Duram Velarion, najstarszy syn lorda Driftmarku, w jego żyłach płynie Valyriańska krew, i jak na potomka ludzi z Valyrii przystało, jego postawa i wygląd wyraźnie odznaczają się na tle innych mieszkańców Westeros.
Nie można powiedzieć o nim, że wzrostem i posturą wyróżnia się na tle innych, gdyż jest on bardziej średniego wzrostu, bez przesadnej muskulatury. To jednak nie przeszkadza mu w roztaczaniu wokół siebie aury dumy i pewności siebie. Mówi się, że w ten sposób nadrabia braki w tężyźnie fizycznej, on sam jednak nie uważa aby cokolwiek z jego posturą było nie w porządku.
Już na pierwszy rzut oka widać jego pokrewieństwo z domem Targaryen. Chociaż nie łączą ich silne więzy krwi, to jednak oba rody, Targaryen oraz Velaryon, pochodzą z Valyrii, stąd też u mężczyzny niemalże srebrzyste włosy i oczy o fioletowych tęczówkach, które z każdym spojrzeniem zdają się coraz mocniej świdrować rozmówcę, tak jakby Duram chciał przejrzeć go na wylot.
Chociaż twarz mężczyzny może wydawać się surowa i poważna, to jednak dosyć często gości na niej uśmiech. Zwłaszcza kiedy jest na morzu ze swoją załogą, gdyż tam czuje się najlepiej i najpewniej.
Duram w całym swoim życiu, ani razu nie założył na siebie zbroi. Powód był prosty, nie widział sensu by nosić na sobie tyle żelastwa, które jedynie by go ograniczało i spowalniało ruchy. Zwłaszcza na morzu, podobne wyposażenie byłoby całkowicie niepotrzebne. Nosi zazwyczaj luźne ubrania z dobrej jakości materiałów, od czasu do czasu założy skórzany napierśnik i naramienniki z metalowymi wstawkami i wykończeniami. Zawsze jednak dobiera strój tak, by nie ograniczał go w żaden sposób.

Duram urodził się jako pierwszy ślubny syn lorda Driftmark, który miał niepohamowaną wręcz skłonność do płodzenia bękartów. Fakt, że, wtedy jeszcze mały, Duram pochodził z prawego łoża, można było podpisać pod szczęście, bowiem lord Velaryon nie darzył swojej małżonki zbyt wielkim uznaniem. Trzeba mu było oddać, że prócz siebie mało kogo traktował z jakimkolwiek uznaniem, więc już na początku swojej lordowskiej kadencji, został uznany za jednego z tych gorszych Velaryonów, którego największym zmartwieniem było zlokalizowanie dziewki, której jeszcze nie zbrzuchacił.
Trudno było jednoznacznie stwierdzić, czy kochał swojego syna i jedynego prawowitego dziedzica. Mówiło się o tym, że lord unikał większego kontaktu z chłopcem, gdyż ten z roku na rok pokazywał mu, że nieubłaganie zbliża się czas, w którym on stanie się stary i będzie musiał przekazać pałeczkę swojemu następcy. Taki też powód szeptano, gdy lord postanowił wysłać syna do Braavos, gdzie spędził prawię połowę swojego życia. Razem z nim do Essos popłynął, były już wtedy, maester, który uparł się by edukować chłopca, aby ten nie tylko nie zapomniał kim jest i dlaczego, ale także wiedział skąd pochodzili jego przodkowie. Dodatkowo także, opłacano mistrzów z Braavos, by ci nauczyli Durama władania orężem.
Tak też młodzieniec uczył się o historii i geografii Westeros, prawach oraz rodach tam panujących, poznawał historię Valyrii, a nawet nauczył się posługiwać językiem valyriańskim. Ponadto szkolony był przez najlepszych szermierzy Braavos, a że był pojętnym uczniem, sztuka Wodnego Tańca przychodziła mu stosunkowo łatwo.
Ponad wszystko jednak, młody Duram kochał morze. Widząc, że jego serce jest zbyt dzikie, by trzymać się uwięzione na lądzie, pozwalano mu wypływać na statkach, głównie handlowych, gdzie uczył się żeglugi.
Pływał wraz z handlarzami od jednego miasta do drugiego, przekonując się na własnej skórze jak bardzo zróżnicowane jest Essos, zarówno pod względem kulturowym jak i religijnym. Duram był osobą, która lubiła dużo wiedzieć, mieć pojęci o tym co go otacza, dlatego też często zadawał pytania na tematy dotyczące właśnie obyczajów danego miejsca oraz religii. Jednakże interesowało go znacznie więcej. Nierzadko można było usłyszeć od niego pytania na temat fauny i flory, można było nawet stwierdzić, że ten temat interesuje go najbardziej. I ciekawość tą niemal przypłacił życiem, gdy odwiedzając Astapor, miał bliskie spotkanie z mantikorą. Chłopak jednak nie zraził się tym, wręcz przeciwnie. Dowiedział się wszystkiego na temat tych stworzeń, które zafascynowały go na tyle, by zakupić dwie z nich i trzymać w srebrnych, okrągłych klatkach. Wykorzystał także ich silny jad.
Gdy skończył dwadzieścia jeden dni imienia, doszły go wieści o tym, że jego bękarci bracia roszczą sobie prawa do rządzenia Driftmarkiem. Najwidoczniej ojciec Durama przekazał im także swoją zarozumiałość i przerost ambicji. Mężczyzna bardziej z poczucia obowiązku, niż z szczerej chęci pomocy, ruszył w drogę powrotną do domu.  
Na miejscu okazało się, że od jakiegoś czasu lord był systematycznie podtruwany, dlatego w obecnej chwili nie może zrobić niczego innego jak leżeć w łóżku z gorączką i nudnościami. Jest na tyle słaby, że niemożliwym jest aby ustał o własnych siłach. Dlatego też obywatele Driftmarku ucieszyli się na wieść o tym, że prawowity dziedzic powrócił i zabrał się za skóry żmij i szakali, które podrosły na tyle, by domagać się tego, co nigdy do nich nie należało.
Przez następne lata Duram przejął wszystkie obowiązki swojego ojca, dodatkowo objął dowództwo nad flotą i ścigał bękartów swojego ojca, którzy co chwila ogłaszali się panami wód i niezwyciężonymi piratami. Wtedy też mężczyzna kazał zbudować statek, który miał być okrętem flagowym Driftmarku. W przerwach łowów, osobiście nadzorował budowę statku i przekazywał własne sugestie, proponując inne rozwiązania, o których nauczył się żeglując po Essos.
Skończywszy dwadzieścia dziewięć dni imienia, Duram Velaryon wreszcie uporał się z najbardziej gorliwymi bękartami. Pozostali albo zniknęli gdzieś na morzu, albo porzucili swoje nazbyt ambitne plany i zostawili Driftmark w jego rękach. Lord Velaryon więdnie z każdym dniem i chociaż sprowadzano najlepszych medyków, żaden z nich nie mógł nic poradzić na stan zdrowia lorda. Wszystko wskazywało na to, że jego wola życia jest jak płomyk dopalającej się świeczki. W każdej chwili może zgasnąć na dobre. Tak też, chociaż nieoficjalnie, o Duramie zaczyna się mówić jako o Panu Wód i Lordzie Driftmarku.
Po niespełna ośmiu latach, z dłuższymi lub krótszymi przerwami, wymarzony statek mężczyzny został ukończony. Nadał mu nazwę "Maelstrom" i odtąd stał się jego drugim domem.