Tylko jednego można być pewnym - jest dzieckiem. Dzieckiem wyjętym spod piętna polityki, problemów, zmartwień czy wydarzeń wstrząsających całym Westeros.
Roześmiana, okrągła twarz dziewczynki rzadko przejawia grymas smutku lub zawodu, wręcz przeciwnie, różowe usta eksponują swój cwany, przebiegły uśmieszek, a okrągłe, zielone oczy błyszczą pewnym siebie blaskiem. Darya przez swój młody wiek nie sięga wzrostem do ramion przeciętnemu rycerzowi, co wcale nie odbiera jej bojowego nastawienia. Blada, porcelanowa skóra usiana jest fioletem siniaków, zadrapań i przeważnie kilkoma warstwami pyłu lub błota, a wszystkie falbanki wybrane przez matkę prędko przypominają stare, zużyte szmaty. Waży naprawdę niewiele, chuda i drobna, choć w przyszłości pragnie stać się najlepszą wojowniczką, zatem wbrew wszystkim zakazom septy i matki, każdego dnia biega po lesie albo trenuje walkę drewnianym mieczykiem na dziedzińcu, już teraz wybiegając umiejętnościami poza typowe dla podrostków normy. Ma długie, faliste włosy barwy jasnego brązu, zwykle poczochrane i brudne o dosyć zniszczonych końcówkach, lecz wciąż skrywa w sobie pełnię uroku.
Tak opisowo niepozornej, mało znaczącej postaci ciężko nie zauważyć przemierzając dwór Wysogrodu - wszędobylska latorośl pcha się zawsze tam, gdzie nie powinna. Aczkolwiek w niedalekiej przyszłości z pewnością przerodzi się w silną, urodziwą kobietę, tak przynajmniej mawiają.

Dokładnie jedenaście lat temu przyszła na świat jako najmłodsza bratanica Lorda Wysogrodu, młodsza siostra Lionela, tudzież zdrowa, silna dziewczynka nazwana dumnym imieniem Darya. Jej historia dopiero się zaczyna, bowiem jako jedna z najmłodszych mieszkanek zamku nie osiągnęła zbyt wiele, oprócz radosnego życia u boku rodziny ze swą niezbyt znaczącą pozycją.
Zawsze lubiła sprawiać problemy, co, włącznie z ognistym temperamentem, objawiało się już od najmłodszych lat, będąc utrapieniem wszystkich wokół. To ugryzła niańkę, to stłukła ulubiony puchar lorda, to podpaliła szatę czy spróbowała ujeżdżać zamkowe psisko. Mimo długiej listy przewinień, dzięki swej urodzie i rozbrajającemu spojrzeniu zielonych oczu, jakimś cudem zdobywała sympatię na każdym kroku, garnąc do wszystkich uczt i centrum uwagi poszczególnych gości z całego Reach. Po dzień dzisiejszy podziwia swojego starszego brata, Lionela, chcąc być pewnego dnia silna i wysoka tak, jak on. Z nadzieją wobec intelektu przyszłej damy, wkrótce podjęła naukę u septy, co oczywiście już po paru lekcjach szycia, nakrywania do stołu i dobrych manier zostało skazane na druzgoczącą porażkę. Pomimo talentu do pisania, czytania i rachunków, młoda zaprzepaszcza go swym okropnym niedbalstwem, często pomijając lekcje dla krnąbrnej zabawy na dziedzińcu. Najlepszą przyjaciółką Daryii został bękart, a mniej poważni rycerze prędko pokazali jej, jak poprawnie trzymać drewniany mieczyk, uderzać albo dobrze posługiwać pięścią.
Taki stan rzeczy trwa do dzisiaj - mała Darya biega tu i ówdzie, męczy gości pytaniami lub siedzi i ziewa na nudnych dlań naukach. Dalsze losy dziewczynki leżą w rękach rodu, a ścieżka kariery z wojowniczymi aspiracjami pozostaje nieodkrytą zagadką. Nic jednak nie ma w sobie większej magii niż wydarzenia z Siedmiu Królestw widziane oczami niewinnego dziecka.