Młoda Arrynówna jest w tym wieku, kiedy jej ciało zmienia się z dziewczęcego w kobiece, i choć do końca tych przemian jeszcze daleka droga, to Lettice już nabiera kobiecych linii. Wraz z ciałem przemianom ulega jej twarz, która z dnia na dzień staje się bardziej wyrazista i pozbawiona pulchnych policzków, którymi szczyciła się w dzieciństwie.
Wtedy też była niezwykle mała i często inne dzieciaki podśmiewały się z jej mizernego wzrostu. Zapewne teraz zrzedłaby im mina, bo choć nadal daleko jej do nader wysokiej, wyrosła na zgrabną pannę o delikatnym uśmiechu i dużych, jasno brązowych oczach, często skrytych pod burzą ciemnych loków. Kolorem jej włosy nie różnią się bardzo od włosów rodzeństwa, zachowując w pełni brązową barwę co nie jest zaskakujące. Prosty, może ciut za duży nos i długie rzęsy wypełniają jej wizerunek uroczej młódki.
Trzeba przyznać, że w odróżnieniu od siostry dziewczynka bardziej wdała się w matkę, wyglądając niemal w pełni jak jej mniejsza kopia. Częste pochlebstwa z tego powodu przywołują na jej poliki purpurowe ogniki, czego ona sama strasznie nie lubi. Niestety niezwykle łatwo można ją zawstydzić, a czerwone plamy na jej twarzy są powodem częstych żartów w ich domu. Za każdym razem by ukryć swoje zakłopotanie ukrywa twarz w delikatnych dłoniach, co jeszcze bardziej bawi jej rodziciela i nawet teraz, gdy wraz z wiekiem nabiera więcej klasy, często rumieni się, no może w trochę bardziej subtelny sposób.
Co ciekawe na jej ciele nie widnieje najmniejsza nawet blizna, a wyjątkiem jest jasne znamię na prawej łopatce. Septa powiedziała niegdyś, że przypomina piórko, a Lettice nie miała zamiaru się z nią o to spierać. I tak oto piórko jest jej jedynym znakiem rozpoznawczym, o którym wie niewiele osób.

Dzieje Lettice rozpoczynają się I trwają aż do dziś w Orlim Gnieździe, gdzie się urodziła i mieszka do teraz. Przyszła na świat pewnego mroźnego poranka, a wraz ze wschodem słońca po zamku rozszedł się jej pierwszy, dziecięcy płacz.
Była niewielkim, ale zdrowym niemowlakiem i także jej rozwój następował poprawnie. Jest trzecim i najmłodszym potomkiem brata lorda Arryna lecz zupełnie różni się od swoje starszej siostry. Tamta o bardziej wojowniczej duszy, natomiast Lettice o typowo dziewczęcych cechach, rozwijanych z każdym rokiem.
Od zawsze robiła to czego od niej oczekiwano, oraz od najmłodszych lat uczyła się tego, czego oczekiwano po damach. Śpiew i taniec nie sprawiały jej większych trudności. To samo dotyczyło szycia, chociaż za tym nie przepadała tak jak na przykład grą na lutni.
Niemniej zwykle bywała atrakcją dla gości jej pana ojca, a że głos miała przyzwoity ludzie lubili jej słuchać. Od dzieciństwa uwielbiała ptaki, którym zapewne zazdrościła umiejętności lotu. Wysokość wież również nigdy jej nie przerażała. Nie miała też lęku przed przepaściami, a gdy ktoś mówił o śmierci wyobrażała sobie bezkresny, wieczny lot w dół. Nawet kiedyś w 8 dniu imienia dostała od wuja w prezencie niedużą papużkę, sprowadzoną zza granicy, która stała się jej oczkiem w głowie. Nie uszkodzono jej skrzydeł, toteż często latała po izbie Lettice, co zawsze przywoływało uśmiech na jej usta. Na nieszczęście ptaszek padł po 3 latach, co bardzo zasmuciło dziewczynkę, tak, że przez kilka tygodni chodziła zapłakana i nawet najlepsze historie nie były w stanie jej pocieszyć.
Mała Lettice, bardzo przywiązała się do starszego brata. On w przeciwieństwie do niej częściej opuszczał zamek, czego mu strasznie zazdrościła. Często marzyła o podróży, lecz jakiekolwiek dalsze wyjazdy zdarzały się bardzo rzadko, a domowa twierdza skutecznie odcinała ją od świata. Pozostawało jej wierzyć słowom Denysa, który chętnie opisywał jej to, czego sama nie mogła zobaczyć. Niemal tak samo jak te historie uwielbiała legendy, najlepiej o smokach i dzielnych, przystojnych rycerzach, i trzeba przyznać, że słucha ich z uwagą do dziś, co jest raczej typowe dla panny w jej wieku.
Z woli jej ojca uczono ją czytać i pisać, co również nie sprawiało jej trudności, niestety z każdym dniem wieże stały się coraz trudniejsze do zniesienia.
Od niedawana zaczęła dusić się w tym zamku. Zaczęła więc prosić pana ojca o zgodę na wyjazd, ale ten nie miał zamiaru wypuścić spod skrzydeł swojej najmłodszej córki, po mimo, że Orle Gniazdo zaczyna się robić dla niej więzieniem. Póki co nadal traktowana jest jak dziecko, więc wszelkie polityczne sprawy są jej obce, lecz może już czas dać jej dorosnąć.