Niewątpliwym atutem kobiety są jej oczy. Niebieskie jak letnie niebo, głębokie choć wąskie, przykuwają uwagę. Są przenikliwe i zdawać by się mogło, że kobieta dostrzega nimi więcej niż jej rozmówca by chciał. Jeśli ktoś śmiałby kwestionować jej korzenie, to wystarczy spojrzeć na oczy by upewnić się, że Alyssa jest najstarszą córą Lorda Końca Burzy. Jakby tego było mało, to czarne włosy kończą dyskusję Dziś głowę kobiety zdobi burza hebanowych, falowanych włosów sięgających pasa. Najczęściej nosi je rozpuszczone lub tylko lekko podpięte, by mogły tańczyć w objęciach wiatru. Nie da się jej pomylić z nikim innym, w całym Westeros nie ma chyba nikogo kto mógłby poszczycić się równie pięknymi włosami. Spojrzenie kobiety podkreślają wąskie, płaskie brwi znajdujące się niewysoko nad oczami. Smukły nos, pełne, miękkie usta i wyraźne rysy twarzy uzupełniają całość. Na pierwszy rzut oka Alyssa wyda się cnotliwą choć może trochę zamkniętą osobą. Tej cechy jej nie brakuje, ale w oczach odbija się hard ducha i niezłomność charakteru. Choć przyszła Pani Orlego Gniazda nie jest wyższa od innych dam, mierzy sobie bowiem równe pięć stóp wzrostu, ma smukłą, drobną sylwetkę, którą lubi maskować odzieniem i futrami noszonymi na ramionach. Co bardziej wybredny rzekłby, że jest koścista, choć po ciąży przybrała nieznacznie na wadze.

Alyssa przyszła na świat jako pierwsze dziecko Lorda Baratheona. Urodzona w Końcu Burzy pod pełnym księżycem, żartobliwie często tak była nazywana - Dziecko Pełnego Księżyca. Dla jednych powodem przydomka był właśnie czas narodzin dziewczynki, dla innych niemal srebrzystobiała cera. Wszystko to składało się na ogromną miłość jaką darzona była mała czarnowłosa Alyssa. Szybko stała się oczkiem w głowie rodziców jak i całego Końca Burzy. Mimo, że szybko dziewczynka przestała być jedynaczką, nadal zostawała klejnocikiem. Jeśli Alyssa powiedziałaby kiedyś, że czegoś jej brakowało, zgrzeszyłaby ciężko. Zawsze miała to czego chciała i czego potrzebowała, począwszy od najpiękniejszej lalki, przez najlepsze niańki, najcudowniejszego kuca, przez najlepsze suknie, dobrych nauczycieli, kończąc na poszukiwaniach najlepszej dla panny partii.
Była rozpieszczana, to fakt, nigdy jej to jednak nie zepsuło, kochała młodsze rodzeństwo i starała się dzielić czym mogła. Uwielbiała wspólne zabawy i nienawidziła osobnej nauki. Z początku nawet otwarcie denerwowała się, że nie może ćwiczyć na placu z zaledwie o rok młodszym bratem. Nie mogła pogodzić się, że on dobrze się bawi okładając się mieczem z kuzynami, a ona musi siedzieć w wieży i wyszywać. Zrozumienie przyszło na szczęście z wiekiem. Wtedy też młoda dama skupiła się na kobiecych obowiązkach i nauce. Wnet łapała te wszystkie dworskie maniery, ukłony, słownictwo i całe tomy zasad co wolno, a czego nie.
W wieku kilkunastu lat też zrozumiała w pełni, że bronią mężczyzn jest miecz, a kobiet one same. Całe szczęście wiedzy w praktyce nigdy nie musiała wykorzystać, ale doskonale zdaje sobie sprawę z własnych walorów, a dzięki inteligencji i ostrości umysłu z wiekiem nabierał pewności siebie i odwagi. Porzuciła dziecięce marzenia o stłuczeniu młodszego brata drewnianym mieczem na placu i zrobieniu mu wstydu przed kuzynami i ojcem.
Dla starszej i coraz mądrzejszej Alyss zaczęła się liczyć rodzina... nie jej ojciec i matka rzecz jasna tylko ta rodzina, której w przyszłości ona będzie panią. Miała różne wyobrażenia... przeto najstarsza córka Lorda Końca Burzy musi mieć dobrą partię! Może Smoka?! Wilkora? Jedno z marzeń było odważniejsze od drugiego. Był w tym wszystkim jednak strach... a co jeśli go nie pokocham? Życie z obowiązku? Taka perspektywa nie wydawała się zbyt kusząca. Ten problem z czasem jednak zastąpił inny. Lata mijały, a ojciec wciąż nikomu jej nie przedstawił. Co się działo? Dlaczego?
Mimo, że konkurencja była duża Lord Baratheon nie mógł wybrać. Chciał jak najlepiej dla każdego z pokaźnej gromadki swoich dzieci.
W coraz to cięższych czasach wybór padł w końcu na rówieśnika Alyss, Jaspera Arryna, drugiego syna Lorda Orlego Gniazda. Według powszechnej opinii 24 dni imienia to późno na zamążpójście, ale nie dla tego rodu.
Wielkie wesele w Końcu Burzy, noc poślubna i podróż do Doliny Arrynów jako Lady Alyssa Arryn. To zmieniło życie kobiety. Nowe nazwisko, nowy zamek, nowa okolica, no bo przecież wielka woda została zamieniona na niedostępne góry. To jednak jej nie przerażało, była pewną siebie, piękną, świadomą kobietą, z twardym mężem przy boku.
Rok po ślubie przyszedł na świat pierworodny syn pary. To właśnie on zamienił drobne iskierki w związku tych dwojga na ognisko, które rozpala się bardziej z dnia na dzień. Początkowy chłód i dystans spajany jedynie wzajemnym szacunkiem i obowiązkiem, dzięki dziecku zmienił się w uczucie, którego tak brakowało.
Niestety czarne chmury zawitały nad Doliną i niezgoda zagościła w Orlim Gnieździe. Przez srogą kłótnię Jaspera z jego ojcem, para wraz z dzieckiem opuściła Dolinę i Westeros, szczęścia i spokoju szukać za Wąskim Morzem. Znaleźli je, jednak na krótko. Wieści z Westoros przybierały coraz to ciemniejsze barwy. Wojna, krwawe bitwy i choroba Pana Ojca Jaspera. Mężczyzna bił się ze sobą, ale za namową żony przełknął dumę i wszyscy wrócili do domu. Jasper by pojednać się z ojcem, a ona by być mu zawsze i wszędzie radą i wsparciem.