Kopyta uderzały z zapamiętaniem o ziemie, zapadając się w wilgotnej ziemi, rozbryzgując na boki błoto zewsząd ich otaczające. Miarowo i rytmicznie, pozwalały podkowom nurzać się w przydrożnych kałużach, gnieść kwiecie uginające się pod ciężarem chłodnych kropel. Serce przy tym trzepotało szaleńczo w piersi, niczym ptak który po wielu latach zniewolenia wreszcie miał szansę  zakosztować umiłowanej wolności. Śmiała się. Nie potrafiła tego czynić inaczej niż w sposób głośny oraz szczery. Upijała się nieokiełznanym wiatrem przesyconym zapachem deszczu i mokrej skóry, krzyczącym głośno do jej ucha kiedy poddawała się dzikiemu pędowi. Nawet jeśli niebo miało zwalić się jej na głowę, a zwiastowały to ciężkie ołowiane chmury skrywające pod swą milczącą, gniewną powłoką słodki błękit poranka, to nie potrafiłaby ujarzmić własnej radości. Ta zdawała się wręcz ją wypełniać, zaklęta w każdym elemencie składającym się na Lelię, wyśpiewywała prawdziwe peany dla chwili obecnej. Śpiewały ją oczy, czarne i nieprzeniknione które lśniły wewnętrznym blaskiem, policzki zwykle blade teraz rozkosznie zaczerwienione, a nawet różane usta wykrzywione w szerokim uśmiechu gdzie zwykle przyszło każdemu spoglądać na grymas wyrażający jedynie znudzenie. Chciała wykrzyczeć swe szczęście, ten zryw pozytywnych emocji który nie definiował jej jako jedną z rodu Mallister, bratanicę lorda. Nie, ona po prostu była i właśnie tym się radowała, dlatego też każdy powinien o tym wiedzieć. Szczęście jednak ma to do siebie, iż nie daje się nikomu doń przyzwyczaić, ucieka w sposób tak nieoczekiwany iż pragnie się go jeszcze bardziej. Koniec nadszedł niespodziewanie, pod postacią jeźdźca dosiadającego siwego ogiera o twarzy oszpeconej, acz miłej sercu młodej lady. Zaskakująco drobne ręce o śmiesznie cienkich nadgarstkach pociągnęły lekko za wodze, uda zacisnęły się na bokach Szarlotki a czuła na każdy, nawet najlżejszy dotyk kasztanka, niemal natychmiast z galopu przeszła w kłus.
- Panienko, proszę nie znikać z naszych oczu - Conchen od zawsze potrafił w umiejętny sposób przekształcić zwyczajowe `to niebezpieczne`, czy `nie powinna panienka tego robić w nienatarczywe słowa, ubrane w niemą prośbę - Większość z nas pozbawiona jest takiej swobody - dodał szczerząc zdrowe zęby w uśmiechu. Ptaszyna niemalże parsknęła śmiechem słysząc to, doskonale zdając sobie sprawę iż jedenastu pozostałych strażników, musiało trzymać pieczę nad karetą wiozącą osobistą służkę panienki Mallister oraz dosyć pulchną septe. Septę, która od dobrych kilkudziesięciu mil wystawiała przez okno rękę machającą zażarcie białą chustą i wydzierającą się na cały głos `Tak nie wypada! Tak nie wypada panienko!`, kiedy tylko Lelek pozwoliła sobie pognać przed siebie klacz przy ówczesnej aprobacie Marka i samego Conchena.
- Ach, to z lęku przed deszczem - oświadczyła, chichocząc przy tym. Głos miała delikatny a zarazem dźwięczny, taki który zdawałoby się nigdy nie zamęczyłby swego rozmówcy, a już prędzej pozwolił myślom utonąć w słowach przez nią wypowiadanych. Lelia była z niego dumna, a warto wspomnieć że dziewczyna - czy raczej dziewczynka, jak zjadliwie rzekłaby septa Vevina - nie miała zbyt wielu powodów do dumy. Mallisterowskie dzikie dziecko znane ze swego nieokrzesania oraz braku dziewczęcego uroku, było ostatnimi czasy krytykowane wyjątkowo często, dlatego też tak żywiołowo zareagowała na brak uszczypliwych spojrzeń wlepionych w jej zgarbione plecy. Riverrun pozostało już dawno za nimi i chociaż ciemnowłosej będzie doskwierała tęsknota za Lorelay, bratanicą Lorda Tully to nie żałowała opuszczenia murów zamku.
- Deszczem, powiada panienka? W takim razie dobrze się składa, późnym południem dotrzemy do karczmy gdzie przeczekamy najgorsze ulewy - zapewnił blondyn, uśmiechając się szerzej na dźwięk ucieszonego pisku czternastolatki. Każda noc w gospodzie była traktowana przez młodziutką i naiwną Lelie niczym ogromna przygoda, a możliwość obserwacji osób z różnych warstw społecznych tylko to wrażenie potęgowała. I Conchen całym swoim sercem, które zdążyło już zakosztować goryczy pragnął, by tylko takich przygód doświadczała ta jego panienka. Bo każda wielka przygoda niesie ze sobą smutek. Konie poruszały się równo i na tyle wolno, by reszta zziębniętego orszaku odziana w tabardy z herbem Mallisterów mogła ich dogonić, z daleka ogłaszając swe przybycie ochrypłym `Tak nie wypada!`.

Czarnowłosa Faywyn z cmoknięciem wyrażającym szczerą dezaprobatę, rozczesywała grzebieniem miękkie pukle powstałe pod wpływem wilgoci. Ich głęboki, ciemny brąz mógłby wzbudzać szczery podziw gdyby nie został od udekorowany licznymi pasmami barwy miodu, co było efektem zbyt częstego przebywania na słońcu. Przedziwny i niepowtarzalny, wybitnie nieatrakcyjny. Lelia wierci się na krześle zniecierpliwiona, co i rusz rzucając krótkie spojrzenie w stronę drzwi do ich wynajętego pokoju. Od kilku godzin przebywała w gospodzie `Pod Rudą Szkapą`, zażywając kąpieli oraz rozgrzewając się kubkiem naparu ziołowego. Ponieważ panience z dobrego domu nie wypadało dzień cały siedzieć pośród zwykłego ludu, musiała czekać na sygnał któregoś ze strażników zapraszających ją na wieczerze. Pragnęła zejść na dół w swym stroju do konnej jazdy, nawet jeśli był mokry i brudny od trudów podróży, to i tak częściowo pozwoliłby się jej wtopić w tłum. Na jej nieszczęście, septa Vevina stanowczo odrzuciła jej pomysł nakazując jej założyć nieprzyzwoicie strojną suknie tak bardzo nie pasującą do mizernej urody Lelka i kłócącej się z otoczeniem. I tylko dzięki Faywyn, mądrej i sprytnej Faywyn zaprowadzono kompromis nie krzywdzący żadnej ze stron. Służka upięła delikatnie włosy w misternym koczku, starając się jednak by kilka niesfornych kosmyków okalało twarz jej pani, dzięki czemu powaga fryzury zostanie zrównoważona naturalną figlarnością. Odsunęła się od niej o krok i głową skinęła, a Siedmiu wreszcie odpowiedziało na prośby młódki. Mark o włosach równie czarnych co jego siostry bliźniaczki, ostrożnie zapukał do drzwi oznajmiając iż kolacja już na nią czeka co potwierdzało oburzone parsknięcie septy. Mallisterówna aż podskoczyła, stając na równe nogi poprawiła niedbałym gestem suknie i prędkim krokiem dołączyła do swych opiekunów. Towarzyszący jej jeźdźcy zostali umieszczeni przy długim stole, którego środkowe miejsca pozostawały puste, należące do niewiast. Przy eskorcie Marka oraz Conchena udała się w ich stronę, nie przestając się rozglądać w niemym zachwycie.
Wszystko było takie, takie...ekscytujące i nowe!