Rosalie "Rose" Stark

Aparycja

Rose wzrostem nie odstaje od innych dziewczyn w swoim wieku, sto sześćdziesiąt pięć centymetrów w zupełności wystarcza, żeby zwrócić na nią uwagę gdy mija się ją na ulicy miasta. Ma długie sięgające do prawie połowy pleców brązowe, proste włosy, zazwyczaj idealnie związane w warkocz albo w jakąś inną wymyślną fryzurę. Udekorowane delikatnymi jak ona sama białymi lub różowymi kwiatami. Gdy tylko spojrzysz w jej twarz od razu złagodniejesz, ma ona brązowe duże oczy przywodzące na myśl oczy młodej łani. Usta pełne, różowe dość często można zobaczyć je w szerokim uśmiechu, nawet jej oczy śmieją się błyszcząc. Nie ma w niej nic nadzwyczajnego, na pierwszy rzut oka przywodzi na myśl zwykłą, młodą dziewczynę, nikt chyba by nie powiedział, że wywodzi się ona z rodu Starków. Swoim wyglądem ani trochę nie przypomina tych słynnych Starków, jest na to zbyt delikatna i zbyt niewinna. Rozmawiając zawsze patrzy się prosto w oczy, a gdy jest zawstydzona to spuszcza wzrok a na policzkach pojawiają się dwa rumieńce.
Nie posiada żadnej drogocennej biżuterii, jej znakiem rozpoznawczym są delikatne kwiaty we włosach, które nosi praktycznie zawsze.  

Biografia

Podobno gdy Rose się narodziła za oknem sypał śnieg, aż dziwne, że taka osoba jak ona urodziła się na Północy. Urodziła się jako wcześniak, była mała i delikatna, bardzo szybko się przeziębiała. Płakała całymi dnami i nocami trzęsąc się z zimna. Dlaczego właśnie północ? Cieszyli się wszyscy, że na świat przyszła mała Starkówna, ale radość nie trwała zbyt długo bo jej nocne płacze były wręcz nie do zniesienia.
Nie dawano jej za dużo lat życia, wszyscy mówili, że nie przeżyje nawet 5 lat w takich warunkach jak tutaj, dlatego postanowili wysłać ją do Królewskiej Przystani, przecież to będzie odpowiednie miejsce dla dziecka pochodzącego z rodu Starków. Rosie nie pamięta swojego domu, wyjechała z niego mając zaledwie 4 lata, wszyscy tłumaczyli jej, że tak powinno być, że jest kimś niesamowitym, osiągnie o wiele więcej tam w Czerwonej Twierdzy a nie tutaj w Winterfell.  Tak więc mała przestraszona dziewczynka została rozdzielona z rodziną. Wszystkie wspomnienia związane ze starym domem jakby się rozmyły, nie pamięta nic co przypominałoby jej o prawdziwej rodzinie. Z nimi kojarzy się jej tylko jedno - śnieg, i chyba już tak zostanie na zawsze.

- Daleko jeszcze?
Brązowe oczy małej dziewczynki uważnie wpatrywały się w widok, który roztaczał się przed nią. Właśnie zmierzała do Królewskiej Przystani. Czy była przestraszona? Oczywiście, że tak. Mówiono, że to dla jej dobra ją tam zabierają, tęskniła już za domem i rodzicami. Rosie przeniosła spojrzenie na swoją opiekunkę z którą jechała do tego "uroczego" miejsca.
- Królewska Przystań jest daleko dziecko - pogłaskała ją po brązowych włoskach delikatnie uśmiechając się. - ale damy sobie radę razem, musisz być dzielna.
Mała Starkówna kiwnęła tylko lekko głową przenosząc spojrzenie ponownie na krajobrazy. Nikt nie miał pojęcia jak ona się teraz czuje, jak jakiś wyrzutek, którego chcieli się pozbyć z domu wmawiając, że to dla jej bezpieczeństwa wywożą ją tak daleko.

Mała Rosie była zachwycona tak wielkim miastem, a to co wstrząsnęło nią naprawdę to widok tylu pięknych kwiatów. Od razu się w nich zakochała! Razem ze swoją opiekunką trafiły na dwór jako, że Rosalie pochodziła z wysokiego rodu. Uczyła się w grubych murach twierdzy, śpiewała razem z innymi dziewczynami, wyszywała, uczyła się tańczyć. Lecz to co najbardziej sprawiało jej radość to podpatrywanie jak chłopcy a z czasem mężczyźni uczyli się walczyć. Takiej damie jak ona nie przystało takie coś dlatego za każdym razem dostawała burę od swojej opiekunki i wracała do zajęć, które powinny robić młode damy.

Pamiętam to jakby było wczoraj, zaledwie rok temu umarła moja opiekunka a ja zostałam sama w tych grubych murach twierdzy. Zaczęłam się tutaj powoli dusić, to wszystko nie sprawiało mi już takiej radości jak kiedyś. Czy ja pamiętam swój prawdziwy dom? Jedyne co pamiętam to śnieg. Północ. Nigdy już tam nie wrócę. Zostałam dwórką samej  Ivory Targaryen, dla wielu to zaszczyt. Zobaczymy czy także dla mnie..

Ekwipunek

- wisiorek z rodzinnych stron z herbem rodu Starków [dostała go od opiekunki gdy ta była na łożu śmierci]
- sukienki zazwyczaj w szarych, ciemnych kolorach
- spinkę do włosów z czerwoną różą

acidbrain