledwie stałą się kobietą, a wzięła sobie kochanka. Robiła to, na co miała ochotę i nikt nie stawał jej na drodze. A Shairze wciąż było mało, i mało, i mało. Wciąż zbyt nużąco, wciąż za mało ekscytująco. Niektórzy nazywali ją obłąkaną. Miała suknie, miała klejnoty i strawę pełną przypraw z najdalszych zakątków, a jej było źle, wręcz okropnie!  Powiadają, że aby coś docenić, należy to stracić. Shaira straciła wszystko, mając zaledwie szesnaście lat. Na własne życzenie, kiedy tylko uciekła z Hellholt, wybierając ścieżkę… oszustwa, złodziejstwa i grzechu. Dlaczego?
Z tęsknoty. Za czymś innym, za nieznanym, za niebezpiecznym. Chciała biec w ogień, aby żyć mocniej, intensywniej. Tego wtedy pragnęła. Była młoda, głupia i nie wiedziała, że należy słuchać rozsądku. Nie wiedziała, że ojciec nie zechce ją przyjąć po upływie roku, kiedy to znużyło ją spanie na piachu, kąpiele w morzu i kradzież pomarańczy z cuchnącego targu. Nie wiedziała, że należy ponosić konsekwencje swoich czynów. Spłonęła, lecz odrodziła się z popiołów, kurczowo chwyciła się życia. Nędzniejszego, pełnego trudów i zmartwień, lecz…
Codziennie innego.