"Moja kosa ucina ludzkie życie jak dojrzałe pszeniczne kłosy a krople krwi wnikają w ziemię obficiej niż ziarna"


Poczęcie oraz narodziny przebiegały bezproblemowo, lecz również bez emocjonalnie. Kto się będzie ekscytował kolejnym dzieckiem Lorda kiedy niespełna rok wcześniej na świat przyszła ulubienica dworu i skarb całego Dorne. Kiedy księciu urodzi się zarówno pierworodny syn jak i pierwsza córka coś takiego jak kolejne dziecko przestaje kogokolwiek przejmować. Przecież nie stanie się nic, czego już nie było. Dziecko zaraz po porodzie zostało nazwane nietypowo Dornijskim imieniem. Prawdę mówiąc było to imię starożytnej Valyrii, uznawane jako jedno z rodowych imion Targaryenów. Może chodziło tu o uczczenie Starszego nad Statkami Aegona Zdobywcy, lub jeźdźca smoka z czasów Tańca Smoków. Może jednak chodziło o legendarnego wojownika Blackfyre'a. Nie była to jedyna kontrowersyjna decyzja ze strony Księcia dotycząca jego potomka. Kiedy chłopiec miał zaledwie cztery lata został wysłany do Norvos aby uczył się od Brodatych kapłanów sztuki posługiwania się długą bronią drzewcową, zwaną halabardą. Lata nauki nauczyły młodzieńca dyscypliny, szacunku dla mistrzów oraz dla samej sztuki walki. Każdy rok upływał chłopkowi na codziennych, ciężkich, treningach, podczas których każde okazanie słabości niosło konsekwencje kary. Oczywiście synowi Księcia nie przystałoby walczyć bronią strażnika, lecz włócznia o odpowiednio wzmocnionym i szerokim grocie mogła wykorzystać dodatkowe atuty walki bronią drzewcową, gdyż klasyczne powierzchowne cięcia i pchnięcia zostały wzbogacone o bezpośrednie uderzenia wystarczająco silne by przebić stal, ciało i kość.

W Norvos Kapłani przyjęli chłopca niechętnie ponieważ mieli się podzielić swoją sztuką z kimś, kto nie stanie się członkiem zakonu. Jednak ich obowiązkiem jest służyć władcom miasta a Ci zawarli umowę Księciem, na mocy której chłopak gdy dorośnie miał poślubić córkę jednego z najpotężniejszych i najbardziej wpływowych możnych w mieście. Daemon trafił pod opiekę Narra Quo, jednego z najlepiej posługujących się bronią Brodatego Kapłana. Był on wymagającym i nie znoszącym słabości nauczycielem, który wymagał perfekcji w każdym ciosie. Choć z początku syn Księcia nie znosił swojego mistrza, z czasem zrozumiał, że tak musi być aby osiągnął cel. Poza ćwiczeniami chłopak miał mało czasu na inne rzeczy, jednak złożyło się tak, iż trafił w krąg wyznawców Pana Światła. Jego wiara potęgowała się z każdym spotkaniem z kapłanami. Wierzył, że R'hllor nie pozwoli go skrzywdzić i z tym przekonaniem żył przez lata. Przywiązanie do Narra również rosło a ten stał się dla niego kimś więcej niż nauczycielem walki, stał się jego mentorem. Wszystkie przemyślenia, wątpliwości i pytania młodzieniec kierował do niego. Pod czujnym okiem Kapłanów dziecko wyrosło na mężczyznę, któremu w walce ustąpiłoby wielu bardziej doświadczonych rycerzy w Westeros, choć jak na ironię on sam nie posiadał tego tytułu. Podczas nauki w Norvos chłopak zainteresował się również truciznami, które są niesławną bronią jego rodu. Czego można się nauczyć w trakcie nauki na temat trucizn? Tego aby ostrożnie dobierać składniki i proporcje ponieważ zabawa z trucizną to igranie ze śmiercią.

Kiedy Daemon ukończył szesnaście dni imienia uznano, iż czas najwyższy na jego ożenek, wedle umowy, z córką jednego z możnych Norvos. Dziewczyna była tak piękna, że młodzieniec zaniemówił z wrażenia kiedy pierwszy raz ją zobaczył. Wysoka brunetka o ciemnej karnacji i czarnych jak noc oczach. Pokochał ją. Jednak niestety często bywa tak, że miłość i piękno umierają, ustępując miejsca plugastwu i smutkowi. Pewnego dnia mąż wrócił do domu, lecz jego ukochanej żony tam nie było. Nie wróciła również na noc. Nie wróciła nawet dnia następnego i jeszcze następnego. Po trzech dniach znaleziono martwe i najwyraźniej zgwałcone ciało pięknej dziewczyny w kanałach Norvos. Młody mąż szalał ze smutku i rozpaczy. Zatracił się w ćwiczeniach nie myśląc o niczym innym, nic nie mówiąc i ignorując wszystkie informacje, które dochodziły do niego z zewnątrz. Nie mógł być świadkiem tego jak ojciec zostaje z dnia na dzień odsunięty przez elitę miasta a następnie popełnia samobójstwo. Kiedy wreszcie zaczął , miał tylko jeden cel. Zemsta. Dlaczego nie szukają mordercy? Odpowiedź przyszła szybciej niż się spodziewał. Wystarczyło parę pytań zadanych żebrakom i dziwkom, popartymi paroma złotymi smokami aby dowiedział się, iż ciało zostało wyrzucone przez jednego z akolitów Pana Światła a jego żona widziana była w towarzystwie jednego z wyższych kapłanów R'hllora. Nogi skierowały go od razu ku świątyni, ku odpowiedziom. Słowa, które usłyszał zniszczyły go bardziej niż rozpacz.

"Pan Światła ukazał mi w ogniu, iż muszę posiąść tą kobietę. Powiedziałem jej to, lecz ona nie chciała tego zaakceptować. Ona musiała mi się poddać, gdyż tak chciał R'hllor, ja zaś jestem tylko pokornym sługą i wykonuje polecenia. Powiedziała mi, że nie chce i nie może gdyż to zhańbi zarówno jej ojca, ciebie jak i ją. Jednak czymże jest hańba człowieka wobec rozkazu Pana Światła. Kazałem, więc akolitom pochwycić ją a następnie zrobiłem to, czego wymagał ode mnie Pan. Niestety stawiała się. Walczyła i krzyczała, więc kazałem przyłożyć jej poduszkę do twarzy. Kiedy skończyłem, nie krzyczała, nie żyła. Jednak musiałem to zrobić, gdyż nie wysłuchanie go może nieść straszliwe konsekwencje dla całego świata. Musimy się wystrzegać Innego. Bo noc jest ciemna i..."

Mąż nie pamiętał więcej gdyż rzucił się na kapłana w dzikiej furii, którą szybko stłumiło dwóch ogromnych akolitów służących jako ochrona. Mąż został wyrzucony ze świątyni. Kapłani R'hllora przestali z nim rozmawiać, gdyż w ich mniemaniu, atakując kapłana stał się sługą Innego. Możni Norvos mu nie uwierzyli a Brodaci Kapłani byli ich sługami, więc nawet jeśli, któryś z nich mu uwierzył nic nie mógł poradzić. "Służ. Słuchaj. Broń." Młody Martell zupełnie pogrążył się w ćwiczeniach, znajdując od czasu do czasu chwilę wytchnienia od czarnych myśli dzięki narkotycznej roślinie, którą kupcy z Braavos sprzedawali raczej w ciemnych uliczkach niż na targach. Daemon znalazł też inną rzecz, która dawała mu wytchnienie. Coś mrocznego, zimnego i niepokojącego. Coś co miało woń śmierci. Coś... innego.

Kiedy Książę Quentyn został otruty, zaś wojna rozpoczęta, nowy Książę nie chciał ryzykować śmierci lub porwania brata. Dlatego wysłał do możnych wiadomość aby wyprawili jego brata w drogę powrotną do domu.

~ Kufer pełen ubrań w czarnym kolorze z okazyjnymi niebieskimi akcentami
~ Skrzynka z truciznami i antidotami, oraz składniki do wykonania ich
~ Fiolka bezwonnej trucizny Martellów dokładnie ukryta.
~ Ukryty w rękawie prosty sztylet, bez jelca
~ Pierścień z czarnego złota z małym szafirem, w którego oprawie jest ukryte zatruta igła o długości 1mm
~ Włócznia o szerokim, wzmocnionym grocie o długości 0,4m z czarnej stali ozdobionym słońcem Martellów przy drzewcu. Drzewiec o długości 1,8m obciągnięty ciemnoniebieską skórą ozdobioną Dornijskimi i Norvoskimi ornamentami, oraz runami nieznanego pochodzenia. Koniec drzewca kończy się nakładką, która ukrywa dodatkowe ostrze. Zaraz nad krótkim ostrzem widnieje znak Brodatych Kapłanów.
~ Mieszek pełen Złotych Smoków, Srebrnych Jeleni i Miedzianych Gwiazd.