W pogodny, choć nieco wietrzny dzień do Winterfell płynie sześć statków. To Lord Kenning wraz z eskortą zmierza na ślub Aidana Starka oraz Cailet Tyrell. Vystan chce ofiarować swój orszak w prezencie ślubnym młodej parze, jednak nie tylko chęć udziału w zabawie i nawiązanie bliższych kontaktów kieruje lordem. Córka Kenninga podejrzewa, że ojciec chce zaproponować Starkom jej rękę w zamian za nawiązanie sojuszu między rodami. Lenya widzi w tym podstęp, ponieważ Vystan nigdy nie działał bezinteresownie i za to też go nienawidziła. Dziewczyna bacznie obserwuje ojca jak i resztę załogi, gdyż doskonale wie, że ma on swoich donosicieli, którzy są hojnie obdarowywani i lepiej traktowani przez pana. Nienawidzi ojca z całego serca i wciąż ma żal o to, że jeszcze nie dostała własnego statku. Przecież jest najstarszą córką z rodu Kenning. Mimo tego, że morze było dla niej codziennym widokiem, od zawsze lubiła patrzeć na fale. Wyszła na pokład i zaczęła wpatrywać się w mewy krążące nad okrętem. Jej uwagę zwrócił również majtek Arganon, który zamiast szorować pokład, rozglądał się na wszystkie strony. To musi być jeden z ludzi ojca. Chociaż nieudolnie wychodzi mu potajemne podglądanie pomyślała i zaczęła iść wzdłuż lewej burty statku. obserwując przy tym całą załogę. Żadna z osób nie przykuła jej uwagi tak jak Arganon. Być może przez to, że nie była skupiona. Cały czas jej głowę zaprząta myśl, co chce zyskać jej ojciec przez wydanie jej za mąż. Nie sądzę, żeby chodziło tylko o sojusz. To by było zbyt proste. Może chce się wzbogacić, ale nie oddawałby wtedy aż pięciu okrętów chyba, że o to właśnie chodzi. Uśpić czujność Starków.. Nagle na horyzoncie pojawia się ląd. Wkrótce po tym, dobijają do Deepwood Motte. /zt

Zimno. Z każdym dniem coraz zimniej. Minęło już przeszło dwa tygodnie odkąd wypłynęli z portu na Pyke a mróz już dawał się Euronowi we znaki. Od wypadku z dzieciństwa śnieg budził w nim odrazę. Oczywiście gdy podrósł, podczas wypraw z ojcem, które czasami docierały także na północ, nauczył się ignorować tę odrazę. Był żelaznym człowiekiem i byle zamarznięty deszcz nie przeszkodzi mu w osiągnięciu celu.
Zdążyli już minąć Przylądek Krakena i przepłynąć Płonącą Zatokę. Teraz podążali wzdłuż Kaminnego Brzegu, który mieli po swojej prawej. Jak oceniał Euron byli już w połowie drogi do Zatoki Lodowej. Starali się płynąć w bezpiecznej odległości od brzegu, jesienne sztormy zdarzały się wszak coraz częściej.
Jeśli chodzi o nowych towarzyszy to Pyke zdążył poznać wszystkich, jednak tylko sam kapitan Einar wydawał mu się kimś ciekawym. Reszta, może prócz Haralda z którym nie lubili sie od czasu incydentu w porcie, była nudna i przewidywalna do bólu. Co nie znaczy, że Euron nie pił z nimi czy nie grał w kości. Wręcz przeciwnie, starał się zdobyć dobry kontakt z większością załogi.
Otulił się mocniej patrząc na wschód ku lini brzegowej Północy. Pagórkowaty teren powoli się kończył i przeradzał się w równiny na których zaczynał się las.
Już niedługo.