Korzystając z okazji i chwili spokoju, zebrałem się w sobie, by napisać ten list.
Mam nadzieję, że pamiętasz nasze spotkanie na turnieju organizowanym kilka lat temu, gdyż ja doskonale pamiętam Twój blask, który przyćmiewał wszystkie damy wokół Ciebie, pani. Nie piszę jednak jedynie po to aby wychwalać Twą urodę. Doszły mnie słuchy o niepokojach na południu i zmartwiony obecną sytuacją, wysyłam tego kruka by upewnić się, że nie grozi Ci niebezpieczeństwo.
Ufam jednak, że jesteś i pozostaniesz bezpieczna, moja pani i list szybko do Ciebie dotrze. A gdy będzie po wszystkim, musisz koniecznie odwiedzić północne ziemie i Dolinę.
Zakładam, że nigdy wcześniej nie widziałaś Runestone, dlatego też dodaję do listu skromny rysunek, który, chociaż w niewielkiej części, oddaje urok tego miejsca.
W turnieju jedzenie bigosu byłaś naprawdę o krok od zwycięstwa. Za rok na pewno Ci się uda.




Rethel Royce

Pogrążony w żałobie król Aerys Targaryen, Drugi Tego Imienia wraz z całym rodem królewskim z żalem zawiadamia o tragicznej śmierci królowej Ravath Targaryen, Pierwszej Tego Imienia, drugiej córce Jaehaerya II Targaryena. Władczyni Siedmiu Królestw po bolesnej oraz niespodziewanej utracie pierworodnego dziecka, nie potrafiła udźwignąć ciężaru, jaki na jej wątłych barkach złożyli Bogowie i postanowiła zakończyć swe męki, ku wielkiej rozpaczy bezradnego w obliczu podobnej tragedii męża.

Wieści te, choć smutne i siejące w sercu trwogę, nie mogą jednak za żadną cenę paraliżować życia w Westeros, które toczy się dalej. Śmierć królowej uświadomiła władcy, jak kruche jest ludzkie istnienie i jednocześnie - jak wielki dar stanowi. Pogrążony w żałobie król Aerys II Targaryen prosi zatem o oddanie hołdu swej zmarłej małżonce podczas pogrzebu, który odbędzie się osiemnastego dnia dziesiątego księżyca w Królewskiej Przystani. Ceremonia będzie miała miejsce w Wielkim Sepcie i zgodnie z życzeniem władcy potrwa trzy dni, by szlachetne ciało mogło prędko zostać złożone w kryptach Czerwonej Twierdzy.

Pomimo tragedii, jaka spotkała Miłościwie Nam Panującego, król Aerys przypomina, iż każdego Lorda spotka godne przyjęcie w Czerwonej Twierdzy. W obliczu śmierci swej małżonki nie będzie szczędził środków, aby poddani, których tak kochała, mogli złożyć jej ostatni hołd i godnie pożegnać z padołu łez oraz cierpienia.

podpisano

Czas jest zjawiskiem nieubłaganym - często płynie wbrew człowieczej woli, bywa bezlitosny i nieodmiennie zaskakuje swą bezwzględnością. Mrużysz powieki na kilka chwil, by dać wypoczynek oczom, aż nagle okazuje się, iż minęły godziny od chwili zaśnięcia: godziny, których nie można odzyskać, które zostały bezpowrotnie utracone z powodu ludzkiej słabości.
W rzeczy samej - jedynie nad czasem i śmiercią nie mamy władzy, są to bowiem wartości po dziś dzień stanowiące zagadkę dla najmędrszych maestrów Cytadeli. Czymże bylibyśmy jednak bez upływu czasu? Wiecznie młodymi skorupami nie znającymi ni przemijania, ni strachu przed Nieznajomym...

Minęły miesiące od Twego listu, mnie zaś wydaje się, iż było to jedynie kilka dni - czas po raz kolejny spłatał figla nawet władcy Siedmiu Królestw, pozostawiając go zagubionego pośród pierwszych oznak zimy, której - jak zgaduję - próżno wypatrywać w odległym Dorne. Odnoszę wrażenie, że Bogowie z rozmysłem pozwalają pędzić kolejnym miesiącom, nie dając nam nawet chwili wytchnienia - ot, brzemię wielkich tego świata. Nie piszę jednak tych słów, by dać upust żalom nękającym królewską duszę: każde zdanie prowadzi mnie bowiem ku właściwemu celowi listu, stanowiącemu spóźnioną, lecz właściwą odpowiedź na Twe słowa sprzed kilku księżyców.

Prosząc o tytuł lordowski dla swego brata, wnosisz o wiele - w rzeczy samej, król jako jedyny ma przywilej mianowania Lordów, to jego niepodważalne i niepowtarzalne prawo... władca posiada jednakże również przywilej odrzucania takich próśb - któż będzie bowiem w stanie pociągnąć go do odpowiedzialności?
Słyszałem o zdobyciu Starfall, Książę, i winszuję finezji, z jaką ominąłeś postanowienia traktatu pokojowego, tak nieudolnie zredagowanego przez Maegora - być może w owej nieudolności było więcej przysługi wobec Ciebie niźli rzeczywistej naiwności Namiestnika, sam byłbym jednak głupcem, gdybym zignorował Twe umiejętności. Nie mógłbym również odrzucić równie niepowtarzalnej okazji, w której Książę Dorne za wyłącznie jedno mianowanie byłby mi winny... świadczenie, być może w niedalekiej przyszłości.

Chciałbym zatem, byś osobiście stawił się w Królewskiej Przystani celem odebrania nominacji Twego brata na Lorda High Hermitage - równie istotne postanowienia winno się bowiem podejmować w cztery oczy, gdzie rzeczywisty kontakt będzie lepszym gwarantem podjętych decyzji niźli nakreślone naprędce słowa. Czy zjawisz się na królewskim ślubie, czy też przy innej okazji, nie ma to dla mnie szczególnego znaczenia - od chwili obecnej wyczekuję jedynie naszego spotkania.

podpisano

Wieści, które dotarły na Smoczą Skałe w Twym ostatnim liście zdjęły grozą całą Smoczą Skałę… w tym i mnie. W dniu otrzymania listu posłałem na pełne morze swego jedynego maestra oraz jego ucznia, którzy – żywię ku temu szczerą nadzieję – zdążyli dotrzeć do Słonecznej Włóczni na czas. Noce stały się dla mnie bezsenną katorgą, nie potrafię bowiem przestać myśleć o Twojej chorobie oraz o dolegliwościach nękających naszego syna. Sądziłem, że w Dorne będziesz znacznie bezpieczniejsza niż w Królewskiej Przystani czy nawet na Smoczej Skale, jednakże dopiero teraz zrozumiałem, jak wielkim głupcem byłem – nigdzie nie byłabyś równie bezpieczna jak u boku męża i choć nie mogę winić się za zarazę, która dotarła do południowych wybrzeży Westeros, nie potrafię uwolnić się od myśli, iż to moja decyzja doprowadziła do Twej choroby.


Chcę wierzyć, że nic nie grozi Aerionowi, jednak zbyt wiele dni imienia przeżyłem, aby pozwalać sobie na równie wielką naiwność – z niecierpliwością wyczekuję dnia, w którym ujrzę Twoją galerę przybijającą do portu na Smoczej Skale. Mam nadzieję, że do domu wrócisz w pełni zdrowia i z naszym synem na rękach. Do tego czasu sam muszę stawić czoła obawom, które targają mną na samą wzmiankę o panującej w Dorne rubinowej gorączce – wiedz, że wspieram was swymi myślami, bowiem modlitwy równie obłudnego grzesznika mogłyby wzbudzić jedynie odrazę Bogów.

Wracaj prędko do zdrowia... oraz do mnie