Belandra Lannister

Aparycja

Jak chyba każda osoba należąca do rodu Lannisterów posiada jasną cerę i typowe blond włosy. Natura uposażyła ją też w jeden szczegół, znacznie wyróżniający ją spośród innych, a mianowicie piegi. Są równomiernie rozsypane po jej twarzy, ramionach i łopatkach. Na dobrą sprawę znajdują się w mniejszej lub większej części na całym jej ciele.
Jej oczy też są trochę dziwaczne. Tęczówki na krawędziach przyjmują barwę indygo, potem przechodzą w jasny błękit, a przy źrenicach są żółtawo - złote.
Ponadto po wewnętrznej stronie jej lewego uda biegnie paskudna, poszarpana blizna. Na prawym ramieniu widnieje podobna, tylko trochę krótsza, więc można dedukować, że została zadana w identyczny sposób.
Jeśli chodzi o sylwetkę, to ta wygląda, tak jak wyglądać powinna. Nie brak jej w pełni kobiecych kształtów, mimo, iż pod skórą delikatnie rysują się wyrzeźbione przez lata mięśnie.
Mimo wszelakich prób wpojenia jej do głowy całego repertuaru stosownych zachowań i nawyków (głównie przez rodzinę i nauczycielki) nie udało się. Innymi słowy ich wysiłki spełzły na niczym. Ktoś w końcu musiał zająć miejsce zakały rodziny. Na nieszczęście padło na nią.
Jak na damę więc (nie!) przystało, nosi się zazwyczaj w spodniach. Mało tego, przy jej biodrach trwają najczęściej dwa, średniej długości, ostrza.

Biografia

Narodziła się w twierdzy Casterly Rock i jak każdy potomek tegoż rodu otrzymała należytą opiekę oraz próby wychowawcze. Z tym, że u niej już od najmłodszych lat sprawiało to problemy.
Zaczęło się całkiem niewinnie, gdy to jej matka postanowiła nauczyć ją szyć. Przy jej szczęściu było to prawie niewykonalne, a rodzicielka przekonała się o tym dopiero, gdy jej podopieczna pokaleczyła się igłą na tyle, że spokojnie można to było zaliczyć do ran powojennych.
Kolejną wpadką była próba wpojenia jej do głowy etykiety oraz zachowań uważanych przez ważne osobistości za normę. Przy tańcu kilka razy o mało nie połamała sobie nóg, więc nauczyciel uznał, że najlepiej będzie, gdy na balach skorzysta ze swojego niebywałego talentu do mydlenia ludziom oczu i po prostu wymiga się jakąś na szybko wymyśloną wymówką. Co dziwne, pierwsze tego typu rady usłyszała w wieku kilku lat, bo wśród mieszkańców twierdzy szybko zyskała miano słodkiego krętacza.
Spowodowane to było głównie jej ucieczkami, oczywiście na własną rękę, do położonego w pobliżu Lannisportu. To tam znalazła właśnie kompana swoich tajemnych wypraw, a mianowicie Branda. W jej wieku bardzo łatwo było jej zaimponować, a kilka lat starszy chłopak potrafiący kraść słodycze i wspinać się na dach szybciej niż sprzedawca słodkich bułeczek, a potem jeszcze uciec z nimi w bezpieczne miejsce, wydawał jej się godny podziwu... i naśladowania, niestety.
Na początku oboje byli wobec siebie trochę nieufni, ale z czasem każde dało się przekonać. Był to więc punkt przełomowy w jej życiu. Z tego względu, że jazda konna szła jej dużo lepiej niż 'zabawa' z wachlarzem czy choćby parasolką, łatwiej było jej spotykać się z przyjacielem. To właśnie od niego dostała swoją pierwszą broń - zardzewiały sztylet - i ucieszyła się z tego tym bardziej, że rodzice nie pozwalali jej nawet przebywać w pobliżu czegoś bardziej niebezpiecznego niż szydełko.
Próby ujarzmiania jej niepokornej natury nie były za to zbyt owocne, bo zawsze udawało jej się znaleźć jakieś wyjście, nawet, gdy zdawało się, iż nie ma już żadnego. Jej dziecinna buzia bynajmniej jej w tym nie przeszkadzała, a dzięki drobnej sylwetce potrafiła spokojnie ukryć się przed niepożądanymi oczyma, czyli zazwyczaj wcisnąć się w jakiś najbardziej niepozorny kąt.
O ile w domu udawała niewiniątko, to na ulicach miasta szybko się na niej poznali.
Pewnego razu, gdy z Brandem w nocy uzupełniali zapasy do kryjówki znajdującej się lesie, zaczepiła ich szajka miejscowych rzezimieszków. Wydawali się być starsi od jej znajomego (czego w ogóle nie potrafiła do siebie dopuścić) i było ich znacznie więcej. Dzięki treningom udało im się mistrzowsko pokonać wrogów, jednakże przysporzyło to też trochę kłopotów. Mianowicie kilka ciekawych blizn, bo nieznajomi też raczej nie należeli do tych, którym bliski był dostęp do nowej czy chociaż naostrzonej broni.
Po tym zdarzeniu udało jej się przekonać ojca do prywatnego nauczyciela. Z jednym haczykiem. Miała przestać zadawać się ze swoim domniemanym przyjacielem. Oczywiście, nie zgodziła się, więc rodziciel postanowił rozwiązać ten problem w inny sposób.
Od tamtej pory Brand uczył się z nią. Zarówno walki bronią białą, jak i osobistej ogłady, której, szczerze powiedziawszy, oboje nie posiadali.
I tak minęło jej kilka lat. A z tego względu, że, jako osoba należąca do rodu Lannister nabywała coraz to więcej obowiązków, jak chodzenie na jeszcze więcej przyjęć i uczestniczenie w jeszcze bardziej nudnych spotkaniach, miała coraz mniej czasu dla swoich głupich zabaw. Tylko nawyk wymykania się ze swojej komnaty późnym wieczorem lub wczesnym świtem, by całkowicie nie zgnuśnieć od ciągłego przesiadywania za murami, jej pozostał.
Zmieniło się też jeszcze kilka mniej ważnych aspektów w jej życiu. Dostała prawdziwą broń, to znaczy dwa, lekko zakrzywione miecze, które, gdy przypasała, sięgały jej nieco poniżej kolan. Wyuczyła się na pamięć siatki ścieżek, które rozciągały się na całej przestrzeni Lannisportu. I odnalazła sposób na swego rodzaju wyciszenie w malowaniu.

Ekwipunek

-Pergamin
-Pióro
-Atrament
-Kufer z sukniami
-Dwa lekko zakrzywione na końcach ostrza
-Klacz o imieniu Blanka

acidbrain