Na jedno, choć długie gwizdnięcie, przybyło szare psisko z małymi, odstającymi uszami. Saroh poczuł się zmieszany. Nie wiedział bowiem, że w tak łatwy sposób, Alysanne może sama się obronić. Wystarczyło dokładnie jedno zawołanie, by zza krzaków wyskoczyło sięgające do bioder zwierzę. Chude, lecz muskularne i z pewnością mogące wyrządzić krzywdę.

Białowłosa zaczepiła do jego szyi sznurek, który wcześniej przytrzymywał jej długie włosy. Gdy zaś wyszeptała mu kilka słów do ucha, psiak odbiegł. Następnie odrzekła, iż sprawa została załatwiona, na co mogła się spotkać ze zdziwieniem, wymalowanym na twarzy syna lorda Old Oak.

- Bardzo inteligentny towarzysz. - Odrzekł zaskoczonym głosem. Uniósł brwi w zadziwieniu, wymieniając spojrzenia. Naciskanie na ten temat było jednak niepotrzebne. Nim zdążyła odpowiedzieć, nawiązał do oddzielnego wątku, którym była piosenka, znana w małym, kamiennym zamku. Co prawda słyszał ją tylko dwa razy, lecz postarał się, by idealnie odwzorować jej rymy i sam sens.

Zaczął śpiewać. Zniżył nieco tonację, choć po każdej zwrotce, jego głos ulegał ściszeniu. Chciał, by niewiasta w jego ramionach usnęła. Przy jego brzmieniu, jak i ciepłym ciele. Sama piosnka zaś, dotyczyła dwójki zakochanych w sobie osób. O mężczyźnie i kobiecie, z dwóch różnych rodów, które zakazały ich wspólnego spotykania się. A w ostatniej zwrotce - obydwoje upozorowali własną śmierć, by razem uciec do Dorzecza.

I dalej nie było już nic. Dziewczę faktycznie usnęło na lekko umięśnionym ramieniu chłopaka. Jej długie, białe włosy spływały wzdłuż dwóch, przyległych do siebie ciał. A zmęczone powieki opadły, wraz z końcem piosenki, którą cichym głosem, wydawał z siebie Saroh. I gdy ostatnie słowo padło, i on przymknął oczy, kładąc głowę na miękkiej, zielonej trawie. A choć o tej porze rosa zebrała się pod nimi, nie zawadzała w dążeniu do szybkiego uśnięcia. Obydwoje odpłynęli, przechodząc myślami do zupełnie innych, wyimaginowanych światów.

Podczas długiej, ciepłej nocy, nie obudzili się ani razu. W tej samej pozycji, wtuleni w siebie, spali bardzo mocno. Zbudził ich dopiero pies, ten sam, który odebrał wstążkę Alysanne poprzedniego wieczora. Podbiegł radośnie i wskoczył między dwójkę, oblizując wpierw twarz chłopaka o kasztanowych włosach. Podskoczył natychmiast, odpychając zwierzę, choć te czmychnęło sprawnie do swojej właścicielki.

- Zimno. - Szepnął, przecierając powieki rękawami. Następnie przeniósł do pozycji pół siedzącej, spoglądając na dziewczynę, która została zbudzona tak samo - dzięki swojemu podopiecznemu. A może to i dobrze. Gdyby nie on, mogliby spać i do południa.

Chłopak pochwycił dłoń dziewczyny, wstając i otrzepując wilgotne od rosy ubranie. Gdy spojrzał na jej zmartwione oczy, wiedział, że pomimo wspólnej, przyjemnej nocy, trapi ją niska pewność siebie. Saroh nie miał jednak w zwyczaju przejmować się takimi błahostkami, jak hierarchia przynależności, rasa, czy miejsce urodzenia. Podchodząc bliżej, złapał biały kosmyk włosów, ściągając z nich wplątane, żółte liście. Robił to z delikatnym zarysem uśmiechu, wymieniając spojrzenie.

- Na co mi gospoda, skoro już świta. Teraz najważniejsze byśmy nie chodzili o pustych żołądkach. Zechciałabyś mnie ugościć, o ile mieszkające z tobą osoby, nie będą miały nic przeciwko? - Zmarszczył lekko brwi, choć radość nie znikała z jego twarzy. A choć nie potrafił pocieszyć jej w ułamku sekundy, wolał dać trochę czasu w swoim towarzystwie. Miał jeno nadzieję, że nie odtrąci jego propozycji i nie rozejdą się, po tak długo spędzonym ze sobą czasie.

Dodał także po chwili, iż za składniki do posiłku zapłaci, gdyż to dla niego żaden problem. W myślach wytoczył sytuację, gdzie siedzi wraz z opiekunami białowłosej, je i śmieje się. Nie był jednak pewien, czy ta wizja może być tak łatwa do spełnienia.