Theodore mierzy sto osiemdziesiąt trzy centymetry wzrostu i jest dobrze umięśnionym mężczyzną, dzięki codziennym ćwiczeniom, którym oddaje się w godzinach porannych, zaraz po wschodzie słońca. Ma atletyczną budowę ciała, więc łatwo mu przychodzą treningi jak i zrzucanie piwnego brzucha, którego nigdy nie miał.
Lata dzieciństwa zostawił daleko za sobą. Mając dwadzieścia siedem dni imienia pożegnał się z beztroską już dawno temu i powoli zauważa na swej twarzy oznaki dojrzałości. Ma czarne jak pióra kruka włosy długości poniżej uszu, wąsik i bródkę, bo nie lubi mieć większego zarostu. Jest jednym z nielicznych Tyrellów o kruczoczarnych włosach, więc nie trudno go rozpoznać. Ten gen odziedziczył po matce, która ma dokładnie ten sam kolor włosów.
Ma brązowe oczy, które w dni pochmurne są niemalże czarne.
W wyniku różnych starć na treningach jego ciało zdobią liczne szramy i blizny po większych ranach. Najważniejszą jednak blizną jest ta, która szpeci jego klatkę piersiową od szyi po podbrzusze, którą "zdobył" podczas wprowadzania porządku na granicy z Dorne. Nie jest głęboka, ani gruba. Bardziej przypomina cienką kreskę na ciele, aniżeli bliznę po ranie zadanej mieczem. Theo nie lubi tej blizny najbardziej.
Oprócz powierzchownych faktów o samym wyglądzie należy też dodać, że Theodore rzadko uśmiecha się bez powodu. W ogóle rzadko się uśmiecha co nie jest typowe dla jego rodu. Gdy jednak na jego licu pojawi się oznaka radości jest ona szczególna, bowiem musi być jakiś konkretny powód dla, którego Theodore zrzuca swą maskę zamyślenia i utrapienia.
Mężczyzna lubi kolor złoty co często podkreśla w swoich strojach, gdy uczestniczy w różnego rodzaju uroczystościach, jednak w większości góruje czerń i zieleń.

Theodore Tyrell urodził się jako pierwszy z następnego pokolenia Tyrellów. Nie był synem lorda Wysogrodu i nigdy nie miał zostać dziedzicem. Był bratankiem lorda, synem młodszego brata. Spekulowano, że jeśli lord nie będzie miał potomka to Theo zajmie jego miejsce, ale tak się nie stało. Rok później narodził się pierworodny lorda i nikłe szanse zmalały praktycznie do zera. To jednak nigdy nie przeszkadzało Theodorowi, bowiem nie należał do osób łaknących władzy. Nie uważał, że nadaje się do przejmowania obowiązków lorda, więc cieszyło go niezmiernie to, że ktoś inny będzie nosił ów brzemię.
Od dziecka uczył się sztuki posługiwania się mieczem, ale to łuk zdobył jego sympatię. Jako dzieciak codziennie ćwiczył strzelanie z łuku, aż w końcu był słynny z tego, że ustrzeliwywał wiewiórki w sam środek oka. Często jeździł ze swym ojcem na polowania, które kochał. Na przejażdżki wybierał się równie często ze swym rodzeństwem i kuzynostwem, gdy ojciec nie mógł dotrzymać towarzystwa.
Czas płynął nieubłaganie i Theodore wyrósł na przystojnego młodzieńca, który palił się do wojen, by móc się sprawdzić. Nie musiał zbyt długo czekać, bowiem nadarzyła się okazja niedługo później. Młody Tyrell musiał wybrać się z niewielkim oddziałem na Pogranicze, gdzie Dornijczycy jak zawsze sprzeczali się z Reach. Właśnie na tej wyprawie otrzymał swoją ranę na klatce piersiowej, ale zaprowadził porządek w miejscu. To wtedy ojciec postanowił przekazać mu swój miecz, bo uznał, że swym męstwem pokazał, iż będzie dobrze się posługiwał nim.
W międzyczasie chłopak zakosztował życia mężczyzny. Zaraz po zwycięstwie do jego namiotu przyszły dwie piękne kobiety. Obudził się dopiero nad ranem, nagi z tymi samymi kobietami, które przytulały się do niego przez sen. Wtedy poznał jakim błogosławieństwem jest bycie mężczyzną w rodzie. Mógł bez problemu załatwić sobie kilka dziewek na jedną noc i nie musiał się martwić o swą cnotę (co w przypadku kobiet w rodzie było sprawą życia lub śmierci). Może i miał kilka obowiązków, ale w gruncie rzeczy żył jak pączek w maśle.
Jakiś czas później, jego stryj, lord Tyrell postanowił wybrać dla niego żonę. Dobrą partią okazała się być dziewczyna niewiele młodsza od niego o imieniu Calienne. Drobna blondynka, która zdobyła serce chłopaka swym przepięknym, anielskim śpiewem.
Na uroczystości zaślubin były nie tylko rodziny państwa młodych, ale również wielu innych znakomitych gości. Noc poślubna zakończyła się spłodzeniem potomka o czym cały dwór dowiedział się dopiero później, gdy małżonka Theodora zaczęła wykazywać oznaki bycia przy nadziei. Niestety szczęście Theodora nie trwało długo. Coś złego się wydarzyło, gdy jego nie było w zamku. Podobno Calienne upadła ze schodów. Przedwczesny poród zabrał życie jej i pierworodnego syna młodego Tyrella. Ich ciała pochowano tradycyjnie według zasad rodu Tyrellów.
Theo przez jakiś czas czuł ogromny ból z powodu utraty ukochanej żony i syna. Od tamtej straty przestał się uśmiechać i zyskał sobie opinię "Wiecznie zamyślonego". Wtedy zaczął czyć się bękarciego Valyriańskiego. Teraz potrafiłby się porozumieć w miarę swobodnie z ludami posługującymi się wyłącznie językiem Valyriańskim.
Niedawno obchodził 27 dzień imienia i lord Tyrell znów szuka dla niego narzeczonej, ale sam zainteresowany nie jest pewien, czy pragnie mieć drugą żonę. Na razie oddaje się przyjemnościom ze zbliżeń z kochankami i prostytutkami, z jedzenia, picia, treningów i obowiązków jako Tyrella.