Liczy niecałe trzynaście dni imienia.
Zna opowieści o Nocnej Straży, o Dzieciach Lasu oraz Innych. Potrafi odtworzyć z pamięci wszystkie znane ballady, chociaż myli ze sobą większość co znaczniejszych bitew jakie niegdyś ogarnęły Westeros. W jej głowie zdaje się trwać wieczne lato, gdy szczebiotliwym głosem opowiada o kolejnych chwalebnych czynach rycerzy, spisanych na kartach ksiąg. I tylko nocą przyciska do płaskiej piersi szmacianą lalkę, drżąc modli się do Siedmiu by nie powołali jej na Milczącą Siostrę.

Masz czarne oczy jak lelek, śmieje się jej starszy brat. Jest mądry i sprawiedliwy, zawsze wie co powiedzieć by nie przynieść hańby rodzinie. Duma ojca, oczko w głowie matki. Nie tak jak Lelia, na której widok odwraca się wzrok. Nieokiełznana, szalona, wiecznie trwająca w biegu. Z długimi, rozwianymi włosami ciemnobrązowego koloru, których poszczególne pasma zostały pocałowane przez słońce. Jest zawsze tam, gdzie nie powinno jej być. Na pokładzie jednego z licznych statków wuja, w kuchni kradnąc miodowe ciastka, na grzbiecie młodej kasztanki galopującej przez wybrzeże, w lesie nieporadnie szukając tropów zwierząt. Szybka, zwinna, świadoma że jej lato zbliża się ku końcowi.

Gdy mija piętnasty dzień jej imienia, marzenia o bohaterstwie zaczynają wypierać fantazje o cnych rycerzach gotowych ratować ją ze wszelkich opresji. W myślach jest odważną, piękną kobietą mieszkającą za Murem, jednym ciosem potrafiącą powalić nawet olbrzyma. Jednak kiedy zaciska drobne dłonie na łuku, a strzała dosięga celu nie jest w stanie zapomnieć o przerażonych ślepiach zająca, gasnącego na jej oczach.
Nie potrafi więcej śnić o wielkich czynach.

Maester coraz częściej w zadowoleniu kiwa głową, gdy zaczyna udzielać poprawnych odpowiedzi. Już nie grymasi, nie ucieka w panice z komnat pachnących kurzem oraz przemijaniem. Staje się łagodniejsza, aż wszyscy zapominają jaka była kłopotliwa i nieznośna. Tylko septa Vevina patrzy na nią podejrzliwie, wiedząc że nieruchoma, spokojna powierzchnia wody bywa zdradliwa. Toń jest głęboka i ciemna.

`Dziewczę ma oczy zielone,
W oczach ma tylko ból,
Weź ją, gdzie zapachną jodły,
A włosy ozdobi jej sól... `

W myślach zawsze jest kimś lepszym...
Rodzi się jako jedyna bratanica lorda Mallistera i tak jest też postrzegana. Nie jako córka swoich rodziców, a zaledwie bratanica. Rodzi się w ciszy, szybko choć udaje jej się wykrzesać z matczynych ust przepełniony bólem wrzask. Sama milczy, patrząc na świat spod zmrużonych powiek czarnymi ślepiami. Jest zdrowa, silna i nieco zbyt ruchliwa, co w przyszłości staje się prawdziwą udręką dla licznych piastunek. Nie potrafi chodzić jak wszystkie dziewczynki w jej wieku, bowiem każdy krok przeradza się w szaleńczy bieg, którego koniec następuje dopiero wtedy gdy czyjeś ręce unoszą ją w powietrze. Nie dane jest jej nigdy poznać celu swej ucieczki, zawsze ktoś staje jej na drodze nie pozwalając najmłodszej Mallisterównie na ukończenie maratonu. Gdyby ktoś zapytał przypadkową służkę, jak też wyglądała panienka Lelia w wieku zaledwie kilku dni imienia, ta odpowiedziałaby zapewne że `przelotnie`. Nie była w stanie bowiem pozostać w jednym miejscu na dłużej, zawsze było coś ciekawszego, wyjątkowego, lepszego niż to co aktualnie robiła. Nie była kruchą istotką o płochym sercu, jak wyśniła sobie jej pani matka. Była jedynie bratanicą lorda.

W myślach zawsze dokonuje czegoś wyjątkowego...
Nie potrafi tańczyć, a hafty spod jej ręki ponaznaczane są plamami krwi. Nie radzi sobie również z szyciem, zapamiętywaniem tytułów czy nawet doborem odpowiednich sukni. Jednak jak nikt inny wspina się na drzewa, jeździ konno i wkrada się tam gdzie stanowczo nie powinna. Czasem zatrzymuje się w tym swoim przedziwnym pędzie, uspokaja i wsłuchuje w opowieści snute przez maestra. W nich żyją bohaterowie tak piękni i szlachetni, że zapierają dech w piersiach. Ich miłość jest wielka i słodka, a niewiasty zawsze mają dobre oraz czyste serce. Nie mają obitych kolan, podrapanych rąk, obgryzionych paznokci, oczu czarnych jak noc. Nie są takie jak Lelia, dzikie dziecko nad którym septa załamuje ręce. Czas mija a ona nie odnajduje w sobie za grosz delikatności, niewinnego powabu. Jest za wysoka w stosunku do innych dziewcząt, zbyt nieokrzesana by stanowiła dla nich doborowe towarzystwo nawet jeśli jest bratanicą samego lorda. Mały lelek o rozjaśnionych słońcem piórkach, zawsze jest sam.
Na piętnasty dzień imienia dostaje od ojca łuk i nie potrafi ukryć podekscytowania. Nagle opowiadane baśnie już tak nie kuszą, a marzenie o szlachetnych mężczyznach gotowych ocalić ją z narażeniem życia, znika. Zamiast tego pojawia się sama Mallisterówna, nieco drobniejsza i zdecydowanie ładniejsza, odważnie biorąca swój los we własne ręce. Niekoniecznie jest damą, czasem zdaje się być frywolną najemniczką, innym razem nieustraszoną kobietą z dzikich plemion. Kiedy po miesiącach ćwiczeń ma szansę się wykazać, a strzała sięga celu zapomina nagle o wszystkich legendach i opowieściach maestra. Pozostaje tylko wiotczejące ciało zająca i niemy wyrzut w przerażonych ślepiach. Nigdy więcej nie dotyka łuku..

W myślach zawsze jest otoczona ludźmi...
Potrafi już tańczyć, a na jej haftach zawsze widnieją barwy rodowe i tylko uważne oko wypatrzy, jak w jednym rogu podarowanej chustki pyszni się mały, brązowy ptaszek o czarnych oczach gotowy do lotu. Wciąż nie pamięta wszystkich tytułów, jednak dobór garderoby nie przypomina już błądzenia po omacku w ciemnościach. Chociaż pragnienie parcia na przód nie zmniejszyło się nawet odrobinę, to dawny chaos towarzyszący jej myślom zdawał się z wolna uspokajać. Oddaje się muzyce, grając znane mniej lub bardziej melodie, śpiewając o wszystkim o czym tylko zapragnie. Coraz rzadziej wypominane są jej dziecięce swawole, a któregoś ranka septa napomina coś o odpowiednim kandydacie na męża patrząc na nią nieufnie. Zupełnie tak, jakby Lelia miała wybrankowi odgryźć głowę gdy tylko go ujrzy. Odpowiada więc tylko uśmiechem oraz pieśnią o soli. Tak mija jej siedemnasty dzień imienia.