Jullen Rivers

Aparycja

Jullen był niewysokim młodzieńcem o drobnej budowie ciała, który z zazdrością mógł tylko patrzeć na wielkich rycerzy, o których śpiewał. Miało to jednak tez swoje dobre strony, bowiem był zwinny i szybki, co nie raz pomogło mu w trudnej sytuacji. Włosy koloru blond opadały mu falami do ramion lśniąc w słońcu niczym łany dojrzałego zboża poruszane wiatrem. Twarz okalał mu delikatny, młodzieńczy wciąż zarost nadając jego obliczu odrobinę powagi. Miał łagodne, wiecznie roześmiane spojrzenie, a jego oczy koloru błękitnego nieba wydawały się niemal granatowe, gdy światło padało pod odpowiednim kątem, co przyciągało spojrzenia wiejskich dziewcząt, które zabawiał swoją muzyką. Nie posiadał bogato zdobionych wamsów i wyszywanych płaszczy. Na białą, lnianą koszulę zarzucał czarną, znoszoną bluzę noszącą ślady długotrwałej podróży. Pod ubraniem, na lewej łopatce skrywał niewielką bliznę, która była pamiątka po strzale, przed którą nie zdołał umknąć. Na plecach nosił starą, zniszczoną lutnię, z którą był nierozłączny od 12 dnia imienia. Zręczne palce jego delikatnych dłoni były stworzone do gry.  

Biografia

Moja historia nie warta jest pieśni, nie warta jest słów. Dlaczego? Bo świat słyszał już takich wiele. Przyszedłem na świat dwudziestego dnia siódmego księżyca 244 roku w przydrożnym burdelu na obrzeżach Seagardu. Tak, jestem synem kurwy. W tanich burdelach, których nie stać na miesięczną herbatę znajdziesz wielu takich jak ja, choć wielu takich jak Ty nie ma pojęcia o tym, ilu bękartów spłodzili wielcy lordowie. Czy mój ojciec był lordem? Gdy byłem podrostkiem matka często zapewniała, że tak. Czy tak było naprawdę? Wszystkie kurwy opowiadają swoim bękarciątkom wzniosłe historie o ich rzekomych ojcach, ale czy wielki lord przyszedłby do naszego zapchlonego przybytku? Cholera, nie! Żyłem więc sobie i rosłem na strychu burdelu marząc, by zostać giermkiem wielkiego rycerza. Który chłopiec o tym nie marzy? Ja przestałem, gdy w pobliskiej tawernie gościł Różany Minstrel. Do dziś pamiętam zapach różanej wody, który unosił się w powietrzu gdy przemierzał ulicę. Pamiętam pieśni, które śpiewał i dziewki, które stąpały za nim lekko nie opuszczając go na krok. Trzy księżyce zajęło mi ubłaganie starego Bradyna, kowala, aby sprzedał mi swoją lutnię, na której grywał w latach swojej młodości. Syna taniej kurwy nie stać na wiele, więc pracowałem ciężko w kuźni. Na tyle ciężko, na ile może pracować mizerny chłopiec. Pilnowałem ognia w piecu, nosiłem wodę... Dwa dni imienia zajęło mi zapracowanie na instrument. Bradyn był... Był dobrym mężem. W kuźni był niemiłosierny, ale w wolnych chwilach po skończonej pracy uczył mnie gry. Dziś jestem mu wdzięczny za cały ten trud.  Gdy w 15 dzień imienia zdecydowałem opuścić Seagard był jedyną osobą, która życzyła mi szczęścia. Wyruszyłem więc z wędrownymi rycerzami do Królewskiej Przystani. Nigdy tam jednak nie dotarłem. Zjeździłem za to całe Dorzecze, byłem na Północy i na Zachodzie. Dotarłem do Reach... Towarzyszyłem wielu wędrownym rycerzom i komediantom licząc na to, że w końcu dotrę do celu. Słuchałem i uczyłem się nowych pieśni. Czasami byłem Różanym Minstrelem, czasami śmierdziałem gnojem. Sypiałem w zamkach, gospodach, stajniach i na polach. Jadłem z lordami, stajennymi, psiarczykami i kurwami. Czasem kradłem, by przeżyć. Raz pewien chłop spod Longtable poczęstował mnie strzałą za kradzież jabłka z jego sadu. A może to było za jego córkę?

Ekwipunek

- mieszek z grosikami schowany w cholewce buta
- stara, zniszczona lutnia zawieszona na plecach
- mały, wyszczerbiony nóż uczepiony pasa

acidbrain