Royce, zanim ruszył zając się jeńcami, wrócił do swojego namiotu, gdzie z pomocą służącego, założył swoją zbroję i przypiął do pleców miecz. Można było mówić, że ostrożności nigdy za wiele i mężczyzna zwyczajnie chce mieć pewność, że nic poważnego mu nie grozi, gdyby jakiś z jeńców wyrwał się z okowów i rzucił na niego z jakimś ostrym diabelstwem. Rethel jednak w głównym zamyśle miał stanąć naprzeciw armii Dorzecza bijąc dumą oraz dobitnie dać im do zrozumienia, że zostali pobici, że Rethel Royce nad nimi góruje a Dolina Arrynów ma się dobrze jak nigdy przedtem. Gdy miał już to za sobą, ruszył równym krokiem w stronę miejsca, w którym przetrzymywani byli jeńcy wojenni.
Po drodze do celu, Rethel zawołał kilku ze swoich ludzi, który rozbili namioty nieopodal.
- Zbierzcie ludzi przy jeńcach z Dorzecza. Czas się nimi odpowiednio zająć. - Polecił mężczyzna i ruszył dalej, gdy tylko jego żołnierze przytaknęli i ruszyli wykonywać polecone im zadanie.
Przed nim ciężkie zadanie. Musiał przeprowadzić selekcję wśród ludzi z Dorzecza. Lord Arryn ufał jego osądowi, chociaż sam Royce nie był pewny czy można ufać komukolwiek z tych ludzi. Nie mniej jednak dostać mieli swoją szansę. Jak ją przyjmą zależało tylko i wyłącznie od nich samych. Mężczyzna miał się upewnić, że niezależnie od wyboru, każdy z nich dostanie swoją nagrodę.
Gdy doszedł na miejsce, jego ludzie byli już rozstawieni po całym terenie. Jeńców było dużo, dlatego też ustawili ich mniej więcej tak, aby każdy z nich mógł dostrzec Rethel'a.
- Nie wszyscy usłyszą moje słowa. Będziecie krążyć wokół nich i powtarzać to co mówię. Część z nich jest ranna, więc miejcie pewność, że dotarło do nich to, co chcę przekazać. - Rzekł do kilku ze swoich ludzi, którzy również przywdziali swoje pancerze i gotów byli do wykonywania powierzonego zadania.
On sam stanął naprzeciw jeńcom i silnym, donośnym głosem zaczął swoją przemowę.
- Część z was może mnie rozpoznaje. Dla reszty informuję, jestem Rethal Royce z Runestone. Będę teraz przemawiał w imieniu Reinmara Arryna, Najwyższego Lorda całej Doliny. - Jego ludzie kiwnęli głowami i zaczęli powtarzać jego słowa, by dotarły one do wszystkich.
- Wojna pomiędzy Dorzeczem a Doliną dobiegła końca. Zostaliście pokonani, jednakże konflikt zakończył się zawarciem pokoju. Dorzecze utraciło jednak część swoich dóbr i granic na rzecz Doliny. Wy jesteście jednym z tych dóbr. - Ludzie Royce'a co jakiś czas zatrzymywali się, by usłyszeć co mówi ich lord, a następnie krążyli wokół jeńców, wykrzykując jego słowa.
- Lord Arryn uznał, że jesteście godni by otrzymać szansę na nowe życie, mimo wystąpienia przeciw nam. Złóżcie hołd Lordowi Arrynowi, uznajcie go za swojego pana i dołączcie do armii Doliny. W zamian zyskacie nie tylko wolność ale i ziemię i należny wam żołd. To jest jednorazowa oferta. Ci, którzy odmówią, nie będą mieli możliwości zmiany zdania. Decyzja jest jedna i ostateczna. - Dodał. Stał teraz nad nimi czekając na reakcję ze strony ludzi Dorzecza.

Royce przyjrzał się dokładnie mężczyźnie, który raczył się odezwać jako pierwszy. Jego ludzi już szli, by zrobić z nim porządek, jednakże Rethel powstrzymał ich gestem. Zrobił kilka nieznacznych kroków do przodu, by mężczyzna mógł go lepiej widzieć, a i on sam mógł mieć na niego oko. Był spokojny, opanowany, cały czas świdrował wzrokiem starca. Z jednej strony szanował go ze względu na odwagę, nawet w obliczu przeważającej przewagi jego wroga. Z drugiej strony, otrzymał jasne polecenia od Arryna i nie mógł postąpić ze starcem tak jak on uznałby za słuszne.
- Ser Gregorze z Ravenhall. Z obecnego punktu widzenia, jesteście na naszych ziemiach, pobici, związani, bez możliwości obrony, zdani na naszą łaskę lub niełaskę. To są nasi ludzie i Ty też jesteś nasz, tak długo jak tego zechcemy. Warunki pokoju nie wspominały nic o tym, że jeńcy wojenni mają zostać wypuszczeni wolno. - Tutaj nie kłamał, nikt nie mówił nic na temat tego, że rycerstwo Dorzecza ma odzyskać wolność i mieć zagwarantowany bezpieczny powrót do domu. Jest wręcz przeciwnie. - Przystań do nas Ser Gregorze. Złóż przysięgę wierności Dolinie, gdyż Dorzecze o swojej zapomniało i zostawiło swoich rycerzy na pastwę losu.

Gdy tylko Ser Gregor podszedł bliżej Rethel'a, natychmiast sześć ostrzy ludzi z Doliny, którzy stali najbliżej, lśniło przy jego krtani. Było to wystarczająco przekonujący widok, by być pewnym, że jeżeli mężczyzna poczyni chociażby jeszcze jeden krok naprzód, ostrza skrócą go o głowę. I tym razem, Royce nie protestował, gdyż odróżniał męstwo i odwagę od zwykłego zuchwalstwa i braku szacunku.
- Nie zapominaj o swoim miejscu, Ser Gregorze. - Powiedział spokojnym tonem Rethel, po czym westchnął lekko i rozejrzał się po swoich ludziach. Było ich mniej niż jeńców, jednakże byli wypoczęci, uzbrojeni i pełni zapału, podczas gdy jeńcy, cóż.. jak to jeńcy - ranni, obolali, związani i wykończeni, bez odpowiedniej opieki czy wyżywienia.
Rethel zignorował większość słów starca i skinął na swoich ludzi, by zabrali go z tego miejsca, gdyż zaczyna mu zawadzać.
- Pragnę przypomnieć Ser Gregorze, że Twoje słowa mają tu już nikłe znaczenie i podjudzanie ludzi do boju niczego nie wskóra a jedynie pogorszy ich sytuację. - Rzucił na odchodne i wzrok swój skierował na resztę jeńców.
- Przyznam szczerze, że nie mam czasu ani ochoty na dłuższe posiedzenia z wami. Nie mam zamiaru też spędzać całego dnia przekonywając was do swoich racji. Macie wybór - wybierajcie mądrze. Taka jest zasada na chwile, które spędzimy razem. Każdy żołnierz Dorzecza, który przysięgnie wierność i lojalność Dolinie, zostanie uwolniony, dostanie ciepły posiłek, należny mu żołd i niech będzie dziewkę do namiotu jeżeli taka jego wola. W zamian oczekuję jedynie szczerej przysięgi i dotrzymania danego słowa. Tylko tyle.

Naprawdę? To była ta wielka armia Dorzecza, która budziła taki postrach na tamtych terenach? Nic zatem dziwnego, że z taką łatwością zostali rozgromieni. Royce przyglądał się całej tej maskaradzie przez chwilę, po czym westchnął ciężko. Zaczynało go to już męczyć. Nie lubił babrać się z jeńcami, zawsze było podobnie. Dorzecze jednak dodało element żenady do swojego przedstawienia. Dlatego też mężczyzna postanowił z tym skończyć, zanim jeńcy się rozbrykają jeszcze bardziej. Gestem ręki nakazał swoim ludziom robić to, co do nich należy. I tak parę chwil później bełty śmignęły w kierunku jeńców, którzy byli na tyle głupi by rzucać w mężów Doliny czym popadnie. Każdy, kto krzyknął, wstał i brał udział w jej komicznej wręcz sytuacji, został pozbawiony życia bez większych ceregieli. Tak po prostu, za swoją wyjątkową głupotę. Następnie ludzie Royce'a upewnili się, że reszta jeńców siedzi związana, tak jak powinna. On sam po raz kolejny zwrócił się do Ser Gregora.
- Jesteś głupcem Ser Gregorze. Występując przeciwko Dolinie, Dom Tully sprzeciwił się woli króla Aerysa II Targaryena, złamał tym samym przysięgę, którą składał. Tully stali się nikim więcej niż zdrajcami i buntownikami. Dla takich ludzi nie ma miejsca na tych ziemiach a kara powinna być tylko jedna. Ty mój panie, służyłeś pod ich sztandarem, więc Ser Gregorze, jesteś takim samym zdrajcą i buntownikiem jak oni. Ty i twoi ludzie. Ja z kolei nie mam w zwyczaju zadawać się ze zdrajcami. - Rzekł i zwrócił się do jednego ze swoich ludzi. Dał mu proste zadanie, miał pójść po drobne wsparcie liczebne ze strony armii Lorda Arryna. Royce czekał cierpliwie, aż zadanie zostanie wykonane. Mając dodatkowe wsparcie, mógł przystąpić do następnej części swojego zadania.
- Ser Gregorze. - Rzucił silnym, donośnym głosem. - Jesteś zdrajcą i buntownikiem. Odmówiłeś szansy na odbudowę swojego dobrego imienia. Nie pozostaje mi nic innego jak wykonać powierzone mi zadanie. - Rzekł i swoje kroki skierował ku najbliższemu ze swoich ludzi.
- Zabrać mi go stąd. Odciąć kciuki i po dwa palce, serdeczny i wskazujący w każdej dłoni. Obciąć język, gdyż za dużo nim kłapie. Następnie przenieść go do portu na statki niewolnicze Greyjoyów. To samo zrobić z co trzecim jeńcem. Mały przesiew nie zaszkodzi, gdyż zaczynają być coraz bardziej zuchwali.

Rethel patrzył na to z niedowierzaniem, autentycznym niedowierzaniem. To już nawet nie było przedstawienie, to co wyrabiała armia Dorzecza to istny cyrk.
- Przecież to jest bydło. - Powiedział do swoich ludzi kręcąc przy tym głową. - I to ma zasilać szeregi naszej armii? To jakaś kpina jest, kiepski żart. - Widać było po nim, że ma serdecznie dość użerania się jeńcami. To, co wiło się przed nim, nie można było nazwać ludźmi a co dopiero armią. Rethel nie miał zamiaru przyjmować w swoje szeregi kogoś takiego jak ludzie z Dorzecza po tym, co mu zaserwowali. Tym bardziej nie miał zamiaru przekazywać ich Lordowi Arrynowi, bo byłaby to zwykła obraza dla jego osoby. Pozostała zatem jedyna opcja, która teraz wydawała mu się odpowiedniejsza niż wcześniej.
- Nie masz żadnych praw starcze. - Rzekł chłodnym tonem i upewniwszy się, że jego ludzie trzymają Ser Gregora ruszył w jego kierunku. Nie chodziło tu oto, że Royce w jakimkolwiek stopniu obawiał się starego wojownika. Zwyczajnie nie miał ochoty na przepychanki z nim, do czego najpewniej by doszło, gdyby jego ludzie nie trzymali go z całych sił.
Royce ruszył żwawo i płynnym ruchem wyjął niewielkie ostrze, które miał przy pasie jeden z jego ludzi. Nie ociągając się chwycił je pewną ręką i grzmotnął starca rękojeścią prosto w dolną szczękę. Stare kości powinny zrobić to, co do nich należy i ustąpić pod silną ręką mężczyzny. Zaraz po tym Rethel brutalnie wepchnął dłoń do ust Ser Gregora i wyszarpał wręcz z nich język, który od razu odciął, jednym prostym pociągnięciem. Szybkim ruchem drugi raz uderzył rękojeścią ostrza, tym razem w okolicę nosa i lewego oka. Uderzenie silne i szybkie, jak przystało na Royce'a. Mężczyzna polecił sowim ludziom pchnął Ser Gregora na ziemię, a gdy to się stało, znów posłużył się jednym z nich i zabierać mu miecz, wyprowadził proste cięcie w związane za plecami dłonie starca. Nie przymierzał się do tego jakoś specjalnie. Kilka palców odleciało od reszty ciała.
- To samo zrobić z resztą. Języka pozbawić tych, którzy pisną chociaż słowo. Wszystkich przetransportować na statki Greyjoyów. Jeżeli któryś będzie się stawiał, wiecie co macie robić. - Wiedzieli, skinęli zgodnie głowami. Royce oddał miecz oraz sztylet właścicielowi, dodając, że jeżeli będzie trzeba mają zawołać do pomocy ludzi Arrynów. Cała operacja ma przebiec szybko i sprawnie, zbyt dużo czasu już na to zmarnowali.
Następnie Rethel Royce udał się z powrotem do swojego namiotu. Później poinformuje Lorda Arryna o całym zajściu.

(jak wszystko spoko, to Rethel ucieka z tematu)