Celia Tully

Aparycja

-Głębokość twych oczu przyrównałbym do szafirowego jeziora, w którym strudzony wędrowiec może ukoić swój ból związany z podróżą, twe policzki niby...
-A ja twoją poezję przyrównałabym do skwaśniałego mleka - ogłosił spokojny, aczkolwiek mocny głos, który przerwał recytowanie dopiero co napisanego utworu przez młodego barda. Mężczyzna usadowił się wygodnie na jednej z gałęzi potężnego drzewa, które rosło samotnie nad brzegiem niewielkiego potoku. Wyraźnie zdziwił się komentarzem dziewczyny leżącej na miękkiej trawie. Tego z pewnością się nie spodziewał, nigdy nie narzekała na jego poezję.
-Od kiedy twoje wiersze stały się tak bardzo przewidywalne? - ciągnęła, jak gdyby niezadowolona mina przyjaciela nie zrobiła na niej żadnego wrażenia. -Zaraz pewnie przyrównałbyś moje policzki do idealnie wypolerowanej zastawy, co Jaskier? Nie wiesz, że wysoko urodzone damy szybko się nudzą takim liryzmem? - tym razem jej pytania były podsycone delikatną ironią, a na młodziutkiej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Dziewczyna nie często się uśmiechała, a szkoda, bo robiła to wyjątkowo pięknie. Posiadała bowiem wysokie kości policzkowe, wręcz stworzone do uśmiechu. Kiedy śmiała się, jej blade lico nabierało rumieńców, aczkolwiek ona sama nie uznawała tego za atut. Celia twierdziła, że przy tak bardzo odznaczających się włosach z zaczerwienionymi policzkami wygląda już jak burak. Oprócz niej nikt jednak tego nie potwierdził. Panna Tully podniosła się i podparła rękoma o ziemię tak, by móc wygodnie siedzieć. Długie, kasztanowo-rude fale opadły na jej ramiona i plecy. Nie przepadała za wymyślnymi fryzurami, które były tak bardzo zachwalane w stolicy. Zamiast nich wolała splatać swe włosy w prosty warkocz lub nosić je po prostu rozpuszczone. Ich kolor bardzo dobrze komponował się z oczami dziewczyny. Może i Jaskier lekko przesadził z ich opisem, jednakże rzeczywiście było w nich coś magnetyzującego. Wydawały się bardzo głębokie, jakby należały do starej i mądrej osoby, a nie do niespełna 16-letniej panienki.
-Następnym razem to ty napiszesz panegiryk na moją cześć - powiedział trochę urażonym tonem bard, po czym zwinnie zeskoczył z drzewa. Podał rękę towarzyszącej mu damie. Celia pozwoliła sobie pomóc wstać z ziemi, a następnie ruszyła wraz z przyjacielem do zamku. Teraz dopiero można było dostrzec, jak bardzo jest chuda. Takie wrażenie potęgował dodatkowo fakt, że jak na dziewczynę w jej wieku była dosyć wysoka. Mimo to nie była delikatnym źdźbłem trawy, które może się złamać na byle wietrze. Dzięki przebywaniu na świeżym powietrzu, częstym konnym przejażdżkom oraz wyprawom do lasu, stała się zwinna i gibka. Starsze kobiety mówiły, że brakuje jej trochę wdzięku i gracji, ale ona nie przejmowała się tym. Nie chciała zaprzątać swoich myśli gadaniem podstarzałych bab. Tym bardziej że według reszty ludności uchodziła za urodziwą młodą damę.

Biografia

CO TAKIEGO DZIAŁO SIĘ OD MOMENTU NARODZIN TWOJEJ POSTACI? W CO NAJMNIEJ 10 ZDANIACH OPISZ JEJ HISTORIĘ, NIE ZAPOMINAJĄC ZARÓWNO O PRZEŁOMOWYCH, JAK I MNIEJ ISTOTNYCH, LECZ RÓWNIE CIEKAWYCH MOMENTACH ŻYCIA.

Ekwipunek

TUTAJ ZAMIEŚĆ OPIS (NAJLEPIEJ WYPUNKTOWANY) PRZEDMIOTÓW, W KTÓRE BĘDZIE WYPOSAŻONA TWOJA POSTAĆ NA SAMYM POCZĄTKU FABULARNEJ ROZGRYWKI. PAMIĘTAJ, IŻ STAN POSIADANIA POWINIEN BYĆ ADEKWATNY DO STANOWISKA ORAZ POZYCJI ZAJMOWANEJ PRZEZ KREOWANĄ POSTAĆ. PRZYPOMINAMY JEDNOCZEŚNIE, ŻE BROŃ Z VALYRIAŃSKIEJ STALI NIE JEST PRZYZNAWANA W KARCIE.

acidbrain