Jedna z dwóch strzelistych wież, która prezentuje się z daleka jak ogromna włócznie uwieńczona złotą kopułą, wysunięta na zachodnią część miasta.

Słońce wschodziło co raz wyżej, jednak jego promienie nie zapowiadały kolejnego cudownego dnia. Przynajmniej nie dla księżniczki Martell. Esthia nie mogła spać, więc już dawno była wystrojona w turkusową suknię i włóczyła się po pałacu. Trafiła do zachodniej wierzy i przysiadła na parapecie patrząc w dal. Statek jej siostry został zajęty przez tego cholernego Baratheon, nie widziała co się z nią dzieje. O braci się nie martwiła, dobrze wiedziała, ze sobie porządzą. Zawsze sobie radzili... Przynajmniej tak było do tej pory. Esthia podciągnęła nogi pod brodę i oparła głowę o kolanach zakrywając je rękoma. Zaczęła cicho płakać. Miała nadzieje, że nikt jej dziś nie będzie przeszkadzał. Nie chciała już słuchać o dobrach rodu o tym, że trzeba jej znaleźć męża. Teraz chciała mieć swoje rodzeństwo przy sobie. Straciła rodziców i ciężko jej było pogodzić się z ich stratą, jeżeli straci rodzeństwo to może być już tylko gorzej. Nie potrafiła zrozumieć dlaczego ludzie w tym cholernym świecie są tacy okrutni.

Esthia nie wiedziała jak długo siedziała na tym parapecie z twarzą schowaną przed ludźmi. Czuła, że jej oczy napuchły od ciągłego wylewania łez, nie wiedziała już co ma robić i nie potrafiła się pozbierać i być twardą. Drgnęła gdy usłyszała głos maestra i podniosła się gwałtownie szybko ocierając łzy. Teraz chciała wyglądać na dzielną, ale prawda była taka, że była przerażona przez to, że nie wiedziała co się dzieje. Dlaczego te wszystkie informacje nie mogą przepływać szybciej?
- Ja... Ja się nie ukrywam. - odpowiedziała księżniczka Martell swoim delikatnym głosikiem udając trochę jaka jest twarda. Spojrzała na chwilę na swoje ciemne dłonie, ale po chwili jej spojrzenie znów było utkwione w maestra Jafara:
- Ja tyko się boję.

Esthia pokiwała głową na słowa maestra, który wspominał o tym co zawsze powtarzał jej ojciec. Sama to słyszała nie raz i nie dwa. Oparła się o ścianę zaraz przy parapecie by przez chwilę poczuć chłód muru na skórze. Przyjemne uczucie. Patrzyła na maestra zastanawiając się co może zrobić. Zrobiłaby wszystko, żeby ujrzeć siostrę i brata:
- Boję się... - wzięła głębszy wdech i wypuściła powoli powietrze patrząc na Maestra Jafara: - Boję się, że nie zobaczę już więcej Ivory, a tym bardziej Trystana. - księżniczka przestała opierać się o ścianę i zaczęła chodzić w tę i z powrotem. Zaczynała się robić bardzo zdenerwowana gdy o tym mówiła:
- Maestrze, niech mnie wydadzą nawet za mąż za jakiegoś gbura i skończonego... - nie chciała się brzydko wyrażać, więc tylko spojrzała na maestra i mówiła dalej: - Nie ważne, jeżeli tylko to pomoże mojemu rodzeństwu to ja się poświecę. Dam sobie radę, ale jak będę miała spędzić jeszcze jeden dzień w niepewności to wsiądę na jakąś galerę i zacznę ich ratować! - ostatnie słowa wypowiedziała piskliwym ze zdenerwowania głosem. Gdy skończyła znów wzięła głęboki wdech i zaczęła opierać się o ścianę w tej samej pozycji. Jakby cały ten wywód nie miał przed chwilą miejsca.
- Nienawidzę być bezczynna. - dodała już bardzo spokojnie i z opanowaniem.

MG


Maester splótł dłonie na piersi, nie odrywając od dziewczyny spojrzenia, która pomimo swego młodego wieku, wydała mu się w tejże chwili dojrzalsza, niż przypuszczał. Mimo zaledwie szesnastu dni imienia, zaczynała rozumieć jak skonstruowany jest ten świat i cóż w nim rządzi. A co ważniejsze: jakie jest jej przeznaczenie, od którego nie ma odwrotu.
-Nie mogę Ci powiedzieć, abyś nie odczuwała lęku, moja księżniczko, lecz jedynie to, że jestem pewien, iż Twój najstarszy brat uczyni wszystko, aby ich odzyskać - rzekł master, zbliżając się do niej i kładąc dłoń na ciemnych lokach, aby pogładzić je w kojącym geście - Słodkie dziecko... Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie, a Ty będziesz cieszyć nasze oczy jeszcze przez jakiś czas, aby w końcu wyjść za mężczyznę o uśmiechu równie promiennym, co Twój.
Pocieszanie tak młodych dziewcząt było rzeczą trudniejszą, niźli maester Jafar mógł przypuszczać, w szczególności, gdy sam nie potrafił nocą zmrużyć oka i zasnąć snem spokojnym.
-Módl się, moja księżniczko. Bogowie wysłuchają Twoich modlitw, jestem tego pewien.

- Mam nadzieje, że uczyni, bo jak nie to sama się tym zajmę. - uśmiechnęła się delikatnie do Maestra. Eh... Czasami wszystko ją przerastało i chciałaby wszystko robić sama. Brakowało jej cierpliwości to chyba jej największa wada. - Mam nadzieje, że będzie chociaż bardziej cierpliwy niż ja. - zaśmiała się i tylko pokiwała głową.
- Modlę się, modlę. - uśmiechnęła się gdy to mówiła. Modliła się do bogów, ale chyba sama nie potrafiła jeszcze pojąć tej wiary, jednak nigdy nie śmiałaby powiedzieć, że w nich nie wierzy.