Przytłaczający ból ogarnął ciało Koena. Promieniował w barku i rozchodził się na całe ciało. Małe szpilki wlały się do płuc i kąsały go boleśnie, rój os wypełnił głowę i uniemożliwiał myślenie. Przeskoczył Wodospad, więc mógł już umrzeć jak każdy pstrąg na końcu swej podróży. Usta rozwarły się naciągając każdy mięsień żuchwy i wydobył się z nich dziki, nieokrzesany, prehistoryczny krzyk. Krzyczał on, jego ojciec, dziadek, dalecy przodkowie, cofając się w czasie przed inwazją Andalów, przed powstaniem cywilizacji; przez jego gardło wrzeszczeli wszystkie istoty ludzkie. Wyrzucał jak fontanna strumień nic nie znaczących, nie dających się zidentyfikować głosek. Pierwotne słowo, którego znaczenia ludzkość już nie pamięta. Zwyciężył. Wznosząc tumany kurzu padł na kolana. Oślepł, widział coraz niewyraźniej. Nie, nie oślepł. To pryzmat łez wykrzywiał obraz. Panika zaczęła wdzierać się do serca rycerza. Już nie pukała do drzwi - używała taranu. Nie teraz! Nic mi nie jest! Wytrzymam! - rozsądek próbował przemówić mu do rozumu. Zdrową ręką pozdrowił tłum i szybko wskazał na siebie palcem do służby, aby go zabrali. Zdjęli mu na jego polecenie hełm i otarli twarz - wilgotną od łez i potu oraz brudną od kurzu. Powiódł wzrokiem po trybunach uśmiechając się do publiczności i pozdrawiając ją ciepło. Co do piękniejszych dam mrugał i odsłaniał większą ilość uzębienia. Pomogli mu wstać. Nie odwracał się do publiki tyłem. Profesjonalni aktorzy tak nie robią, a kimże jest, jeśli nie aktorem. Nie chcą oglądać tępego okładania się maczugami. To widowisko. Gdy doszedł plecami do wejścia namiotu pokłonił się nisko, zrobił krok w tył i padł jak ścięty kwiatek.
Siedział wygodnie na czymś miękkim. Zipał ciężko, każdy oddech paraliżował mu na chwilę rękę i połowę torsu. Rozchylił powieki. Powoli, ostrożnie, jakby to co miał zobaczyć miało go zabić. Namiot z pewnością byłby przytulniejszy gdyby pozostał jedynie w czerwonej barwie, ale błękit herbowych wód psuł ten efekt. Srebrne kolumny podtrzymujące namiot zdawały mu się cukrowymi laskami, jakimi zajadał się będąc brzdącem. Wtulił się w skóry, chyba jelenia, na których siedział. Namiot nie był urządzony z przepychem, ale z pewnością zagracony. Części zbroi i ubrania wlały się wszędzie. Na ławie, na krzesłach, dywanach przykrywającymi klepisko, łożu, a na przeszywanicy chyba siedział. Wziął oddech.Ogólnego bałaganu dopełniały miski, wanienki, skrzynie, i inne barachło. Ale nie zwracał nań uwagi zawieszając wzrok na jednej z tarcz z herbem swego rodu, licznie zawieszonych na filarach namiotu. Ostre, drażniące niczym dornijskie jedzenie powietrze pocięło mu nozdrza, gardło, płuca i przeponę. Ból zdawał się nieznośny, a on sam miał ochotę skulić się w kłębek i czekać na mamę. Przynajmniej na scenie zachował pozory. Nie mógł nikomu pokazać, że cierpi, że jest śmiertelny. Był ich suzerenem, któremu nie można się sprzeciwiać. Gdzie ten maester?!

Ból rwący jego ramię zagłuszał pozostałe zmysły, toteż słowa maestra słyszał jako echo w pustym pokoju. Odpływał. Oczy mimowolnie znów opadały przysłaniając obraz i rozciągając go w szerz. Spoczynek kusił odseparowaniem od otaczającego świata. Ujrzał jak majster wypełniał niemal całą przestrzeń. Kolejne zdania wlewały się jednym, a wylewały drugim uchem. Błogie ciepło snu otuliło Koena i oddał się w ramiona sennych mar.
Idyllę przerwano jedynie dziwnym uczuciem krótkiego, nic nie znaczącego bólu w kolanie. Siatka nerwów rozchodząca się we wszystkich kierunkach w końcu znalazła odpowiedni kierunek, impuls popłyną do góry, w głowie się przejaśniło i odpowiedziała rozkazem kopniaka. Gniew wlał się w rycerza, ale inny niż ten na turnieju. Przefiltrowany przez zmęczenie, utratę krwi i zwyczajne lenistwo był spokojniejszy, nie zachęcający do rozrób, czy innych harców, a raczej drażniący. Koen zaczął narzekać w myślach na swój psi los, na błogie, pozbawione trosk życie wieśniaków, na uczonych maestrów siedzących na przytulnych posadach na zamkach i na septów obżerających się za datki wiernych. Na całą niesprawiedliwość jaka go spotkała, perfumowanych panów, chorążych, króla, członków rodu, imigrantów z Essos, pogodę i całe jadło jakie mu serwowano na Północy, swój rynsztunek, nawet na swą służbę, której było to oczywiście wina. A ten pyzaty grubasek jeszcze zabraniał mu się kłaść. Był lordem. No, prawie. Ale i tak miał prawo kłaść się kiedy zechce!
Poczuł jego oddech na policzku kiedy ten się zbliżał do niego. Młody Tully był jeszcze bardziej zły. Na uściski mu się zebrało. Strach ogarnął dziedzica Riverrun kiedy umysł rzucił sugestię, iż ten chce wykorzystać słabe zdrowie i niemoc szlachcica. Nim zdążył się ruszyć palący ból wypełnił całe ciało. Roztopione żelazo wlewające się przez ranę wypełniło wnętrze Koena i natychmiast zastygło ciągnąc Koena na krzesło i uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Zesztywniał, a dziesięć uderzeń serca później, w czasie których namiot wypełnił się napiętą atmosferą skandalu, po polu namiotowym przeszła fala, tsunami wrzasku. Pan Dorzecza przemówił gromkim głosem to swych wiernych sług, a kolejne sylaby układały się w:
- Wódki!!!