Maisie Arryn

Aparycja

Widzisz jak posyłam Ci delikatny uśmiech, choć za chwilę odwracam od Ciebie wzrok. Nie powinnam się tak wpatrywać w nieznajomych, lecz nie myl tego z oznaką nieśmiałości. Nie lubię się zastanawiać czy wchodząc do pomieszczenia przyciągam wzrok mężczyzn. Nie wykorzystam też mojej delikatnej urody do namieszania Ci w głowie, a przynajmniej nie zrobię tego specjalnie. Jeśli jasne loki będą spędzać Ci sen z powiek, to tylko z Twojej własnej winy. Nie zmusisz mnie do schowania ich pod ozdobnymi materiałami, czy nakryciami głowy. Zazwyczaj pozwalam im luźno opadać na moje blade ramiona, by  zostały delikatnie targane przez wiatr. Twarz zdobią mi też liczne piegi, które mógłbyś połączyć w przeróżne konstelacje gwiazd. Chciałbyś znaleźć jedną na mojej skórze, niczym na gwieździstym nocnym niebie? Jeśli nie jesteś panem mego nieboskłonu, nawet nie łudź się płonną nadzieją. Nie odsłaniam przesadnie swojego ciała, ponieważ sądzę, że nie wszystkim oczom powinno być dane oglądanie go. Nie jestem jedną z tych zbuntowanych niewiast, które z chęcią zamieniłyby długie suknie na błyszczące zbroje. Kolory odzienia dobieram tak, by najkorzystniej podkreślały mój wygląd. Z pewnością należę do grona szczupłych osób, choć dopasowane sukienki nigdy na mnie nie wiszą. Natura obdarzyła mnie odpowiednimi krągłościami, nie popadając przy tym w przesadę. Chcąc znaleźć kogoś w tłumie, musiałabym stanąć na palcach. Mój wzrost zaliczyłabym do przeciętnego, niczym nie wyróżniającego się na tle innych kobiet. Po ziemi stąpam delikatnie, starając się ukazać w moich ruchach dużo gracji. Przy rozmowie nie gestykuluję, machając dłońmi jak szalona. Obdarowuję Cię wtedy zaciekawionym spojrzeniem jasnych oczu, okalanych wachlarzem rzęs. Możesz próbować z nich odczytać moje emocje czy myśli. Pytanie tylko czy to potrafisz?

Biografia

Urodziłam się w czasie, gdy w Krainie Siedmiu Królestw trwało długie, gorące lato. Wybudziłam moją Panią Matkę ze snu, chcąc wydostać się w końcu na świat. Ciszę spokojnej i ciepłej nocy przerwały krzyki rodzącej kobiety, która powinna być już na to dobrze przygotowana po dwóch porodach. Wszystko na szczęście  przebiegło bez komplikacji i Dolina zyskała kolejną z rodu Arrynów. Myśleli jednak, że urodziłam się martwa. Przez dłuższą chwilę wpatrywali się we mnie, oświetloną tylko przez światło odbijane od księżyca, wyczekując pierwszego łkania. Odetchnęli z ulgą dopiero, gdy mój głośny płacz wypełnił komnatę i echem przemieszczał się po korytarzach Orlego Gniazda. Nie należałam do chorowitych dzieci i po paru latach wyrosłam na zdrową, pełną energii dziewczynkę. Odkąd tylko pamiętam, bezustannie starałam się podążać za bratem, gdziekolwiek by nie poszedł. Z całą pewnością dla dorastającego chłopca w jakimś stopniu musiała być to udręka. Jednak zawsze pojawiał się u mego boku, gdy zaczynałam płakać i próbował wtedy zażegnać moje smutki. Przyszedł ten czas, gdy musiałam sama  zająć się rzeczami przeznaczonymi wyłącznie dla dam. Z pomocą Pani Matki i Septy uczyłam się, jak odpowiedniego zachowania do każdej sytuacji. Godzinami moje palce przeciągały igłę z nitką przez przeróżne materiały, tworząc na nich misterne wzory. Obracałam się w rytm dobrze mi znanej  muzyki, chociaż w szumie wiatru też umiałabym odnaleźć melodię przedstawianą mi przez naturę. Tak samo doszukiwanie się harmonii w lecących ptakach, było dobrym zajęciem dla rozkochanej w sztuce młodej niewieście. Szybko opanowałam przeróżne ballady, lecz zazwyczaj pozwalałam by mój śpiew rozbrzmiewał  słyszany tylko przez me uszy.  Obdarowywałam nim góry i doliny, gdy tylko nadarzyła się okazja do samodzielnej przejażdżki. Siedząc na koniu, z twarzą otuloną przez zimny wiatr…. czułam ten rodzaj wolności, którego nie mogłam otrzymać jako kobieta. O dziwo nie padłam  jeszcze ofiarą żadnych bandytów krążących  niedaleko Orlego Gniazda, lecz pewnie chroniła mnie tylko wizja konfrontacji ze strażnikami znajdującymi się nieopodal. W czasie dorastania bardzo łatwo było namówić mnie na szalone przedsięwzięcia, przez które z pokorą musiałam przyjąć niejedną burę od opiekunów. W Ostatnim czasie na mieszkańców Orlego Gniazda spadło wiele nieszczęścia. Każda poniesiona śmierć w rodzinie, zostawiała rysę na moim jeszcze beztroskim sercu. Pamiętam dobrze, ile czasu poświęciłam na modlitwach o zdrowie najbliższych w trakcie zarazy panującej w Dolinie. Nie wiem co bym zrobiła, gdyby choroba odebrałaby mi wtedy ukochanego brata. Nigdy nie potrafiłam nikomu innemu tak bardzo zaufać.  Minęło osiemnaście dni mojego imienia i nadal pozostałam niezamężna. Nie lękam się ślubu, znając swoje obowiązki wobec rodu. Nie miej mi jednak za złe, gdy będąc moim małżonkiem nadal nie dam Ci dzierżyć władzy nad moim sercem. Jestem tylko kobietą, a miłość pozostaje jedyną rzeczą, nad którą posiadam pełną kontrolę.        

Ekwipunek

- kufer z przeróżnymi sukniami i innymi częściami garderoby
- biżuteria, a w tym medalion w kształcie lecącego sokoła na tle księżyca
- przybory do pisania i szycia
- koń, na którym jeździ już dobrych parę lat

acidbrain