Jak nie spodziewać się od dziedzica tak zamożnego rodu bycia okazem piękna. Chłopak od dziecka uczony był swojej wartości , wiedział, że każdy podziwia jego urodę i na dodatek nie kryje tego przed nim. Spoglądając w lustro widział nic specjalnego, jednak większość panien przewracała oczami na jego widok. Wysoki, dobrze umięśniony, wysportowany chłopak. Bicepsy wyćwiczone od walki mieczem i trzymania tarczy dumnie opinane sa przez rękawy większości jego strojów. Trzeba też dodać, że jego garderoba wyglada nader bogato. Wiele ubrań zostało uszytych specjalnie dla niego i w jakimś konkretnym celu, dlatego też żadna okazja nie była dla niego przeszkodą w odstrojeniu się, jak na dziedzica przystało. Najważniejszym jednak elementem w jego pokoju, jest wyeksponowana na ścianie czarna zbroja płytowa, pozłacana na krawędziach, a także długi i krótki miecz, które można zamocować na plecach zbroi. Chłopak nigdy nie czuł się jakoś specjalnie wysoki, ale 185cm w dalszym ciągu w większości wypadków mógł patrzeć na ludzi z góry. Do tych superlatywów zawsze dochodził jeden szkopuł, który psuł wszystko. Jego brązowe kręcone włosy jest bardzo trudno okiełznać, co zawsze przeszkadza mu w dłuższym spaniu. Wiele czasu musi spędzić na rozplątaniu tego, co stworzyło się po nocy, więc przeważnie spóźniony trafia na umówione spotkania. Wiem. Nie przystoi to arystokracie, ale nic na to nie poradzi. Kocha, gdy jego niebieskie oczy w odbiciu lustra widzą porządek, a nie bałagan, tak więc nie pozwala sobie na bycie nieprzyszykowanym. Jak to się mówi: „Pierwsze wrażenie jest najważniejsze...” .

Życie na Castamere nigdy nie należało do nudnych. Młody panicz od chwili narodzin miał do czynienia z wieloma oczekiwaniami spoczywającymi na jego barkach, które odczuwalne stawały się wraz z jego wiekiem. Jako mały chłopiec uczony był trzymania miecza i walki nim, co szło mu nader dobrze. Drewniane oręże bardzo szybko ustąpiło stali, skórzana zbroja została zastąpiona płytową, gdy tylko jego ciało nabrało odpowiedniej masy. W czasie między treningami, a posiłkami musiał uczyć się etykiety i poprawnego wysławiania się. Kto wie, może kiedyś stanie nie tylko na czele swojego rodu, ale także całej Zachodniej prowincji. Nigdy nie myślał o tym tak intensywnie, jak jego ojciec. Jego ambicje sięgały jeszcze dalej. Podróżowały Królewskim Traktem, aż do Królewskiej Przystani, gdzie w Czerwonej Twierdzy znajdował się tron, który śnił mu się po nocach. On nie chciał być zwykłym Namiestnikiem, on wybrał sobie ścieżkę chwały, chciał być Królem, którego wszyscy będa podziwiali. Dlatego też dawał z siebie wszystko, aby zdobyć jak najwięcej wiedzy i sprawności. Uczył się także języka Valyriańskiego, od jednej ze swoich nauczycielek, ale także i z książek, bo nigdy nie wierzył słowom kobiety do końca. Wiedział, że lubi opowiadać bajki, więc domyślał się, że niektóre słowa mogły być zmyślone, a jeśli użyłby ich w obecności króla, naraziłby się na pośmiewisko i wytykanie palcami. A tak nie mogło być z dumnym dziedzicem Castamere...
Na dzień swojego osiemnastego dnia imienia dostał od ojca przepiękną zbroję, która swoim urokiem przyćmiewała większość rycerskich pancerzy. Płytowa, idealnie czarna ze złotymi wykończeniami. W międzyczasie chłopak  wytrenował swój styl walki, a mianowicie walka długim orężem w prawej dłoni i krótkim mieczem w lewej. Nie wiedział czy to jest aby na pewno poprawne, jednak dla niego było wygodne, więc wszystkie obiekcje mistrzów walki puszczał mimo uszu, nie przejmując się nimi zanadto. Kilka tygodni po osiągnięciu wieku 18 dni imienia, król pasował go na rycerza, aby w jego imię dumnie strzec pokoju Siedmiu Królestw i swoim mieczem wspierać Suzerena. Stało to się podczas jednej z jego podróży do Królewskiej Przystani. Król raczył go obdarzyć tytułem, gdyż widział jego przyszłość w kolorach bieli. Panujący zwykł nadawać takie tytuły możnym ludziom z perspektywami na przyszłość, zwłaszcza, że chłopak kiedyś miał stanąć na czele kilkutysięcznej armii i w razie potrzeby wspierać go w swoich wojnach.
Obecnie Odo ma 26 dni imienia i z powodzeniem wspiera ojca w podejmowaniu decyzji dotyczących okolicy.