Złote źdźbła trawy lekko powiewające na wietrze, błękit nieba i szarość okolicznych gór. To właśnie odbijało się w niebieskich tęczówkach młodego Carona. Tak zapamiętał swoje swoje ziemie, na które prawdopodobnie nigdy już nie wróci. Jednak jego wygląd jest spuścizną po swoim rodzie. Oczy dokładnie tego samego koloru co niebo, które rozpościerało się szeroko ponad Nightsong, włosy niczym nie różniące się od trawy rozpościerającej się dookoła włości i postura, która w niczym nie przypominała dumnego, groźnego członka rodu Caron. To właśnie było jedyną wadą Arthura. Urodził się znacznie chudszy i słabszy od swoich braci, co już na początku sprawiło, że oczekiwano od niego mniej. Zresztą już za czasów swojej młodości wyglądał bardziej na dziewczynkę, aniżeli chłopca. Delikatna, śniada cera, rozbiegane i roześmiane oczy, a do tego chudziutkie rączki i długie nogi. Wszystko wskazywało na to, że Arthur będzie chorowitkiem, jednakże młodzieniec ustrzegł się większości czekających na niego chorób. Dawniej jego twarz była nieskazitelna, gładka jak lico niemowlaka, jednak teraz da się na niej dojrzeć delikatny, czarny zarost, który kontrastuje z jego bujną blond czupryną. Caron nie jest też nazbyt wysoki, co raczej należy oceniać pozytywnie, bo przynajmniej nie wygląda jak turniejowa lanca. Ogólnie rycerz ten sprawa wrażenie niepozornego, słabego i takiego, który miałby się zaraz załamać pod ciężarem własnej zbroi. Mimo wszystko nie należy go lekceważyć, bo delikatnie zarysowane mięśnie sprawiają iż jego ciało jest nadzwyczaj gibkie i zwinne. Zamiast się złamać pod ciężarem przeciwnika, on raczej tymczasowo się ugnie, aby zaraz zwrócić cios. Taki jest Caron.

Arthur urodził się jako najmłodszy syn lorda Caron, więc nie wymagano od niego zbyt wiele. Miał jedynie sprawdzać się jako syn, ostatnia osoba w kolejce do dziedziczenia, rycerz i człowiek. Dzieciństwo mijało mu na zabawach, nauce i przyswajaniu rycerskiego rzemiosła, czyli jednym słowem było naprawdę beztroskie. Ciągłe rozpieszczanie przez rodzeństwo dało mu się we znaki. Najbardziej uwielbiały go oczywiście siostrzyczki, dzięki którym nie wstydzi przebywać się w towarzystwie kobiet.
W wieku siedmiu dni imienia ujawnił się jego niezwykły talent do władania łukiem. O ile nie miał dobrych predyspozycji do dzierżenia topora, miecza czy młota, to już z pewnością potrafił naciągać strzałę na cięciwę i trafiać z chirurgiczną precyzją w oddalony cel. W tamtej chwili po raz pierwszy pochwalił go ojciec. Arthur przestał być jedynie chuderlawym dzieckiem i wreszcie stał się za coś doceniany. Coraz częściej był zabierany na polowania, nauczono go skórować i patroszyć zwierzęta, a także pisać i czytać. Dni mijały, a sam Arthur stawał się coraz mężniejszy, chociaż tylko z charakteru. Cały czas wyglądał bowiem jak podrostek.
Wszystko zaczęło się zmieniać kiedy osiągnął pułap dwudziestu dni imienia. Wtedy to też poznał wybrankę swojego serca, której chciał poświęcić resztę swojego życia. Spotykali się potajemnie, zazwyczaj to właśnie Caron przyjeżdżał do niej samotnie przemierzając wiele stepów. Jednakże pewnego dnia służba Nightsong doniosła lordowi o nocnych wypadach Arthura, co skończyło się dla niego nie najlepiej. Oprócz mocnej reprymendy, podczas której wytknięto mu to, że zawiódł swoją rodzinę, zhańbił jej imię i podeptał lata tradycji. Jednak nie był to koniec jego kary, bo jej najdotkliwsza część miała dopiero nadejść. Lord Nightsong zaplanował bowiem, ze jego najmłodszy syn w celu odkupienia swoich win i usunięcia plamy na honorze wstąpi do królewskiej gwardii. Jego umiejętności posługiwania się orężem i maniery były wystarczające do zajęcia tego stanowiska. Niedługo później stał się również rycerzem i już od dwóch lat przebywa w Królewskiej Przystani doglądając króla, jego rodziny oraz wszystkich skrywanych przez nich tajemnic. Biały płaszcz może mu nie służy, ale nie ma już żadnego wyboru.