Edmund najpiękniejsze lata ma już za sobą. Dawniej godną pieśni rzeźbę przykryła warstewka tłuszczu, a stalowe mięśnie brzucha zastąpiły postępujące mięśnie piwne. Dziedzic rodu pozostaje jednak krzepki i przaśny jak dawniej, a to za sprawą dość aktywnego spędzania czasu. Wysoki i szeroki w barach, przerastając nawet archetypowe wyobrażenie rycerza, imponuje posturą. Nogi krzywe jak pałąki od jeździeckich aktywności nie przeszkadzają mu w żwawym poruszaniu się, tak w tańcu jak w walce. Prawie ramię szpeci blizna - pamiątka po
bliskim spotkaniu ze strzałą, poza tym nosi jedynie kilka niezbyt dużych blizn od upadków z konia, cięć mieczem i uderzeń kopią, oraz standardowe przekrzywienie nosa po złamaniu. Głos ma basowy i donośny. O wygląd specjanie nie dba, obdarzony wrodzoną siłą wołu, nie przejmuje się tym, jak postrzegają go dziewice a kondycje utrzymuje bez problemu. Włosy przycina rzadko i z niechęcią, mimo to dba o ich czystość, to samo tyczy się brody. Krzaczaste i nastroszone brwi nadają jego spojrzeniu nieco niepokojącego wyrazu. Gdy nie zajmuje się uprzykrzaniem życia swoim sąsiadom z Zachodu, nosi prosty, niebieski kaftan z herbem rodu na piersi, aksamitne spodnie i wygodne buty ze skóry. W podróż czy bój, co niewiele od siebie odbiega, ubiera błęktiną, dopasowany aketon wzmocniony kolczugą w miejscach, gdzie brakuje ochrony pancerza, mocne, jeździeckie buty i zbroję płytową.Na głowę zakłada hełm z przyłbicą w kształcie psiego pyska. Nigdy nie wiadomo, kiedy trafi się rozrywka w postaci bandyckiego napadu.

Urodził się jako drugi z trzech synów lorda Clermonta Pipera. Wychowany jak każdy rycerz, młodość spędzał ćwicząc fechtunek, jazdę konną i poznając zwyczaje. Od małego wpajano mu także nienawiść do Lannisterów i nieufność do każdego innego rodu w szerokim i długim Westeros. Mimo, że bardziej z obowiązku niż miłości uczono ich także wierności wobec Tullych, lojalność studziła ich matka, Helen, która zawsze potrafiła wykazać się zimnym pragmatyzmem. Każdy młody Piper miał obowiązek uczestniczyć w łupieżczych wyprawach na lenna Lannisterów i każdy chętnie wywiązywał się z postawionego zadania.

Wesołe rejzy różniły się od siebie powodzeniem i wielkością, bywało że do oddziałow Piperów dołączali się młodzi rycerze z sąsiednich ziem, szukający okazji do zakosztowania krwi i wzbogacenia się, acz czasami atakowano raptem w kilku chłopa. Właśnie w tak małej drużynie Edmund zaatakował kiedyś transport, który przewoził nie drogie sukna a oddział najemników. Lekko uzbrojonych strzelców i knechtów wyrżnięto szybko, za to szlachcica potraktowano bełtem i zrzucono z konia przy pomocy gizarm i na przemian okładano toporam i kłuto rohatynami. Niedoszły raubrutter byłby tego nie przeżył, gdyby nie odsiecz ze strony starszego brata Boemunda, który miał wzmocnić komitiwę. Od tej pory drugi z synów lorda na Pinkamiden przed atakiem stosuje zwiad.

Skala zajazdów nigdy nie była duża, służyła bardziej rozrywce niż zyskowi ale widocznie sami poszkodowani nie potrafili dostrzec tak błahego charakteru wypraw. W zasadzce urządzonej przez połączone siły Bettleyów i Lannisterów poległ najmłodszy brat - Rodrik. Piperowie próbowali pozyskać swoich sąsiadów i seniorów by wywrzeć zemstę, jednak ze względów politycznych pomocy nie otrzymali. Od tej pory zachodni sąsiedzi stanowią śmiertelnych wrogów rodu.
Edmund ożenił się późno - bo w wieku 20 lat, z uwagi na brak dobrych  partii i pierwszeństwo starszego brata. Jego żona - Selia pochodziła ze zubożałej szlachty, więc mariaż ten nie miał na celu wzmocnienia pozycji rodu a zwyczajnie rozszerzenie jego gałęzi. Chodziły plotki że był to nawet ożenek z miłości, jako że ze słynącą z urody szlachcianką Piper spotykał się już wcześniej, ale pogłoski takie stanowczo dementowano. Owocem związku była dwójka dzieci -  Eomund i Elizabeth. Oboje mają obecnie po 14 lat, a mimo starań parze nie udało się spłodzić więcej potomstwa.
Pierworodny syn pana na zamku poległ w walce z siłami Lannisterów, podczas wojny z Arrynami, gdy drugi syn lorda leżał złożony niemocą, która opadła go miesiąc wcześniej. Bo tym wydarzeniu głowa rodu - Clermont, zaniemógł i zamknął się w swoich komnatach, pojawiając się sporadycznie. Faktyczne rządy, jako jedyny dziedzic, objął Edmund, który kontynuował łupienie ziem Zachodu i ściganie bandytów po traktach.