Eliana nigdy nie wyróżniała się szczególnie wśród tłumów. Jest niewysoka i nadal utrzymuje się przy dolnej krawędzi przeciętniego wzrostu kobiet. Nie jest może mocno opalona, ale też nie można uznać jej za bladą kobietę. Z wrodzoną (jak i wyuczoną gracją) porusza się, choć czasem zdarzą jej się potknięcia, których skutek zrzuca na długie suknie, o jakich zawsze zapomina.
Mimo że poskąpiono jej siły, to dość szczupła figura sprawia, iż szybciej oraz łatwiej jest dziewczynie uciec, wymigać się w chaosie złożonym z ludzi. Jest zwinna i całkiem szybka, choć z pewnością nie mogłaby zmierzyć się z silnymi mężczyznami, bo przegrałaby na starcie.
Ma delikatnie, acz widocznie, zarysowaną talię, co podkreśla swoimi strojami. Może i nie ma typowo kobiecych, zauważalnych krągłości, ale też nie można narzekać na brak takowych. Ciemnobrązowe włosy Eliany są niesforne i niechętnie poddają się jakimkolwiek zabiegom upiększającym, jeśli to tak lekko nazwać. Zmuszona jest do spędzenia wielu godzin, aby przygotowana fryzura była naprawdę trwała, choć niekiedy żywiołowość dziewczyny i tak sprawia, że włosy opadają kaskadami na jej wątłe ramiona.
Eliana ma całkiem spore, jasnobrązowe oczy o dość wesołej iskierce, jaka w nich się skrywa. Podobnie delikatny uśmiech na twarzy dziewczyny może zarówno świadczyć o życzliwości, jak i podstępnym planie, którego nie zrealizuje, jako że tak nie wypada. Niekiedy zamyślony wyraz twarzy sprawa, że często ma ściągnięte brwi i wykrzywione wargi w zastanowieniu, rzadziej natomiast można zauważyć niezadowolenie, a prędzej - znużenie.  Smukłe dłonie panny Mallister świadczą o tym, że jej praca nigdy nie uciekała się do najcięższych fizycznie, a jedynie do haftu, czegoś znacznie delikatniejszego.
Strój Eliany też nie wyróżnia się szczególnie. Tradycyjne suknie o stonowanych kolorach zmieniane są na jaskrawsze i wyrazistsze stroje na okazje, które tego wymagają. Skrojone są tak, by pokazywać to, co najlepiej wygląda u młodej dziewczyny, natomiast skrywając wszelakie mankamenty. Pozostawiają one trochę do wyobraźni, choć i tak opinają młode ciało dziewczyny. Ozdoby i jakakolwiek biżuteria ogranicza się do wisiorka z ametystu w srebrnej obręczy, uchowanego za materiał podkoszulki oraz drobnego, ledwo zauważalnego pierścionka, jaki zazwyczaj schowany jest w kieszonce sakiewki, by czasem on się nie zawieruszył.  Przy ważniejszych, znaczących spotkaniach włosy Eliany są upięte wysoko i - bodaj z przyzwyczajenia - mają wplecioną, purpurową tasiemkę z srebrnymi nićmi u spodu.

Za dwa księżyce Eliana będzie mogła poszczycić się pełnymi, 18stymi urodzinami swojego imienia. Zaczynając jednak od początku - po dzisiejszy dzień jest jedyną córką Lorda Mallistera. Jej dzieciństwo wydawało się jak każde inne. W wolnym czasie u boku braci, póki nie trafiła do septy na wiele, niekiedy nudne, zajęcia, żeby przygotować ją do bycia odpowiednią, pełną manier i gracji panną. Wówczas zmarnowane godziny na naukach sprawiały, że potrafiły zaistnieć dni pełne rozpaczy, niechęci i ogólnego, dziecięcego niezadowolenia. Preferowała zabawę, szaleństwo, choć z czasem potrafiła dostosować się do zajęć, które z czasem zaczęła akceptować, powoli dojrzewając.
Powodem powolnych zmian w zachowaniu i podejściu do życia Eliany było wysłanie Treveta w roli pazia do Złotego Zęba, w którym stał się giermkiem jednego z lordów. Nieobecność starszego - choć nie najstarszego - brata sprawiała, że w jakimś stopniu Eli uświadamiała sobie, że powinna zacząć się zachowywać tak, jak przystało na prawdziwą damę. Wesołość i energia nadal tkwiły w młodej dziewczynce, która z upływem czasu coraz częściej znajdywała się w towarzystwie septy niźli brata czy pana ojca. Często raniła dłonie nie mogąc przyzwyczaić się do haftu, który na samym początku wcale jej nie wychodził, a pochłaniana wiedza, heraldyka czy też umiejętności pisania i czytania zyskiwały na tempie.
Nie znaczyło to jednak, że jako młoda dziewczynka nie miała ochoty szaleć, biegać po Seagardzie, kiedy miała taką możliwość. Kilka razy udało jej się uniknąć lekcji z septą, żeby móc odetchnąć w zabawach z innymi dziewczynkami czy też chłopcami, których nie postrzegała jeszcze jako przyszłych i walecznych rycerzy. Nie myślała wtedy w ten sposób. Interesowało ją bardziej jak najstarszy brat ze swoim towarzyszem trenowali walkę na drewnianych mieczach pod okiem jednego z dowódców. Sama miała też takie niedługie pragnienie i tego spróbować, choć szybko ją do tego zniechęcono.
Powagę wobec życia i lekcji, jakie ciągle miała, uszanowała w momencie, gdy zachorował jej brat - Hosten. Nie ukrywała wówczas zdziwienia nagłym pojawieniem się choroby, która postępowała i nie prezentowała się najlepiej. Do przybycia Treveta siedziała przy starszym bracie, co jakiś czas ustępując miejsca służbie do wymiany pościeli czy też Maesterowi, któremu potrafiła przeszkodzić poprzez zagadywanie go i zamęczanie setką pytań, jakie wyrywały jej się z gardła. Kilkakrotnie, nie chcąc być wciąż przy Hostenie, znalazła się w bożym gaju, oddając się długim i kilkugodzinnym modlitwom do Siedmiu Bogów o zdrowie i bezpieczeństwo rodzeństwa, już w liczbie mnogiej, gdyż czuła zarówno z jednym, jak i z drugim bratem niepokój. Po powrocie Treveta do Seagardu towarzyszyła bratu, często niechętnie odsuwając się na wymóg septy. Śmierć Holstena sprawiła, że wtedy - nieco załamana utratą kogoś bliskiego, jak i względnie zdziwiona tym, że drugi brat pozostał dziedzicem Seagardu - oddała się naukom, poświęcając niemalże cały swój czas. Jakby w nadziei, że zostanie to jej wynagrodzone, choć nie miała najbledszego pojęcia w jaki sposób miałoby się to stać.
Podczas gdy jej brat reprezentuje swój ród jako lojalny mężczyzna, Eliana stara się oczarowywać ludzi swoim - ma przynajmniej taką nadzieję! - nienagannym zachowaniem, które z pewnością każdemu wydaje się wyuczone. Nie planuje niczego, a życie w Dorzeczu wcale jej nie nuży ze względu na urozmaicone zajęcia czy też chęć przebycia w samotni, która tym samym jest jej komnatą. Dotychczas jakoś nie rozważała zamążpójścia, a i nie słyszała o takowych planach również w przypadku brata, więc nie wie czy coś podobnego się szykuje, czy ma mieć to miejsce wraz z postępem kolejnych miesięcy.

- wisiorek (na szyi) oraz pierścień (w sakiewce) z ametystem;
- chustka z purpurowym obszyciem i wyhaftowanymi, srebrnymi inicjałami właścicielki;
- suknie o stonowanej barwie, spinki i olejki wonne (zazwyczaj konwalia, jaśmin), inne kobiece bzdury;
- woluminy traktujące o historii Westeros, baśniach i balladach;
- sakiewka monet;
- mizerykordia o czarnym zdobieniu, przypięta do pasu wokoło uda;
- artykuły piśmiennicze;
- kasztanowy wałach, Cider;