Wschód słońca niósł ze sobą dwa fakty. Nadchodziło ciepło, a co najważniejsze - jasność. Podróżowanie podczas zmroku nie wydaje się czymś łatwym. A jednak kiedy brak Ci odwagi, by zapytać miejscowych domowników o nocleg, jesteś zdany jedynie na los. A ten pcha Cię dalej, zmuszając do wędrówki przez drogi, których nigdy wcześniej nie mogłeś poznać. Mijasz wzniesienia, pokonujesz mosty, przy których jakiś niski starzec pyta Cię o miedzianą monetę, a potem docierasz, gdziekolwiek. W tymże położeniu odnalazł się Saroh. Niby przemyślanie dobrał drogę, a jednak podróżował donikąd. Dosłownie tam, gdzie poniesie go wiatr, bądź sytuacja.

Raz kolejny opuścił swój dom. Old Oak? Mógł zapomnieć. Nic ważnego go tam nie trzymało. A już z pewnością nie znajomości, których de facto nie posiadał. A de iure powinien. W końcu pozycja z jaką się urodził nie jest nawet bliska tym ludzi, którzy pracują w pocie czoła, by zagwarantować rodowi jakąś przyszłość. Niemniej, cel jako taki obrał. Konia osiodłał, zapasy zabrał, no i ruszył.

Długa droga wprowadziła go wprost do Królewskiej Przystani. Czy dostał się łatwo, a może miał jakieś kłopoty? Tego opisywać nie będę, na razie. Skupmy się więc na samym sednie jego przybycia. Długa, oliwkowa szata pokrywająca większą część ciała, zwisała teraz wolno, roznosząc się fałdami po kawałku końskiego grzbietu. Cienka, przewiewna chusta okrywała głowę, by promienie słoneczne nie przegrzały tego, co w głównej mierze odpowiada za nasze myśli. Jedynym więc miejscem, gdzie dało się dostrzec choć skrawek skóry młodzieńca, to była właśnie twarz. Oblicze ukazujące jasne, morskie tęczówki, proste brwi, no i oczywiście pełne, popękane wargi. Z tymże wyglądem, a także narzuconą czujnością i pewnością siebie, przemierzał przepełnione ludźmi ulice. Będąc prawie pewnym tego, co zamierza począć, zapytał o drogę.

Wypatrzył bowiem kobietę, która nic nie robiąc, wpatrywała wzrok w niebo. Siedziała przy jednej ze ścian kamiennego budynku. Jej dłonie zwisały wolno wzdłuż talii, a włosy porozrzucane we wszystkie strony wyglądały jak świeżo wyrobiony stos siana. No, ale tym się nie przejął. W jej twarzyczce widział coś na przekór dobrego i niewinnego. Podjechał więc wolno, z konia zeskoczył i zaczął swą wypowiedź słowami prostymi. No i tu koniec. Niewiasta spojrzała na niego z wredotą, powstała i odeszła. No, tak po prostu. Bez słowa.

Problem tkwił bowiem w tym, że Saroh nie potrafił i nadal nie potrafi dostrzegać prawdziwych osobowości. W osobie, która może być jego wrogiem, potrafi dostrzec przyjaciela. To także działa odwrotnie. Nic dziwnego, że kobiecina, która w jego oczach uchodziła za bardzo miłą, okazała się nieprzyjaznym milczkiem. Cóż, z tego całego zmieszania wyrwała go inna kobieta, która zaproponowała pomoc. Przedstawiła się, a także wskazała, by konia oddać do stajni. Saroh ukłonił się, posłał niewielki uśmiech, wszedł z powrotem na wierzchowca i ruszył, w stronę wskazanego miejsca.

Docierając na miejsce ujrzał białowłosą kobietę, a także poruszającego się obok niej mężczyznę. Cóż, domyślił się jaką pełnią tutaj funkcję. Zsiadł więc raz drugi z ogiera, złapał skórzany pas i prowadził towarzysza wprost do pracujących ludzi. Liczył, że otrzyma od nich pomoc, no i oczywiście liczył się z tym, że będzie musiał za to zapłacić. Z dwojga złego wolał rozmowę z dziewczyną. Kto bowiem pchałby się do jakiegoś tam faceta, gdy tak przepiękna niewiasta zajmuje się miejscem, które ugh, pokochał za młodu. Sam bowiem odwiedzał rodzinne stajnie dość często, zajmował się końmi, karmił i pielęgnował. Z energicznym więc krokiem podbił do wypatrzonej osoby, przeczesał prawą ręką ciemne kłaki, no i zaczął w te słowa:

- Witaj. - Przerwał na moment, gdyż uśmiech samoistnie pojawił się na twarzy, a także dwa wywołane przez niego dołeczki na policzkach. Gdy jednak powściągnął pierwsze emocje, a te były bardzo duże (głównie za sprawą tego, że z dziewczynami rzadko rozmawiał), jedną ręką poprawił szatę, drugą zaś nadal trzymał konia za pas.

- E-ten, potrzebuję zostawić konia pod dobrą opieką. A właściwie, to, eh-ten, nie wiem na jak długo. Yy-y, właśnie przybyłem do stolicy, a nie ukrywając, że jestem tutaj nowy, mam jeszcze problemy z rozpoznaniem się w terenie. W każdym razie będę bardzo wdzięczny, jeżeli zechcesz mi pomóc. Ee-ten, no i zapłacę. Tak, zapłacę. Wybacz, jestem dzisiaj jakiś taki nieświeży. - Prawa dłoń mimowolnie powędrowała do góry, zaczęła drapać głowę, przeczesując włosy. No i uśmiech na ustach, jeszcze szerszy niż przedtem - zawstydzenie zagórowało.

Mój wzrok błądził po stajni, podążając za zgrabnymi ruchami białowłosej dziewczyny. Ta bowiem przemieszczała się pomiędzy boksami, biorąc raz siano, a innym razem paszę. No i pracy nie brakło, co dało się zauważyć przede wszystkim po jej wyglądzie. Po rękach brudnych, po włosach oblepionych, no i oczach zmęczonych. To jednak nawet na trochę nie ubliżało jej piękności. Młodzieniec zawstydził się, lecz miał do tego prawo. Na jego policzkach rozbłysnęły rumieńce, szczególnie widoczne, gdy twarz kolorem przypomina mleko. Wyczekał więc momentu, gdy Alysanne przycupnęła, by nabrać chwili spokoju. W międzyczasie mówiła do niego, choć i tak czekał do samego końca, by cokolwiek z siebie wykrztusić. Nie chciał jej przerywać, no i nie chciał wypalić czegoś niestosownego. Zebrał więc myśli dopiero wtedy, gdy zapytała go, czy nie winien czegoś ze sobą zabrać. A Saroh - jak to nierozgarnięty - pokiwał głową przecząco.

- Właściwie, to nie jestem pewien na jak długo zastanę, dlatego część zapłacę teraz, a resztę w momencie, gdy przybędę po swojego towarzysza. O ile oczywiście nie jest to problemem. - Wypowiedź zakończył promiennym uśmiechem. Następnie pochwycił gęste włosy, wzrokiem odprowadzając białego konia. W tym momencie, podczas kilkudziesięciu sekund wolności mentalnej, zamiast zająć się myśleniem odnośnie znalezienia odpowiedniego noclegu, wolał główkować, co winien powiedzieć, by rozmowę wystarczająco podtrzymać.

- Nie odmówię sobie poznawania miasta przy tak urodziwej duszyczce. Zaczekam, jeżeli sytuacja tego wymaga. A nawet pomogę, jeżeli nikt na mnie spod oczu patrzeć nie będzie. - Wzrok przeniósł na boksy, gdzie znajdowały się różnego gatunku kopytne zwierzęta. Cóż, większość swej młodości spędził wraz z końmi. Praca w stajni to dla niego żaden problem, a praca przy kimś, kto urodą grzeszy - przyjemnością. Podwinął więc rękawy, jakby na znak, że jest w stanie podjąć się wszystkiego.

- A po wszystkim, spacer. O ile nic innego większej uwagi nie wymaga. - Spuścił głowę nieco niżej, coby ciemne włosy pokryły większość czoła. Na twarzy ukazał się uśmiech oraz towarzyszące temu, charakterystyczne dołeczki.

Gdy Waters wypowiedziała swoje imię, młodzieńca jakby zatkało. Najzwyczajniej zapomniał się przedstawić, a przecież maniery wymagały, by zrobił to wpierw mężczyzna. Łagodząc więc sytuację, ukłonił się nisko, łapiąc jej dłoń, jakoby wywodziła się z rodu wyższego. Okazując odpowiedni szacunek, wyjawił swe imię, choć nie ród.

- Saroh, i bynajmniej nie można uprościć mego imienia. - Uniósł brwi do góry, podchodząc bliżej. Dopiero, gdy znalazł się o jeden krok obok niej, puścił delikatnie dłoń, ustawiając ciało w kierunku wyjścia. Dziewczyna uzyskała bowiem zgodę, by opuścić w tymże dniu pracę. A jako, że nic więcej na przeszkodzie nie stało, uradowany młodzieniec postanowił nie próżnować, nie marnować czasu, a poznawać miasto przy doborowej osobie. Czymże jednak byłby spacer, gdyby obydwoje nie rozmawiali. By podsycić więc gawędkę, rzucił pierwszy temat.

- Wielu mówiło o stolicy, choć zobaczyć ją po raz pierwszy, to dopiero wrażenie zabierające wdech w piersi. Jednakże, wyobrażałem sobie miasto jako całokształt nieco inaczej. Być może zbyt idealistycznie podchodzę do rzeczy, lecz takiego widoku, cóż. - Przewrócił oczętami wymownie. Królewska przystań w porównaniu do miasta, z którego się wywodzi jest brzydsza, a z pewnością nasycona nieprzyjemnym zapachem, smrodem ulatującym z osiedli budowanych przez biedotę.

- Powiedz mi, mieszkasz tutaj od urodzenia, prawda? W takim wypadku, to ty znasz to miasto najlepiej. Ja zaś słyszałem jedynie o kilku mniejszych miejscówkach, które mógłbym zwiedzić, acz mogę zdać się na łaskę przewodnika. O ile ten zna miejsca, które warto byłoby zobaczyć. Pełno tutaj... ludzi. Wszędzie ktoś. Tłoczno, wzrok zewsząd, spoglądający we wszystkie strony. Jak odnaleźć się w takowym zgiełku. - Westchnął raczej cicho. Miejscem, które mógłby ujrzeć osobiście był Wielki Sept. O innych miejscówkach nie słyszał, dlatego wolał zdać się na wolę białowłosej. Ta bowiem z pewnością zna lokalizacje o wiele milsze i cichsze. Dodał więc na sam koniec, gdy przekraczali progi stajni:

- Wybacz, jeżeli pytanie wyda Ci się zbyt bezpośrednie na początek. Jestem raczej ciekawy po tym, czego doświadczyłem będąc tutaj. Nie myślałaś nigdy o tym, by uciec z tego miejsca i zamieszkać na pozycji raczej... o wiele bardziej spokojnej? Doświadczyłaś ty w ogóle jakiejś podróży? - Zmarszczył brwi. Widząc jej ciało, słomę we włosach, wywnioskował, iż raczej całe życie spędziła na pracy. Nie jest wysoko urodzona, ani bogata. To, co ją tutaj trzyma, to przede wszystkim brak jakichkolwiek predyspozycji na przyszłość. Cóż, nawet, jeżeli kocha konie, to i tak nigdy nie mogła wybrać się na prawdziwą przejażdżkę. No bo gdzie, tutaj w zatłoczonym mieście? Odbiegł jednak od myśli dalekich, skupiając się na teraźniejszości.

Stało się. Po opuszczeniu stajni. Rozległe ulice miasta, przepełnione biedotą i robactwem, dosłownie. Gdzie wzrok nie spoczął, tam nędza i głód. Od czasu, do czasu ktoś normalnie odziany, ktoś poprawnie mówiący, a nawet ktoś normalnie zachowujący się. Ale jednak, tego nie dało się odczuć. Nie w towarzystwie tak pięknej dziewczyny, która zgodziła się pójść w jednej parze. Z dłonią objętą, obydwoje przemierzali jedną ze ścieżek codziennie obleganą. I wtem nastała ta okropna cisza, która dosłownie na moment przerwała konwersację. Na moment, gdyż Saroh nie zamierzał poprzestać na jedynie kilku słowach. Chciał poznać dziewczę bardziej, dowiedzieć się o jej codziennym życiu, o przeszłości i marzeniach, choć niektóre elementy z jej układanki już zaznajomił.

- Szczerość, to jedna z cech, którą bardzo sobie cenię. Szczególnie u dziewczyn, bez względu na ich pochodzenie. Bo te.. nisko urodzone, mogą kłamać. A jednak to kłamstwo da się wyczuć, nawet bardzo dobrze ukryte. A ty.. nie zamierzasz udawać kogoś innego. Nawet jeżeli ja wychowałem się w znacznie lepszym miejscu, niż ty miałaś szansę. To wspaniałe, naprawdę. - Spojrzał w jej kierunku, pozwalając uśmiechowi zagościć na twarzy.

- Doceniam szczerość, w każdej postaci. - Podsumował na sam koniec. Powoli docierali do końca ulicy, z której prowadziły dwa rozwidlenia. A choć chłopak nie znał miasta wcale, postanowił prowadzić towarzyszkę, jakoby znał to miejsce od urodzenia. Udawał więc pewnego siebie, a w prawdzie nie wiedział nawet co robi. Chciał bowiem pokazać, że przy nim nie należy się krępować.

- Pozwól więc, że odwiedzę te miejsce, którego nie oblega duża ilość osób. I nie chciałbym także, byś zrozumiała źle me intencje. Powiedzenie, że chcę zobaczyć miejsce, w którym nie ma nikogo, nie oznacza, że chcę Ci coś zrobić. - Zatrzymał się na moment, stając wyprostowanym. Spojrzał głęboko w jej wzrok, ukazując prawdę w swych słowach. Wiedział bowiem, że te słowa mogły zostać odebrane tak, jakby zależało mu na czymś zbereźnym. A w prawdzie miał on jedynie ochotę na odwiedzenie miejsca cichego, gdzie jego głowa nie pulsowałaby co minutę.

- Chcę być jedynie pewien, że rozumiesz mnie poprawnie. Lecz dość tych manier, których i tak tutaj było wiele. Znajdźmy choć trochę rozrywki w tym spacerze. A później, na wieczór chłodny, kto wie... Wyścig? - Uśmiechnął się raz jeszcze. Ona kochała konie, on kochał konie. Wieczór wtem mógłby być naprawdę przepiękny, gdyby obydwoje robili to, co kochają najbardziej.

Alysanne oznajmiła, iż od samego początku nawet przez myśl nie przeszło, że Saroh mógłby wyrządzić jakąkolwiek krzywdę. A to dobrze, stanowczo. Chłopak poczuł się pewniej i swego rodzaju bardziej rozluźnionym, gdyż kontakt pomiędzy nimi rozwijał się szybko i w pozytywnym kierunku. I nawet mimo miasta, tego nędznego miejsca, biedaków i żebraków, Oakheart dopatrywał się jedynie białowłosej, ignorując wszystko, co pozostałe. Nawet, jeżeli tego wystrzegał się od samego początku - zgiełku i hałasu. A to w końcu ona prowadziła, ona go chwyciła i ciągnęła ulicami, odpychając każdą osobę, którą napotkała. I w takim momencie czuł się najlepiej. W końcu niesamotny, w końcu robiący coś dla siebie. Szedł odpoczywając, odpoczywał towarzystwem.

Dopiero kobieta o czarnych jak węgiel włosach i oczach zielonych niczym trawa, wyrwała go z amoku. Wyglądała dziwnie, ukryć nie mogę. A strój jej odkrywał - tak jak zostało to napisane - za wiele. Słowa białowłosej okazały się więc zbędne, gdyż młodzieniec samemu wywnioskował, czymże dziewczę zajmować się może, gdy jabłek w sadzie brakuje.

- Czasem to jedyne wyjście, gdy nie ma żadnego innego. Sam także poznałem osoby, szlachetne, wydawałoby się. Skromne, urodziwe i nieprzeciętnie inteligentne. A jednak, bez możliwości na lepsze życie, trudniły się nierządem. Jeśli nawet ktokolwiek mógłby pomyśleć, iż takie osoby są bezwartościowe i puste... to z pewnością nie zdawałby sobie sprawy, że to właśnie życie postawiło ich pod ścianą. - Zamilkł na moment.

- Tak samo, jak i tutaj. Racja, co racja. Nie wszystko jest zawsze takie, jakim się wydaje. - Dokończył wypowiedź, powtarzając słowa towarzyszki, zamykając jednocześnie temat, którego nie chciał więcej poruszać. Obydwoje mogliby filozofować w nieskończoność, choć z pewnością nie jest to najlepszy rodzaj spędzenia wspólnego wieczoru. A skoro już o nim mowa, zbliżali się na miejsce.

- Mam nadzieję, że u tej jednej, pięknej róży każdy kolec ominę i na żaden nadziać się nie dam. - Posłał uśmiech sytuacyjny, dopowiadając lekko z ironią. Niemniej, chciał zapytać o to, co oczywiste. O włosy białe i oczęta niebieskie, te wyróżniające się spośród tłumu.

- Musisz przyciągać do siebie wielu mężczyzn. W końcu szukać tutaj dziewcząt o takim kolorze włosów i o tak mocnej barwie oczu, to z lupą*. Nieprawdaż? - Przymrużył powieki, wymieniając spojrzenia.

Gdy obydwoje znaleźli się na miejscu, Saroh z niedowierzania nie mógł wypowiedzieć słowa. I to dlatego, że nigdy nie przypuściłby, że wśród tak nędznego miejsca, jakim jest Królewska Przystań znajdzie się skrawek spokoju. Powietrze czystsze, a teren dookoła obfity w roślinność, przynoszący oku ukojenie. Pognał więc za dziewczyną, która puściła jego dłoń, zajmując miejsce tuż obok, choć zachowując ten "należyty" dystans. Od razu skierował wzrok ku niebu, gdzie ukazała się jasna kometa. A jak szybko pojawiła się, tak szybko zniknęła. Z uśmiechem opuścił głowę.

- Smoki. Myślisz, że gdzieś na świecie jeszcze jakieś żyją? - Zmarszczył brwi, gdyż nigdy nad tymi stworzeniami nie myślał zbyt dużo. A książki, które w życiu przewertował nie posiadały o nich informacji.

- Powiedziałaś mi, że wyrwanie się z tego miasta to twoje największe pragnienie. A jednak nigdy nie chciałaś o nim marzyć, bo wiesz, że nie mogłoby stać się realne. Powiedziałaś także, że pewnie zginęłabyś, bądź stała przestępcą. - Przerwał na moment, wtapiając wzrok w kołyszącą się na chłodnym wietrze trawę. Zebrał do kupy wszelkie przemyślenia na ten temat, po czym kontynuował, snując własne wnioski.

- Tak by było. - Przerwał ponownie na moment, by po chwili dodać:

- Gdybyś uciekła sama. - Odrywając wzrok od podłoża, przeniósł go na delikatną twarz dziewczyny. W tym momencie z jego twarzy zniknął uśmiech. A zaistniała powaga z lekką pewnością siebie. Jakby wiedział, co mówi. Jakby snuł coś o wiele większego, niż mogłoby się wydawać. Był marzycielem, to wielkim. Gdy coś wpadło mu do głowy, od razu chciał to realizować.

Teraz nawet nie myślał o tym, co stanie się dalej. W końcu do miasta przybył tego samego dnia. Musiał znaleźć nocleg, zabrać ze sobą odpowiednie rzeczy. A jego głowa była pusta i pełna zarazem. Pusta, gdyż nie myślał o tym, o czym powinien człowiek w jego sytuacji. A pełna, wypełniona ambicjami i marzeniami. Pewnymi planami, które od tak mógłby wcielić w życie, choć zmienić mogłyby one wiele. Dłoń, która spoczywała dotychczas na ziemi znalazła się przy podbródku. A wzrok zamarzony nadal sięgał oczu towarzyszki. I ten cykliczny odgłos świerszczy, spokój i natura. Mógłby tu spędzić całą noc. Chciał jednak wiedzieć, jak dziewczę zareaguje na jego słowa. Spontaniczne słowa. Te nagłe pomysły, które w końcu tak bardzo do niego pasują.

Chwyciłem lewą dłoń dziewczyny, gdy uniosła ją ku niebu. Delikatnym ruchem zgiąłem wszystkie palce oprócz wskazującego, by ten spoczął na jednym z małych, błyszczących punktów. Zbliżyłem się więc na tyle blisko, by zniżyć głos i mówić pół szeptem. Jej strach był uzasadniony. W końcu każdy boi się nowego. Wystarczy jednak mu pokazać, jak dobrze może być gdzieś, gdzie jeszcze nigdy nie był.

- Niektóre z naszych marzeń są jak te gwiazdy na niebie. Widać je, choć nie można pochwycić. A jednak spadają, przynosząc niektórym to, czego pragną najbardziej. Czasem, by dostać to, czego pragnie się najbardziej wystarczy zaczekać na odpowiedni moment. Gdy nadejdzie czas, który obróci nasze życie. Na lepsze lub gorsze. - Uśmiechnąłem się, wzrok utrzymując na ciemnym nieboskłonie.

- A czasem wystarczy mieć smoka, który wzleci dostatecznie wysoko, by jedną z tych małych gwiazd pochwycić na zawsze. - Zaśmiałem się cicho, odchylając głowę do tyłu. Tuż po tym westchnąłem cicho, by podsumować wypowiedź.

- Najszczęśliwszym zaś jest ten, który takie rzeczy spotyka tu, na ziemi. - Lekko puściłem jej dłoń, by urwać kawałek rosnącej obok trawy. Pochwyciłem zielsko oburącz, końcówkę nakładając na wargi. Zamyślony przeniosłem spojrzenie na jej oblicze, by dopełnić własne przesłanie.

Choć wiele rzeczy trzymało mnie tam, gdzie się wychowałem, postanowiłem wyruszyć w świat. Liczę się z tym, że każdy kolejny krok przyniesie mi wiele nieszczęść. Choć dokładnie tak samo jest ze szczęściem. Niekiedy podczas ulewy z zimna konam pod wielkimi drzewami, a niekiedy mogę spędzić wieczór w towarzystwie uroczej kobiety. Los kieruje nami jak marionetkami, choć najważniejsze, by cieszyć się tym, co mamy. Tą chwilą. - Na mej twarzyczce zagościły rumieńce. Nie mogąc oderwać spojrzenia od jej morskich źrenic, zafascynowany, myślałem o kolejnym spotkaniu.

- Noc jest przepiękna, lecz nie chcę by okryło nas zimno, bądź spotkało niebezpieczeństwo. Muszę znaleźć karczmę, gdzie będę mógł zanocować. Z samego rana zaś, jeżeli obowiązki Ci pozwolą, wyruszmy na wspólną przejażdżkę. Gdzieś, daleko. - Odwróciłem ciało w jej stronę. Bałem się jednak, iż może uznać naszą bliskość za zbyt niekomfortową. Nie chciałem jej bowiem urazić, a jedynie spędzić miło czas. Chwile, które z pewnością zawsze kojarzyć się będą z tymi najlepszymi.

Przytaknąłem z uśmiechem. Zimno? Faktycznie nie jest mi obce. Mając jednak na uwadze temperaturę, jaka tutaj panuje - ściągnąłem płaszcz, który zdobił mój tors. Delikatnie nałożyłem go na leżącą obok niewiastę, na chwilę urywając kontakt wzrokowy. Dopiero, gdy napomniała o smokach, ponownie wymieniłem spojrzenie. Z mej twarzy nie znikały rumieńce, choć słabo widoczne z powodu nocy. Głosem ciepłym dodałem do wykonanego gestu.

- Jeżeli nie grozi nam niebezpieczeństwo, to nie widzę powodów, dla których musielibyśmy opuszczać te miejsce. Dbam jednak o osoby, z którymi miło spędzam czas. A nie chcę, by chłód dotkliwie Cię dotknął. - Przejechałem dłonią po płaszczu, który swobodnie leżał na dziewczynie. Odrywając zaś dłoń, położyłem się w mniej więcej takiej samej pozycji.

- A ty? Zbierzesz w sobie tyle odwagi, by sięgnąć po te gwiazdy, marzenia na niebie? - Przymrużyłem powieki, a me oczy zalśniły zupełnie jak jej. Wpatrzone w przepiękne oblicze, głęboko zamarzone. Wtedy poczułem, jak naprawdę mały dystans nas dzieli. Sami późną porą, w urokliwym miejscu, o ciepłych słowach, z bliskością.

- Jeżeli tylko smoki mogą nas teraz dopaść, to odgonię je choćby dlatego, by zostać przy tobie jak najdłużej. A jeśli nawet same wspomnienia o nich, to tym lepiej dla mnie. Nie będę musiał bowiem walczyć, by chwilę tę przeciągać jak najdłużej. - Wyciągnąłem prawą dłoń, by koniuszkiem palców dotknąć jej dłoni leżącej na trawie. Działając pod wpływem chwili i emocji, miałem nadzieję, że ruchem tym nie zrażę jej do siebie. Choć nie żałowałem, dotyku wypracowanej, bladej dłoni. I widoku, oświetlonej przez księżyc twarzy.

- Ucieknijmy. - Słowo, które samo ze mnie wyszło. Ciche, acz pewne. Brwi z lekka skulone, liczące na coś niesamowitego. Coś, co właśnie mogło nastąpić. Nawet po tym nie zauważyłem, jak ma dłoń już spoczywała na jej dłoni.

Tak samo jak dziewczę, tak Saroh także posmutniał. I bynajmniej nie dlatego, że w ułamku sekundy rozwiała jego spontanicznie marzenia. Przygnębił go widok bladej, ponurej twarzy. Oblicza pozbawionego uśmiechu, widocznego jeszcze kilka minut temu. Nie zamierzał jednak dać po sobie tego poznać. Choć wewnątrz czuł się z lekka speszony, to sytuacja sprowadziła go na ścieżkę większej determinacji. Dłonią, która spoczywała na Alysanne, zaczął zakręcać symetryczne koła. Dopiero po chwili ciszy, z jego ust padły słowa.

- Masz rację, wybacz. Życie to nie bajka, na wszystko przyjdzie jeszcze czas. - Po słowach tych powrócił do pozycji siedzącej, nie puszczając jej ręki. Delikatny uścisk nadal wychodził nieświadomie. Wzrok bowiem zawiesił na omawianych wcześniej gwiazdach. Teraz, nawet jemu nie było chłodno. Brak płaszcza na torsie nie robił żadnej różnicy. A w jego żyłach nie płynęła smocza krew. Informacja, do której nie przykuł większej uwagi.

- Rodzina jest najważniejsza. Także i mnie ciężko było wyruszyć. A choć minęło wiele dni, nie odczuwam tak wielkiej nostalgii, jaką wyobrażałem sobie z początku. To być może przyzwyczajenie. Albo po prostu chęć poznania nowego, kosztem starego. - Skierował swój przenikliwy wzrok prosto w jej stronę.

- Ale na jakiś czas zostanę tu. Chętnie pomogę Ci w codziennych obowiązkach. Jeżeli tylko starczy mi pieniędzy. A kto wie, może i ja znajdę dla siebie jakieś miejsce. Z pewnością nie na zawsze. Potrzebuję jeszcze jednej przygody, jednej podróży. A potem, nikt nie wie. Wrócę po roku, po dwóch. Może Cię zobaczę. - Przerwał szczerym uśmiechem, nie odrywając spojrzenia.

- I zabiorę. Nie na ucieczkę, rzecz jasna. Na poznanie, świata. Na spełnienie choć części marzeń. - Nie mógł oderwać wzroku od jej zgrabnej sylwetki, okrytej własnym płaszczem.

Waters wyciągnęła drugą rękę spod płaszcza i ujęła dłoń kasztanowego w swoje. Odczuł więc to samo ciepło, które jeszcze przed chwilą rozgrzewało skórę dziewczyny. Z serdecznym uśmiechem, wymienił spojrzenia, gdy jej źrenice rozszerzyły się nagle. Niesamowicie i przepięknie zarazem. Wąski skrawek tęczówek utkwił w bezruchu.

- Rozumiem. - Jednym słowem oddał to, co myślał wewnątrz siebie. Białowłosa miała rację. Tu, w tym mieście, nie winien ukazywać oblicza, jako kogoś niskiego. Przyniósł by bowiem obrazę zarówno dla siebie, jak i dla swojego rodu. Nieco spochmurniał, a uwidoczniły to opadnięte kąciki ust. Brak uśmiechu, który do tej pory nie znikał z twarzyczki. Wzrok zbłądził gdzieś z nieruchomej trasy, na pobocze wysiane trawą.

- W takim przypadku nie pozostaje mi nic innego, jak mieć nadzieję, o której mówisz. - Czas upływał. Widział jednak w jej obliczu pewnego rodzaju zapał. Tę nadzieję, która być może pozwoli mu, porwać białowłosą w daleką podróż. Kiedyś.

- To zastanę na dłużej. Odwiedzać Cię będę, a potem wyruszę. Tylko gdzie? Dokąd? Gdzie mógłbym się udać? - Pytanie te kierował zarówno do siebie, jak i do niej. Mogłaby mu radzić, które miasto zwiedzić. Być może i w ten sposób dowiedziałby się, o jakim miejscu ona marzy. Co takiego pragnie ujrzeć najbardziej.

- Sam nie wiem. Dorne jest bardzo daleko stąd. Sama podróż zajęłaby mi około trzydziestu dni. Łącznie z postojami i noclegami, których zapewne bym potrzebował. Nie mogę także męczyć kopytnego towarzysza. A zanim bym wrócił, minęłyby kolejne doby. - Zamyślony wzrok utkwiłem w trawie.

- Może wrócę na tereny Reach. Są dla mnie najpiękniejsze. - Faktycznie, spośród wszystkich krain Westeros, ta obfita najbardziej w żyzne równiny, rzeki i lasy. Przepiękne krajobrazy i miejsca, w których dech zapiera w piersiach.

- Jeszcze kiedyś ujrzysz te pystynie, poczujesz tą gorącą atmosferę i najesz się tych cytryn. A także pojeździsz, na tych szczupłych, szybkich koniach. - Wzrok przeniosłem na jej blade oblicze, posyłając jednocześnie szczery, szarmancki uśmiech. Wtem zauważyłem, jak ziewa. Wpierw pomyślałem, iż jest znudzona moją obecnością, bądź rozmowa na temat, który narzuciłem, zwyczajnie jej się nie podoba. Z lekkim stresem zacząłem się drapać z tyłu głowy.

- Wiesz, jeżeli jesteś zmęczona możemy wrócić. - Mój głos lekko zadrżał.

Nie miała racji. A wszelkie jej wątpliwości, co do przesłanej sentencji, pragnął rozwiać jak najszybciej. Prawdą było jedynie stwierdzenie, iż często sypiał pod gołym niebem. Sen na ziemi, czy to w ciepłą, czy zimną noc, nie był dla niego wyzwaniem. Przywyknął do natury, która wręcz szła z nim w parze. Przymrużył więc powieki, wymieniając spełnione spojrzenie.

- Gdziekolwiek bym się nie udał, zawsze dbałem o to, by przede wszystkim zapewnić dostateczne bezpieczeństwo. Tym razem nie mogę, gdyż to właśnie ty najlepiej znasz rozlegające się tu tereny. - Posłałem niewielki uśmiech.

- Jeżeli nie zastanie nas tu niepokój, noc pod gołym niebem, w tak szczególnie dobranym towarzystwie, będzie nagrodą, a nie zmorą. - Uchyliłem czoła, dbając, by szczery, pełny uśmiech i towarzyszące jemu dołeczki, nie zniknęły tak szybko.

- Prosiłbym jednak, a wręcz nalegał, byś poinformowała o tym swych najbliższych. Narażanie ich na obawę jest oczywiście niepotrzebne. Warto zadbać o to, by wiedzieli, gdzie się znajdujesz i co najważniejsze, że jesteś bezpieczna. - Brakowało jedynie małego ogniska. Na nieszczęście, brakło czasu, by ułożyć odpowiedni stos i rozpalić go. Zamiast tego, chłopak odczuł nadmierną pewność. Przysunął się do Alyssane, obejmując jej ciało lewą dłonią. Dokładnie tak, by jej głowa wygodnie spoczywała na jego torsie. Dbał, by czuła się bezpiecznie i komfortowo. Nie zamierzał jednak usnąć od tak, od razu. Pomimo zmęczenia, nadal miał wiele energii.

- Znasz piosnkę o Bitterbridge? - Zapytał otwarcie, będąc niemalże gotowym do jej zaśpiewania.