Z Jaspera to był chłop na schwał. Dzierzba był słaby z szacowania, ale mógłby sobie dać mały palec uciąć, że tamten mierzył ze sześć stóp z kawałkiem. Mógłby dać, ale przecież tego palca i tak nie miał, więc to żaden zakład. Faktem pozostawało, że ten ich Jasper był wysoki - nawet Tyczkę przewyższał o pół głowy, a przecież przydomek Tyczki nie wziął się znikąd. Wiadomo.
W barkach też był szeroki, choć nie tak zwalisty, jak dla przykładu Niedźwiedź. Był silny i na tyle dobrze zbudowany, by się za nim miejscowe dziewki oglądały, a i w siłowaniu na rękę kładł czasem większych od siebie.
Tylko te fiołkowe oczy się nie całkiem Dzierzbie podobały. Raz, że nie znał żadnego drugiego śmiałka, który by miał fioletowe ślepia. Dwa, że z tych oczu wcale dobrze nie patrzyło.
Coś ma na sumieniu ten nasz Jasper - zwykł sobie myśleć Dzierzba, gdy się fioletowookiemu za długo przyglądał. I gdy się ich spojrzenia przypadkiem (przypadkiem?) krzyżowały, coś Dzierzbę ściskało za gardło. Jakiś strach. Obawa, że za dużo zobaczył.


Ale Jasper wcale nie miał na imię Jasper. Nie był też zbiegłym więźniem z Królewskiej Przystani. I w ogóle, mało z tego, co o sobie mówił, było prawdą. Trudno jednak, by jego towarzysze - mordercy, złodzieje i gwałciciele - mieli mu te kłamstwa za złe. Dlatego kłamał, a gdy kłamał, nie zmieniał się ton jego głosu - zawsze był niski, trochę chrapliwy, nie przyśpieszało tętno - przecież oddychał spokojnie nawet w chwilach największego wzburzenia i nie mrugał nerwowo. Kłamał więc bezczelnie, bez ustanku - wkrótce sprawiając, że i on sam w swą historię uwierzył. Przestał być Aemonem Watersem, bękartem Lorda Pływów. Był Jasperem, bandytą. Jasnowłosym nikczemnikiem, grasującym wraz ze swoją bandą po całym Westeros.
Jasper był pewny siebie i bezczelny - takim go sobie wymyślił, taką rolę przyjął. Włosy nosił półdługie, najczęściej zaczesane do tyłu, ugładzone wodą bądź tłustym mazidłem. Wtedy stawały się ciemniejsze i nie raziły tak innych niespotykaną jasnością uwydatnioną jeszcze przez bladą dość skórę. Szlachetne, regularne i ostre rysy skrywał pod pełnym, sięgającym połowy szyi zarostem. Nos, złamany w życiu już ze dwa razy, miał lekko przekrzywiony - kobietom się podobał. Tchnięte poetyckim uniesieniem - czy też po prostu uniesieniem - bredziły coś o tym, że dodawał mu charakteru.
Łotr ubierał się po łotrowskiemu i większą wagę zawsze przywiązywał do tego, jaką nosi przy sobie broń, niż jaką koszulę założy.
Choć w bandzie Drystana przydomki czasem dostawało się za nic, ten, który nadano Jasperowi wydawał się mieć w sobie dość sensu, by uznać go za zasłużony. Jasper Nożownik. Tak go nazywali i mieli ku temu powody. Jasper kochał swoje noże. Czasem nawet mówili między sobą, że bardziej je kochał, niż uda jakiejkolwiek dziewki, z którą dzielił siennik.

Zapłakana Alla tuliła kwilące dziecko do swej piersi.
- Będzie miał na imię Aemon - wyszeptała, dotykając palcem czoła zakrwawionego niemowlęcia.
Aemon - to brzmiało tak dumnie, ale nawet teraz, gdy była skrajnie wyczerpana porodem, wiedziała, że jej synek będzie kimś wielkim.
- Będzie miał na imię Aemon i będzie najlepszym spośród synów Lorda Jacaerysa.
Ale Aemon nie był podobny do słynnego Smoczego Rycerza, Aemona Targaryena. Gdyby Alla Waters wiedziała, jak bardzo plugawy będzie owoc jej związku z władcą Driftmarku, zapewne uczyniłaby inny użytek z przyniesionych jej, czystych prześcieradeł.
Choć urodzić bękarta, to żaden zaszczyt, Alla dziękowała Siedmiu za to, że podarowali jej zdrowego, silnego chłopca. Nie mogła przecież wiedzieć, że z każdym rokiem, życie, które przez dziewięć miesięcy nosiła pod swym sercem, będzie się od niej coraz bardziej oddalało. Aż w końcu własne dziecko stanie się dla niej kimś... obcym. Kimś, kogo nie znała, nie rozumiała. Kimś kogo - niech bogowie jej wybaczą - nie kochała.
Chłopiec był wyjątkowo cichy i spokojny. Zawsze opanowany, nawet wtedy, gdy przyłapywała go na tym, jak znęca się nad zwierzętami. Jak męczy je, torturuje, a w końcu zabija w sposób sprawiający im najwięcej bólu.
Modliła się wtedy do Siedmiu, błagała ich, by było to tylko dziecięce dziwactwo (przecież dzieci zawsze są trochę okrutne), epizod, który nie będzie miał żadnego wpływu na jego dalsze życie.
Modliła się, choć sama nie wierzyła we własne modły.
Z wiekiem nie zmieniło się nic. No, może poza precyzją i kunsztem samego wykonania. Stał się po prostu dobry we własnym okrucieństwie. Można rzec, rzemiosło, jak każde inne, a praktyka czyni mistrzem, czyż nie?
Przestała się więc modlić o to, by się zmienił. Modliła się teraz o to, by poprzestał na zwierzętach.
I znów - choć spędzała na modłach długie, nocne godziny, strach podpowiadał jej, że był to stracony czas.


Gdy kilkunastoletni wówczas chłopiec, wsunął się po cichu do jej komnaty, musiała udawać, że się nie boi. Że nie jest sparaliżowana strachem. Leżała na boku, tyłem do drzwi, wpatrując się tępo w dogasające płomienie. Starała się uspokoić oddech.
Położył się obok niej. W pełni ubrany, choć cały spocony i mokry. Lepił się. Poczuła odrazę.
Ale potem przytulił się do niej. Wsunął zakrwawione ręce pod jej ramiona i przylgnął czołem do jej pleców.
Czuła jak drży. Cały się trzęsie. Nie z zimna. On płakał. Naprawdę płakał.
I wtedy dotarło do niej, że nigdy nie widziała, jak jej syn płakał.
A więc jej synek nie był potworem!
Właściwie mimo woli sięgnęła po jego dłoń i zacisnęła wokół niej długie, smukłe palce. Leżeli tak całą noc.
Rankiem krew już stężała, wyschły łzy - znów przyszedł strach.


Chłopaka znaleźli kilka dni później. Precyzyjna, paskudna robota. Ktoś go rozciął, usunął wnętrzności tak, by móc w samym środku umieścić... młode drzewko. Wieści rozniosły się szybko. Alla była przekonana, że potwornego mordu dopuściło się jej dziecko. Co się zaś tyczy młodego Aemona, interesowała go tylko jedna kwestia - gdy dowiedział się, że zwłoki zabrano z lasu, a drzewko ścięto, chodził pochmurny i nieobecny jeszcze przez kilka następnych dni.
Od tej chwili Alla najbardziej ceniła sobie chwile, w których jej syn był wyraźnie niezadowolony. Uśmiech zwiastował coś... ponurego.
Nie wiedziała, co czynić i choć obiecała sobie, że wychowa syna samotnie, nie domagając się niczyjej pomocy, zwłaszcza zaś samego Lorda Pływów, czuła się bezradna.
Władca Driftmarku pomógł, nie tak jednak, jakby tego pragnęła. Dla niezwykłych talentów Aemona odnaleziono nowe zastosowanie. Kolejne lata spędził w lochach High Tide - nie jako więzień, a pomocnik Mistrza Tortur.
Nieprzyjemna praca w zatęchłych podziemiach przypadła młodzikowi do gustu. I tak nienawidził morza i przesyconego solą powietrza.
Oprócz zajęć pod okiem Mistrza, zdobywał kolejne umiejętności przydatne młodym mężczyznom. Walka, jazda konna, trochę książkowej nauki i inne, oczyszczające umysł, fizyczne ćwiczenia.
Praca zaspokajała wszystkie jego niezdrowe popędy. Aż do czasu, w którym Alla nie dowiedziała się o kolejnym, charakterystycznym mordzie. Wyspiarska społeczność ciężko przeżyła zbrodnię tak groteskową i bezsensowną. Ludzie zaczęli się bać. W przeciwieństwie do nich, Aemon miał się wyjątkowo dobrze. Znalazł sobie nawet ukochaną. Miała na imię Luda i była od niego młodsza o trzy lata. Był szczęśliwy. Opanowany. Był przekonany, że jest w stanie nad sobą panować, że miłość przezwycięży wszystko - nawet to, że czasami jego umysłem sterowały siły o wiele mroczniejsze, niżby sam chciał to przyznać. Luda była ukojeniem, kluczem, który zamykał drzwi do tej ciemniejszej strony jego charakteru.
Gdy zdał sobie sprawę, że zaciska silne dłonie na gładkiej, łabędziej szyi, myślał, że jest już za późno. Rozluźnił uścisk. Oddychała jeszcze. Ciężko, ledwo. W oczach nie widział już jej miłości. Widział strach. Ten sam, który widywał w oczach swojej matki. Ten sam, który od czasu do czasu pojawiał się w spojrzeniu jego Mistrza, gdy okazywało się, iż w niektórych kwestiach prześciga nawet jego. Tym razem jednak strach nie przyniósł mu satysfakcji.
Wiedział, że jego opanowanie było tylko iluzją. Że musi opuścić Driftmark.
Myśl, że po raz pierwszy uczyni coś tylko i wyłącznie z miłości, dodawała mu sił i sprawiała, że czuł się lepiej. Nie opuszczała go jeszcze na wiele dni po tym, jak wszedł na pokład statku płynącego do Królewskiej Przystani.
Gdy po raz kolejny zszedł na ląd, nie było już Aemona. Narodził się Jasper.
I tak nienawidził morza.