Tego dnia niebo im sprzyjało.
Dotychczasowa ołowiana szarość, niemy ciężar spoczywający nad ich głowami, który gotowy był ugiąć się pod własną masą i opaść w dół miażdżąc wszelkie istnienie jakie tylko stanie mu na drodze, ustąpił potędze błękitu. Grafitowe chmury ocierające się o siebie gniewnie, do niedawna niosące sobą groźbę skąpania świata w mroźnych kroplach uderzających zaciekle o ziemię, zniknęły zastąpione śnieżnobiałymi obłokami. I tylko wiatr pozostawał niezmienny, tak samo chłodny oraz przesycony wilgocią, niosący ze sobą aromat zarówno jesieni jak i rozkładu.
Conchen uniósł wzrok uśmiechając się przy tym delikatnie. Zmrużone zielone ślepia starały dostrzec subtelne sygnały zwiastujące gwałtowne załamanie pogody, jednak ciepłe promienie słońca zdawały się tłumić wrodzoną nieufność zwiadowcy. Tego dnia niebo im chyba naprawdę sprzyjało.
- Moim bystrym okiem widzę...coś białego! - głos choć niewątpliwie dziewczęcy, był wręcz irytująco piskliwy, zaś triumf jaki w nim zadrgał sprawił tylko, iż ton głosu wydawał się być o oktawę wyższy niż zazwyczaj. Nikt jednak nie skrzywił się nawet na jego dźwięk, zbyt pochłonięci aurą słonecznego południa nie pozwolili sobie nawet na uszczypliwe komentarze. Dziesięciu zbrojnych, odzianych z tabardy z herbem rodu Mallisterów poruszało się w milczeniu, a ciszę przerywał jedynie odgłos końskich kopyt uderzających o miękkie podłoże oraz monotonne skrzypienie karety utrzymanej w kolorystyce czerni oraz brązów. Drobna służka niemal przyklejona do otwartego okienka, z wyczekiwaniem spoglądała na jadącego obok nich blondyna, niebieskie żabie oczy przepełnione były niezdrowym podnieceniem. Nawet siedzenie obok słusznych rozmiarów septy nie tłumiło jej entuzjazmu oraz radości, że to ona ze wszystkich służących panienki została wybrana by towarzyszyć jej w podróży.
- Czy to chmury? - zapytał Conchen wesoło, ściągając nieco wodze tak, by szary ogier zrównał się z powozem. Misha - zwana również Myszą, ze względu na jej specyficzny głos - zachichotała jedynie, niemal się przy tym dusząc i pokręciła rudą głową gwałtownie.
- Brzoza? - zaryzykował raz jeszcze mężczyzna, który dzięki wyrazistym rysom twarzy oraz zuchwałemu spojrzeniu byłby wyjątkowo przystojny, gdyby nie dwie ogromne szramy przecinające jego lica od lewej skroni po prawy policzek. Śmiejąca się dzierlatka ledwo wydusiła z siebie piskliwe `Nie-ee` jednak kolejna próba odgadnięcia tajemniczej białej rzeczy, została skutecznie przerwana przez zirytowaną septę Vevinę, której wzrok zdawał się ciskać prawdziwe gromy.
- Och, na miłość Siedmiu! Conchen, ptak nasrał ci na ramie - warknęła, zacięcie walcząc z robótką ręczną. Zazwyczaj zważała na język, teraz jednak spocona i rozdrażniona, nie miała siły silić się na uprzejmości zwłaszcza, że powód jej wzburzenia siedział niewzruszenie na przeciwko niej. Panienka Lelia Mallister choć wyrosła już z dziecięcych figli niepasujących do wizerunku młodej damy, to wciąż posiadała w sobie resztki krnąbrnego charakteru który wychodził na światło dzienne zawsze, gdy coś szło nie po jej myśli. Tym razem niezadowolenie dziewczęcia dotyczyło samej podróży, pragnęła spędzić ją na grzbiecie swojej ukochanej kasztanki a tymczasem została zmuszona do tkwienia w zamkniętym pudle w towarzystwie dwóch skrajnie odmiennych, acz tak samo drażniących osobowości. Dlatego też zamiast pozwolić biednej Myszy usiąść obok niej, dając jej tym samym odrobinę wytchnienia a samej pulchnej sepcie więcej miejsca, bez słowa wyciągnęła się na jednej stronie karocy zmuszając je do siedzenia w ścisku. I co najgorsze, nic nie robiła sobie z wściekłych oraz błagalnych spojrzeń skierowanych w jej stronę, zbyt skupiona na kartach powieści. Głowę uniosła dopiero wtedy, gdy Mark zastukał o ścianę powozu, ukazując się po przeciwnej stronie niż Conchen.
- Zbliżamy się do Lychester moja pani - mruknął cicho, zaraz chciał wycofać swojego wierzchowca jednak powstrzymał go odgłos zamknięcia księgi. Czarne tęczówki, w których próżno było szukać źrenic skupiły się na nim całkowicie. Młodzieniec niemal natychmiast usiadł prosto w siodle, chrząkając cicho.
- Czy wiedzą o naszym przybyciu? - zapytała łagodnie, w przeciwieństwie do służki jej głos był wyjątkowo przyjemny dla ucha. Mimowolnie sprawiał, iż jeźdźcy jadący w luźnym szyku nadstawili ucha, choć ze średnim zainteresowaniem przysłuchiwali się rozmowie. Wystarczył im sam trel Lelka.
- Tak pani, rankiem został wysłany do nich kruk, ser Wyllias natomiast posłał swojego giermka do zamku by zaanonsować nasze przybycie. Proszę się nie obawiać, będą nas wyczekiwać - zapewnił ją Mark, lekkie skinienie z jej strony sprawiło, iż z ulgą powrócił na swoje miejsce na tyłach.
- A jeśli nie wiedzą, to proszę się tym nie przejmować Panienko. Twoi rycerze pokażą Lychesterom, jak wielkim błędem jest zignorowanie Mallistera! - zażartował pogodnie Conchen, zajęty przez ostatnie minuty oczyszczaniem swojego ramienia z ptasiego łajna. Odpowiedział mu jedynie szeroki uśmiech Lelii, częściowo skryty za okładką książki, w którego kącikach ust czaiła się ledwo zauważalna psota.