Rossel Whent

Aparycja

Tygrysy gniewu są mądrzejsze niż konie pouczeń.

Czym jest gniew? Bezsensownym stanem emocjonalnym, w który wpada się pod byle pretekstem? Nic z tych rzeczy. Gniew to permanentne uczucie, żywione do rzeczy lub osoby, spowodowane pewnym urazem, najczęściej sprzed wielu lat. Dobrze hodowany gniew może zaowocować wspaniałą zemstą. A czym z kolei jest zemsta, tłumaczyć nie muszę…
Rossel jest gniewny. Żywi urazę nie do konkretnej osoby, lecz całego świata, nazbyt podstępnego i egoistycznego. Świata, który samym swym sposobem bycia rodzi takich samych ludzi, jak on - czyli równie egoistycznych i podstępnych. Błędne koło nie mające końca, zło rodzi zło, które daje życie kolejnemu złu… czy istnieje granica, która może zatrzymać lawinę katastrof? Whent tego nie wie. Ale jeśli się dowie, na pewno tego nie wyjawi - jego nienawiść do ludzi jest zbyt mocna, by zechciał ratować ich gówno warte życia.

Honor to stroma wyspa bez brzegów. Nie można na nią wrócić, gdy się ją już opuściło.

Jeśli raz utracisz honor, nigdy więcej nie będziesz mógł nazwać się człowiekiem honorowym. I Rossel doskonale o tym wie. To tłumaczyłoby jego wręcz chorobliwą potrzebę dbania o swe dobre imię i stania na straży chwały własnego rodu. Czy można go nazwać honorowym głupcem? Spróbuj, a przez kolejny miesiąc będziesz szukał w trawie wybitych zębów. W jego przypadku honor idzie w parze z przebiegłością… a nie ma nic groźniejszego od człowieka, który zna swą cenę, potrafi jej bronić i jednocześnie - podnosić jej wartość.

Karykaturą dumy jest arogancja.

Dumny? Tak. Arogancki? Nigdy. Największą głupotą ludzką jest pomiatanie drugim człowiekiem - wtedy ani honor, ani duma, ani cała armia świata nie jest w stanie uratować życia tego, kto zignorował swego przeciwnika. Nikt nie toleruje arogancji wobec swej osoby. Rossel nie jest wyjątkiem… co więcej, wyrabia pewną normę całego królestwa, będąc aż nazbyt przeczulonym pod tym względem. Niektórzy sądzą, że chorobliwie pożąda uznania, inni, że jest emocjonalnie rozchwiany i każde słowo odebrać może jako obelgę - sam Whent sądzi, że ludzie nigdy nie mówią prawdy. Dlaczego by więc nie podejrzewać ich o arogancję?

Dowodem odwagi nie jest umrzeć, lecz żyć.

Bohaterstwo zawsze idzie w parze ze śmiercią. Nikt nie zapamięta rycerza, choćby był nawet nieziemsko przystojny i wspaniale zbudowany, jeśli nie zginie w wielkiej bitwie, gdzieś po drodze pozbawiając głów tuzina wrogów. Możecie w takim razie nazwać Whenta tchórzem - ale jego głównym zadaniem podczas wojny jest przeżyć. Jako trup nie osiądzie na laurach, cóż mu zatem po bohaterskiej śmierci? Ballada, którą wyć będą bardowie przez jakieś stulecie, a potem odejdzie w niepamięć? Pomnik? Pieprzyć to. Łatwiej jest pozwolić wrogowi wbić nóż w serce i pozbyć się tym samym wszystkich doczesnych problemów, niż stawić im czoła - i żyć. Wbrew całemu światu.

Dlaczego dzielimy ludzi na dobrych i złych? Bo nikt nie chce przyznać, że w każdym człowieku, drzemie miłosierdzie i okrucieństwo.

A jednak, Rossel przyznaje to głośno. I choć więcej w nim sprytu i okrucieństwa niż miłosierdzia, może obiecać jedno - każdy dostanie od niego to, na co zasłużył. Nie oczekujcie, że z dobroci serca zrobi to czy tamto, opowie się po tej czy innej stronie. Bo i dlaczego miałby to robić? W otaczającej go rzeczywistości liczy się jedynie zysk. I to właśnie dzięki okrutnej naturze zawsze dostaje to, czego chce. Wystarczy… wykorzystać sytuację. Wystarczy nie okazywać słabości. Wystarczy działać nie na korzyść ogółu, lecz na korzyść siebie samego. Tak, by potem nie żałować podjętych decyzji.

Biografia

To nie wydaje się takie trudne - przyjść na świat.
Cóż, dla niemowlaka zapewne nie… co zaś z kobietą, która wydaje go na świat? Kto przejmuje się jej cierpieniem, olbrzymim bólem, który wkłada w urodzenie swego dziecka, nie zawsze przecież chcianego?
Rossel przekonał się o tym dotkliwiej niż ktokolwiek inny - jego matka zmarła przy połogu, krzykiem boleści witając na świecie syna i cichym szeptem, pełnym wyrzutu za odebrane życie - żegnając go. Jego narodziny, owiane otoczką żalu i śmierci, były jednak zaledwie zwiastunem dalszej egzystencji Rossa. Egzystencji, w której morzu nienawiści, znajdowała się zaledwie szczypta cukru.
Wychowywany w przeklętym Harrenhal przesiąknął mroczną aurą zamku - jako dziecko śmiał się bardzo rzadko, skupiony głównie na unikaniu spotkania z własnym ojcem i zaszywaniu w kryjówkach, których w rodowej siedzibie nigdy nie brakowało. Dzieci służby miały wyraźny zakaz zadawania się z „przeklętym lordątkiem”, zaś sam Lord Whent niechętnie zwracał ku swemu synowi uwagę, widząc w nim zbyt wiele podobieństwa do zmarłej małżonki. Nawet w szczęśliwych rodzinach dorastają okrutni ludzie - nic więc dziwnego, że po wkroczeniu w dorosły wiek Rossel okazał się kimś więcej, niż zwykłym okrutnikiem. Och, nie. On prezentował nową klasę okrucieństwa, wyrafinowany gatunek. Cierpienie dla młodego Whenta nie było uczuciem, lecz sztuką, którą należy wykonywać w pewien określony, godny sposób…
Bardzo łatwo zabić człowieka - ale sprawić, by sam błagał o śmierć, to nie lada wyzwanie. A przynajmniej nie dla laika. Ross, przez całe swe życie, zdołał dojść do pewnej wprawy, która pozwoliła mu nie tylko na wydobywanie z ludzkiej istoty tego, co najgorsze, ale także sprawienie, że zaczynała ona wierzyć w tkwiące w niej zło. Pozbawiony matczynej, a także ojcowskiej miłości Rossel nie miał z tym najmniejszego problemu -nie miała i służba, która już w dzień jego siedemnastego dnia imienia wiedziała, że młody panicz będzie wspaniałym lordem i przy okazji… okropnym człowiekiem.  Człowiekiem, ceniącym głównie wiarę w potęgę własnego umysłu oraz spryt. A mimo to ani jeden kucharz, ani jedna pomywaczka nie opuściła Whenta - Ross, pomimo opinii okrutnego oraz pozbawionego zahamować mężczyzny, nigdy nie uśmiercił niewinnej osoby…
… problem w tym, że na świecie nie ma ludzi niewinnych.  Właśnie ten błąd popełniła jego pierwsza żona - wierzyła, że ludzie czynią zło nie dlatego, że chcą, lecz dlatego, że muszą. Whent śmiał się z jej naiwności i nauczył nawet ignorować obecność małżonki. Dopiero, kiedy po blisko sześciu latach małżeństwa ta nadal nie dała mu potomka - uznał, że to właśnie stanowi jej największe przewinienie. A każdą winę należy ukarać…
Młoda Mariel nienawidziła wysokich wież Harrenhal - i wiedział o tym każdy mieszkaniec zamczyska. Tym bardziej zadziwiający jest fakt, że nikt niczego nie zaczął podejrzewać, gdy pewnej nocy spadła z najwyższej flanki. Od tamtej pory minął niecały rok. Rok, w którym dla Rossela niewiele się zmieniło - nadal był tym samym dumnym, ponurym mężczyzną, nastawionym wyłącznie na najbardziej istotną wartość otaczającego go, okrutnego świata - zysk.

Ekwipunek

x miecz typu bastard z rękojeścią grawerowaną na kształt skrzydeł nietoperza,
x srebrny pierścień rodowy,
x łuk oraz kołczan ze strzałami, które na lotkach zamiast piór posiadają delikatne, nietoperze błony,
x zbroja, na której napierśniku widnieje nietoperz,
x czarny, narowisty rumak.

acidbrain