W najdalszym kącie dziedzińca na wschodnim brzegu Zielonego Rozwidlenia Tridentu znajduje się nieduży septu. To ciche, spokojne miejsce o siedmiu ścianach i okrągłym dachu poświęcone jest modłom i kontemplacji życia i śmierci.
Budynek, będąc nieco na uboczu, poświęcony jest Siedmiu bóstwow, symbolizującym praktycznie każdy aspekt ludzkiego życia. Niemal cały czas przebywa tutaj septon oraz kilku wiernych, próbujących znaleźć pocieszenie czy też radę kontaktując się z Ojcem, Wojownikiem, Kowalem, Matką, Dziewicą, Staruchą czy Nieznajomym. Każda z siedmiu ścian septu jest bowiem poświęcona jednemu z wspomnianych już bogów - nieduże, kamienne posągi, wielkości mniej więcej dorosłego człowieka, bardzo dokładnie przedstawiają wszystkie bóstwa.
Wnętrze jest ciemne, ciche i ponure, jako, że nie ma tutaj praktycznie żadnych okien. Tylko siedem niedużych otworów w kształcie siedmioramiennych gwiazd znajduje się pod stropem, jednak wpuszczają stanowczo zbyt mało światła, by rozjaśnić panujący tu mrok. Nic więc dziwnego, że jest tutaj pełno świec, którym migotliwy, słaby blask rzuca setki cieni na każdą powierzchnię. Na samym środku, w niewielkim wgłębieniu w podłodze, jest narysowana siedmioramienna gwiazda, Na każdym z jej ramion znajduje się stojak ze świecami oraz aromatycznym kadzidłem, mającym wspomóc w modłach.
Największym szacunkiem, powodzeniem i zaufaniem cieszy się oczywiście Matka, Dziewica i Ojciec, jak przystało na ród Freyów, jednak pozostali bogowie nie są zaniedbywali.

Życie wracało do normy. Powoli, bo powoli, ale jednak wracało. Po spotkaniu z Aartem Lannisterem Adrienne myślała głównie o swoim narzeczonym. Była ciekawa jego prawdziwego charakteru, a nie wyjściowego, którego poznała w ogrodzie w Czerwonej Twierdzy. Przepełniona smutkiem po utracie siostry wróciła ze spokojem do Bliźniaków w towarzystwie dwóch strażników. Sama. Później od siostry. Nie rzucała się w oczy. Ubrana była skromnie podczas podróży i udawała, że nie jest nikim z rodu, a towarzyszący jej ludzie to ojciec i brat. Tak było bezpieczniej dla niej samej. Kto wie, czy ktoś nie chce zniszczyć jej rodu zabijając powoli wszystkich członków. Co prawda ona sama nie przedłuży rodu za sprawą małżeństwa, ale to nie znaczy, że do niego nie należy.
Pogrzeb w Bliźniakach odbył się tradycyjnie w ciszy i konsternacji. Adrienne nie uroniła ani jednej łzy. Postanowiła być twarda. Nie będzie ronić więcej łez. Łzy są słabością, a ona nie jest słaba. Taką miała nadzieję. Przyjęła do wiadomości fakt, że niedługo wyjdzie za Lannistera. Przyjęła do wiadomości, że nie będzie mogła wielu rzeczy robić, chyba, że jej pan mąz pozwoli. Wiedziała też, że jej najważniejszym zadaniem będzie urodzenie dziecka, a przede wszystkim syna dla pana męża. Jako kobieta była ograniczona pod tym względem. Uczona od dziecka, że ma rodzin dzieci i być posłuszna mężowi, ojcu, braciom i innym męskim krewnym. Nie popierała tego. Czasem się buntowała, ale wiedziała, że jeżeli przekroczy granicę to źle się dla niej skończy. Musiała się przystosować. Musiała nauczyć się, że istnieją inne sposoby na zdobycie niezależności, władzy... Jeżeli będzie umiejętnie manipulowała to będzie mogła zyskać coś więcej nawet.
Siodło, które otrzymała od posłańca sprawowało się znakomicie. Adrienne codziennie jeździła konno na tym siodle po lesie. Było wygodne, nie obcierało ani jej ud, ani skóry konia. Mogła dzięki temu odbywać częste i długie wędrówkę. Co prawda podczas wojny była ograniczona i musiała częściej pozostawać w domu niż na zewnątrz, ale czasem się wymykała w przebraniu i przemierzała lasy samotnie czując się wolna jak ptak. Miecz nosiła zawsze przy sobie na wyprawach. W domu natomiast zawsze miała przy sobie sztylet. Odkąd siostra zmarła nie rozstawała się z bronią nawet w nocy. Spała ze sztyletem pod poduszką, by móc w każdej chwili się bronić.
Ad nie była pewna co się dzieje teraz wokół niej. Wieści napływały z każdej strony i już nie wiedziała czemu wierzyć, a czemu nie. Zresztą nie wymagano od niej tego specjalnie, więc nie dociekała prawdy specjalnie. Zajmowała się sobą, swoimi bliskimi i swoim domem. Co do bliskich to od dłuższego czasu nie widziała ani swoich sióstr, ani braci, ani dziadka. Nikogo... Jakby tylko ona pozostała na dworze.
Włóczyła się po korytarzach Bliźniaków, aż w końcu dotarła do septu. Ostatnimi czasy to było jej ulubione miejsce na rozmyślanie. Ciemność pomieszczenia koiła jej umysł. Uwielbiała ciemność oraz światło świec. Powoli zapalała każdą z osobna, by rozświetlić wnętrze septu.
Położyła się na plecach na środku septu i zamknęła oczy. Wsłuchiwała się w rytm życia w Twierdzy. Słuchała stukotu butów rycerzy spieszących gdzieś, słyszała chichoty służących, które prały brudne ubrania, słyszała ćwierkoty ptaków, rżenie koni z pobliskiej stajni. Słuchała bogów.

Po długim leżeniu na podłodze septu Adrienne w końcu miała dość i wstała.
Ruszyła prosto przed siebie. Nie spieszyło jej się, bo i tak nic do roboty nie miała. W ogóle nic nie robiła ostatnimi czasy, a to się robiło już naprawdę nudne. Chyba ucieknie z Bliźniaków i pojedzie do Królewskiej Przystani. Może tam się coś będzie działo.
To, że jej będzie groziło niebezpieczeństwo to akurat miała gdzieś w tej chwili.
Po kilku chwilach wyszła z septu i powędrowała w stronę mostu.

/zt