Aparycja Kiyany stanowi w większości odzwierciedlenie typowo dornijskich cech - kruczoczarne włosy, pocałowana słońcem, złocista karnacja. Długie, sięgające pasa ciemne pukle najczęściej nosi splecione w warkocz, bądź w jakiś sposób spięte by nie wadziły jej zbytnio podczas jazdy konnej. Barwa jej oczu odrobinę odstaje od tutejszego kanonu urody, albowiem zamiast czerni onyksu, jej tęczówki w świetle palącego słońca Dorne hipnotyzują bursztynowym blaskiem, uwodząc przy tym wachlarzami czarnych rzęs. Owal twarzy dziewczyny zdobią delikatne rysy, ładne, ciemne brwi, niewielki, zadarty nos oraz proporcjonalne usta z subtelnie ukształtowanym łukiem górnej wargi. Panna Martell nie jest osobą o "ciężkiej" budowie ciała, ale nie należy też do dziewcząt "kościstych", mimo młodego wieku jej sylwetka posiada zdrowe, kobiece kształty, które dodają jej zdecydowanie uroku. Jeśli chodzi o wzrost to Ki zaliczyć można do kategorii ponadprzeciętnej, aczkolwiek jej 170cm czasem i tak zdaje się być niczym w porównaniu do standardów słonecznego miasta. Jedynym "mankamentem" jej urody jest blizna na prawym biodrze rozgałęziająca się od kości biodrowej, przez udo nieznacznie przed kolano - pamiątka po niefortunnym upadku z drzewa.
Najczęściej nosi lekkie, zwiewne szaty wykonane na wzór panującej w Dorne mody. Nie są to jednak wyłącznie suknie, również komplety złożone z lekkich koszul i spodni, ozdabiane zazwyczaj wzorem z bardzo drobnych, acz szlachetnych kryształków oraz złotych nici. Ubóstwia chodzenie boso i pozbywa się obuwia przy każdej możliwej okazji, choć naturalnie kiedy sytuacja tego od niej wymaga, grzecznie odziewa swe stopy.

Kiyana narodziła się siedemnaście dni imienia temu w Słonecznej Włóczni podczas panowania Quentyna z rodu Martell oraz Badriyah z rodu Xho, zajmując miejsce najmłodszej córki i siostry piątki starszego rodzeństwa. Szlachetnie urodzonej, młodej księżniczce niczego nie brakowało, dorastała bowiem nie tylko w dostatku jako członkini zamożnego rodu, lecz była też otoczona miłością rodziców oraz beztroską atmosferą towarzyszących jej braci i sióstr.
Nie zawsze było kolorowo, bowiem jak to bywa wśród licznego rodzeństwa, zawsze najmłodsze dziecko ma ciężki żywot...Rzecz jasna nie można powiedzieć, że Ki była maltretowana, ale dzieci jak to dzieci, muszą czasem dokuczyć najmniejszemu, a że padło na nią... Ich szlachetne pochodzenie nie miało znaczenia, urwisowanie leżało małym we krwi, więc można sobie wyobrazić do czego chwilami dochodziło, włącznie z rękoczynami i przeróżnymi wybrykami. Lecz pod koniec dnia, wszystkie siniaki i zadrapania były niejako dowodem dobrej zabawy.Trzeba przyznać, że Ki zazdrościła odrobinę Quentylowi i Ivory ich silnej relacji, bo brakowało jej tak wspaniałej więzi z drugą osobą, brakowało jej przyjaciela...czuła się osamotniona nawet w tłumie.
Z biegiem czasu wszystko się zmieniało, jej rodzeństwo zaczęło iść własną drogą, otrzymało nowe obowiązki podczas gdy ona jako najmłodsza, była jeszcze nieco zagubiona, przechodziła swój "etap buntu". Nie miała ochoty na naukę z opasłych książek, nie interesowała ją polityka - skoro miała starszych braci, którzy mieli w końcu przejąć pieczę nad Dorne i oczywiście siostry, które zostaną wydane za bogatych lordów, to ona jest całkowicie zbędna. No tak...trzeba przyznać, że była leniem i migała się od pracy woląc spędzać długie godziny na plaży, pływając w morzu lub jeżdżąc konno. Wielką przyjemność sprawiało jej szkicowanie, a była w tym całkiem niezła, choć nie rozwijała ani trochę swojej wiedzy na temat historii sztuki, artystów czy czegokolwiek co mogłoby poszerzyć nieco jej spojrzenie na świat. Żyła w swoim małym, hermetycznym światku lekceważąc uwagi dorosłych. Kompletnie nie dopuszczała do siebie myśli, że kiedykolwiek i ona będzie miała jakieś obowiązki, że jej również przypadnie wejść w czysto polityczny związek małżeński, że coś będzie musiała poświęcić dla Dorne.
W 13 roku jej życia niespodziewanie podupadła na zdrowiu, objawy uderzyły nagle i w bardzo ostrej formie - dziewczyna dostała gorączki, wymiotowała, czuła ostry ból w lewym uchu, wkrótce wystąpiło też z niego krwawienie, wskazując na zapalenie ucha środkowego. Choć została otoczona bardzo dobrą opieką i udało się ją wyleczyć, niestety straciła całkowicie słuch w owym uchu. Nadworny maester rzekł, że miała dużo szczęścia, gdyż mogła ogłuchnąć całkowicie, co niestety nie poprawiło zbytnio jej samopoczucia...
Jest jednak jasna strona tej historii. Gdy księżniczka dochodziła do siebie i nie mogła wychodzić na zewnątrz przez długi okres, zaczęła coraz częściej odwiedzać pałacową bibliotekę, gdzie zwykle spotkać można było jej starszą siostrę, Ivory. Ta przedstawiła siostrze kilka wspaniałych wydarzeń z historii siedmiu królestw, włączając przybycie królowej-wojowniczki Nymerii. Opowiadała jej też o gwiazdach, pokazywała dalekie zakątki znanego świata na mapach, jakież to było fascynujące! Ekscytujące podróże, ujrzenie tych wszystkich legendarnych miejsc, ależ to mogłoby być wspaniałe życie! Ivory zatliła w niej nieco inspiracji do nauki, aczkolwiek Ki skupiała się bardziej na swych marzeniach niż na zapamiętywaniu każdej regułki i faktu historycznego...cóż, nadal była raczej niespokojnym duchem.
Choć Kiyana lubiła fantazjować o tym, że będzie tak wspaniałą wojowniczką jak Nymeria, jednakże jej częściowa głuchota i raczej słaba wytrzymałość niestety wykluczały ją z walki wręcz, za to z celnością było zdecydowanie lepiej, dziewczyna polubiła łucznictwo i starała się częściej trenować by doszlifować tę umiejętność.

Jakiś czas przed otruciem ojca Ki, pewnego pięknego wieczoru, gdy księżniczka obserwowała obsypane migoczącymi gwiazdami niebo, książę Quentyn odwiedził jej komnatę. Rozmawiali tej nocy bardzo długo, Kiyana opowiadała o swych podróżniczych fantazjach, o tych miejscach, które tak bardzo pragnęła ujrzeć, o swobodzie i wolności. Ojciec wysłuchał jej uważnie i choć wiedział doskonale, że ambicje córki mogą się nigdy nie spełnić, wręczył jej złoty naszyjnik z osobliwym wisiorkiem - małą fiolką, ozdobioną cennym kruszcem oraz szlachetnymi kamieniami.
- Niezależnie od tego jak długa i daleka będzie twoja wędrówka, jeśli wsypiesz tu odrobinę piasku Dorne, zawsze będziesz miała dom i nas wszystkich przy sobie. - rzekł do córki, zawieszając jej na szyi prezent, uśmiechając się do niej ciepło. Był to chyba jedyny taki moment między nią a ojcem, gdy faktycznie czuła z nim głęboką więź...nigdy nie było jej dane tego powtórzyć. Od chwili śmierci Quentyna, nigdy nie rozstaje się z naszyjnikiem, który jej podarował i zawsze nosi w nim piasek ze słonecznego półwyspu.