***

Dźwięki muzyki, rozmów i głośne śmiechy zebranych na weselu lady Nihil i lorda Reinmara wciąż nie milkły, napełniając mury Winterfell nowym życiem. Jane Arryn opuściła Wielką Salę już jakiś czas temu, lecz niewielka komnata wraz z jej czterema ścianami nie była zbyt zachęcająca ku temu, aby spędzić w niej resztę wieczoru. Ptaszyna przed wyjazdem pragnęła ostatni raz przejść się po `Sercu Północy` - jak nazywała od zawsze siedzibę Starków. Zrzuciła jednak niewygodny gorset, zamieniając strój weselny na nieco wygodniejsze szaty o odcieniu mchu i upięła swe włosy wysoko, tworząc z niesfornych kosmków obszerny kok, przebity pozłacaną szpilą. Nowa fryzura jeszcze mocniej podkreśliła wyraźnie zarysowaną linię szczęki kobiety i wysokie kości policzkowe, dodając jej surowości typowej dla ludzi z północy. Błękitne oczy wydawały się jednak pełne życia, a skaczące w nich skierki rozweselały odrobinę jakby zasępione oblicze kobiety.
Winterfell było sporych rozmiarów, a jego korytarze wydawały się przyzwyczajonej do niewielkiego zamku Eyrie zawiłe i niebywale kręte. Jane przechadzała się po nich powoli, starając się rzecz jasna nie tracić orientacji, lecz już po paru minutach samotnej wędrówki Ptaszyna uświadomiła sobie, że Winterfell kryje w sobie o wiele więcej niespodzianek, niźli mogłaby przypuszczać. Nie mam zielonego pojęcia, gdzie jestem. Stwierdziła po chwili, coraz słabiej słysząc muzykę wypełniającą stare mury, lecz nie traciła rezonu. Kręcącej się gdzieś wokół służby było niewiele, większość wszak usługiwała gościom i Jane nie miała nawet kogo zapytać o własne położenie. Gdy jednak zobaczyła drzwi prowadzące do obszernej biblioteki, skierowała się w ich stronę. Mnogość ksiąg, pod którymi uginały się tutejsze regały wprawiły ją w zdumienie. Ptaszyna sięgnęła po jedną z nich, zdmuchując nagromadzony na okładce kurz. Wielkie rody Westeros – przeczytała w myślach i zaczęła wertować stronnice w poszukiwaniu informacji na temat Dorne, nie zdając sobie sprawy, że ktoś od kilku chwil bacznie się jej przygląda.

Odwróciła się gwałtownie słysząc czyjś głos za plecami, lecz nie była w stanie dojrzeć sylwetki mężczyzny. Jane nie przyswoiła jeszcze na tyle barwy młodego Lwa, aby mogła rozpoznać go jedynie po niej. Skoro jednak ów jegomość znał ją z imienia, musiał być dla niej kimś znanym. Ptaszyna uchwyciła nieduży świecznik w swe palce i zbliżyła się w stronę dziedzica Casterly Rock. Nikłe światełko świecy oświetlało twarz Aarta, nadając jej swego rodzaju drapieżności. Jego oczy świeciły się jak u prawdziwego Lwa.
– Czaisz się tak, jakbym była łanią. Chyba nie chcesz mnie pożreć, hmmm? – głos miała łagodny i ciepły. Zupełnie inny niż podczas ich pierwszego spotkania na dziedzińcu, gdzie Aart wyrwał ją ze szpon Lorda Knura. Byli teraz sami i nie musieli tak mocno stosować się do etykiety. Bynajmniej Jane nie wymagała tego od zadziornego i butnego Lannistera. Uważała nawet, że wiele ich łączy, co rzecz jasna działało na plus względem młodego mężczyzny. Ich rody żyły w zgodzie, dlaczego więc i oni nie mieliby zostać przyjaciółmi?
– Najwyraźniej wszystkie znaki na ziemi i na niebie wskazują na to, że jesteśmy sobie pisani – roześmiała się. Te słowa miały nieco większy sens, jeżeli mężczyznę uznać za Lwa – króla zwierząt na lądzie, zaś Jane za Sokoła – króla przestworzy.
– Chociaż… Z tego co zdążyłam zauważyć wpadłeś w nieco inne sidła – zerknęła na niego tajemniczo, unosząc nieznacznie jedną z brwi i odłożyła księgę na jej właściwe miejsce. Aart znowu zniknął gdzieś w mroku, więc Ptaszyna ponownie podeszła do niego, tym razem jednak znacznie bliżej. Kędzierzawe włosy Lannistera lśniły niczym lwia grzywa i byłoby kłamstwem twierdzenie, że nie było w młodym mężczyźnie niczego pociągającego. Jane była przy nim jednak tylko ciałem. Myślami błądziła gdzieś dalej, starając się rozgryźć zachowanie Argiela. Bliskość Aarta oddziaływała na nią jednak w pewien sposób. O ile ser Dayne urzekł ją bądź co bądź swą osobowością, stojący obok złotowłosy oddziaływał na zupełnie inną sferę Jane.

Słysząc jego słowa przysunęła świecę do swej twarzy. Lekki garb na nosie Jane rzucał taki cień, jakby był niczym innym, lecz właśnie dziobem majestatycznego ptaka, drapieżnika.
– Pamiętaj, że Sokoły również oddają się łowom. Ich dzioby potrafią podobnie jak szczęki Lwów chwytać kark swej ofiary i miażdżyć jego kręgi – mówiła o rzeczach brutalnych, lecz zniżony tembr głosu dodawał jej słowom czegoś nienaturalnego, czegoś, co sprawiało wrażenie, jakby mówiła o spacerze po łące. Bynajmniej nie było czuć w powietrzu atmosfery grozy. Raczej intymności, którą chyba również zauważył Aart. Spłoszyło to Jane. Czmychnęła gdzieś za jeden z potężnych regałów, zostawiając za sobą jedynie zapach swych słodkich perfum. Ich woń mieszała się z powietrzem zalegającym w bibliotece i odcinała na tle woni starych woluminów, których nie brakło w tym miejscu.
– Nie wiem, czy będzie nam dane dowiedzieć się czegokolwiek – mógł usłyszeć jej oddalający się głos. Kiedy wyłoniła się z drugiego końca regału, jej nos poruszał się delikatnie, aż wreszcie Jane nie wytrzymała i kichnęła. Kurz. Nadmiar kurzu źle na nią działał, lecz żaden maester jak dotąd nie znalazł na to lekarstwa. Podmuch wiaterku wywołany przez Ptaszynę zdmuchnął trzymaną przezeń świeczkę i wokół kobiety zapanował mrok. W bibliotece paliło się co prawda kilka pochodni, lecz były one umieszczone w głównym holu, z dala od ksiąg. Jane nie miała zatem sposobności, aby ponownie zapalić ogarek.
– Skrzydeł… Obawiam się, że i mnie niedługo pan ojciec zapragnie ponownie zamknąć w złotej klatce. Wiesz, że ptak skazany na niewolę z każdym dniem coraz bardziej traci poczucie tego, kim jest? – zapytała, starając się kierować z powrotem w jego stronę. Ponieważ nie widziała zbyt wiele, gdyż jej oczy nie przywykły jeszcze do ciemności, wyciągnęła jedną rękę przed siebie, badając tym samym przestrzeń przed sobą. To błądzenie po omacku po starej bibliotece przypominało jej dziecięce zabawy. Zdecydowanie czuła się odprężona.

Ciepło emanujące z piersi Lannistera w przyjemny sposób ogrzewało nieco zesztywniałe palce Jane. Kobieta momentalnie przypomniała sobie to uczucie, kiedy Aart obejmował jej biodra. O czym Ty myślisz? Zapytała w duchu samą siebie, bo chociaż nie potrafiła zapomnieć o Argielu, który przez tak długi czas starał się zdobyć jej względy, młody Lew miał w sobie coś, czego z pewnością nie posiadał ser Dayne. Jego idealnie wręcz zbudowana sylwetka, silne ramiona i rysujące się pod materią twarde niczym skała mięśnie z pewnością sprawiały, że nogi niejednej damy uginały się w kolanach na jego widok. O tak, Aart Lannister był niczym półbóg stąpający po ziemi. W każdym jego kroku przebijała pewność siebie i swego rodzaju buta, która mimo wszystko idealnie komponowała się z zaciętością na jego twarzy. Był też zdecydowanie niższy od Argiela, nie tak groteskowy, chociaż piękniejsze niż południowiec oczy mogli mieć jedynie potomkowie Smoków.
– Zatem mamy umowę - niczym niewidoma przesuwała powoli swe palce wzdłuż jego torsu, czując wreszcie pod opuszkami palców kości obojczyka, a następnie łuk szyi i masywną żuchwę. Kiedy dotknęła jego policzka, poczuła lekką szorstkość. Pogładziła go kciukiem i wycofała dłoń, jakby to nigdy nie miało miejsca. Nagle eksplozja bodźców zewnętrznych zaczęła targać jej ciałem. Czuła lekkie przeciągi, chłód murów i zapach stojącego naprzeciw mężczyzny. Ciemność wyostrzyła jej węch i słuch. Delikatny dreszcz przeszył ją wzdłuż kręgosłupa, co odbiło się na jej ciele lekkim drżeniem.
– A teraz zamieniam się w słuch. Opowiedz mi o swej pani – nie nalegała, aczkolwiek wyrażała żywe zainteresowanie tą, którą miał poślubić Aart. Była ciekawa, dlaczego mężczyzna z takim niezadowoleniem wypowiada się o swej przyszłej żonie. Widziała ich na weselu. Lady Frey była urodziwą kobietą, nie mógł narzekać, bynajmniej.

Jane nie zdawała sobie sprawy z tego, jak mocno oddziałuje na Lannistera. Pożądanie, które targało teraz młodym Lwem było w ogarniającym ich mroku ledwo zauważalne, a Ptaszyna jakby unikała patrzenia mu w oczy. Czuła, że gdyby błękit ich tęczówek zlazł się ze sobą, byłoby jej trudno odwrócić twarz. O pocałunku nie pomyślała nawet przez chwilę. To byłoby dla Ptaszyny zbyt wiele. Czuła się teraz podwójnie rozdarta. Jeszcze niedawno przelewała na papier wszystkie myśli, które kłębiły się w jej głowie w związku z Argielem, pragnęła go ujrzeć i usłyszeć zarażający śmiech mężczyzny. W tym momencie zaś była oczarowana postawą Lannistera, który prowadził z nią tak swobodny dialog. Dialog, w którym nie grali, nie udawali i co najważniejsze nie ścigali się na żadnym kroku. Opanuj się. Zarzucała sobie w myślach raz za razem, czując, że wokół nich przestrzeń jakby się zawęża. Jej oddech się spłycił, a na policzkach pojawiły się wypieki. Kiedy Aart zaczął opowiadać o swej narzeczonej, Jane wzięła głębszy oddech i odważyła się wreszcie zerknąć na Lannistera. Słuchała jego historii w milczeniu, przyrównując ją do własnych doświadczeń. Były bardzo zbliżone, lecz Ptaszyna nie chciała przytaczać po raz kolejny tego wieczora tragicznej historii swego narzeczeństwa. Gdy Lew przerwał, kobieta ujęła w swe dłonie jego ręce, zaciskając je mocno, lecz nie ze współczuciem, a swego rodzaju troską. Pogładziła go też po ramieniu kilkakrotnie, jakby chcąc dodać mu pewności siebie.
– Moja pani matka powtarzała mi, że na wszystko przyjdzie w życiu czas. Jestem przekonana o tym, że już niedługo poczujesz w sercu taki żar, że piaski słonecznego Dorne będą przy tym lodową pustynią – porównanie, którego użyła nie było przypadkowe. Aart mógł ponownie odczuć, że Jane na moment odleciała myślami. Domyślenie się co lub kto był tego przyczyną nie powinno stanowić dla niego problemu.

Jane nigdy nie pomyślała, że młody Lew zachowuje się jak nieudacznik. Zwierzenie się z rozterek nie było oznaką słabości, wręcz przeciwnie. Dla Ptaszyny był to wyraz siły, bowiem nie każdy mężczyzna tak otwarcie rozmawiał o swych uczuciach, tym bardziej jak zauważył Aart z dopiero co poznaną osobą. Zaaranżowane małżeństwa były chlebem powszednim w Westeros, tym bardziej w znaczących rodach, lecz poprzez poprawność polityczną rzadko kiedy Jane mogła usłyszeć na ich temat cokolwiek. Mężczyźni zwyczajnie żenili się, powiększając wpływy swych rodzin, ewentualnego szczęścia szukając gdzie indziej. Aart pozwolił Jane myśleć, że może był nieco inny. Jej słabość do jego osoby sprawiała, że nie widziała w nim ukrytych wad i nie pragnęła analizować jego zachowania.
– Och przestań, proszę – puściła jego dłonie i odwróciła się do mężczyzny plecami, krzyżując własne dłonie na piersi. Twoje towarzystwo jest mi miłe. Przymknęła oczy i odwróciła się do Lwa ponownie, wspierając się plecami o regał z książkami. Czuła swędzenie w nosie, lecz pocieranie go na niewiele się zdawało.
– Argiel jest dla mnie… Nie wiem sama. Kimś… ważnym. Dobrze czuję się w jego towarzystwie i zabolało mnie, kiedy z taką łatwością zostawił mnie, a potem żartował i kokietował Twoją narzeczoną – po ostatnich słowach ugryzła się w język. Nie powinnam była tego mówić.
– Nie to miałam na myśli. Wiesz zresztą, jaki on jest. Spotkania nie musisz aranżować, ale dziękuję. Wysłałam do niego służkę z prośbą o widzenie jutrzejszego dnia – plątała się we własnych słowach, jakby nadal nie była przekonana co do tego, co powinna powiedzieć. Marszczyła brwi i pocierała palcami swoją szyję, dobierając kolejne słowa.
– Zwyczajnie nie czuję tego żaru przy nim. Może potrzebuję iskry, która go wznieci. Tak jak Twoje dłonie obejmujące mnie w biodrach. Chcę się o tym przekonać. Muszę – odchyliła głowę w tył i utkwiła wzrok w jakimś martwym punkcie. Powoli ciemność nie stanowiła już takiego problemu.

Nie było dla niej ogromny zaskoczeniem to, że bardzo słabo znał swoich dalszych krewnych. Jane, która mieszkała w Orlim Gnieździe niewiele lepiej znała swych kuzynów, którzy mieszkali wszak za ścianą obok. Czasem wydawało się dziewczynie, że ta bliskość jeszcze bardziej oddala ich od siebie. Gdy Aart wspomniał o ocenianiu, Jane momentalnie odszukała w pamięci jego wcześniejsze słowa na temat Argiela. Szeptał jej do ucha, lecz wtedy dla Ptaszyny nie miało to większego znaczenia. Liczył się tylko fakt, że było to niestosowne do okoliczności zachowanie. Teraz byli sami, a wszelkie bariery gdzieś przepadły.
– Adrienne nie będzie przy nim szczęśliwa. Nikt inny nie może teraz o nią lepiej zadbać niż Ty sam. Pamiętaj, że kobiety też mają swój honor – zakuła ją wizja Argiela u boku narzeczonej Aarta, mimo iż wizja ta była wręcz absurdalna. Lew ożeni się z panną Frey, czy tego będzie tego chciał, czy nie. Tak samo jak Jane wyjdzie za tego mężczyznę, którego zaakceptuje jej pan ojciec. Życie będzie się toczyć dalej.
– Powiedziałam Ci już, co myślę, lecz chyba nie o myśli Ci chodzi, a o uczucia – nie poruszyła się nawet, kiedy położył swe dłonie na jej ramionach. Stała niczym posąg, niewzruszona. Nie poruszyła się nawet o cal, co z pewnością świadczyło o tym, że taka pozycja jej odpowiada. Wreszcie przybrała swój typowy, nieco zawadiacki wyraz twarzy i rzuciła do Aarta pozbywając się całego tego patosu, który towarzyszył im od pierwszej minuty rozmowy.
– Wiesz, że jesteś bardzo przystojny ser – szturchnęła go łokciem w bok, jak podczas dziecięcych zabaw z braćmi. Chciała nieco rozładować atmosferę, która narastała wokół nich, niechybnie prowadząc do czegoś, czego mogli potem oboje żałować.

Atmosfera na powrót stała się leciutka jak piórko, co niezmiernie ucieszyło Jane. Ich rozmowa przeciągnęła się jednak odrobinę, a przecież Aart miał swe obowiązki. Powinien teraz dotrzymywać towarzystwa Adrienne, nie zaś zabawiając rozmową córę Doliny. Jane przeciągała jednak moment ich rozstania tak długo, jak tylko mogła. Wiedziała, że w komnacie nie czeka ją nic równie interesującego. Pewnie nie zmrużę oka. Cała ta sprawa z Argielem nie dawała jej spokoju. Mężczyzna chyba rzucił na nią jakiś urok.
– Niczego sobie, phi. Niczego sobie może być kobyła, ale nie kobieta ser Lannister. Radzę popracować nad prawieniem komplementów, bo w tej materii Twój kuzyn bije Cię na głowę - droczyła się w ten specyficzny dla siebie sposób. Chciała go nieco podejść, może pobudzić w nim ambicje, których z pewnością nie brakło komuś o tej pozycji.
– Nasze rody mają mocny sojusz. Myślę, że jeżeli tylko Twa przyszła małżonka wyrazi zgodę, będę mogła odwiedzić Cię na Zachodzie – objęła go oburącz za głowę i przytknęła swe czoło do czoła Lannistera. Ich nosy również się stykały.
– I na Siedmiu, bądź dla niej dobry – szepnęła, wypuszczając go z objęć. Powinni się zbierać. Ktoś mógł ich szukać.

Jane Arryn. Kobieta o wielu twarzach. Dama z dobrego domu o wyszukanych manierach, z drugiej jednak strony zwykła śmiertelniczka pełna słabości i odruchów typowo ludzkich. Aart miał okazję poznać oba oblicza niebieskookiej Ptaszyny. Dystans, który tworzył się między nimi wynikał z ich pozycji, zaś nieskrępowana wolność, czyniąca kogoś więcej niźli tylko lady Arryn i lorda Lannistera była efektem charakteru i temperamentu, z których to zrzucono kajdany konwenansów. To było chyba w ich relacji najciekawsze.
– Dziękuję Ci za wszystko młody Lwie – zaczęła jak nakazywała etykieta, lecz zakończyła po swojemu, jak dzika dziewczyna gdzieś z odległych Gór Księżycowych.
– I pracuj nad komplementami, bo wrodzony wdzięk i czar już posiadasz – szepnęła do mężczyzny, po czym puściła do niego oczko. Niedługo po tym była już w swej komnacie.