Nie była egzotycznym ptakiem, by stroić się w wielobarwne piórka. Stać ją było na noszenie się z prostotą, bowiem prawdziwą jej ozdobą były włosy – grube, sięgające pasa, falowane, ale przede wszystkim bardzo jasne, jak na Targareyna z krwi i kości przystało. Często siadywała wieczorem i czesała je, dopóki nie stawały się miękkie i lśniące. Ruchy szczotki świadczyły o jej nastroju. Robiła to albo krótkimi, nerwowymi pociągnięciami, nie powstrzymując się od strojenia do lustra min, albo spokojnie, z namaszczeniem, pochylała głowę.
Daella wyrosła z kruchego, anorektycznego, niskiego dziecka na młodą damę mogącą swoją aparycją wywierać wrażenie na mniej oraz bardziej szlachetnych lordach. Przeciętnego wzrostu, o szczuplutkiej sylwetce i delikatnie zarysowanych kształtach, wszak wciąż jest jeszcze dojrzewającym pąkiem. Gładka w dotyku, przypomina najwyższej jakości aksamit cera, kolorytem zbliżona jest do mleka, zaś szlachetne rysy twarzy nadają właścicielce wyglądu arystokratki. Po smukłej szyi spływają fale srebrzystoblond włosów, z którymi kontrastują intensywne, niepospolicie fiołkowe oczy. Całkiem ładne, czasem gniewne i złośliwe, ciekawskie i roześmiane, odważne, bywały także zamyślone, czymś jakby zatroskane, smutne lub błyszczące z niemej ekscytacji. Biła od niej ta młodzieńczość oraz świeżość, którą większość z obecnych na dworze już dawno zgubiło gdzieś po drodze.

Jaehaerys doczekał się dziedzica, który miał zostać królem. Dano mu również drugiego syna, którego ambicja wyssana wraz z mlekiem matki nie pozwoliły się zadowolić wyłącznie tytułem Księcia Smoczej Skały. Ponadto dostał pierworodną córkę, którą ukochał cały lud oraz drugą, przeznaczoną do roli królowej. Kolejni dwaj synowie mieli zostać wżenieni w wielkie rody Westeros, poszerzając tym samym rodowe wpływy. A jednak z biegiem czasu pojawiło się jeszcze jedno dziecko, najmłodsze ze smoczych potomków oraz... kruche. Daella urodziła się w środku lata, jej filigranowe rozmiary oraz brak pierwszego krzyku miało pogodzić rodzicieli z nieuchronną stratą córki, której wróżono nieprzeżycie dwóch kolejnych nocy. Pomimo takich przypuszczeń smoczyca przeżyła.
Ze względu na swoją chorobliwość i kolejne gorączki, z których każda następna rzekomo miała być już dla już wycieńczonej chorobami małej książki śmiertelna, podjęto decyzje, aby nie opuszczała Smoczej Skały. Dorastała otoczona opiekunkami, nauczycielami, dwórkami i sługami, rzadziej mogła cieszyć się towarzystwem rodzeństwa bądź rodziców, choć zawsze stara niańka powtarzała jej, że jest ich ukochaną córką. Tak naprawdę to od niej poznała historię rodziny, przeważnie wplecionej w opowieści do poduszki. Daella dość szybko nauczyła się czytać, a kiedy to nastąpiło, lubiła przesiadywać w bibliotece, gdzie chłonęła kolejne tomiszcze traktujące o historii Westeros i fantazjach odnośnie ziemi zza murem. Zadbano, aby otrzymała solidne wykształcenie, tak więc żmudnie uczyła się między innymi kolejnych rodów i kolejnych herbów, ale nie tylko - lekcje tańców dworskich oraz etykiety były jej ulubionymi. I choć nauczono ją jeździć konno, nie pozwalano na dłuższe przejażdżki po okolicy, co z biegiem lat zaczęło spotykać się z niezadowoleniem Daelli, a także skutecznych stawianiu na swoim - była smoczą księżniczką, nie można było jej zabraniać, tak więc kiedy chciała po prostu wskakiwała na koński grzbiet, aby poczuć wiatr we włosach. I nieważnym stawało się to, że później tygodniami męczyły ją gorączki oraz uporczywe kaszle.
Żyła w swoim małym, wyidealizowanym świecie, któremu daleko było do jego realnego odzwierciedlenia. Jaehaerys wydawał się być nigdy nie pogodzony z faktem, że jakieś smocze dziecko może być takie kruche i nieprzystosowane do życia, stąd też kazał otaczać Daellię jak najlepszą opieką, odcinając ją od tego, co budzące strach i mogące krzywdzić. Po raz pierwszy opuściła Smoczą Skałe, kiedy kruk przyniósł wiadomość o śmierci ojca. Był to jej pierwszy pobyt w Królewskiej Przystani, a także pierwsze zderzenie się z rzeczywistością. Rodzeństwo, które dorosło, niewiele miało już wspólnego z tymi beztroskimi dziećmi, których obraz utarł się w jej pamięci. Po ceremoniach Daella nie wróciła na Smoczą Skałę, a po raz kolejny postawiła na swoim i pozostała w Czerwonej Twierdzy, kiedy okazało się, że wcale nie skończy się to dla niej podupadnięciem na zdrowiu. Dwór szybko przekonał się, że w porównaniu ze swoimi starszymi braćmi, smoczyca była zwyczajnie... inna. Muśnięciem czystej bieli niewinności, w zdominowanej przez czerń żądzy władzy rzeczywistości.
Niespodziewana śmierć Ravath ugodziła w Daelię. Już dawno przestała być dzieckiem, tak więc bez trudu domyślała się, jak może się to odbić na ich wszystkich. I kiedy jej służki zaczęły szeptać, że Aerys zmuszony będzie wziąć sobie niebawem nową żonę spośród smoczyc, nie wiedzieć dlaczego zasiało to przerażenie w Daelii. Kochała swojego brata, tak jak kochać powinna, ale w jego spojrzeniu czaiło się coś, co kazało się go po prostu bać, choć przecież zawsze zwracał się do niej z troską, czułością. Była w wieku, w którym mogła spodziewać się, że rychle zakwitnie. Zresztą, nie tylko ona tego wyczekiwała. Końcem końców Daella zrywała się codziennie o świcie z łopoczącym w piersi sercu, gorączkowo odrzucała kołdrę, aby uważnie móc zlustrować uważnym spojrzeniem prześcieradło. Gotowa była spalić je, jak tylko pojawi się na nim choćby kropla krwi. Tak bardzo pragnęła pozostać dzieckiem, nie muszącym brać odpowiedzialności za swoje dziedzictwo.